(Door Hans Knegtmans)
De nieuwe thriller van Julia Heaberlin - hier bekend geworden door Black-Eyed Susans - heet in vertaling Vergeet me niet. Die titel klinkt eerder als een damesroman dan als een spannend boek, maar schijn bedriegt. Hoofdpersoon is de 24-jarige Grace. Zij is al twaalf jaar op zoek naar haar oudere zus Rachel, die op een kwade dag niet van school thuiskwam. Iedereen is het erover eens dat ze vermoord moet zijn. Sindsdien ziet Grace het als haar levenstaak de dader op te sporen.
Onlangs is ze op het spoor gekomen van Carl Louis Feldman, lang geleden gevierd documentairefotograaf en -filmer. Tegenwoordig verblijft hij, vanwege oprukkende dementie, in een rehabilitatiecentrum. Ooit werd hij in verband gebracht met een ander vermoord meisje, maar het bewijs was niet sterk genoeg.Grace verdenkt hem van aanzienlijk meer moorden. Zogenaamd als zijn dochter heeft zij zich tot vaste bezoeker opgewerkt, en uiteindelijk weet ze hem te strikken voor een tiendaagse vakantie in Texas. Niet toevallig op locaties waar eerder meisjes zijn omgebracht. Ze koestert de wat naïeve hoop dat ze hem ertoe kan bewegen de moord te bekennen.
De auteur wisselt de 'vakantiereis' af met eerdere belevenissen en hersenspinsels van Grace. Ook de interactie met de al-dan-niet-moordlustige Carl wordt vanuit haar perspectief beschreven. Bij hun vertrek was ze heilig overtuigd van Carls schuld. Door zijn incidenteel oplevende slimheid en zijn onmiskenbare dierenliefde beseft Grace dat haar verdachte nummer 1 misschien wel over meer menselijke trekjes beschikt dan ze eerder voor mogelijk had gehouden. Nee, wraak nemen op een medemens is geen sinecure.
Julia Heaberlin schrijft helder en puntig genoeg, maar soms zou je willen dat haar hoofdpersoon wat minder monomaan in het leven stond. Een serieuzer bezwaar is de ontknoping waarop ze ons vergast. Die verdient twee dubieuze prijzen: de ene voor beknoptheid (minder dan één pagina), de andere voor knulligheid. Je zou bijna een persiflage vermoeden.
Julia Heaberlin - Vergeet me niet. Uitgeverij A.W. Bruna, 352 pag.
Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten