(Door Peter de Zwaan)
Vijftig jaar geleden wilde ik leren. Wat leren? Alles zo’n beetje, alles wat er te leren viel. Nu wil ik het niet meer, maar helaas: ik ben uitgever geworden, ik heb niets meer te willen.
Nadat ze bij uitgeverij Cargo hadden gezegd: ‘De Loverman is een prachtig boek, maar we vinden het niet commercieel genoeg', dacht ik (en ik herinner me dat ik het toen ook zei): ‘Stop het manuscript maar waar de zon niet schijnt. Ik ga het zelf doen.'
Dat gaat nu gebeuren, in dankbare samenwerking van Uitgeverij Zwarte Zwaan met uitgeverij Ellessy die een directeur heeft die al heel wat jaren meeloopt en alles wat er te horen en te zien valt in uitgeversland langzamerhand wel gehoord en gezien heeft.
Ik had dat niet.
Dus moest ik leren.
Onder meer dat lezers bang zijn voor doodshoofden.
Ik dacht: die neuroloog Ernst Jansen Steur heeft een aantal patiënten heel wat aangedaan, minstens één heeft na een zeer discutabele diagnose zelfmoord gepleegd. Dus wil ik een doodshoofd op de voorkant, een doodshoofd met een operatiemuts, dan weten de potentiële lezers meteen: dit boek heeft te maken met ziektes en ziekenhuizen.
Mijn vrouw is beroepsfotograaf, zij maakte en bewerkte de omslagfoto. Een ontwerper zorgde dat het amateurisme in de belettering verdween. Ik was tevreden, zeg maar: trots.
Toen zei Larry Iburg van Ellessy: ‘Wat een lelijke omslag.’
Toen zei een familielid: ‘Die doodskop, ik weet niet of ik zo’n boek zou kopen.’
Toen zei Kees de Bakker van uitgeverij Conserve: ‘Ik heb een keer een boek uitgegeven over Schateiland met op de voorkant een vlag met een doodshoofd. Het boek verkocht voor geen meter.’
Ik ben eigenwijs, maar niet gek.
Als er echt lezers zijn die een boek beoordelen op het omslag (ik kan het, eerlijk gezegd, nog steeds niet echt geloven) dan moet ik ophouden ze angst aan te jagen.
Ik mailde een ontwerper die ik hoog acht en hij maakte een nieuw ontwerp. Niet wat ik voor ogen had, maar eentje waar een lezer niet de bibberatie van zal krijgen.Trots ben ik niet op mijn besluit, wat dat betreft gaat het leerproces soms van auw.
Maar u kunt 'De Loverman' straks op de salontafel leggen zonder dat bezoekers terugdeinzen en naar hun hoofd grijpen.
Wat ik nu heel goed begrijp, is waarom omslagen van boeken zo op elkaar lijken. Vrouwengezichten met een geinig lokje voor oog of wang, gespannen kuiten met eronder hoge hakken, gedekte kleuren, belettering die lijkt op alle andere belettering. Niemand wordt er bang van.
Als u het omslag van 'De Loverman' bekijkt, ziet u dat ik nog niet helemaal meedoe aan de grote grauwheid van de meeste uitgevers. Maar ik ben op weg. Ik leer. Ik maak me zorgen om me.
(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl)
.jpg)
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor acht van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 die prijs. Eind oktober is de publicatie van zijn nieuwe thriller 'De Loverman' bij zijn eigen uitgeverij Zwarte Zwaan. (Foto Peter de Zwaan: Bob Bronshoff)
5 opmerkingen:
Kun je dat doodshoofd niet vervangen door een strak gezicht met gesloten ogen en dan met die operatiemuts op? Ik vind het een mooi, strak ontwerp, en een gezicht met zo'n muts op wekt volgens mij meer nieuwsgierigheid dan een soort spinnenweb.
Volg deze columns overigens heel geïnteresseerd.
Nee, bang werd ik niet van het oorspronkelijke ontwerp, dat zo vlijtig in de huiselijke omgeving bij elkaar is geplakt en genipt. Misselijk wel. Omdat ik gewoon snel misselijk word van dingen die lelijk zijn. Da's mijn gebrek, zeker. Maar ik ben vast niet de enige die zo'n boek links laat liggen in de boekwinkel. Verpakking zegt wel degelijk iets over de inhoud. Ook als de heer De Zwaan dat niet gelooft.
De oorspronkelijke cover ziet er goedkoop uit, alsof iemand vijf minuten met photoshop heeft zitten rotzooien.
Over de originaliteit van de nieuwe cover kan gediscussieerd worden, maar hij ziet er in ieder geval aanzienlijk professioneler uit.
Peter,
je hebt niet naar de mensen - die het zouden moeten weten - van uitgeverij Cargo geluisterd omtrent de inhoud. Welke eventuele gevolgen daaruit voortkomen zal nog moeten blijken.
Gelukkig heb je wel geluisterd naar de raadgevers voor wat betreft de omslag van je werk. Van een boekje dat zo doet denken aan het willen maar niet kunnen van de selfpublishing is het lelijke eendje een mooie - zwarte - zwaan geworden!
De gebruikte lettertypes doen me trouwens meteen denken aan de boeken van Jeffery Deaver (tussen 2005 en 2011). Hopelijk doet de inhoud dat ook.
Waarom maak ik me helemaal geen zorgen om je ? Goed op weg ! Mooie column. Graag gelezen.
Een reactie posten