Lieneke Dijkzeul - Verloren zoon (2011)

Gruwelijke moorden en nog meer ellende

(Door Maarten Moll)

Verloren zoon van Lieneke Dijkzeul is het vierde deel in de inspecteur Vegter-serie. In deze politieroman draait het om twee brute moorden die in korte tijd zijn gepleegd. Paul Vegter en zijn team onderzoeken de moorden en proberen verbanden te leggen. Parallel aan het onderzoek volgen we een jongeman die in het criminele circuit is terechtgekomen en uit die wereld wil ontsnappen. Uiteraard komen die twee verhaallijnen ergens samen.

Paul Vegter is een sympathieke inspecteur. Hij heeft een relatie met de ondergeschikte, en veel jongere Renée. Hij is net verhuisd en hij tobt - 56 jaar oud - over het leven. Hij is geen mannetjesputter en dat maakt hem alleen maar geloofwaardiger.

Dijkzeul heeft met Vegter een overtuigende hoofdpersoon geschapen die nog wel een paar boeken mee kan. Bovendien schrijft ze goed en weet ze door de afwisseling van verhaallijnen, en de persoonlijke besognes van haar hoofdfiguren een mooi ritme in haar roman te brengen.

Wat iets minder is aan Verloren zoon is de mate van ellende. Er zit heel veel ellende in Verloren zoon. Eigenlijk te veel.
Vegter treurt nog om zijn overleden vrouw.
Renée is net bekomen van een aanslag die op haar gepleegd werd.
Bij de vrouw van Vegters collega Talsma is de kanker teruggekomen.
Ook de jongen die in het criminele circuit terecht is gekomen heeft de nodige sterfgevallen te verwerken gekregen.
Twee gruwelijke moorden.
Een verkrachting.
En dan is er nog de dochter van Vegter die maar niet kan wennen aan pa's nieuwe vriendin, die even oud als zij is.

Een onsje minder had wat mij betreft wel gemogen. Wat niet wegneemt dat Verloren zoon, ondanks de niet al te moeilijke plot, zeer onderhoudend is. En in de enorme hoeveelheid Nederlandse, zogenaamde 'literaire thrillers' duidelijk tot de betere boeken behoort.

Lieneke Dijkzeul - Verloren zoon. Uitgeverij Anthos, 280 pag.

(Bron: Het Parool)