(Door Peter de Zwaan)
Ik zit op Facebook en ik moet zeggen, het woord vriend heeft een geheel nieuwe betekenis gekregen. Binnen twee weken had ik er meer dan honderd. Honderd vrienden, ongelooflijk.
In 66 jaar tijd heb ik, ik doe nu een ruwe schatting, vijf vrienden verzameld. Dan bedoel ik ook: vrienden. Voor het geval u dat weinig vindt wijs ik erop dat mijn definitie van vriend misschien verschilt van die van u. Alle klap-op-de-schouder-en-wat-hebben-we-gisteren-lekker-zitten-drinken mannetjes vallen af. Hetzelfde geldt voor de we-zien-elkaar-nu-al-18-jaar-met-regelmaat-dus-misschien-kunnen-we-iets-voor-elkaar-betekenen mannen en vrouwen. Prima volk soms, maar geen vrienden. Nijvere netwerkers sluit ik uit van vriendschap, net als alle andere mensen die bij nader inzien iets van me willen.
Vijf in 66 jaar. En nu meer dan 100 in twee weken.
Daar moet iets achter zitten.
Dat bleek toen ik tientallen volkomen wildvreemden uitnodigde om vriend van me te worden. Ik pikte ze lukraak uit een lange lijst die Facebook je razendsnel aanbiedt. Meer dan 90 procent werd vriend.
Omdat ik zo’n beminnelijke persoonlijkheid ben? Waarschijnlijk, maar een beetje twijfel bleef.
Toen nam ik een tweede proef. Facebook gaat in hoofdzaak nergens over. Dat schreef ik en ik schreef erbij dat ik een serie zou gaan beginnen onder de titel Niksigheden: kleine invallen, mini-columns, notities, spul uit de prullenbak, alles in maximaal 410 tekens.
Op Facebook kwamen positieve reacties. Via mijn website kwamen een paar negatieve van vrienden die ineens niet vriendelijk waren. Ze vonden dat Facebook er niet was voor schrijfsels waar een literair luchtje aan hing en dat ik me moest houden aan… ik vat het samen met: de Code van Facebook. Daar mocht ik beslist geen loopje mee nemen, met die Code. Ook al gaat het over niks, het is blijkbaar een bepaald soort niks. Een ander niks dan Twitter dat gaat over plannen voor het ontbijt, Hyves, over de plannen voor een schoolfeest en Linkedin, over plannen met de zaak.
Elke uitingsmogelijkheid heeft haar eigen regels en wetten, haar eigen niks. Blijkbaar is er een enorme behoefte aan niks. Aan heel veel niks. En hoe komt het nou toch dat me ineens meer boektitels te binnen schieten dan me lief is?
(Deze column is ook te lezen op: www.peterdezwaan.nl)
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In april verschijnt bij uitgeverij Cargo zijn thriller 'De vuurwerkramp van Harmen Saliger'.(Foto Peter de Zwaan: Bob Bronshoff)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten