Tineke en Michiel Beishuizen (interview, 2008)

Tineke Beishuizen schrijft thriller met haar ex: 'Ik het verhaal, hij de rauwe randjes'

Ze zijn niet meer samen, maar ze schríjven wel samen. Voor haar vierde boek, de thriller Schaduwtuin ging schrijfster Tineke Beishuizen een 'verbintenis' aan met haar gewezen wederhelft, Michiel Beishuizen.

'Michiel heeft met zijn fantasie de krankzinnigheid aangebracht. Hij heeft mij uit mijn braafheid gehaald. Door met hem samen te werken, heb ik mijn stijl ontdekt. Ik censureerde mezelf te vaak, haalde de vloek eruit. Dit keer heb ik me van niemand iets aangetrokken. Ik weet nu dat ik een stap verder kan gaan', vertelt Tineke Beishuizen in het Noordhollands Dagblad.

Schaduwtuin is een verhaal waarin hoofdpersoon Carien Vredenburg niet geheel vrijwillig in de ontvoeringszaak van Merel Blaauw duikt, wanneer ze de nalatenschap van haar overleden vriendin illustratrice Simone Maréchal regelt. En ook aan haar dood zit een luchtje.

Samenwerken met je ex. Tineke Beishuizen vindt dat allesbehalve een verrassende combinatie. 'Ik zie Michiel niet als mijn ex, maar als iemand met wie ik goed kan werken. Uit de tijd dat ik nog met hem samen was, weet ik hoe ontzettend leuk hij de dingen kan bedenken.'

Brainstormen en heel wat mailtjes tussen Texel (waar Michiel woont) en Zeeland, waar Tineke Beishuizen woont, gingen vooraf aan hun gezamenlijke kindje Schaduwtuin. Hoewel de samenwerking al snel een andere wending kreeg. 'Ik kwam erachter dat ik helemaal niet van schrijven hield', vertelt Michiel Beishuizen, die in het dagelijks leven documentaires produceert. 'Al dat gemodder in het begin. Wie doet wat? Schrijf je dan om de beurt een pagina? Ik hield Tinekes tempo ook helemaal niet bij. Uiteindelijk heb ik de verlossende woorden maar gesproken: ’ik wil niet meer schrijven’. We hebben het bij het samen bedenken van de verhaallijn, de personages en het uitdiepen van de persoonlijkheden gehouden. Ik werd een creatieve coach, deed mee vanaf de zijlijn en dat bleek een goede aanpak te zijn.'


Zijn ’partner in crime’ was dolblij. Tineke Beishuizen: 'Ik zag het boek toch als mijn kindje, en dat uit handen geven is niet makkelijk. Je hebt je eigen stijl.' Creatief coachen was andere koek. Michiel Beishuizen zorgde voor de rauwere toon in het boek, maakte de criminelen krachtiger en bedacht paparazzi met een eigen Beau van Erven Dorens, Daphne Bunskoek en Albert Verlinde. Geen seks. Tineke Beishuizen: 'Seks speelt geen rol in het boek. Ik denk ook dat seksscènes de snelheid van het verhaal verstoren. Daarnaast zou ik het moeilijk vinden om dat leuk te brengen.'

De samenwerking tussen de twee verzandde wel eens in radiostilte. 'Op een goed moment was ik niet meer ontvankelijk voor nieuwe input. Maar zelfs als ik er niets mee deed, was het belangrijk. Want ik moest me afvragen waarom ik er niks mee deed. Dan ga je het verhaal beter analyseren. Er gebeurde wel iets raars. Op een gegeven moment werden de hoofdpersonen minder hoofdpersonen, ontstonden er steeds meer belangrijke bijfiguren. Dat zijn de cadeautjes.'

Beishuizen ging met Schaduwtuin niet over een nacht ijs. Liet zich door een bevriende rechercheur informeren over de onderzoekstechnieken, over de afhandeling van een moordzaak. Ook het harde nieuws speelde een rol. De zaak-Holleeder inspireerde Michiel Beishuizen. Althans de rol van de scooter daarin. 'Als je een thriller schrijft, moet je kranten, het nieuws in de gaten houden. Dat brengt je op ideeën.'

De samenwerking tussen Beishuizen & Beishuizen bevalt. Het eerste boek van de ex-echtgenoten is koud af en er liggen alweer nieuwe plannen klaar. Maar die zijn alleen nog maar bekend in het virtuele circuit: via de mailwisseling. 'Het wordt wel weer een thriller.'

Tineke en Michiel Beishuizen - Schaduwtuin. Uitgeverij De Arbeiderspers (verschijnt eind april 2008)

Bron: Noordhollands Dagblad, Ingrid Spelt