(Door Peter de Zwaan)
Saskia Noort wil een eigen prijs voor het beste spannende boek in het leven roepen.Mijn eerste gedachte was: raad eens wie gaat winnen.
Die heb ik soms, een eerste gedachte, en die schrijf ik dan meteen op. Met als gevolg dat mijn schare fans weer met honderden toeneemt en ik een rondje ga lopen: als ik mijn beenspieren niet sterker krijg, kan ik de weelde niet langer dragen.
Mijn benen zijn nu sterk, de fanclub is groot en hecht.
Tijd voor een tweede gedachte, misschien ooit voor een derde, maar dan word ik zo genuanceerd dat lezen geen lolletje meer is.
De tweede gedachte was in dit geval: ze heeft gelijk, een nieuwe prijs is niet alleen welkom, ze is ook nodig. Want kijk eens wat wij, misdaadschrijvers, nu nog hebben.
In België was de Diamanten Kogel. De prijs is opgeheven las ik onlangs, maar Nederlandse schrijvers zullen dat niet voelen in de portemonnee. Een nominatie was leuk voor het cv, de prijs was leuker, maar je had er ook niets aan.
Als je na een nominatie in België meer dan 20 boeken extra verkocht was het veel, in Nederland ging niemand naar de boekwinkel.
De laatste prijswinnaar die ik sprak, vertelde dat het met 30 boeken extra in België helemaal ophield. In Nederland was het aantal nul voor zover hij wist.
Maar we hebben de Gouden Strop toch?
Die hebben we, maar nu even snel: wie won vorig jaar? Het was beslist geen onbekende, maar u kunt er even niet opkomen? Dacht ik al. Wie won vorige week ook weer? Haha.
Ergens heb ik een lijstje liggen dat is gemaakt door Peter Kuijt. Hij zocht uit welke boekenprijzen er waren en hoe de pikorde was. De Strop bungelde onderaan. Buiten een harde kern misdaadboekenlezers kon het niemand een fluit schelen wie aan de strop hing.
‘Ja, maar, je verkoopt maar zo 20.000 boeken meer als je de Gouden Strop wint.’
Dat was zo in het jaar 2000 toen ik ’m won en in de paar jaren erna, maar daarna leek het gebeurd met de invloed. Ik heb zeer wisselende oplagecijfers gehoord, maar de meeste waren somber en de optimistische waren van collega’s die erna een beetje opkleurden: jokken mag, maar het moet geen liegen worden.
Het feest rond de Strop is verdwenen, het geldbedrag is niet bepaald indrukwekkend en als je een boek beoordeeld wilt krijgen moet je uitgever bereid zijn er eerst voor te betalen. Want de kost gaat voor de baat uit, al zou het dan wel leuk zijn als er een behoorlijke baat was; voor de genomineerden die niet wonnen was die vrijwel nul.
De tijd is rijp voor een nieuwe prijs. Saskia Noort heeft dat ingezien en ze gaat zich ermee bemoeien. Ze heeft naam genoeg om sponsors te interesseren en om alle talkshowhosts warme gevoelens te geven.
Tot zover het goede nieuws. Nu, voor u, het treurige. Omdat Saskia tot mijn hartsvriendinnen behoort (het is lang geheim gebleven, maar ooit moet het worden onthuld) is de eerste Saskia-prijs voor mij. Ik weet het, Saskia weet het, en nu weet u het ook, dus hou op me ervan te verdenken dat ik helemaal onbevooroordeeld tegenover het plan sta.
Volgend jaar sta ik te doen of ik kan blozen als ik de prachtprijs (de Zoen van Saskia) krijg voor de Jeff Meeks-roman ‘De dwergbowler’. Vanaf 2019 mag iedere andere misdaadschrijver hopen op meer dan een Strop-strop.
Saskia: bravo.
Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen boeken op zijn naam staan, naast misdaadromans ook vele jeugdboeken. Voor acht van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met Het Alibibureau won hij in 2000 die prijs. In 2013 verscheen zijn jongste thriller De Loverman bij zijn eigen uitgeverij Zwarte Zwaan. Een jaar later publiceerde uitgeverij Conserve In mijn hoofd, een roman over alzheimer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten