De Thriller Twaalfdaagse! #7 (column, 2019)

De Moordwijven in vergadering bijeen met van links naar rechts: Liesbeth van Kempen, Anya Niewierra, Ingrid Oonincx en Isa Maron. Op de voorgrond: Marlen Visser.

Over mannen en vrouwen en één man in het bijzonder



(Door Marlen Visser)

Net nu de ‘vertruttingsstorm’ is geluwd en alle thrillerauteurs in Nederland weer hard aan het werk zijn om hun volgende verhaal aan het papier toe te vertrouwen, komt een mail van Peter Kuijt mijn mailbox in waaien.

Peter, de man die zichzelf de luis in de pels van het thrillergenre noemt en in februari flink wat stof deed opwaaien met zijn blog over de vertrutting van de Nederlandse thriller. Die werd volgens hem veroorzaakt doordat steeds meer vrouwelijke thrillerauteurs ‘stories next door’ schrijven, onder andere over bedreigende eega’s of verdwenen kinderen. Zelfs titels van boeken moeten er in Peters betoog aan geloven, wanneer hij zich afvraagt waarom boeken met de term ‘vrouw’, ‘meisje’ of ‘zusje’ in de titel zo populair zijn. Is hij vergeten dat meerdere van deze boeken door mannen zijn geschreven (Jussi Adler-Olsen, A.J. Finn, Michael Berg)?

Goed, deze man, Peter, die een groot deel van de vrouwelijke thrillerauteurs over één kam schoor, vraagt mij dus om een column te schrijven in het kader van het twaalfjarig bestaan van zijn Spanningsblog.

Even aarzel ik. Moet ik wel meewerken aan het feestje van iemand die zo weinig nuance heeft laten zien in zijn betoog? Om een goede afweging te maken lees ik zijn blog nog eens terug. Wat Peter mist zijn thrillers die spannend zijn én ook nog ergens over gaan, de lezer iets leren. Hij vraagt zich af waar de thrillers blijven die gaan die over maatschappelijke ontwikkelingen en inspelen op het ‘straatrumoer’.

Ineens zie ik wat er aan de hand is: Peter heeft in zijn artikel ons Moordwijven-collectief weliswaar kort aangetipt, maar is vergeten zich te verdiepen in de onderwerpen waarover wij schrijven. Zo gaat de Noordzeemoorden-serie van Isa Maron over gruwelijk geweld tegen jonge vrouwen, heeft Anya Niewierra met Het Dossier een maatschappelijk sterk boek geschreven over kunstvervalsing in de DDR ten tijde van de val van de Muur, heeft het laatste boek van Ingrid Oonincx, Pretty Boy, dat zich deels afspeelt in het stoffige Amerikaanse dorpje Truth or Consequences, verre van een spruitjeslucht en zijn de meest recente boeken van Liesbeth van Kempen (over de gevolgen van pesten) en ondergetekende (een ethisch vraagstuk over een verboden relatie van een docent met zijn leerling) bij uitstek maatschappelijk te noemen.

Dat Peter in zijn blog alleen Jacob Vis weet te noemen als creator van de boeken die hij graag ziet verschijnen, getuigt van het feit dat hij zijn huiswerk misschien iets beter had moeten doen. Als je de Moordwijven in je blog noemt, verdiep je dan ook in hun werk.

Voor de goede orde, ik ben niet boos. Ook niet verontwaardigd. Ik respecteer Peter om zijn non-stop publicaties, waarmee hij al jaren meerdere malen per week het thrillergenre onder de aandacht brengt. Zijn column met als titel Café Borsthaar toont bovendien dat hij de gevestigde herenorde ook niet spaart.

Waar het uiteindelijk om gaat is dat er een aanbod van thrillers op de markt komt dat aansluit bij de behoefte van de lezers. Laten we daar zuinig op zijn, want we zijn er allemaal, zowel de vrouwelijke als de mannelijke auteurs, afhankelijk van. En als een deel van de lezers graag makkelijk te consumeren, spannende verhalen leest, dan hebben we dat te respecteren. Zoals je ook niet een operaconcert in de maag splitst van een fervent liefhebber van het levenslied.

De variatie aan smaak bij de lezers zorgt er juist voor dat er in Nederland plek is voor een grotere groep thrillerauteurs. Tomas Ross kan dan wel mopperen op de ‘Libellisering’ van de markt, maar als iedere thrillerauteur zijn specifieke genre ‘faction’ zou gaan schrijven werd hij er vast niet vrolijker op.

Dit alles overdenkend besloot ik dat het juist goed was om mijn bijdrage te leveren aan het twaalfjarig bestaan van Peters Spanningsblog. Zijn verjaardagsfeestje is tenslotte maar een keer per jaar. Hoewel? Over een half jaar bestaat zijn platform 12,5 jaar…

++++++++++++

Marlen Visser (1968) is auteur, schrijfcoach en manager bedrijfsvoering. Ze studeerde commerciële economie aan de Haagse Hogeschool. In het dagelijks leven combineert zij haar baan op het hoofdkantoor van een kinderopvangorganisatie met het schrijven van boeken en verhalen. Daarnaast geeft zij workshops creatief schrijven en organiseert zij twee keer per jaar een schrijfweek in Italië. Visser is mede-oprichter van Moordwijven, een collectief van thrillerauteurs, die 'een herkenbaar gezicht willen vormen' naar lezers, boekhandel en pers door het organiseren van gezamenlijke activiteiten en pr.

Tot 2011 schreef Visser voornamelijk zakelijke teksten. Eind 2011 begon zij met het schrijven van haar eerste thriller. Om te toetsen of haar werk potentie had deed ze mee aan schrijfwedstrijden. Haar eerste thriller, waarvan ze het onderwerp uiteindelijk niet onderscheidend genoeg vond, staat nog altijd op de harde schijf van haar laptop.

Haar doel was een boek te schrijven voor een grote doelgroep. Met het bekijken van een uit de hand gelopen auditie van X-Factor was het idee geboren voor haar volgende thriller: in Stem! vertelt ze over de obsessieve zoektocht van een jonge vrouw naar erkenning en waardering. Haar debuut verscheen in 2015 en werd genomineerd voor de Schaduwprijs 2016, de prijs voor de beste spannende debuutroman van Nederland. Eind 2016 verscheen Vissers tweede thriller, Meesterdeal.

In de zomer van 2018 werd Latte Macchiato gelanceerd, een luisterserie in afleveringen die Visser in opdracht van Storytel schreef. Eind 2017 tekende Visser een contract voor twee thrillers bij uitgeverij Prometheus. Haar eerstvolgende thriller verschijnt dit jaar bij deze uitgever.