De Thriller Twaalfdaagse! #1 (column, 2019)

...en schrijver

(Door Peter de Zwaan)

De Spanningsblog bestaat twaalf jaar. Me dunkt: dat kun je twaalf jaar van tevoren aan zien komen. De beheerder van de blog wachtte ongeveer elf jaar, elf maanden en achttien dagen voor hij er melding van maakte. Het leek hem begin april een goed idee om op 14 april columns te plaatsen, meewerken hoefde niet hoor, maar het zou wel leuk zijn en… er volgde iets over betaling, het huis op Key West zal nog even moeten wachten.

Ik heb het vaker gezegd: voor een column is in de regel niet meer nodig dan een idee en wat taalvaardigheid. Het belangrijkste is het idee en dat komt niet of het komt als dunne poep: snel en onweerstaanbaar. Idee, computer aan, 600 woorden tikken, klaar, wat zullen we gaan doen vandaag. Zo werkt het meestal en dat is goed, want, geloof me nou maar, columnisten zijn luie donders en voor een kort stukje gaan ze niet dagenlang research doen.

Helaas zijn er uitzonderingsgevallen. Dan heb je een idee waar je tijd voor moet uittrekken. Dat schuif je dan op de lange baan en dan komt Peter Kuijt en denk je: shit, nu heb ik wel heel weinig tijd, had hij niet eerder kunnen komen?

Het idee had te maken met schrijverschap en dat zo ongelooflijk veel mensen schrijver zijn, willen zijn, zouden willen zijn of zich alvast zo noemen, omdat ze het misschien later worden.

Door tijd gedwongen heb ik me moeten beperken tot de kranten die ik in de bus krijg: De Volkskrant en Argus, mijn favoriet.

Even terzijde: wordt het geen tijd dat De Volkskrant óf het aantal redactieleden verdubbelt óf de hoeveelheid papier halveert? Gek word je van al die vierkolommers die worden opgefokt tot drie pagina’s. En dan vinden ze het waarschijnlijk nog gek ook dat de jongeren de krant niet willen. Die jongeren hebben wel wat beters te doen.

Terug naar mijn idee. Ik wilde vier weken lang de kranten doorbladeren en kijken naar de mededelingen aan het einde van de artikelen: ...is historicus en schrijver, ...is oudheidkundige en schrijver, ...is docent Nederlands en schrijver, ...is antropoloog en schrijver.

Veel mensen willen graag dubbel zijn. Gewoon een beetje historica, of activist, of sterrenwichelaar is niet genoeg. Ze zijn ook schrijver. Of publicist, maar die reken ik als schrijver, ik hou de wereld graag overzichtelijk. Ik zag zelfs een column waar onder stond: ...is publicist. Hoe moet dat mens anders met een column in de krant komen?

Als ergens vermeld staat dat iemand schrijver is, denk ik meteen aan boeken. Wie een kattebelletje maakt voor de postbode die het pakje bij de buren moet brengen, mag zich best schrijver noemen - en is dat ook, hij schrijft - maar helemaal voor vol tel ik hem niet mee. Dat doe ik ook niet meer met al de producenten van artikelen die zich schrijver noemen of laten noemen. Het zijn er tientallen, op jaarbasis waarschijnlijk vele duizenden. Wie iets brouwt maar geen schrijver wordt genoemd, moet zich op sombere dagen wel een beetje een loser voelen.

Maar als ‘iedereen’ schrijver is dan is er toch geen reden meer om ermee te koop te lopen? Als iedereen die twee keer van de kamer naar de keuken loopt (hoe knap dat ook is) zich wandelaar noemt dan zijn er evenveel wandelaars als schrijvers, maar die hoeven toch niet met naam genoemd te worden als de avondvierdaagse begint?

Er is nog een dingetje en ik maak me daar zorgen over. Vrijwel al de mensen die zich schrijver vinden, zijn voor mij onbekenden. Nooit een boek van gezien, nooit over horen praten, wat is er mis met me?

Op 14 april bestaat De Spanningsblog twaalf jaar. Als meer dan 500 schrijvers/publicisten/columnisten een stukje insturen, zal ik tegenover mezelf toegeven dat ik de schrijfwereld niet meer kan bijbenen. Zijn het er minder dan blijf ik vermoeden dat veel van de vermeldingen berusten op pure ijdeltuiterij.

++++++++++++

Peter de Zwaan (Meppel, 1944) is uitgever, voorheen journalist, opgewekte mopperkont, en... schrijver. Hij heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor acht van zijn misdaadromans werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met Het Alibibureau (2000) werd die nominatie verzilverd. Twee boeken kregen een nominatie voor de Diamanten Kogel, de Belgische misdaadprijs, twee boeken de nominatie Beste Boek Overijssel. De Zwaan schreef samen met zijn vrouw Lia Krijnen onder de naam Lia Peters de misdaadroman Zusjesliefde.

In 1987 zette hij de Bob Evers-serie voort, waarvan 32 delen waren verschenen, geschreven door Willy van der Heide. Elk jaar verschenen een of twee nieuwe delen. In 2003, bij deel 50, kondigde De Zwaan het einde van de serie aan. De rust duurde tot najaar 2008 toen hij, als aardigheidje, op zijn website het feuilleton Clandestiene streken op een cruiseschip plaatste.