Een typemachine met een eigen wil
(Door Hans Knegtmans)
Wie uit haast of ongeduld het voorwoord van Niemand hoort het overslaat, mist de helft van het verhaal. Dat is dus niet verstandig.
Op een rustige avond in Connecticut ziet professor Paul Davis zijn bevriende collega Kenneth Hoffman voor zich uit tuffen. Hoffmans stationcar slingert over de weg en verandert voortdurend van tempo. Dichterbij gekomen ziet Paul wat het probleem is. Uit de kofferbak steken twee paar vrouwenbenen, verpakt in plastic. Als Davis hem benadert, slaat Hoffman zijn collega met een spade buiten westen.
Acht maanden later. Een patrouillerende politieman heeft Hoffman aangehouden en al doende Davis' leven gered. Hoffman zit in het gevang voor meervoudige moord, Davis wordt geplaagd door een posttraumatisch stresssyndroom. Gelukkig heeft hij het getroffen met zijn therapeute: Anna White kent haar vakliteratuur en is prettig in de omgang.
Maar psychotherapie lost de aanleiding van de dubbele moord niet op. Waarom vermoordde Hoffman twee onschuldige vrouwen? En waarom liet hij hen (ongetwijfeld onder dwang) een groteske 'schuldbekentenis' ondertekenen?
Bij wijze van therapie bedenkt Paul dat het geen kwaad kan alles wat hem van de recente gebeurtenissen te binnen schiet, op te schrijven. Zijn vriendin Charlotte ondersteunt dit initiatief door hem een fijne ouderwetse Underwood-schrijfmachine cadeau te doen, dat moet het typen extra voldoening geven.
Deze surprise blijkt echter geen succes. De Underwood lijkt een eigen wil te hebben en tikt en ratelt dat het een aard heeft. Daarnaast heeft het ding de hebbelijkheid alleen in actie te komen als er geen getuigen aanwezig zijn. Wanneer het apparaat ook nog in machineschrift begrijpelijke zinnen gaat produceren, lijkt Paul een nieuwe inzinking nabij.
Lezers die een hekel hebben aan bovennatuurlijke rimram houden hun hart vast. De anders zo oordeelkundige auteur zal zich toch niet onverhoopt met het fantasygenre hebben ingelaten? Wees gerust. Niemand hoort het is geen griezellectuur.
Linwood Barclay - Niemand hoort het. Uitgeverij Boekerij, 320 pag.
Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten