(Door Hans Knegtmans)
Op de avond dat haar ouders een tuinfeest geven, is hun 8-jarige dochter Daisy verdwenen. Het is al nacht wanneer inspecteur Adam Fawley, gestationeerd in Oxford, de ouders ondervraagt, en alle gasten zijn naar huis. Niemand is op zo'n moment op zijn best. Vader Barry barst zelfs in tranen uit. 'Mijn prinsesje', snikt hij. 'Mijn prachtige kleine meisje...'
Moeder Sharon is uit ander hout gesneden. Haar eerste vraag is of de inspecteur zijn schoenen uit wil doen, omdat het roomkleurige tapijt nog maar kort geleden is gereinigd. Ook verzet zij zich tegen zijn suggestie een familie-agent in hun huis te stationeren, om de communicatie tussen ouders en politie te stroomlijnen. 'Ik wil niet dat jullie me bespieden,' zegt ze met klem.Fawley vermoedt dat deze zaak geen makkie zal blijken. Hij krijgt gelijk.
Stukjes bij beetje wordt de lezer geïnformeerd over alles en nog wat. Over de pesterijen die Daisy's oudere broertje Leo op school te verduren krijgt, over de omgang van Daisy met haar vriendinnen voor de verdwijning, over het feit dat vader Barry een onverbeterlijke rokkenjager is. Zelfs het wezenloze getwitter van jongeren die in de krant de verrichtingen van de politie met graagte volgen, wordt breed uitgemeten.
Maar over de huidige lotgevallen van de verdwenen Daisy geen woord. In zijn somberste momenten vreest inspecteur Fawley dat het meisje niet meer leeft, zodat de politie bij wijze van troostprijs hooguit de dader kan opsporen.
De lezer vermoedt allicht dat we de schuldige bij het ouderpaar moeten zoeken, vooral wanneer de schrijfster biografische gegevens uit een ver verleden onthult die misschien wel, misschien niet met de verdwijning verband houden.
Pas in de laatste vier pagina's legt de auteur uit wat er precies met het meisje gebeurd is. Die ontknoping is creatief en interessant, maar komt wel erg op de valreep. Alsof het Cara Hunter er alleen om ging de lezer te slim af te zijn.
Volgens de flaptekst is de auteur gepromoveerd aan de Universiteit van Oxford, in de Engelse literatuur. Ik hoop oprecht dat haar wetenschappelijke prestaties meer niveau hebben dan dit rommelige familiedrama. Matige puzzelromans zijn er al genoeg.
Cara Hunter - Dicht bij huis. Uitgeverij Prometheus, 336 pag.
Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten