Verbond van Ontvlambare Lieden
(Door Peter de Zwaan)
Bijna kerst, de ideale tijd om het te melden: ik kan niet lukraak vrede blijven stichten. In tientallen columns heb ik geprobeerd liefde te verspreiden onder schrijvers en lezers, maar verder dan hier en daar een glimlach en een verdere daling op de lange lijst te mijden personen ben ik niet gekomen.
Ik denk dat het komt omdat ik te weinig kennis had, lang niet voldoende achtergrond. Een andere aanpak is dus nodig.
Er hebben veel meer schrijvers ruzie met andere schrijvers dan ik dacht. En websitemakers met websitemakers. En recensenten met recensenten. En schrijvers, websitemakers en recensenten met mij. Zonder dus dat ik het weet.
Kennis is toch wel een dingetje.
Het is prettig dat je me niet laat weten dat je boos op me bent als dat, soms door een zijdelingse opmerking, het geval is, maar lach dan een beetje als ik in de buurt ben.
Onwetendheid kan een dingetje zijn.
Nu die andere aanpak: ben je boos, maar ben je niet van plan dat voor eeuwig te blijven, sluit je dan aan bij de club die ik nu en ter plekke zit op te richten: het VOL, Verbond van Ontvlambare Lieden.
Dat is het vaak: ontvlammen.
Iemand zegt iets, een ander hoort iets, resultaat: ontploffing. Ik heb daar in de jaarvergadering van het GNM, het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs, een maand geleden weer leuke voorbeelden van gehoord.
In één geval ben ik - nou niet lullig doen en schrikken - opgetreden als vredestichter en beide partijen hebben me verzekerd dat ze het goed bedoelen en dat het in orde komt. Als ze dat ook tegen elkaar zeggen, dan kunnen ze weer door één deur.
Nog geen half etmaal later hoorde ik over een ernstiger geval van ruzie, eentje waar schrijvers last van kunnen krijgen. Het gaat om twee personen die ik niet met name zal noemen, maar die ik wel alvast erelid maak van het VOL. Wat dat betreft volg ik de lijn van het GNM, dat heeft ook ereleden die nog niet aan overlijden toe zijn.
De regels van het VOL zijn simpel.
Maak ruzie, zo luid als je kunt, steek het onder geen stoel en geen bank, ruzie is om van te genieten.
Maar in de jaarvergadering op de dag waarop ook het GNM bijeen is, komen we bij elkaar en praten we uit. VOL liefde trekken we daarna naar het GNM, waar 20 leden vergaderen en vervolgens 40 komen drinken en 60 komen eten. Daar gaan we er weer VOL tegenaan. Nieuwe ruzies, maar: met anderen. Je mag niet twee jaar achter elkaar ruzie met dezelfde maken. Het woord Ontvlambaar zit niet voor niets in de naam van het verbond.
Ontvlambaar betekent dat het gedonder wel na een poosje afgelopen moet zijn.
Het VOL krijgt op deze manier een heel nuttige functie. Jongens, meisjes, schrijvers, schrijfsters, uitgevers, bloggers en websitebeheerders, is dat geen mooi vooruitzicht?
Verdomd, ik voel een complete kerstsfeer over me komen. Vrede in letterland. En dat is mijn schuld.
Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten