Openlijke en onderhuidse haat
(Door Marjolijn de Cocq)
Een vierjarig meisje verdwijnt van een boerderij. Het lijkt de echo van een andere verdwijning, dertig jaar eerder, van een ander vierjarig meisje.
Maar er echoot meer uit het verleden in Heks, het tiende deel in de Fjällbackaserie van Camilla Läckberg. De Zweedse thrillerschrijfster switcht in wat eigenlijk twee thrillers ineen is tussen de historische heksenjachten en de Zweedse actualiteit.
Centraal staan wederom rechercheur Patrik Hedström, die de nieuwe verdwijning op zijn bordje krijgt, en zijn vrouw Erica Falck, die werkt aan een boek rondom de eerdere verdwijning - die uitmondde in een moordzaak tegen twee jonge meisjes die schuld hadden bekend.
Een van die meisjes, inmiddels getrouwd en moeder van een zoon, is teruggekeerd naar Fjällbacka - en toevallig juist die week is het andere meisje, nu een internationaal gevierde filmster, terug in de omgeving voor opnamen van een film over Ingrid Bergman. De kernvraag, maar natuurlijk: hebben de zaken uit heden en verleden verband met elkaar?
Met de standaard-foute, zijn eigen team in de wielen rijdende bulderinspecteur zijn alle ingrediënten voor een 'lekkere' thriller in stelling. Maar wat Heks zoveel meer maakt dan zomaar lekker, is Läckbergs durf om nog veel meer uit de Zweedse actualiteit te halen.
De openlijke haat van bewoners tegen de asielzoekers die vlakbij worden opgevangen - de goede bedoelingen van anderen ten spijt - die afschuwelijk ontspoort als een vluchteling wordt aangewezen als schuldige in de verdwijningszaak.
Gaandeweg sijpelt ook steeds meer de onderhuidse haat door, die ongezien aanzwelt, die onopgemerkt wordt gevoed; met als gevolg een tragedie waarbij iedereen met lege handen achterblijft en hooguit de inkeer van de bulderinspecteur tot goede afloop kan worden gerekend. Heksenjachten, ze zijn van alle tijden.
Camilla Läckberg - Heks. Uitgeverij Ambo|Anthos, 656 pag.
Bron: Het Parool. Bespreking geplaatst met toestemming van de recensent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten