Toni Coppers dompelt zich onder in Fins Lapland
De Vlaamse thrillerauteur Toni Coppers heeft weer een nieuw boek uit. Altijd leuk, maar er zit ook een schaduwkant aan. Volgens zijn vrouw valt de auteur bij elk nieuw boek ten prooi aan een soort postnatale depressie. Dat is zeker het geval bij Roofdier (een uitgave van Borgerhoff & Lamberigts) dat 'geen gewoon boek was om te schrijven'.
Coppers schrijft dat een combinatie van onbeschrijfelijke vreugde, trots en tegelijk melancholie hem chronisch is overvallen. 'Mijn vrouw Annick noemt het een soort postnatale depressie. Na acht correctieronden, na vijlen en schaven, na adviezen van uitgeverij, dochter, schoonmoeder, pre-readers… is het dan eindelijk klaar. Nog nooit heb ik met zoveel zorg en precisie alles nagelezen, nagekeken… want ik wil echt dat dit boek bijzonder is. Dat je als lezer voorbij de spanning mee duikt in de andere lagen van het boek. Dat je samen met mij ronddoolt in Fins Lapland, dat je mijn vervoering voelt en ze de jouwe maakt wanneer je wilde beren tussen het struikgewas ontwaart of arenden ziet. Dat je huilt om je dierbaren en troost vindt in gerechtigheid…
Volgens Coppers drong Roofdier zich als het ware aan hem op. 'Lieven, een zakenrelatie uit een vorig leven, belde me. We hadden elkaar twintig jaar niet gezien of gesproken. Zoals je misschien weet heb ik ooit een PR-bureau gehad. Vandaar de inspiratie voor de twee komische boeken die ik schreef, Dixit en Heilige nachten. In die tijd organiseerde ik wel eens reizen, want ik specialiseerde in toerisme.'
Onbekend nummer
'Ik zat in de auto toen ik gebeld werd, een lang en onbekend nummer: ‘Ik heb op de luchthaven je boek gekocht, Offer … Die Alex Berger, die moet naar hier komen. Eigenlijk bedoel ik jij, jij en je vrouw moeten naar hier komen.’ Toen hij Lievens stem herkende, wist Coppers niet waar Berger beland was. 'Hier' bleek Fins Lapland te zijn, waar Lieven door de liefde voor een vrouw en de liefde voor de natuur ondertussen al 20 jaar blijkt te wonen. 'Annick en ik zijn gegaan, en inderdaad, Alex Berger ging ook mee…'
Fins Lapland kroop meteen onder Coppers' vel. 'En ik ging terug en nog eens terug. In totaal zes weken heb ik er de zuivere lucht opgesnoven, rondgereden, gewandeld, uren door het monotone landschap met Berger aan mijn zij. Als een speurhond op zoek naar plekken en inspiratie, naar verhalen, zowel waargebeurde als mythische… Als je Roofdier leest, zal je merken hoe het land me aangegrepen heeft. Ik heb in dat vorige leven waar ik het over had veel mogen reizen, maar er zijn weinig plekken in Europa die zo bijzonder zijn. Je moet het zelf ervaren, natuurlijk, maar toch denk ik dat je bij het lezen zult voelen wat ik bedoel.'
 |
| Toni Coppers en zijn vrouw Annick in Fins Lapland |
Kantelpunt
Een beertje, genaamd Yksi, was voor Coppers een soort kantelpunt. 'Dat een boek dat zich in Fins Lapland zou afspelen van ver of van dicht iets met beren te maken zou kunnen hebben, leek me logisch. Maar oog in oog staan met deze wilde dieren en Yksi zien, hem eigenlijk bijna ruiken, verscholen in de kijkhut…dat was voor mij een ongelofelijk aha-moment, een moment waarop alles samenkomt. Vandaar dat dit boek een mascotte heeft.'
Vaders en zonen zijn het onderliggende thema in dit boek. Coppers' vader is 92. 'En hij is moe', meldt de schrijver.
Over het boek:
Alex Berger is een wat eigenaardige privédetective die vaker dan goed voor hem is zijn klanten afscheept: hij heeft geen zin om overspelige vrouwen te schaduwen of personeel te betrappen dat met zijn vingers in de kassa zit. Dan maakt hij liever strandwandelingen in Oostende.
Drieduizend kilometer verderop in Lapland viert Tom, een filmstudent, midzomernacht met enkele meisjes die hij ontmoette op het ‘Grote Berenpad’. Vrolijk en dronken dansen ze rond het kampvuur. Ook al gaat de zon die nacht niet onder, toch blijken er duistere krachten in het spel want de volgende ochtend worden de meisjes alleen wakker. Toms rugzak en telefoon liggen naast het gedoofde vuur. Hijzelf is spoorloos. De zoektocht levert niets op en de radeloze ouders vragen Alex om hulp. Tom is namelijk niet zomaar een jongen op reis: hij heeft meer dan één reden om naar het Hoge Noorden te trekken… In het hypnotiserende landschap van berken, meren en stilte wordt Alex geconfronteerd met een onmogelijke opdracht: hoe vind je een jongen terug in die laatste wildernis van Europa? Dan ontdekt de lokale politie een lichaam. Zwaar verminkt, maar het is niet Tom. Is er een moordenaar aan het werk of dwaalt er een ongrijpbaar roofdier rond in die bevreemdende natuur? Een nieuwe moord, dit keer in België, trekt Alex Berger en zijn dierbaren steeds dieper in een moeras van angst…
Publieksprijzen
Toni Coppers schrijft al jaren thrillers. Hij werd in 2022 bekroond met de Hercule Poirot Life Time award én de Max Gouden Vleermuis Oeuvreprijs, maar belangrijker zijn voor hem de vele publieksprijzen zoals de Hebban Thrillerprijs en verschillende Hercule Poirot publieksprijzen die hem tot Vlaanderens favoriete thrillerauteur maken.
Coppers werd geboren in Sint-Truiden op 6 september 1961. Nu woont en schrijft hij afwisselend in Antwerpen en de Ardennen. Toni is getrouwd met coauteur Annick Lambert en samen hebben ze 5 kinderen in een nieuw samengesteld gezin. Toni’s thrillers staan bekend om de ingenieuze plots en doorgedreven psychologische karaktertekeningen. Hij schrijft over mensen van vlees en bloed. Zelden is iemand helemaal juist of helemaal fout.
Met de thriller Niets is Ooit gaf hij het startschot voor de reeks rond commissaris Liese Meerhout. De moordonderzoeken van de populairste vrouwelijke commissaris van Vlaanderen hebben ondertussen al bijna 20 boeken gevuld. Dood Water, het boek waarin de Schelde de hoofdrol wegkaapt, werd bekroond met de eerste Hercule Poirot juryprijs, De moord op Arno Linter genomineerd voor de Gouden Strop. De thrillers met commissaris Liese Meerhout in de hoofdrol werden verfilmd in de televisiereeks ‘Coppers’. Internationaal werd de reeks onder de naam 'Rough Justice' uitgezonden in vele landen waaronder Nieuw-Zeeland en Canada.
In 2020 schreef Toni VAL. Daarmee werd een tweede thrillerreeks rond privédetective Alex Berger gelanceerd. Toni had Alex Berger al eens eerder opgevoerd in De Zaak Magritte, een thriller die hij schreef op vraag van de erven Magritte. De schilder zelf was immers net als Toni een grote fan van de Maigret-thrillers van Simenon. Het hoofdpersonage Alex Berger liet Toni echter niet los en hij besliste om vanaf 2020 de man een eigen reeks te gunnen. VAL was een schot in de roos en zowel het boek als de cover vielen in de prijzen. Toni werkte voor hij schrijver werd voor de VRT als radioproducer en presentator van resiprogramma’s. Als reisjournalist maakte hij reportages en documentaires over de hele wereld en zo schreef hij op locatie zijn eerste brievenroman in 1995. Daarna schreef hij bijna 10 jaar niet tot hij in 2005 de schrijfdrift niet meer kon onderdrukken en met Dixit zijn eerste, weliswaar komische thriller, afleverde. Sindsdien is hij nooit meer gestopt met schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten