Zelfbeklag (nieuws, 2019)

De brandstapel rookt alweer

(Door Tomas Ross) 

Het is opvallend dat de twee schrijfsters die woedend op mijn stukje Geen feminisering, maar Libellisering reageerden, Mariska Overman en Saskia Noort, geen moment ingaan op de ‘vertrutting’ van de vaderlandse misdaadroman die Peter Kuijt eerder weet aan de groeiende schare schrijfsters van het genre. Nee, Overman (nomen est omen) en vooral Noort winden zich er over op dat ik het over ‘kwebbelkutjes’ had. ‘En dat in deze tijd!’ Ik weet nooit zo goed wat ik daarmee aan moet. Mag het over een tijdje dan weer wel? En van wie dan? Wijlen mijn vriend Theo van Gogh zou het nu over de Gedachtepolitie hebben.


'Me too’ en Johan Derksen werden erbij gesleept, alsof ik een serieverkrachter was. Is het echt zo erg, ‘kwebbelkutjes’? Denigrerend, ach, lees Noorts column zou ik zeggen van zaterdag 2 maart. ‘Zusters in de kakel-maar-raak-race’, schreef Gerrit Komrij in l981 over feministes. En ook: ‘de onwelriekende gleuvenbrigade’, ‘het pluimvee-getto’, ‘kruidenvrouwtjes uit de Oeral’ en ‘schrijvende bezemstelen'. Wel even andere koek, ongestraft geserveerd in de NRC. Nu zouden de brandstapels al roken.

Sommige schrijfsters schrijven niet alleen ‘truttig', maar lezen ook beroerd. Ik schreef niet dat ‘de vrouwen’ of ‘de schrijvende vrouwen’ kwebbelkutjes zijn. Ik had het over de dames die ergens in Frankrijk of op Ibiza zogeheten schrijfcursussen houden en andere dames die zich de luxe kunnen permitteren daar ettelijke duizendjes voor neer te tellen en van wie we vervolgens hooguit een nieuwe versie van de Kleren van de Keizer kunnen verwachten. Of, inderdaad, plagiaat en vliegtuigboekjes. Wat kennelijk ook niet gezegd mag worden. Je zult maar een mening hebben in ‘deze tijd’.

Aan die cursussen weet ik op mijn beurt onder andere de toegenomen vertrutting van het genre. Waar Overman en Noort dus niet op ingaan, al tekenend genoeg, en vooral ook dat ze zichzelf aangesproken voelen op dat ‘kwebbelkutjes'. Wat ik dus niet beweerde. Evenmin luidde de kop boven mijn stukje Kwebbelkutjes zoals Noort stelt. Of ‘als vrouwen schrijven, dat altijd slechter, oppervlakkiger en dommer is'. Over ‘zielig gezwets’ (Noort) gesproken. Integendeel, ik schreef juist dat veel mannelijke auteurs (net als columnisten) met bagger aankomen en dat er ondanks die vertrutting veel goede tot zeer goede misdaadschrijfsters zijn .

Dat Noort gefrustreerd is omdat ze de Gouden Strop nooit won, is bekend, maar waarom dat nog eens benadrukt in een bovendien verdraaide passage die niets te maken heeft met het betoog van Kuijt of van mij? Nog zie ik haar wit wegtrekken toen ik, en niet zij, die Strop kreeg. En voor zover me bekend, hebben er altijd vrouwen in de jury gezeten en, sterker, is de voorzitter dit jaar voor de derde keer op rij, weer een vrouw (dezelfde). Pochend noemt ze dan weer de 200.000 verkochte exemplaren van haar De eetclub, als een ‘harde klap voor de heren collegae'. Gottegot, de rancune die ze ons, mannen, verwijt, spat je tegemoet. En de bekende vergissing, dat kwantiteit kwaliteit impliceert. John de Mol. Als er 4 miljoen mensen naar The Voice hebben gekeken, móét het wel goed zijn. Op die manier zou de schrijver A. Hitler alsnog postuum de Nobelprijs voor de Literatuur moeten hebben gekregen.

Het leek Noort aanvankelijk beter niet te reageren. ‘Dan staat je een verbaal diarree-bad te wachten.’ Vervolgens doet ze mijn stukje af als ‘de bijna-doodsrochel van een teleurgestelde, niet meer relevante oude man'. Zo denigrerend, en dat in deze tijd!! Hoe komt ze ermee weg? Ze lijkt Johan Derksen wel.

Lieve Saskia, ik weet niet goed wat een relevante of niet relevante man is, en al heb ik geen schrijfcursus gevolgd, ik ben niet teleurgesteld (want waarom dan?), verkoop nog steeds niet slecht, net zo min als mijn mannelijke collegae zoals bijvoorbeeld Peter Römer, Thomas Olde Heuvelt of Jeroen Windmeijer. En mag ook jij op een dag de 75 halen en nog altijd boeken schrijven. Maar liever geen columns meer vol zelfbeklag.