Uitgeverij Marmer publiceert op 18 augustus de roman De Slachters. Met deze spannende roman won de Ierse Ruth Gulligan de Royal Society of Literature Ondaatje Prize. De roman speelt zich grotendeels af tijdens de BSE-crisis van eind jaren negentig, een tijd van radicale ontwrichting voor het Ierse platteland en de grensgebieden.
Aan de wand van een galerie in New York hangt een foto die tweeëntwintig jaar geleden is genomen maar nooit tentoon is gesteld. We zien een koelhuis, met het portret van de Maagd Maria aan de muur en een vleeshaak aan het plafond. Vanaf de scherpe punt van die haak hangt het levenloze lichaam van een man, ondersteboven.
Het verhaal van wie hij is en hoe hij daar terecht is gekomen, gaat terug naar de Ierse folklore: van weduwen die het land vervloeken en van de mannen die het vee met de hand slachten.
Het moderne Ierland wantrouwt oude tradities, en aangezien de BSE-crisis in Engeland mogelijkheden biedt om rijk te worden in Ierland, geven maar weinigen om de Slachters, de acht mannen die door het land reizen om de koeien te slachten van de boeren die nog wel vertrouwen hebben in oude tradities.
Om te ontdekken wie de man aan de vleeshaak is, volgen we vier personages. Melkveehouder Fionn sluit zich aan bij een groep smokkelaars zodat hij de behandeling kan betalen die, volgens hem, zijn vrouw van hersenkanker zal genezen. Hun zoon Davey wil het platteland achter zich laten en in Dublin studeren. Grá, echtgenoot van een van de Slachters, is eenzaam tijdens de lange jaarlijkse reis van haar man. En hun twaalfjarige dochter Úna hoopt de eerste vrouwelijke Slachter te worden; ze oefent de rituelen, verbetert haar mestechnieken, en zal uiteindelijk de man op de foto wreken.
Een fragment uit het boek:
Eindelijk was de dag ten einde gekropen en was ze weer in haar slaapkamer met de deur stevig dicht. Ze bekeek het tafereel: zeven Legomannetjes in een kring rondom het dier. Ze had er langer dan een uur over gedaan om alles goed te krijgen. Voor iemand anders leek het misschien alsof ze dierentuintje aan het spelen was – alsof een groepje bezoekers naar een of ander bedreigd dier stond te staren. Maar het was geen dierentuin en het was zeker geen spel. Nee, dit was iets anders.
De piepjes van het diertje klonken heel hoog, nasaal, bijna alsof Úna niet alleen een reep gaffertape over het lijfje had geplakt maar ook over het snuitje. Het zat stevig vast aan de houten vloer. Alleen hoopte ze dat het vachtje het kleefvermogen niet zou aantasten. De opstelling was bijna klaar, hoewel de verhoudingen niet helemaal klopten. De Legofiguurtjes waren het probleem, want hun armpjes waren zo kort dat ze heel dicht bij het diertje gezet moesten worden om erbij te kunnen. Ze moesten allemaal de muis aanraken als hij doodging – zeven gele handjes en Úna’s hand als achtste, bevend van opwinding bij het kopje. Dat was de traditie. Dat was wat haar vader had uitgelegd. Dat was alles.
Ze pakte het mes…
Ruth Gilligan is auteur, wetenschapper en journalist. Ze komt oorspronkelijk uit Dublin maar woont nu in het Verenigd Koninkrijk en werkt als docent Creative Writing aan de Universiteit van Birmingham. Ook is ze literair recensent voor onder meer The Guardian, The Irish Independant en The New York Times Supplement. Ruth Gilligan heeft vijf boeken gepubliceerd en was de jongste persoon ooit die bovenaan de Ierse Bestsellerslijst stond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten