Stille boosheid (column, 2018)

Masterclassen extra


(Door Peter de Zwaan)


Wat is er tegen als we in de zomer een paar masterclassen geven, vroegen collega’s naar aanleiding van de serie columns met de titel Masterclassen van afgelopen zomer. Ze konden voor niks en niemendal naar het buitenland en verdienden ook nog een paar centen. Of ik niet wist dat schrijven vrijwel niets oplevert en dat ze het moeten hebben van lezingen en vakantieflauwekul.

Het duurde even voor ze me deze mededelingen toevertrouwden, want ze moesten door een periode van stille boosheid. Daarna kwam het er uit: ‘Als door dat geschrijf van jou straks niemand een masterclass wil organiseren dan heb je toch maar mooi een paar vakantieweken naar de knoppen geholpen. Waar is dat goed voor?’

Nergens voor, natuurlijk, of misschien omdat ik vind dat het geven van een masterclass door een schrijver wel een heel domme bezigheid is.

Daar begrepen ze niets van en daarom leg ik het graag nog een keer uit.

Neem een masterclass viool. Dan heb je een topviolist die praat tegen violisten die de top nog niet hebben bereikt, maar hard op weg zijn. Geen enkele violist die er wat van kan, verspilt tijd met het kletsen tegen kneuzen die als de passages moeilijk worden boven de snaren strijken omdat het anders zo piept en knerpt.

Dat is masterclassen: grootmeesters praten over de kneepjes van het vak tegen meesters.

Terug naar de schrijverij en dan speciaal de wereld van de misdaadroman.

Hebben we in dit land grootmeesters?

Het hangt er vanaf wie je het vraagt, maar na het antwoord ‘Vast wel' volgen bitter weinig namen.

Hebben we meesters? Het moet wel. Als we grootmeesters hebben, zijn er ook meesters.

Nu mijn opdracht: stel een rijtje meesters samen.

Is het gelukt? Nou, als je die in een ruimte zet met een echte grootmeester dan heb je een masterclass.

Nu een gewetensvraag: denk je echt dat er in dit land meesters zijn die zich de les laten lezen door een misdaadschrijvende collega die tot grootmeester is gebombardeerd?

Nooit niet.

Wat je dus hooguit krijgt, zijn behoorlijke schrijvers die praten voor een husje beginners die ook niet weten hoe het moet.

Dat is geen masterclass, dat is tijdverdrijf.

Leuk tijdverdrijf en als het zonnig is, wijnig en kazig ook een plezierig tijdverdrijf. Maar wel nutteloos. Een schrijver die een poosje meeloopt, kan wat tips geven: hoe spring je om met uitgevers, hoe ontloop je recensenten, waarom kun je beter iets leuks gaan doen als je al vijf keer na het tweede hoofdstuk bent gestrand. Dat kan allemaal in een kwartier, als je langzaam praat in een half uur. Lekker in de zon, met wijn en kaas. Noem het Luluurtje. Maar noem het niet Masterclass.


Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl