(Door Simon de Waal)
Ik ben een filmscript aan het schrijven, een waar mijn hart in ligt. Ik moest er gisteravond aan denken. Ik was laatst namelijk bij het jaarlijkse Mystery Diner van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs, in Amsterdam. Ik weet niet hoe het in Vlaanderen gaat, maar de sfeer tussen de Nederlandse thrillerschrijvers onderling is meer dan uitstekend. Sterker nog, zelfs de sfeer tussen schrijvers en recensenten is hier goed. Geen haat en nijd, geen dodelijke blikken, geen vechtpartijen.
Ik was dus benieuwd hoe het deze avond zou gaan. Maar gelukkig, het was een vredige, gezellige avond. Eerst een korte vergadering, dan een goede maaltijd in restaurant Sluizer. En tussendoor een quiz, samengesteld door René Appel en Tomas Ross, waarin een korte omschrijving van de inhoud van een boek werd gegeven. U raadt het al: noem de naam van de schrijver en titel van het boek. Glorieus winnaar: Chris Rippen.
En tijdens de quiz waren teams geformeerd van een schrijver met een recensent. Ook hier: pais en vree. Oude vetes vergeten, slechte recensies werden niet gewroken. Hoe scherper de pen, hoe rustiger de schrijver, lijkt het wel, hoewel Rinus Ferdinandusse met een sonore schreeuw de aanwezigen nog wel tot stilte maande. Maar dat was het meest gewelddadige hoogtepunt van de avond, volgens mij.
Ik kan me niet voorstellen dat het in Vlaanderen anders is. De sfeer die ik meemaak als ik bij de Diamanten Kogel-uitreiking ben, is vergelijkbaar en vaak zelfs nog uitbundiger. Ik kom er nooit iemand tegen die ik in staat acht tot de vaak zo gruwelijke handelingen die ze in hun boeken beschrijven. Sterker nog, het is echt een ongevaarlijk stel, zo bij elkaar. Peter Kuijt en Tomas Ross kunnen elkaar in een polemiek afslachten, hier knikken ze minzaam, zelfs vriendelijk, elkaar toe. Ook al heeft Kuijt het laatste boek van Ross misschien wat minder besproken dan Ross verwacht had. Maar sluipt Ross met een vervaarlijk vleesmes zachtjes om Kuijt heen? Heeft Kuijt voorzorgsmaatregelen genomen voordat hij naar deze avond kwam? Vergeet het maar.
Rijst de vraag: zou ik in staat zijn tot fysiek, of zelfs gemeend verbaal geweld? Ach, dat ik dat ben, dat weet ik wel. Ik heb genoeg meegemaakt als rechercheur. Mensen die mij naar het leven stonden, kon ik niet met een minzaam knikje afweren. Ik heb zelfs iemand, letterlijk, op een fractie van een millimeter na, neergeschoten. En die fractie van een millimeter lag niet aan mij, ik weet dat ik de trekker in z'n geheel had kunnen overhalen.
Is het niet interessant om te weten wanneer en onder welke omstandigheden mensen in staat zijn tot de meest vreselijke dingen - en dan niet op papier? Ik heb ze meegemaakt, de mensen van wie je het nooit zou verwachten.
Daar gaat mijn filmscript over. Het is een verhaal dat ik enorm graag wil vertellen. Klinkt cryptisch, ik weet het, maar daarover later meer. Het is de moeite waard, zal ik u vertellen.
Dit is een licht ingekorte versie van de met toestemming overgenomen column die Simon de Waal (1961) schreef voor de website van het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs (GVM). De Waal won dit jaar met zijn thriller 'Pentito' De Diamanten Kogel, de Vlaamse prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Sindsdien schrijft De Waal op uitnodiging van het GVM elke twee weken een column voor de site. Simon de Waal, werkzaam als rechercheur in de Amsterdamse binnenstad met als specialiteit zware criminaliteit, werd met 'Pentito' dit jaar ook genomineerd voor de Gouden Strop. Zijn debuut 'Cop vs Killer' uit 2005 bereikte de shortlist van zowel de Gouden Strop als De Diamanten Kogel. Samen met Appie Baantjer brengt De Waal in april 2009 een misdaadroman uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten