Prachtboek uit het boekje
(Door Theo Hakkert)
Naast regisseur is Davide Longo (1971) docent creatief schrijven aan de schrijversacademie van zijn illustere Italiaanse collega Alessandro Barrico (Zijde, Dit verhaal). Het vooroordeel dat aan deze scholen kleefde, dat schrijven volgens de regels van een cursusleider funest is voor de verbeelding en tot dode boeken zou leiden, is inmiddels genuanceerd. Maar lezend in Longo's 'eigen' roman De steeneter blijft lang de gedachte overeind dat deze geheel naar het cursusboekje is. Maar dan wel een prachtboek uit het boekje.De steeneter is aangrijpend, beeldend en spannend. Spanning die Longo erin houdt door de lezer, volgens aloude regels, spaarzaam te voeden met nieuwe details over wat op de achtergrond speelt bij een raadselachtig drama in een Italiaans berggehucht op de grens met Frankrijk.
Ene Cesare vindt een lijk in een bergbeek. Iedereen weet meer, maar niemand zegt iets, en Longo zal de laatste zijn om de lezer eerder wijs te maken dan hij nodig acht. De schrijver is al net zo zwijgzaam als het dorp.
Als een marionettenspeler heeft Longo zijn personages aan een touwtje. De afwisseling in de beschrijving van decor, karakters en gebeurtenissen is perfect. En voor wie smult van rake observaties heeft hij zo nu en dan een lekker hapje in de vorm van een nonchalante zin als: Hij had het gezicht van zo'n klein hondje dat zich niet graag laat aaien.
Mooi ook hoe hij in de beschrijving van de commissaris die het onderzoek leidt, pas na enige tijd, en uiteraard en passant, onthult dat deze agent een vrouw is. Alleen niet geschikt voor wie niet kan tegen dierenleed.
Davide Longo - De steeneter. Uitgeverij De Geus, 159 pag.
Bron: De Twentsche Courant Tubantia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten