Een kleine crisis (nieuws, 2020)

René Appel: 'Pulp is slecht voor het genre'  

In het thrillergenre verschijnt de laatste jaren een onwaarschijnlijke hoop rotzooi. Het is een stelling waarmee thrillerschrijver René Appel het hartgrondig eens is.'Er verschijnt veel pulp', zegt hij in de Volkskrant. 'Vroeger gold ‘pulp’ wel als een geuzennaam, maar als er te veel van is, werkt het alleen maar verstikkend. Slecht voor het genre, slecht voor de boeken die ertoe doen.’ 

Het is verschrikkelijk, stelt René Appel. 'Dan lees ik tien pagina’s en denk ik: de setting klopt niet, de dialogen kloppen niet, de personages zijn raar. Geforceerd moet er een misdaad of wat dan ook in.'

De tweevoudig Gouden Stropwinnaar ziet ook weinig reuring meer in het genre. 'Weet je, er ontstaan daar geen polemieken zoals wel in de literatuur kan gebeuren, over stromingen en soorten literatuur. Het blijft misschien onder de oppervlakte, maar ik zie geen controversen.’

Zelfs de haat en nijd tussen literatuur en misdaadliteratuur lijkt te zijn verdwenen. Het is alweer elf jaar geleden dat Connie Palmen tijdens het Boekenbal thrillerschrijvers toeriep: 'Scheer je weg uit de literatuur'. Appel zegt daar nu over: 'Ja, dat is een bekende Boekenbal-scène. Dat was ook gericht tegen Kluun, hoor. Zij zei: dit is geen literatuur, dit is lectuur, jullie horen hier niet. Maar dat gebeurde natuurlijk op het Bóékenbal, niet op het Literatuurbal. Misschien dat er toen ook wel sprake was van jalousie de métier. Dat schrijvers dachten: potverdomme nog aan toe! Moet je zien, die Saskia Noort en Esther Verhoef en Simone van der Vlugt, die verkopen hun boeken als warme broodjes en ik blijf steken op tweeduizend exemplaren.’

Overigens waren in Engeland vrouwen altijd al een belangrijke groep in de wereld van thrillers en detectives, stelt Appel. 'Hier in Nederland heb je pas toen een hele stroom gekregen van vrouwelijke thrillerauteurs. Er bestaat zelfs een uitgeverij die Vrouwenthrillers heet. Ik vind: het is vaak een beetje hetzelfde stramien. De hoofdpersoon is een vrouw van in de 30, ze heeft net een kleine crisis overwonnen, denkt dat het goed gaat, maar dan komt er iets of iemand op haar pad die het kwaad moet personifiëren. Ik erger me ook aan de techniek met plotseling ingevoegde heftige gedachten van de hoofdpersoon, die cursief worden weergegeven. Net als aan de vaak weinig levensechte dialogen.’

Bron: de Volkskrant