Wordt verwacht 54 (nieuws, 2008)

NIEUW WERK VAN VERHOEF, APPEL EN VAN DER VLUGT

De najaarsaanbieding van uitgeverij Anthos belooft heuglijke tijden voor fans van Esther Verhoef, René Appel en Simone van der Vlugt. Ze komen alledrie met nieuwe 'literaire thrillers'.

In de brochure van de uitgever heet de nieuwste thriller van René Appel 'Weerzin'. Maar op de cover van het in oktober 2008 verschijnende boek kun je het net zo goed als 'Weer zin' lezen.

Hoe het ook zij, het gaat zowel over weerzin als weer zin. Hotelmanager Niels Hulzeboom is gelukkig getrouwd, maar als hij hopeloos verliefd wordt - weer zin - op zijn nieuwe assistente, zet hij alles op het spel. Bovendien zijn er financiële problemen rond het hotel die de crisis verergeren. Hij raakt verstrikt in emotionele conflicten - weerzin - en zakelijke ruzies. Dan begaat hij een cruciale fout.

Met de thriller 'Schone handen' maakte tweevoudig Gouden Strop-winnaar René Appel de overstap van Prometheus naar uitgeverij Anthos. Met 50.000 exemplaren is het zijn best verkochte titel tot nu toe.

SMETTELOOS?

Na de harde thriller 'Ongenade' die Esther Verhoef samen met wederhelft Berry Verhoef onder het pseudoniem Escober schreef, is het weer tijd voor wat 'zachters': een 'literaire thriller'. En daarin is Esther Verhoef nog het meest succesvol. Ze was de bestverkochte Nederlandstalige thrillerauteur van 2007 en van haar boeken 'Rendez-vous' en 'Close-up' werden in totaal meer dan 450.000 exemplaren verkocht.

In 'Alles te verliezen' (verschijning in november 2008) draait alles om de aantrekkelijke Claire, een vrouw van in de dertig. Ze woont op een van de meest idyllische plekken in Nederland, in een prachtig gerenoveerde boerderij samen met haar man, de succesvolle makelaar Harald van Santvoort. Samen hebben ze twee dochters.

Claire is hulpouder op school en zorgt voor haar allenstaande moeder. Maar Claire is niet zo smetteloos als ze zich voordoet. Niemand weet waarmee zij in het verleden haar geld verdiende en dat zij een verre van gezonde relatie onderhield met de beruchte crimineel Marius. Dat wil ze zo houden, koste wat kost. Maar laat Marius na tien jaar cel weer op vrije voeten komen en Claire traceren...

LEIDEN IN LAST

Ook Simone van der Vlugt is een van de paradepaardjes van Anthos. Van haar laatste thriller 'Blauw water' werden er binnen een half jaar meer dan 175.000 exemplaren verkocht.

'Herfstlied', dat in januari 2009 ongetwijfeld met veel media-aandacht (reclame op Sky Radio, voorpublicatie in Libelle, etc.) zal verschijnen, is Van der Vlugts vijfde thriller. Voor die thriller deed de schrijfster research bij de regionale krant Leidsch Dagblad. Ook haar hoofdpersoon, Nadine, werkt daar.

Nadine heeft het als journaliste voor de cultuurpagina van de krant prima naar haar zin, maar eigenlijk zou ze het liefst schrijfster worden. Net als ze erin slaagt een uitgever voor haar werk te interesseren, wordt het immer lieflijke Leiden opgeschrikt door de moord op een jonge vrouw.

Samen met haar collega's zit Nadine bovenop het nieuws, waar ze steeds meer bij betrokken raakt. Als de vermoorde uiterlijk een sterke gelijkenis blijkt te vertonen, kan ze de gebeurtenissen niet meer als toeval afdoen. Ze beseft dat zij en haar zestienjarige dochter Mariëlle gevaar lopen. Vooral als de moordenaar nog meer slachtoffers maakt, die allemaal in Nadines omgeving verkeren.

Andere nieuwe titels:

Walther Schmidt - 'Messcherp en razend' (januari 2009)
Mark Billingham - 'In het duister' (januari 2009)
Helen FitzGerald - 'Mijn laatste bekentenis' (januari 2009)
Andrew Pyper - 'De moordkring' (oktober 2008)
Dirk Wittenborn - 'Farmakon' (november 2008)
Karin Fossum - 'De man die van iets anders hield' (oktober 2008)

Signalement: William C. Gordon

MAN MET HOED

Naam: William C. Gordon. Waar de C. voor staat, is nog onderwerp van nader onderzoek. Gordon noemt zichzelf ook wel 'international man of mysteries'.
Geboren: 1937. Hij groeide op als een van de weinige 'gringo's' in een Mexicaans getto in Los Angeles.
Burgerlijke staat: Sinds 7 juli 1988 gehuwd met schrijfster Isabel Allende
Beroep: Advocaat
Laatst bekende woon- of verblijfplaats: San Rafael, Californië
Uiterlijke kenmerken: Rijzig en grijs. Goedlachs. Draagt vaak een hoed. Hij ziet zich graag in het rijtje geplaatst met Charlie Chaplin, Abraham Lincoln, Che Guevara en Indiana Jones. Want dat zijn 'grote mannen met grootse hoeden'.

Korte levensloop: Toen William Gordon zes jaar was, stierf zijn vader, een schilder en schrijver. Zijn moeder was een van de eerste vrouwen die afstudeerde aan een apothekersopleiding. Williams 'schuilplaats' in het Mexicaanse getto was de bibliotheek: daar leerde hij Spaans om te kunnen overleven tussen de 'Chicano's'. Op de middelbare school groeide zijn interesse in Latijns-Amerikaanse literatuur, maar ook de grote Engelse schrijvers konden op zijn belangstelling rekenen.

Gordon had de zwerflust van zijn vader in zijn genen en begon na zijn militaire dienstplicht liftend aan een wereldreis. Hij overnachtte op begraafplaatsen. Zijn avontuur duurde een jaar en kostte hem slechts 1400 dollar. Als advocaat stond hij veel Spaanssprekende mannen en vrouwen bij die gewond waren geraakt tijdens bedrijfsongevallen.

Gordon had twee mislukte huwelijken en een boel problemen met zijn kinderen achter de rug toen hij in 1987 Isabel Allende leerde kennen. Beiden hadden een dochter verloren. Haar dochter stierf aan een stofwisselingsziekte, die van hem aan de drugs. Ook Gordons zoon Harleigh raakte verslaafd, maar is inmiddels afgekickt.

Volgens Gordon heeft zijn vrouw hem geleerd hoe hij zijn fantasieën en beelden in woorden moet omzetten. Ook heeft ze hem geleerd dat stilte een belangrijk element in het schrijfproces is, zodat hij de stemmen van zijn karakters kan horen.

Laatst gepleegde delict: Het schrijven van zijn 223 pagina's dikke debuutthriller 'De dode in smoking', deze maand verschenen bij uitgeverij Signatuur.

Volgens onbevestigde berichten is de thriller een crimi à la Raymond Chandler. Korte inhoud: Reginald Rockwood III, altijd gekleed in zwarte smoking, behoort tot de betere kringen van San Francisco in de jaren zestig. Maar dan komt hij bij een ongeval om het leven en rijst er twijfel over zijn identiteit. Was hij wel die gerespecteerde zakenman? Zijn dood wordt vooral betreurd door zijn beste vriend Samuel Hamilton, met wie hij altijd in café Camelot kwam. Samuel is vastbesloten de zaak op te helderen. Maar dat is niet zo verstandig. Samuel raakt verstrikt in een crimineel netwerk van Chinese gangsters en corrupte agenten in Chinatown. Hij krijgt ook te maken met kunstsmokkel, beruchte zakenlieden en femmes fatales.

Getuigen: Schrijfster Amy Tan heeft inzage gehad in 'De dode in smoking' en verklaart daarover: ,,Een betoverende vertelling over het San Francisco van nog niet zo lang geleden. Een pageturner vol spanning en moord, ondersteund door een cast van gedenkwaardige personages, waaronder Chinatown zelf.''

Bijzonderheden: Toen William Gordon jaren geleden tegen zijn vrouw Isabel Allende zei dat hij wilde beginnen met schrijven, zei ze: 'Laat maar, dat kan ik beter.' Ze schreef onder meer 'Het huis van de geesten. Daarmee boekte ze internationaal succes.

Het eerste boek dat hij schreef kreeg de titel 'Flawed' mee. Het was een ontwikkelingsroman waarin een van de karakters een oversekste dwerg was. Zijn vrouw Isabel las het boek en haatte de dwerg hartgrondig. ,,Ze zei me dat geen vrouw bij haar gezonde verstand met de dwerg naar bed zou gaan of het boek zou lezen.'' Isabel vond dat haar man zich in het thrillergenre moest bekwamen.

In 2002 begon Gordon te schrijven aan een verhaal gebaseerd op een krantenartikel dat hij jaren geleden had gelezen. Dat korte verhaal werd de basis voor zijn tweede roman 'The Chinese Jars' (oftewel 'De dode in smoking'). Het boek is inmiddels ook in het Spaans, Duits, Portugees, Pools en Roemeens verschenen. Italiaanse en Franse vertalingen staan op stapel.

Zijn derde boek (lees: zijn tweede thriller) 'The King of the Bottom' is in februari 2008 in het Spaans verschenen onder de titel 'El rey de los bajos fondos'. Momenteel schrijft Gordon aan zijn derde thriller, waarin toch ook weer de oversekste dwerg zijn opwachting maakt.

(Foto auteur: Lori Barra)

Chris Ewan (interview, 2008)

Britse misdaad in Amsterdam

(Door Monique Brandt)

Hij woont op het Britse eiland Man maar schreef een misdaadroman die zich afspeelt in Amsterdam. De Brit Chris Ewan (31), in het dagelijks leven jurist, debuteerde met Nachtdief in Amsterdam, een boek over de succesvolle thrillerschrijver Charlie Howard die fors bijverdient als meesterinbreker. Howard, tijdelijk in Amsterdam om zijn nieuwe boek af te maken, wordt opgezadeld met een onverwacht klusje dat hem uiteindelijk diep in de problemen brengt, tot moord en doodslag aan toe.

De sfeer in het boek doet in de verte denken aan Nederlandse detectives als De Cock of Grijpstra en de Gier met een einde dat weer volop geïnspireerd lijkt door Agatha Christie. Toevallig, want Ewan heeft - bewust - geen Nederlandse detectives gelezen voor hij ging schrijven. 'Ik wilde niet beïnvloed worden door het lezen van allerlei Nederlandse boeken', zegt hij tijdens een kort bezoekje aan de hoofdstad. Zelf woonde Ewan in 2003 een half jaar in de binnenstad, toen hij bij een advocatenfirma werkte. In die tijd raakte hij bevlogen door het 'dorpse karakter'' van de stad, die hij nog steeds als zijn favoriet bestempelt. Vandaar dat hij besloot zijn eerste misdaadroman hier te situeren.

Hij schreef vóór Nachtdief in Amsterdam drie literaire boeken die niet werden gepubliceerd. 'Ze waren niet commercieel genoeg, aldus de uitgevers die de moeite namen me terug te schrijven. Maar ik ging door, want ik wilde al van jongs af aan schrijver worden. Ik stapte over op een misdaadroman, omdat ik zelf dol ben op het genre. Ik kon wel heel verantwoorde boeken gaan schrijven, maar het leek me zinniger me te wijden aan de boeken die ik zelf het leukst vond.'

Met enige hulp kwam dit boek alsnog in de schappen van de boekhandels terecht. Ewan deed mee aan een schrijverscompetitie die auteur Susan Hill, tevens eigenares van een kleine uitgeverij, jaarlijks houdt onder jonge auteurs. Het winnende boek zou worden uitgebracht. 'Ik schreef mijn eerste boek toen ik twintig was. Ik had mezelf tien jaar de tijd gegeven om iets te bereiken. Twee weken voor mijn dertigste verjaardag kreeg ik een telefoontje van Susan dat ik gewonnen had. Op dat moment kwam mijn droom uit.'

Ewan studeerde, voor hij besloot rechten te gaan doen, Amerikaanse Studies in Londen. 'Het was destijds de enige studie die ik kon vinden die me naar het buitenland zou brengen. Maar er is natuurlijk geen droog brood mee te verdienen. Dus ik stapte over en ging rechten doen. Nu houd ik me, drie dagen per week, bezig met de juridische afhandeling van pensioenplannen.

Slaapverwekkend saai werk, wellicht dat ik daarom Charlie bedacht als mijn alter ego. Hij heeft alles wat ik niet heb: een opwindend leven met veel spanning en avontuur. Ik heb het zelf nooit gedaan, maar ik kan me voorstellen dat het nogal een kick geeft om in te breken. Ik ben daar helaas veel te braaf voor. Ik wilde hem trouwens eerst neerzetten als huurmoordenaar, omdat dat beroep hem ook in staat stelde veel te reizen. In dat geval was het echter wat lastiger voor de lezer om zich met hem te identificeren.'

Ewan heeft plannen voor een hele reeks rond Howard, boeken die zich steeds op een andere locatie afspelen. Parijs is af, nummer drie vindt waarschijnlijk plaats in Las Vegas, de stad waar Ewan onlangs zijn huwelijksreis doorbracht. Intussen heeft hij een ander boek geschreven dat niet in de serie past. ,,Het is een hommage aan Raymond Chandler, mijn absolute schrijversidool. Hij bracht me er in feite toe me op de misdaad te storten als auteur, alhoewel ik me nog steeds niet zo durf te noemen. Het is geweldig om jezelf in de boekwinkel te zien liggen, maar vervolgens zie je de stapels andere boeken er omheen. Dat werkt erg ontnuchterend, kan ik je zeggen. Ik ben niet zo naïef te verwachten dat ik meteen hoog in de bestsellerlijst kom, maar het zou mooi zijn als ik ervan zou kunnen leven en lezers maar een fractie van het plezier te geven dat ik beleefde aan schrijvers als Chandler, Jack Kerouac, James Lee Burke en Elmore Leonard.''

Chris Ewan - Nachtdief in Amsterdam. Vertaling Gerrit-Jan van den Berg. Uitgeverij Mynx, 270 pag.

Foto: GPD/David van Dam

Don Winslow - De winter van Frankie Machine (2008)

Maffiathriller met puntgave climax

(Door Fred Monsma)

Don Winslow mag dan al bij verschillende Nederlandse uitgevers zijn geflopt, of niet het succes zijn geworden waarop zij hoopten, bij Luitingh zien ze toch nog heil in zijn oeuvre. Gelukkig maar, want met De winter van Frankie Machine is er nu voor eventuele Nederlandse fans - is er nog iemand die zich hem herinnert? - een heerlijke Amerikaanse misdaadroman voorhanden.

Sfeervol vertaald zijn de belevenissen van ene Frank Machiano. Een op het oog rustige, vriendelijke zestigplusser. Om rond te komen heeft hij naast een kleine winkel in visbenodigdheden in San Diego nog een paar baantjes. Hij werkt hard en surft graag. Ook heeft Frank een dochter voor wie hij zorgt, een ex voor wie hij toch nog wat betekent, en een knappe vriendin. Eigenlijk is Frank geliefd bij eenieder aan de Amerikaanse Westkust.

Niemand weet dat Frank ooit een heel ander leven leidde: dat van huurmoordenaar voor de maffia. Helaas, op een dag zoekt een oude bekende Frank op. Van het ene moment op het andere is Frank van dader slachtoffer. Opgejaagd door boeven én de FBI. Maar Frank mag dan wel 'oud' zijn, hij is niet voor de poes.

Don Winslow tekent het allemaal mooi op in De winter van Frankie Machine, met veel begrip voor alles wat Frankie ooit heeft uitgevreten, afgewisseld met diens keiharde optreden anno nu. Winslow schept fraaie personages, je voelt simpelweg sympathie voor Frank Machine, komt met mooie dialogen en levert een puntgave climax.

Don Winslow - De winter van Frankie Machine. Vertaling Pieter Janssens. Uitgeverij Luitingh, 350 pag.

Bron: Brabants Dagblad

Onverbloemd verboden (nieuws, 2008)

GEDETINEERDE MAG GEEN THRILLERS SCHRIJVEN

De Amerikaan Victor L. Martin schrijft al vanaf zijn kinderjaren, maar hij ontdekte pas dat hij er carrière mee kon maken toen hij in de gevangenis belandde. Sinds een paar jaar is Martin, die op 25 juli 33 jaar wordt, een auteur die vier boeken heeft gepubliceerd, terwijl hij in detentie zit in een staatsgevangenis in Elizabeth City, North Carolina.

Zijn boeken waarin de fors uitgevende crimineel Unique centraal staat, zijn verkrijgbaar bij onder andere Amazon.com en hebben een groeiende schare fans. Martins stijl wordt omschreven als 'urban fiction', waarmee onverbloemd het leven van de stadse crimineel wordt belicht.

Maar nu wordt het schrijven van Martin aan banden gelegd door de gevangenisautoriteiten. Men vindt dat Martin de regels overtreedt die verbieden dat gedetineerden vanuit de gevangenis zaken doen. Deze regel is in het leven geroepen om de veiligheid van de gevangenen te waarborgen, stellen de autoriteiten. Martin, een recidivist met enkele veroordelingen wegens diefstal op zijn cv, zegt echter dat het beleid van de gevangenis een schending is van zijn vrijheid van meningsuiting. ,,Als ik eens iets positiefs probeer te doen, willen ze dat ik ermee stop'', zegt Martin in een telefonisch interview met The Charlotte Observer. ,,Ze willen gewoon dat ik helemaal niets uitricht.''

Volgens Marcenia Waters uit Charlotte, Martins uitgever, is de auteur nauwelijks iets verdiend aan zijn boeken. Haar uitgeverij verzorgt het drukken en de distributie van zijn boeken en handelt de opbrengsten af die voortvloeien uit Martins laatste boek, 'Unique's Ending'. Waters werd een fan van zijn boeken nadat ze er via kennissen over gehoord had. Ze besloot hem te schrijven in de gevangenis en gaandeweg ontstond er een relatie via hun correspondentie. Uiteindelijk bood ze aan een van zijn boeken uit te geven.

Advocaten van de mensenrechtenorganisatie ACLU in North Carolina hebben een brief gestuurd naar de gevangenisautoriteiten met de vraag waar Martins 310 pagina's tellende manuscript van een nieuw boek is gebleven. Volgens de ACLU is het manuscript in beslag genomen. ,,Er is geen bewijs dat Martins schrijven de veiligheid in de gevangenis in gevaar heeft gebracht'', zegt woordvoerster Katherine Lewis Parker van de ACLU.

Een zegsman van de gevangenisautoriteiten wilde niet op de beschuldiging van Martin ingaan. Hij benadrukte dat het beleid erop is gericht dat gevangenen niets verdienen aan wat zij schrijven tijdens hun detentie. ,,Het beleid verbiedt zakendoen vanuit de gevangenis, niet schrijven.''

(Bron: The Charlotte Observer)

Janwillem van de Wetering (1931-2008)

GEESTELIJK VADER VAN GRIJPSTRA EN DE GIER

Schrijver Janwillem van de Wetering is vrijdag op 77-jarige leeftijd overleden. Dat heeft uitgeverij Asoka maandag bevestigd. Van de Wetering is vooral bekend van zijn misdaadromans over het Amsterdamse politieduo Grijpstra en De Gier.

Van de Wetering overleed aan kanker na een verblijf van twee dagen in een ziekenhuis in Blue Hill, vlakbij zijn woonplaats Surry in het Amerikaanse Maine. Zijn overlijden heeft uitgeverij Asoka verrast. ,,Wij hadden nog regelmatig contact met hem, maar bij ons was niet bekend dat hij gezondheidsproblemen had'', aldus een woordvoerder. Bij Asoka verscheen vorig jaar Van de Weterings boek 'Zuivere leegte' over zenboeddhisme.

In 1980 schreef Van de Wetering het Boekenweekgeschenk 'De verdachte Verheugt'. Twee van zijn Grijpstra en De Gier-boeken werden verfilmd: 'Het lijk in de Haarlemmer Houttuinen' in 1979 met Rijk de Gooijer en Rutger Hauer en 'De ratelrat' met De Gooijer en Peter Faber in 1987. Later werden zijn boeken als serie uitgezonden bij RTL4.

Janwillem Lincoln van de Wetering werd in 1931 in Rotterdam geboren. Tussen 1950 en 1965 woonde hij onder meer in Zuid-Afrika (waar hij lid werd van een motorbende), Engeland (waar hij lector werd aan het London College) en Japan (waar hij zen studeerde in het Daitoku-ji-klooster in Kyoto). Volgens zijn boek 'De lege spiegel' luidde hij in het klooster per ongeluk een ceremoniële klok die alleen bij hoge feestdagen mocht worden geluid. Na een gesprek met de hoofdmonnik werd hij aangenomen voor een training. Hij woonde en leefde onder de barre omstandigheden die de Zentraining eigen zijn. Vooral de meditatiesessies vielen hem zwaar, en in het klooster wist men ook niet altijd wat men met deze vreemde buitenlander moest. Van de Wetering liep onder meer dronken door een wand van latjes en rijstpapier, maar de abt van het klooster bleef even vriendelijk. Na ongeveer een jaar in het klooster, mocht hij intrekken bij een Amerikaanse gevorderde leerling van dezelfde meester.

Gedurende zijn verblijf in Japan raakte Van de Wetering bekend met de detectives van de Nederlandse sinoloog en diplomaat dr. Robert van Gulik. Later in zijn leven schreef Van de Wetering een biografie over deze sinoloog en zette hij zich in voor de herpublicatie en vertaling van meerdere van diens boeken. Van de Wetering wilde Van Gulik nooit ontmoeten, naar eigen zeggen omdat hij hem mateloos aanbad.

Na zijn 'Zen-avonturen' in Japan woonde Van de Wetering vier jaar in Zuid-Amerika. In de Colombiaanse hoofdstad Bogota werkte hij als manager bij een chemicaliënbedrijf. Hier leerde hij de zeventienjarige Juanita kennen, met wie hij in het huwelijk trad. In 1964 verhuizen zij, inmiddels met dochter, naar Peru en een jaar later naar Australië, waar hij respectievelijk in visnetten en onroerend goed handelde.

Van 1966 tot 1975 leidde hij een klein textielbedrijf in de binnenstad van Amsterdam. Tevens werd hij daar, ter vervanging van de militaire dienstplicht, lid van de Vrijwillige Gemeentepolitie, waar hij zeven jaar lang diende als agent en hoofdagent gedurende avonden en weekeinden. Hij haalde de brigadier- en inspecteurexamens, maar verkoos als agent het leven aan de zelfkant van dichtbij mee te maken. Hier deed hij zijn ideeën op voor zijn latere Grijpstra en de Gier-serie.

Sinds 1975 woonde hij samen met zijn vrouw Juanita aan de kust van Maine. Van de Wetering schreef ook kinderboeken.

DWARSFLUIT

In 'Het lijk in de Haarlemmer Houttuinen' uit 1975 introduceert Van de Wetering het politieduo Grijpstra en De Gier. Hij koos voor een geheel eigen aanpak. Zijn politiemannen waren zachtmoedig en losten misdaden op terwijl ze over alledaagse beslommeringen keuvelden. De lezer moest wel wennen aan een inspecteur en een rechercheur die zich vermaakten met het bespelen van de dwarsfluit (De Gier) begeleid door drums (Grijpstra), maar deze licht absurdistische trekjes waren tekenend voor de sfeer die de auteur opriep.

Janwillem van de Wetering werd onlangs door de Daily Telegraph genoemd als een van de vijftig beste misdaadauteurs van de wereld. Van zijn boeken verkocht hij meer dan twee miljoen exemplaren in vijftien landen. ,,Ik kreeg het er hoog van in mijn bol'', zei hij ooit in het tijdschrift Knack over zijn succes. ,,Gelukkig was ik hier in Maine actief met zen bezig, dus kon ik niet al te zeer over mezelf opscheppen. Maar ik vond mezelf een hele gozer.''

,,Dat is het probleem met succes. Als je succes hebt, denk je altijd: Natuurlijk ik verdien het. En als alles slecht loopt, denk je: Het is mijn schuld niet. De hele wereld is tegen me. Applaus krijgen is moeilijk. Iedereen is gewend om te mislukken. Dit is de planeet van de mislukking. De demonen wrijven in hun handjes als je succes hebt. Dan is er werk voor hen aan de winkel.''

In het boek 'Twentieth Century Crime and Mystery Writers' schreef George N. Dove dat de boeken van Van de Wetering in drie lagen zijn te lezen. De eerste laag is het politieverhaal met misdaad en oplossing, verhoren, achtervolgingen en ondervragingen; het niveau van Grijpstra.

Daarnaast is er de laag van 'de werkelijkheid achter de werkelijkheid', de wereld van dromen en symbolen van De Gier, die gelooft in surrealisme. Tot slot is er de wereld van 'de wijsheid achter de wijsheid' van de oudere commissaris die zich dicht bij 'het verschrikkelijke geheim van het leven' voelt.

Dove: ,,Het meeste hiervan blijft voor de gemiddelde thrillerlezer onopgemerkt, behalve dat de verhalen wellicht wat vreemd zijn, de politie misschien iets te vriendelijk en de actie wat te relaxed is. Voor de lezer die ervoor openstaat heeft Van de Wetering echter aangetoond dat het politieverhaal een instrument met opmerkelijke flexibiliteit kan zijn.''

(Bron: Moorden met woorden, Moordgids)