(Door Peter Kuijt)
De Amerikaanse bestsellerauteur David Baldacci grossiert in personages. Schreef hij vanaf zijn debuut in 1995 eerst standalone thrillers, in het nieuwe millennium probeert hij om de haverklap series met nieuwe karakters uit. Veelal zijn het eenlingen die het avontuur aangaan.
Aloysius Archer is de nieuwe loot aan de Baldacci-stem. De lezer maakt kennis met hem in Een goede daad. Hij is net dertig en heeft al een heel leven achter de rug. Hij vocht tegen de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog. Terug in zijn vaderland belandde hij achter de tralies. Ten onrechte, zegt hij zelf. Maar dat zeggen alle gevangenen.In 1949 komt hij voorwaardelijk vrij en moet zich in het stadje Poca City melden bij zijn reclasseringsambtenaar, een vrouw met ‘een welgevormd figuur, misschien zelfs meer dan dat’. Hij moet van haar een baan zoeken en die vindt hij. Zakenman Hank Pittleman vraagt hem om bij een lokale ondernemer een schuld te innen.
De goede verstaander begrijpt: dat kan nooit goed gaan. Binnen de kortste keren wordt hem dan ook een moord in de schoenen geschoven.
Archer is een sympathieke gast en buitengewoon galant voor vrouwen en die maken er ook allemaal misbruik van. Alle vrouwen die hij tegenkomt, proberen hem pootje te haken.
Een goede daad is geen keiharde thriller, meer een vermakelijke whodunit met een Swiebertje-achtige gemoedelijkheid. Alleen al om de sfeertekening mag Archer nog een keertje terugkomen.
Je zou David Baldacci (of zijn vertaler) wel een rijkere vocabulaire toewensen: zo komen de woorden ‘snauwen’, ‘brullen’, ‘verdomd’ en ‘verdomme’ ontelbare keren voor.
David Baldacci - Een goede daad. Uitgeverij A.W. Bruna, 384 pag.
Deze recensie verscheen eerder in het AD.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten