Drukke bedoening
(Door Monique Brandt)
Voor de liefhebber heeft thrillerschrijver John Lescroart _ spreek uit als Lesskwah _ een cd'tje met door hemzelf gezongen nummers bij zijn laatste boek De Hunt Club, Vermoorde Onschuld gedaan. De schrijver en muzikant die al een rits van goed verkopende rechtbankthrillers op zijn naam heeft staan, wilde de nieuweling een feestelijk tintje geven omdat dit het eerste boek in een nieuwe reeks is.Ook De Hunt Club speelt zich weer af in en om San Francisco, maar niet uitsluitend in de juridische wereld. Het verhaal draait om de groep vrienden van Wyatt Hunt, een voormalig medewerker van de kinderbescherming die tegenwoordig een detectivebureau drijft. Kenners van zijn werk hebben al kennisgemaakt met Hunts vrienden, zoals de eigenzinnige advocate Amy Wu. Ook politie-inspecteur Juhle behoort tot de insiders.
'De Hunt Club' wordt ingeschakeld op momenten dat Hunt het niet alleen af kan. Zoals in het geval van de verdwijning van zijn prille liefde, advocate Andrea Parisi. Na wat voorzichtige passen op het liefdespad, komt Parisi opeens niet meer opdagen. Al snel blijkt dat ze een onduidelijke connectie heeft met twee recente moordslachtoffers van een zaak waar Juhle aan werkt: de geheimzinnige executie van federaal rechter Palmer en serveerster Stacy Rosalier. Bovendien blijkt Parisi kort voor haar verdwijning een afspraak te hebben gehad met één van de rijkste en machtigste vrouwen uit de Bay Area, een kennis van Palmer. Hunt besluit op eigen houtje op onderzoek te gaan als hem duidelijk wordt dat de politie Parisi ook zoekt, maar dan als verdachte van de dubbele moorden. Tijdens die zoektocht stuitert hij letterlijk van de ene verrassing in de andere.
Het duurt even voor je als lezer op stoom bent met De Hunt Club, Vermoorde Onschuld. Het op zich opmerkelijke begin, het verhaal verteld vanuit een kinderbeschermer, gaat opeens een heel andere kant op als hij ontslagen wordt, en (te) veel pagina's later besluit detective te worden. Vervolgens kleeft er nog een belangrijk bezwaar aan het boek: het is nogal druk op de pagina's met al die verschillende personages. Het verhaal wordt met te veel omhaal van woorden verteld vanuit politieman Juhle, vanuit Hunt zelf en zijn grote vriendengroep. Als lezer krijg je zo niet de kans je te identificeren met één van hen. Schrappen dus, is het brutale devies aan deze goedverkopende auteur die op zich best lekker schrijft. Maar met honderd pagina's minder zou dit boek alleen maar sterker zijn geweest.
John Lescroart - De Hunt Club, Vermoorde Ondschuld. Vertaling Erica Feberwee. Uitgeverij Unieboek, 360 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten