Derwent Christmas - Twee tranen (2008)

Tweeslachtige roman met blanke bolster en ruwe pit

(Door Joep van Ruiten)

In de literatuur is veel, zoniet alles mogelijk. Dus als een benoemde 'stadsdichter' nog geen poëziebundel uit heeft, kan hij heel goed debuteren als prozaschrijver. Derwent Christmas (Stadskanaal, 1972) levert het bewijs. Koud een jaar na zijn aanstelling als stadsdichter van Leeuwarden is van zijn hand de roman Twee tranen verschenen, over een man die nog een week te leven heeft.

In het boek - nergens wordt gezegd waar het zich afspeelt - wemelt het van de schijnbare tegenstellingen. Hoofdpersoon Didier Dominique is veroordeeld voor moord en wacht op 'death row' op zijn executie, maar is tevens eigenaar van een succesvol reclamebureau. Geslaagd en toch mislukt, zeg maar. Als verfijnde man weet hij zich tussen de rauwdouwers en vechtersbazen opvallend gemakkelijk staande te houden.

Blanke bolster, ruwe pit.

En dan de vrouwen in zijn leven. De grote liefde van Dominique heet Sarah. Aanvankelijk wil ze een kind van hem, maar als dat niet lukt, hoeft ze Dominique ook niet meer. Op zijn beurt krijgt Dominique een relatie met Marian, een studente die hij leert kennen tijdens een cursus. Dominique wil eigenlijk niets van haar weten, maar later groeit Marian uit tot een obsessie en raakt ze zwanger.

Hoe zijn uitersten met elkaar te verenigen, om die vraag lijkt het in Twee tranen te gaan. Sluiten liefde en ontrouw elkaar uit? Kan iemand die veroordeeld is voor moord ook onschuldig zijn? En als een vriend een verrader blijkt, kan hij dan nog wel een vriend zijn? Om nog maar een vraag aan dit rijtje toe te voegen: leiden interessante vragen en leesbare zinnen automatisch tot een interessante en leesbare roman?

Derwent Christmas heeft met Twee tranen een tweeslachtig boek geschreven. Hij kan goed formuleren, schrijft aangenaam helder en weet zelfs een ontknoping uit de hoge hoed te toveren, die al het voorafgaande in een ander daglicht stelt. Ook goed: de vader van Dominique, een man die grossiert in waarheden als koeien, verpakt als oneliners.

Tegelijkertijd wil dit doordacht gecomponeerde debuut maar niet tot leven komen. De hoofdpersoon blijft te veel een man op afstand, weggeborgen op 'death row'. Het neerwaartse pad is weinig meeslepend, de omgeving te flets en ook de manier waarop Dominique zijn laatste dagen slijt, wil niet tot de verbeelding spreken. Hier past een opsteker van Dominiques vader: 'Wie tevreden is, verliest zijn wensen.'

Derwent Christmas - Twee tranen. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 232 pag.

Bron: Dagblad van het Noorden

Jonathan & Faye Kellerman - Misdadigers (2008)

Lichte doch smakelijke misdaadkost

(Door Mieske van Eck)

Sinds de successen van het echtpaar Nicci French zijn de duoschrijvers niet meer weg te denken uit de misdaadliteratuur. Ook schrijvers die al een omvangrijk eigen oeuvre hebben afgeleverd, wagen zich eraan. Zoals Jonathan en Faye Kellerman die in 2005 hun eerste gezamenlijke roman Dubbele doodslag afleverden. Nu ligt nummer twee in de boekwinkel, waarin opnieuw twee korte verhalen zijn opgenomen onder de gezamenlijke titel Misdadigers.

In Muzikale erfenis (141 pagina's) gaan de politiemannen Lamar van Gundy en Baker Southerby in Nashville op zoek naar de moordenaar van een ooit succesvolle popmuzikant. Deze Jack Jeffries, die in zijn nadagen kampte met vliegangst en een slechte gezondheid, blijkt in zijn wilde tijd zijn zaad overvloedig uitgestrooid te hebben zonder ooit een vaste relatie aan te gaan. Baker en Van Gundy, zelf grote muziekliefhebbers, stuiten al snel op een rijke weduwe die ooit ook iets met de zanger had. Dat leidt tot een eerder sfeervol dan spannend verhaal met wel weer een aardige ontknoping.

Het andere verhaal De moraal (176 pagina's) speelt in de politiek. Een wereld waarin leugens de norm zijn en de waarheid zich moeilijk laat vinden. Davida Grayson is staatsafgevaardigde van Berkeley en openlijk lesbisch. Bovendien is ze een felle voorvechtster van stamcelonderzoek. Geen zaken om zich bij alle kiezers even geliefd te maken. Ze is voor niets en niemand bang, wat niet verhindert dat ze op een dag dood wordt gevonden, geveld door een schot hagel.

De rechercheurs Will Barnes en Amanda Isis stuiten al snel op zaken die Davida tijdens haar leven liever verborgen hield. Ook hier bieden de schrijvers een sfeervolle schets van het leven in Berkeley, maar de karakters blijven wat vlak of komen niet verder dan karikaturen. Aardig is in beide verhalen de verweving van het persoonlijk leven van de rechercheurs met het misdaadverhaal. Het levert smakelijke, zij het wat lichte, kost op.

Jonathan & Faye Kellerman - Misdadigers. Vertaling Harmien Robroch. Uitgeverij Sijthoff, 288 pag.

Bron: Brabants Dagblad

De carrousel draait (nieuws, 2008)

WEINIG SCHRIJVERS HONKVAST

De transfermarkt voor voetballers zit inmiddels op slot, maar die voor schrijvers blijft altijd open. Zo verkast Peter de Zwaan dit voorjaar naar De Bezige Bij/Cargo, waar 'De Charlsville Jackpot', zijn derde Jeff Meeks-thriller, zal verschijnen. Cargo is na Het Spectrum, Meulenhoff en De Geus de vierde uitgeverij van De Zwaan.

Uit een kleine inventarisatie onder enkele tientallen Nederlandse misdaadauteurs die meerdere boeken op hun naam hebben staan, blijkt dat weinig schrijvers honkvast zijn: ze zijn op de vingers van twee handen te tellen. Opvallend is dat uitgeverij Anthos haar - niet de minste - auteurs binnenboord weet te houden: Elvin Post, Saskia Noort, Simone van der Vlugt, Lieneke Dijkzeul. Goede contracten, goede marketing? Wie zal het zeggen.

Hetzelfde geldt voor De Arbeiderspers: Tineke Beishuizen, Martine Kamphuis, Tupla Mourits. En bij Karakter verschijnt in mei al de vierde thriller van Loes den Hollander.

Regelmatige overstappers zijn: René Appel (Bert Bakker, Prometheus, Anthos), Jac. Toes (De Boekerij, L.J. Veen, De Geus), Esther Verhoef (Karakter, Rotschild&Bach, Anthos) én Tomas Ross: hij hopte van Van Holkema & Warendorf, via Het Spectrum en De Fontein naar De Bezige Bij/Cargo. Simon de Waal ging in het kielzog van zijn uitgever Oscar van Gelderen naar Vassallucci, Rothschild&Bach en Lebowski. En wie denkt dat Appie Baantjer al zijn hele leven lang bij De Fontein zit, heeft het mis. Eerder werden zijn boeken uitgegeven door Wereldbibliotheek, De Arbeiderspers en De Geïllustreerde Pers.

Veel vaderlandse misdaadschrijvers zijn inmiddels bij hun tweede uitgevershuis terechtgekomen: Marelle Boersma, Paul Goeken, Aad van den Heuvel, Gerhard Hormann, Roel Janssen, Hilbert Kuik, Chris Rippen, Ed Sanders, Charles den Tex, Felix Thijssen en Jacob Vis.

Kortom, de carrousel blijft draaien.

Een mooi stukje polystyreen (nieuws, 2008)

'DE DA VINCI CODE' ONDER DE HAMER

Schilderijen en beelden die werden gebruikt in de verfilming van 'The Da Vinci Code', de megaseller van Dan Brown, worden eind maart geveild om financiële middelen te genereren voor het behoud van de kathedraal in het Britse Lincoln. Het gebouw moest in de film de Westminster Abbey in Londen voorstellen.

Volgens de BBC is de veiling van de spullen waarmee de kerk voor de film werd aangekleed op 31 maart en omvat onder meer wandkleden. De beelden zijn van het heel lichte materaal polystyreen, dat vaker wordt gebruikt voor requisieten.

Sally Crawford, die de fondsen voor de kathedraal werft, heeft geen flauw idee wat de veiling zal opbrengen. De Lincoln Cathedral trad ook op in de film 'Young Victoria' en komt eveneens voor in Ken Follets beststeller 'The pillars of the earth', de veelgeprezen roman over het leven van de middeleeuwse kathedralenbouwers.

Herken de terrorist (nieuws, 2008)

LEE CHILD ZWEERT BIJ HET WERELDWIJDE WEB

De Britse schrijver Lee Child, bekend van zijn Jack Reacher-boeken, dankt aan internet het idee voor zijn volgende thriller over zelfmoordterroristen. Terwijl hij over het wereldwijde web surfte, kwam hij terecht op sites waarop lijsten met details stonden waaraan misdaadbestrijders een eventuele aanslagpleger konden herkennen. ,,Er zijn twaalf herkenningspunten voor een mannelijke terrorist en elf voor diens vrouwelijke collega'', vertelde Child in een interview met Reuters. ,,Als de persoon aan een bepaald aantal voorwaarden voldoet, dan kijk je waarschijnlijk in de ogen van een zelfmoordterrorist.'' Child heeft het een en ander verwerkt in een van zijn volgende thrillers over de immer onrecht bestrijdende held Jack Reacher.

Lee Child zweert bij het internet. ,,Het nieuwe boek is gesitueerd in New York, waar een man wordt gearresteerd door een gewapende politie-eenheid. Ik googelde naar 'vuurwapens' en 'politie New York' om vast te stellen wat hun standaardwapen is. Ik zou dat niet gebruiken, want ik wilde de man laten oppakken door een speciaal arrestatieteam. Maar via de reguliere sites kom je weer verder in gespecialiseerde blogs, die je kunnen vertellen welk wapen zo'n eenheid gebruikt. Dat is het mooie aan internet.''

Child hecht weinig waarde meer aan het persoonlijke contact met politiemensen, de onderzoekers in het mortuarium of advocaten. ,,Als je eenvoudige informatie nodig hebt, dan krijg je meestal de juiste en nog snel ook. Maar als je meer controversiële vragen stelt, zal de persoon met wie je spreekt jou niet zo snel in vertrouwen nemen. Ik vind mijn contacten bij de politie altijd zeer waakzaam en terughoudend. Ik wantrouw schrijvers die pochen dat ze zulke goede contacten hebben bij bijvoorbeeld de CIA.''

Child gelooft er heilig in dat het gebruik van internet van steeds groter belang wordt voor de misdaadliteratuur. ,,Het is lang geleden dat ik in een boek iets heb opgezocht ten behoeve van mijn thrillers. Het gebeurt allemaal op het Web. Overigens houd ik nog steeds enorm van geïllustreerde boeken. Als ik een mooie illustratie zoek van een wapen of beelden van een stad, zal ik toch eerder in (foto)boeken duiken. Om de een of andere reden spreken de 'graphics' op het internet mij toch niet zo erg aan.''

(Bron: Scientific American)

Matt Dickinson - Hoog risico (2001)

Drie keer naar de Everest plus een portie lawines

(Door Aly Knol)

Voor wie de film Vertical Limit niet heeft gezien, noch het boek Into thin air van Jon Krakauer heeft gelezen, of beter nog voor wie nog nooit iets over klimmen in de Himalaya heeft vernomen, is er de thriller Hoog risico van Matt Dickinson. De lezer wordt zelfs tot driemaal toe naar de hoogste berg van de wereld meegenomen en krijgt bovendien nog een flinke portie lawines over zich heen in Alaska. Kortom, in de thriller Hoog risico gebeurt heel veel.

Dickinson herinnert in dit boek aan de dramatische gebeurtenissen in 1996, toen op één dag negen mensen op de Everest omkwamen. Hij schrijft er met enig recht over, want hij beklom zelf - als amateur en cameraman - op diezelfde dag de noordgraat van de berg, die als nog moeilijker te boek staat dan de zuidgraat, waar de doden destijds vielen. Aan de authenticiteit van zijn beschrijvingen valt dan ook niets af te doen.

Het begin van het boek vertelt hoe de Britse mediatycoon Sebastian Turner vlak onder de top van de Everest jammerlijk omkomt. Op hetzelfde moment wordt Alaska geteisterd door de zwaarste lawines ooit, waarbij ook lawinedeskundige en ex-Everest-veroveraar Hal Maher en diens vriendin Rachel gewond raken. Turners weduwe Josie, een gevierd tv-presentatrice, vat het plan op om in het basiskamp op de Everest een gedenksteen voor haar man neer te zetten. Ze weet Maher zover te krijgen dat hij mee gaat. Het geheel wordt breed uitgemeten op het commerciële tv-station waar Josie werkt.

Zodra ze een blik heeft geworpen op de majestueuze Everest van 8848 meter hoogte, weet Josie het zeker. Ze wil zelf ook naar de top om op gepaste wijze afscheid van de dode Sebastian te nemen. Opnieuw wordt Maher ingeschakeld en opnieuw wordt er van de expeditie een mediacircus gemaakt.

Dickinsons beschrijving van de dramatische beklimmingen zijn raak genoeg en de ontberingen die de hoofdpersonen moeten doorstaan in de ijle Himalaya-lucht zijn zeker uit het (zijn) leven gegrepen. En toch voldoet Hoog risico niet als thriller. Dickinson laat verhaallijnen liggen - op een gegeven moment hebben we absoluut geen idee meer wat er nog bij het tv-station gebeurt - en ook de tijdsaanduidingen zijn niet altijd even logisch. Daar komt nog bij dat er (mogelijk alleen in de vertaling) storende fouten zijn ingeslopen, zoals het verwisselen van namen.

Maar Hoog risico beschrijft wel beeldend de waanzin die zich tegenwoordig op de Everest afspeelt: mensen die zich kennelijk geen raad weten met hun geld laten zich voor enorme bedragen naar de top gidsen, waarbij ze zichzelf en vooral hun begeleiders in levensgevaar brengen.

Matt Dickinson - Hoog risico. Vertaling Rogier van Kappel. Uitgeverij M, 351 pag.

Deze recensie werd eerder gepubliceerd in maart 2001