Last van zijn geweten (nieuws, 2019)

Zuid-Afrika: een nieuw thrillerland?



Er lijkt een nieuwe thrillernatie in opkomst: Zuid-Afrika. Steeds meer spannende boeken gaan over of zijn afkomstig uit dit land van biltong, bobotie en rooibosthee.

Deon Meyer is verreweg de bekendste naam in het rijtje spannendeboekenschrijvers uit de regenboognatie. De veelgeprezen auteur heeft een grote schare fans in Nederland en schreef drie jaar geleden nog de cadeaunovelle De vrouw in de blauwe mantel.

Andere bekende thrillerauteurs uit Zuid-Afrika zijn Mike Nicol, Margie Orford, Malla Nunn en Sarah Lotz. Vermeldenswaard is ook dat de bekroonde Britse schrijfster Belinda Bauer opgroeide in Zuid-Afrika. Andere schrijvers hebben zich laten inspireren door het land. Vorige maand verscheen bij uitgeverij De Fontein de thriller Moord volgens Turner van de Britse psychiater Tim Willocks, over corruptie, moord en machtsmisbruik in en rond Kaapstad.

Uitgeverij Volt komt met een nieuwe Zuid-Afrikaanse naam op de proppen: Rudie van Rensburg. Van zijn hand verschijnt in juli zijn debuut Klem.

De held in dit verhaal is Carl Bester. De goede man zit klem. Tijdens zijn laatste zaak bij de Zuid-Afrikaanse politie heeft hij drugsgeld achterovergedrukt, waarna hij ontslag heeft genomen. Wanneer zijn meerdere erachter komt dwingt die hem één laatste keer undercover te gaan, om een illegaal wapennetwerk op te rollen.

Drie Zuid-Afrikaanse zakenlui verdienen flink bij met illegale wapenhandel aan Nigeriaanse rebellen, die werknemers van enkele oliemaatschappijen hebben ontvoerd. Als er plannen ontstaan om ook wapens aan de taliban te gaan leveren, krijgt een van de drie last van zijn geweten. En dan wordt er ook nog een moord gepleegd in een chique buurt van Kaapstad.

Van dit alles moet inspecteur Kassie Kasselman een logisch geheel zien te maken. Al snel raakt hij verwikkeld in een web van bedrog tussen politiemollen, Nigeriaanse gangsters en zakenlui die connecties in de hoogste rangen van de Zuid-Afrikaanse politie hebben. Klem is de start van een serie rond Kassie Kasselman.

Rudie van Rensburg (1951) werd geboren in Bloemfontein en verhuisde later naar Kaapstad. Hij werkte als journalist, had diverse functies bij een reclamebureau en werd een bekende schilder. In 2009 besloot hij zich volledig op het schrijven toe te leggen. Zijn debuut Klem verscheen in 2013 en sindsdien levert hij elk jaar een thriller af.

Gesignaleerd 469 (nieuws, 2019)

Mark Cameron - Tom Clancy. In zijn macht 



Bij uitgeverij A.W. Bruna is verschenen Tom Clancy - In zijn macht van de Amerikaanse schrijver Mark Cameron. Het is de eerste thriller van Cameron over Jack Ryan, de door Tom Clancy bedachte held.

Jack Ryan is de langstzittende Amerikaanse president ooit. Hij werd ingezworen aan het eind van Ereschuld, de thriller die Tom Clancy in 1994 publiceerde. Sindsdien heeft hij met tal van kwaadaardige regimes, dictators en ander gespuis te maken gehad.

Een aanval op een olieboorinstallatie in Tsjaad wordt gevolgd door een terreuraanslag op een Amerikaans oorlogsschip. Terwijl president Jack Ryan zich voorbereidt op een topontmoeting met de Chinese president Zhao, siddert de wereld onder het geweld van een reeks aanslagen die niets met elkaar te maken lijken te hebben.

Maar wanneer op een afgelegen weg in Texas een auto aan de kant wordt gezet en een gestolen USB-stick wordt gevonden, blijkt er wel degelijk een verband te bestaan.

De internationale verhoudingen komen nog verder onder druk te staan wanneer een Amerikaans spionageschip uit koers raakt in de Zuid-Chinese Zee en in Chinese handen dreigt te vallen. Aan John Clark, Ryans rechterhand, en het team van de onder de radar opererende dienst Campus de taak om het brein achter de aanslagen te ontmaskeren, voordat het te laat is…

Voordat Mark Cameron (1961) begon met het schrijven van avonturenromans in de Jericho Quinn-reeks en de serie Jack Ryan-thrillers voortzette, was hij 29 jaar lang politieman. Daarna was hij onderdeel van de United States Marshals Service, gespecialiseerd in persoonsbeveiliging. In 2011 besloot hij zich fulltime aan het schrijven te wijden. Hij heeft een zwarte band in jiujitsu, is een gecertificeerde diepzeeduiker en een enthousiast motorrijder. Een mannetjesputter dus.

Vanaf de dag dat hij de bestseller The Hunt for Red October las, was Cameron een groot fan van de thrillers van Tom Clancy. Zijn goede vriend, Clancy's co-auteur Mark Greaney, introduceerde hem bij Tom Colgan, redacteur van de Ryan-thrillers, als mogelijke schrijver van nieuwe thrillers in de serie. Cameron haalt zijn schouders op bij het horen van kritiek van schrijvers op het voortzetten van de Tom Clancy-serie na diens dood in 2013. 'Sommige mensen zijn hun leven lang boos, ik ben van de meer opgewekte soort. Als je deze boeken niet wilt lezen, dan doe je dat gewoon toch niet?' Dit jaar verschijnt van Cameron de derde thriller in de Jack Ryan-reeks. 

Potje voetbal (nieuws, 2019)

David  Baldacci leidt fakkeloptocht in 'bloody' Schotland



Ian Rankin, Denise Mina, Yrsa Sigurdardottir en David Baldacci zijn enkele van de grote namen die prijken op het affiche van het Bloody Scotland International Crime Writing Festival. Het programma werd maandag 3 juni bekendgemaakt in de Schotse plaats Stirling, waar het festival zich ook afspeelt. 

Op het programma staan een ‘Killer Ceilidh’, oftewel een processie van Harley Davidson-bikers, een toneelstuk waarbij het publiek kan het oordeel kan vellen in een moordproces en er is een vertoning van klassieke misdaadfilms, voorzien van een introductie door Ian Rankin.

Bloody Scotland barst los op vrijdag 20 september met de bekendmaking van de winnaar van de McIlvanney Prize for the Scottish Crime Novel of the Year. Daarnaast wordt ook de eerste winnaar van een nieuwe prijs voor het beste Schotse thrillerdebuut gehuldigd. De winnaars lopen vooraan in de fakkeloptocht door Stirling (foto) die geleid wordt door bestsellerauteur David Baldacci.

Andere interessante programma-onderdelen zijn een interview door BBC-verslaggeefster Janice Forsyth van Ian Rankin en zijn collega's Alexander McCall Smith, Alex Gray en Lin Anderson, lezingen door Denise Mina en Louise Welsh en een optreden van twee schrijfkoppels in crime Nicci French en Ambrose Parry. Verder zullen Stuart MacBride, Mark Billingham, Michael Robotham en thrillerdebutant Richard Osman, die voor zijn eerste boek een voorschotbedrag toucheerde van zeven cijfers voor de komma, her en der hun gezicht laten zien.

Traditiegetrouw zullen ook twee teams van in meer of mindere mate fanatieke thrillerauteurs tegen elkaar een potje voetbal spelen.

Het festival eindigt op zondag 22 september. Klik hier voor meer informatie.

Bron: The Bookseller

Niet belangrijk genoeg (column, 2019)

Je moers taal



(Door Peter de Zwaan)

‘Ja, jongen, je krijgt waar je om vraagt.’ Ik heb het vaak gehoord en het hoort thuis in de afdeling domme spreekwoorden, gezegden en uitdrukkingen. 

Als ik kreeg waar ik om vroeg dan belde de baas van de Staatsloterij om te vertellen dat ik die 17,3 miljoen heb gewonnen. Vraag ik al een dikke zestig jaar om en hij scheept me twee keer per jaar af met een eigengeldje.

Je krijgt helemaal niet waar je om vraagt, je krijgt schimpscheuten.

Om het woord dystopisch. Iedereen schijnt het te kennen, behalve ik. En ik onthoud de betekenis nog niet ook. Nog een woord dat steeds weer wegebt en het verdomt een plek in een hersenkwab te zoeken: megalomaan.

Ken je dat ook al niet? Jawel hoor, ik ken het, ik weet alleen niet goed wanneer ik het moet gebruiken. Mijn ouders zeiden: spreek je moers taal en mijn moer had het nooit over megalomaan. Ook niet over dystopisch.

Ze had het evenmin over websites, want die waren er niet voor meneer Alzheimer bij haar aan kwam kloppen. Gelukkig maar, want er wonen in websiteland mensen met tenen waar mijn moeder met liefde op was gaan dansen.

Tenen die zeiden dat ze hartstikke veel aan de Gouden Strop hadden gedaan en zo. Dat iedereen alles van en over de Strop-genomineerden had geweten als iedereen hun website maar had bezocht.

Dat ik er in mijn stukje over de uitreiking van dit jaar bij vermeldde dat ik er een handje van heb net toevallig de goede websites niet te bezoeken, deed er niet toe.

Er was ook iemand die me vol liefde en begrip toesprak en daarom leg ik de bedoeling met evenveel liefde en begrip nog een keer uit. Mensen die dagelijks de goede en beslist nuttige websites bezoeken waarin veel (‘alles,’ zeggen websiters graag) te lezen is over de Strop zijn geweldig op de hoogte. Maar, en schuif de tenen maar naar voren, ik weeg 85 kilo dus het kan aankomen: het gaat me niet om kennis van geharde liefhebbers, het gaat me om de mensen die best een misdaadroman willen kopen als ze maar wisten van wie en waarom.

Het kan zijn dat het Journaal de winnaar in beeld heeft gebracht en het kan zijn dat Radio 1 er twaalf keer hetzelfde item over heeft uitgezonden. Maar ik heb het gemist en ik ben niet bestraffend toegesproken door lezers die het wel hebben gezien/gehoord. Ik vrees dat de Strop domweg niet belangrijk genoeg werd bevonden. Ik heb de tijd meegemaakt dat je je kop terugzag in het Journaal als je de Strop won, dat Radio 1 een interview wilde en dat de kranten die er toe deden er artikelen dan wel interviews over plaatsten. Tijdschriften kwamen wat later en dat was mooi, dan bleef je in de aandacht.

Prachtig, de websites waar de kenners komen, schitterend de blogs die alles melden wat te melden valt. Maar ik ben een krantenman. Ik wil nieuws over de Strop voor mij zien, op tafel, tijdens het ontbijt, met foto en samenvatting van de feestelijke uitreiking.

Zolang dat niet gebeurt, ga ik herhalen waar ik mijn vorige stukje mee eindigden.

De Gouden Strop. Mooie prijs, maar, godverdegodver: voor wie?

Thomas Olde Heuvelt - Dolores Dolly Poppedijn (2019)

Unheimisch poppenverhaal



(Door Peter Kuijt) 

De boekenkoper heeft nog tot en met 21 juni de kans om op voordelige wijze kennis te maken met Thomas Olde Heuvelt. Als hij hem al niet kende... Bij aankoop van ten minste 12,50 euro aan Nederlandse boeken tijdens deze Spannende Boeken Weken krijgt de consument het 93 pagina’s tellende boekje Dolores Dolly Poppedijn van de door Stephen King bejubelde Nijmeegse schrijver cadeau. Of op basis van dit boekje de lezer een langdurige relatie met de jonge auteur wil aangaan, valt echter te betwijfelen.

Met de vertelling wil de 36-jarige schrijver een ode brengen aan grootmeesters als Roald Dahl en Edgar Allan Poe. Dolores Dolly Poppedijn is zijn ‘liefdesbrief aan de gothic novel uit de achttiende en negentiende eeuw, toen dat soort verhalen mensen nog konden shockeren’, aldus Olde Heuvelt in een interview met Nu.nl.

Hoofdpersoon én vertelster van het verhaal is Charlotte. Zij kan de dood van haar baby Dolores niet verkroppen. Sterker nog, al in het begin van het verhaal krijgt de lezer door dat Charlotte behoorlijk van ’t padje is of – in de woorden van Willem Holleeder – ‘compleet wappie’. Echtgenoot Gilman probeert haar leed te verzachten door haar een Duitse herder cadeau te doen, maar dat kreng met de naam Dolly is zo vals als wat. Charlotte wil haar baby Dolores herscheppen en wendt zich daartoe tot een handgemaakte rebornpop. ‘Nogal unheimisch’, vindt Gilman.

Het gaat van kwaad tot erger met Charlotte die zich ontwikkelt tot een ergerniswekkend sujet. Ze pampert er op los, gaat met lijmpistool en make-up in de weer om haar baby tot leven te wekken. Dat gaat natuurlijk niet goed.

‘Ik wilde niet een standaardverhaal met een twist erin schrijven’, stelde Olde Heuvelt. Wellicht had hij dat misschien wel moeten doen. Dat had mogelijk een spannender, verrassender verhaal opgeleverd dat niet te lijden had onder een te bloemrijke stijl en overvloedige rijmelarij. Bij Dolores Dolly Poppedijn gaan de gedachten onverbiddelijk terug naar de jaren van de middelbare school toen je voor je lijst saaie en onleesbare romans moest doorploegen. 

Horrorelementen (bloed, maden, slijmdraden), toch Olde Heuvelts sterke kanten, lijken er met de haren bijgesleept te zijn. Hiermee win je niet de harten van jonge lezers, de hoop en verwachting van boekpromotor CPNB ten spijt.

Tegen Nu.nl vertelde Olde Heuvelt dat hij ‘met een brede grijns op zijn gezicht’ dit verhaal had zitten schrijven. Bij deze lezer gingen gaandeweg de mondhoeken steeds verder naar beneden hangen. 

Gemist (column, 2019)

Dystopisch thrillerland



(Door Peter de Zwaan)
Gebrek aan kennis zou van overheidswege bevorderd moeten worden, het maakt het leven er makkelijker op. Er moet dan wel meteen iets gedaan worden aan de gevolgen van onverwacht opheffen van dat gebrek. Iemand zegt iets, je leest iets en pats, shit, is ook zo, is dat gebeurd, ach, waarom wist ik weer van niets?

Vaak ben ik onwetend omdat ik websites niet bijhoud, blogs niet, Facebook niet, ik schijn mezelf op LinkedIn te hebben gezet, maar heb geen idee van het wachtwoord.

De (BookSpot) Gouden Strop, daar heb ik het over.

Die is uitgereikt, of gegeven, of gestuurd, dan wel overhandigd. Ik zag het in de Volkskrant. Spannende Boeken Weken, las ik en ik dacht: verrek, is ook zo, hoe zou het met de Strop zijn?

Dat stond in het kleine stukje, onderaan de pagina. Gewonnen door Samantha Stroombergen (van harte, Samantha), een naam die ik niet eerder had gehoord en dat had wel gemoeten. Ik bedoel: ze zal genomineerd zijn geweest. Met anderen. Waarna kranten zich op de genomineerden hebben gestort en we zo’n vloed aan informatie over ons kregen dat zelfs ik op de hoogte zou zijn geweest. Neem een prijsje als de Libris. Probeer daar de genomineerden maar eens van te ontlopen. Met de winnaar word je doodgegooid. Grote advertenties, aan artikelen geen gebrek.

Niet dat ik nou nog weet hoe de man heet, maar dat ligt ook aan mij, ik ben slecht in namen. Het was een man, dat weet ik, dus 50 procent van de schrijvers valt al af. Vijftig? Misschien wel 70, volgens mij schrijven er heel wat meer vrouwen dan mannen. Ze zijn in elk geval trouwer als het gaat om het bijwonen van vergaderingen en bijeenkomsten. Op de laatste bijeenkomst van de Auteursbond waren drie schrijvers in een vertrek vol schrijfsters.

Terug naar het stukje in de krant. De Schaduwprijs was voor Erik Betten (van harte, Erik), ook nooit van gehoord, maar hij schreef een dystopische thriller. Dat woord heb ik opgezocht en dat viel nog niet mee. Mijn Koenen-Endepols kwam niet verder dan dyspepsie, aan dys gevolgd door een t waren ze niet toegekomen. Google wist het wel. Dystopie is een (denkbeeldige) samenleving met louter akelige kenmerken waarin men beslist niet zou willen leven.

Opgewekt boek, mag ik aannemen.

De genomineerden voor de Schaduwprijs werden ook niet vermeld. Genomineerden zijn in thrillerland paria’s, ze vullen een keer een regel, maar ze tellen geen seconde meer mee als de prijs is uitgereikt. Genomineerden verkopen één boek extra omdat de buurman wil weten wat die schrijver van hiernaast aan dystopische gedachten heeft ontwikkeld en daar blijft het bij.

De uitreiking. Die moet onderdeel zijn geweest van een tv-programma aan het einde van de middag. Kijken vast veel mensen naar, al heb ik er nog nooit een gesproken.

Vorig jaar was de prijsuitreiking op een plek waar je met het openbaar vervoer nauwelijks kon komen. Dat was niet handig. Schrijvers waren er wel, maar journalisten veel te weinig, die gaan alleen naar een handig te bereiken plek in de buurt (lees: Amsterdam) of naar de binnenlanden van Chili of China-zuid. Een mooie plek verborgen in ’t Gooi is te veel moeite; niet boos worden, ik was 40 jaar journalist, ik weet waar ik het over heb.

Op de site van het GNM vond ik iets over dit jaar, maar als de leden via een mailtje waren uitgenodigd voor het tv-programma of na de uitreiking op de hoogte zijn gehouden dan heb ik ook dat weer eens gemist.

De Gouden Strop. Mooie prijs, maar, godverdegodver: voor wie?

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl. Afbeelding: Pixabay.