Central Park Five (nieuws, 2018)

Linda Fairstein raakt titel 'Grandmaster' kwijt



Mystery Writers of America, het genootschap van thrillerschrijvers dat jaarlijks de Edgar Awards toekent, is teruggekomen op zijn besluit om bestsellerauteur Linda Fairstein te benoemen tot Grandmaster. De keuze om haar die eretitel toe te kennen, stuitte eerder deze week op kritiek, nu blijkt dat Fairstein, toen zij nog officier van justitie, ten onrechte vijf pubers heeft vervolgd voor een verkrachting in Central Park in 1989.

Fairstein was een van de twee schrijvers die dit jaar tot Grandmaster zouden worden 'geridderd'. Martin Cruz Smith, auteur van onder ander Gorki Park, was de andere laureaat. Met de titel Grandmaster wil MWA schrijvers eren die in zijn ogen een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan het thrillergenre. Eerdere winnaars zijn onder anderen James Ellroy, Stephen King, Alfred Hitchcock en Agatha Christie.

Linda Fairstein heeft twintig boeken op haar naam staan over aanklager Alexandra Cooper in Manhattan. De schrijfster putte bij het schrijven van haar thrillers uit haar eigen ervaringen als hoofd van de afdeling zedenzaken bij het Openbaar Ministerie in Manhattan.

Fairstein was ook betrokken bij het onderzoek naar een verkrachting in Central Park in 1989. Daarvoor werden vijf pubers veroordeeld. In juni van dit jaar bracht de gemeente New York duizenden pagina's aan documenten naar buiten over het onderzoek naar de 'Central Park Five'. Daaruit bleek onder andere uit verkregen DNA-materiaal dat de vijf verdachten de verkrachting helemaal niet konden hebben gedaan. Het vijftal heeft wel bekentenissen afgelegd in deze zaak. In juli schreef Fairstein in de New York Law Journal een stuk waarin ze de vervolging verdedigde. 'De bekentenissen zijn niet afgedwongen', schreef ze.

Schrijver en Edgar Award-winnaar Attica Locke drong er deze week in een serie tweets bij de organisatie op aan om iemand anders tot Grandmaster te kronen. 'Zij alleen is verantwoordelijk voor de onterechte veroordeling van de'vijf.' Locke benadrukt dat Fairstein tot nu toe haar excuses niet heeft aangeboden aan de vijf. 'Juist omdat ze een florerende schrijverscarrière heeft betekent dat niet dat we geen acht moeten slaan op haar verleden.'

Via Twitter ontkende Fairstein dat zij de aanklager of de onderzoeker in de verkrachtingszaak was. Zij riep Lock op tot 'een beschaafd gesprek', waarin ze de schrijfster kon 'opfrissen' met de feiten. Mystery Writers of America meldt op zijn website dat de opmerkingen van Locke serieus bestudeerd zullen worden. Het genootschap komt later met een reactie.

Mystery Writers of America bracht donderdag 29 november een statement uit waarin het genootschap meldde dat Fairstein de titel van Grandmaster toch niet wordt toegekend. Toen MWA tot zijn keuze kwam was Fairsteins aandeel in de controversiële zaak niet bij het bestuur bekend, zo wordt gezegd. 'Na diepgaand overleg heeft het bestuur besloten niet door te gaan met het toekennen van de prijs aan iemand waarvoor bij een groot deel van onze leden geen steun is. We realiseren ons dat deze actie voor velen onbevredigend zal zijn. We verontschuldigen ons voor de pijn en teleurstelling die deze situatie heeft veroorzaakt.'

Linda Fairstein liet via haar Facebook-account weten 'enorm teleurgesteld' te zijn over het besluit van het MWA-bestuur. Martin Cruz Smith wordt komend jaar bedacht met de titel van Grandmaster. Dat zal gebeuren tijdens een galadiner op 25 april 2019 in het Grand Hyatt Hotel in New York.

Bron: New York Times

Rauw mededogen (nieuws, 2018)

Australische schrijver wint 'vrouwvriendelijke' thrillerprijs



De Australische schrijver Jock Serong heeft met zijn boek On the Java Ridge de eerste Staunch Award gewonnen, een prijs voor de beste thriller waarin geen geweld tegen vrouwen voorkomt. 

Met de prijs wint Jock Serong een geldbedrag van tweeduizend Britse pond. De schrijver verhaalt over een groep Australische surfers die op vakantie in Indonesië een aantal vluchtelingen probeert te redden. Met zijn boek neemt Serong een kritisch standpunt in ten opzichte van het vluchtelingenbeleid van de Australische regering.

De Britse scenarioschrijfster Bridget Lawless, die de 'vrouwvriendelijke' thrillerprijs in het leven riep, prees Serongs levendige beschrijvingen en  'rauwe mededogen'. 'Deze thriller heeft de kwaliteit waar wij van de Staunch Award naar op zoek waren. Het is een goed verhaal, buitengewoon goed geschreven en met een flinke dosis spanning. Er komt geweld in voor, maar het is nergens zonder reden.

Serong versloeg vijf collega-auteurs op de shortlist. 'Het is mogelijk om thrillers te schrijven, waarin geweld tegen vrouwen niet wordt geëxploiteerd', aldus Lawless. Wanneer verkrachting en moord worden neergezet als vermaak en zo'n dominante positie innemen in de populaire cultuur, dan kijkt men vreemd op als je daarmee stopt en over na gaat denken. We kunnen niet serieus het geweld tegen vrouwen bestrijden als het wordt 'opgezogen' als entertainment.'

De lancering van de Staunch-prijs lokte kritiek uit van misdaadauteurs als Sophie Hannah en Val McDermid. De laatste vindt dat je wel over vrouwenhaat en geweld tegen hen moet schrijven, juist om dit te kunnen bestrijden. Er waren honderden inzendingen voor de prijs. Sommige boeken konden de toets der kritiek niet doorstaan. 'In een of twee boeken was er wel geweld tegen vrouwen en dat ging gepaard met veel bloedverlies.'

Bron: The Guardian

Alles of niks (nieuws, 2018)

Thrillerauteur Luc Deflo overleden

De Vlaamse misdaadschrijver Luc Deflo is maandagavond in het AZ Sint-Maarten in zijn geboortestad Mechelen overleden. Hij werd 60.

De schrijver stierf aan de gevolgen van pancreaskanker. Begin november werd hij opgenomen op de spoedafdeling van het ziekenhuis. Hierdoor moest hij verstek laten gaan voor zijn signeersessies op de Boekenbeurs, die hij zelf nog eind oktober op zijn Facebookpagina aankondigde.

Deflo werd geboren in Mechelen op 27 februari 1958. Hij debuteerde in 1999 met de psychologische thriller Naakte Zielen, met speurdersduo Bosmans en Deleu in de hoofdrol. Daarmee sleepte hij meteen een nominatie in de wacht voor de Hercule Poirotprijs. In 2008 wist hij na drie nominaties die prijs ook effectief te verzilveren met de thriller Pitbull. Heel leuk, die prijs, maar in feite niet zo belangrijk, vond hij. 'Het enige dat voor mij telt is de waardering van de gewone lezer. Wat zo'n prijs interessant maakt is de gratis publiciteit die je er door krijgt. Da's altijd meegenomen.'

In een interview uit 2012 met De Spanningsblog omschreef Deflo zichzelf als een workaholic. 'Gedreven, alles of niks, ongeduldig, eerlijk, eigengereid, hoopvol, soms zelfbewust, soms een hoopje ellende, groot rechtvaardigheidsgevoel.'

In totaal schreef Deflo 35 romans, voornamelijk psychologische thrillers die zich vaak in Mechelen afspelen. Er werden naar schatting meer dan 650.000 exemplaren van zijn oeuvre verkocht in Vlaanderen. Zijn meest recente thriller, Verdorven, verscheen in september van dit jaar. Daarnaast schreef Deflo toneelstukken, luisterspelen en scenario’s. De auteur was aanvankelijk fulltime werkzaam als organisatie-adviseur bij de bank KBC. Dat bouwde hij gaandeweg af tot een parttime functie. Zes jaar geleden stopte hij met die baan om zich helemaal op het schrijven te kunnen concentreren.

Zijn aanpak bestempelde Deflo als 'staccato'. 'Het tempo is het allerbelangrijkste in een thriller. Ik wil pageturners schrijven. Boeken die de lezer bij de strot grijpen en die een lezer moeilijk opzij kan leggen. Het doet me plezier als ik weer eens een fanmailtje krijg van 'Ik ben met kleine oogjes naar mijn werk gegaan, want ik kon vannacht niet stoppen met lezen'. Daar gaat het om. Mensen boeien en hen voor heel even uit de dagelijkse sleur halen.'

Luc Deflo laat zijn partner Sormaria Marchan achter, een Venezolaanse vrouw voor wie hij Mechelen als thuisbasis jaren geleden inruilde voor Brussel. Samen hebben ze een zoontje, Alessandro. In 2016 brachten Deflo en Marchan als co-auteurs samen de thriller Drift uit. Deflo was eerder al getrouwd en kreeg met zijn eerste vrouw twee dochters, Tess en Tris.

'Luc Deflo was een innemend man, een geïnspireerd schrijver en in alle omstandigheden een echte professional', zegt Aline Lapeire, adjunct-uitgever bij Van Halewyck. 'Eind oktober was hij nog vastbesloten om ondanks zijn ziekte te komen signeren op de Boekenbeurs, maar net op zijn eerste signeerdag werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Enkele mensen bleven bijna een uur wachten. Hij was bijzonder graag gezien door zijn fans en maakte met plezier tijd voor hen.'

'Luc vertelde dat boeken schrijven zijn aandacht kon afleiden van zijn ziekte. Hij leverde bij de uitgeverij nog vier thrillers in, die allemaal van een hoog niveau zijn. Luc stond erop dat deze werken alsnog zouden verschijnen, ook in geval van zijn overlijden. We hebben hem beloofd dat we zijn teksten met veel zorg en toewijding zullen uitgeven. De eerste titel, Levend speelgoed, werd al aangekondigd en zal verschijnen in februari 2019.'

Bron: Het Laatste Nieuws, De Spanningsblog, © Foto auteur: Filip Naudts 

Op de huid (nieuws, 2018)

De meest meedogenloze moordenaar van Nederland

Uitgeverij HarperCollins Holland introduceert komend jaar een nieuwe Nederlandse thrillerschrijver. Het gaat om Johan Andersen, debuterend auteur van het boek Dodenstoel.

Maarten Boers is de redacteur die betrokken is bij de uitgave van spannende boeken bij HarperCollins Holland. Over schrijver Johan Andersen is hij vol lof. 'Als geen ander schept hij een geloofwaardig verhaal waarin het herkenbare Nederlandse decor ruimte biedt aan niets ontziende misdadigers.'

De seriemoordenaar is onder ons, concludeert Boers. 'Zijn misdadige moorden komen heel dichtbij.Andersen verbindt zijn killer aan een ondenkbare aaneenschakeling van verbijsterende praktijken, zoals drugshandel, moord en internationale mensensmokkel.' Boers vindt dat een huiveringwekkende gedachte: 'Het kwaad zit ons op de huid.'

Het verhaal in Dodenstoel, dat in mei 2019 in de boekhandel ligt, gaat over ex-commando en veiligheidsadviseur Eugène Hamer. Hij treft op de Amsterdamse Apollolaan een gruwelijk tafereel aan. Een man hangt aan een touw in de woonkamer, zijn keel doorgesneden. Zijn vrouw ligt dood op bed en in een kledingkast schuilt een jongen die opzettelijk getuige is geweest van deze slachting.

De moordenaar daagt de politie in een brief uit hem op te sporen. Hij verwijst naar een website waarop een elektrische stoel te zien is met daaronder de boodschap: Pas als mijn wraak compleet is stop ik met moorden.

Samen met Neli Panka, inspecteur bij de afdeling Zware Criminaliteit en gespecialiseerd in de psychologie van seriemoordenaars, opent Hamer de jacht. Het brengt ze op het spoor van een omvangrijk netwerk van drugssmokkel en mensenhandel, die zijn oorsprong blijkt te vinden in voormalig Joegoslavië en de val van Srebrenica. Het moorden gaat door. Alles wijst erop dat ze te maken hebben met de meest meedogenloze moordenaar in de Nederlandse misdaadgeschiedenis die een dodelijk spelletje met hen speelt...

Johan Andersen is als thrillerschrijver nog onbekend. HarperCollins Holland wil de lezer doen geloven dat zijn Andersen ook boeken op de markt brengt. De schrijver zou met vrouw en kinderen in Zaandam wonen. Op het wereldwijde web is overigens geen informatie te vinden over 'de Zaanse uitgever'. 

Nieuwe oogst (nieuws, 2018)

Ambo|Anthos vestigt hoop op vrouwelijke auteurs



Slechts zes spannende boeken brengt uitgeverij Ambo|Anthos komend voorjaar op de markt. Het merendeel is geschreven door schrijfsters.

Twee van de auteurs die een nieuwe thriller presenteren, komen uit Nederland. Het gaat om Patricia Snel en Mariëtte Zweers. Snel schrijft in Perfect Match (publicatie in maart 2019) over de gevaarlijke kanten van internetdating. De 34-jarige Isa komt via een datingsite in contact met een charmante Zweed, die uiteindelijk toch niet zo charmant blijkt te zijn. Mama is hier (mei 2019), zo luidt de titel van de tweede thriller van docent bedrijfskunde Zweers, waarin een ogenschijnlijk gelukkig gezin te maken krijgt met chantage en fysiek ongerief.

Ook schrijfster Loes Leeman heeft Nederlandse roots. In haar true-crimeboek Vermist (februari 2019) beschrijft de bedenker van het gelijknamige tv-programma twintig gevallen die in de serie aan bod kwamen, zoals over de jonge vrouw die haar huwelijk zat is, haar koffers pakt, met de noorderzon vertrekt en haar man radeloos achterlaat. Presentator Jaap Jongbloed schreef het voorwoord.

Een thriller over obsessie en psychologische manipulatie is volgens de uitgever de beste omschrijving van De angst (maart 2019) van de Britse auteur C.L. Taylor. Een leerlinge ziet in haar leraar haar droomprins, maar komt bedrogen uit. Als zij ontdekt dat de schurk een nieuw slachtoffer op het oog heeft, grijpt ze in. BBC-regisseur Renee Knight schrijft in De secretaresse over degene met de meeste macht op kantoor. En dat is niet de persoon met de grootste mond en de beste looks, maar de bescheiden vrouw die onopvallend informatie inwint bij en over degene voor wie ze werkt. Komt uit in april, zo rond Secretaressedag.

De enige man in het thrillerteam van Ambo|Anthos heet Martin Österdahl en komt uit Zweden. De schrijver studeerde Russisch, Oost-Europese culturen, economie en werkte twintig jaar als televisieproducent. Zijn thriller Dodenlijst (februari 2019) is een must voor de fans van James Bond en de Bourne-films, zegt de uitgever. De baas van de Zweedse immigratiedienst komt voortijdig aan zijn einde. Zijn doormidden gezaagde lichaam wordt aangetroffen in een boerderij. Daarna volgen in korte tijd meerdere hooggeplaatsten die vermoord worden. Meer onheil dreigt wanneer de Russische marine een oefening houdt die verkeerd afloopt. 

Met dank aan de prins (nieuws, 2018)

Tomas Ross krijgt uit handen van Peter Römer (r) de Meesterprijs

Bescheiden feestje voor Vader van de Faction 

Op een waterkoude zaterdagmiddag, op een met een pontje bereikbare locatie, nam schrijver Tomas Ross de Meesterprijs van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs in ontvangst.  Het werd een tamelijk ingetogen eerbetoon aan de grondlegger van de factionthriller.

(Door Peter Kuijt)

Het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) telt volgens zijn website 137 leden. Slechts een kwart reisde af naar de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord om te zien hoe een van de oprichters van dit gilde in het zonnetje werd gezet.

Er waren oude getrouwen zoals Jacob Vis, Gerard Nanne, Michael Berg, Willem Asman, Charles den Tex, Peter de Zwaan en John Brosens. Ook tachtig procent van het Moordwijvenvijftal gaf acte de présence. Hier en daar liep ook een handjevol uitgevers rond. Maar sommige winnaars van de Gouden Strop zoals Elvin Post, Jac. Toes, Roel Janssen, René Appel en Esther Verhoef ontbraken ten enenmale. Misschien waren de laatste twee er niet omdat ze nu romans schrijven. Aan de andere kant: Verhoef heeft hiephoi te kennen gegeven dat ze werkt aan haar thriller Façade, dus dat kan eigenlijk de reden niet zijn voor haar afwezigheid.

Wie er ook niet waren: representanten van de serieuze en minder serieuze pers. Achteraf ook geen berichtje op Nu.nl, dat wel berichtte over cabaretier Jörgen Raymann die zijn theatertournee hervat na enkele afgezegde optredens vanwege rugpijn. Zelfs vertegenwoordigers van 'de grootste en leukste boekencommunity van Nederland en Vlaanderen' schitterden door afwezigheid.

De buitenstaander die zich haastte om de uitreiking van de prijs aan Tomas Ross bij te wonen, maakte nog het staartje mee van de jaarvergadering van het GNM. Het is niet fatsoenlijk om hier besluiten van de vergadering openbaar te maken, maar we kunnen toch wel iets van de sfeer in de Tuinzaal van het zalencomplex meegeven. Hier vergaderde duidelijk een club die ruim dertig jaar na de oprichting nog steeds zoekende is om meer en beter publicitair aan de weg te timmeren.

Kunnen we ons als misdaadschrijvers bijvoorbeeld niet met een podcast aan de lezer presenteren, was een van de vragen die gesteld werden. Maar wie is dan wel die lezer, was de tegenvraag. Daar moet onderzoek naar gedaan worden, vond de vergadering. Charles den Tex had de opleiding journalistiek in Utrecht benaderd met de vraag of studenten daar konden helpen aan meer pr. Maar hij kreeg geen reactie. 'Jongeren weten niet eens wat een spannend boek is', klonk het smalend uit de zaal.

Vergeleken met volwassen zusterorganisaties als het Duitse Das Syndikat (circa 750 auteurs als leden) en het Britse Crime Writers' Organisation (450 leden en initiatiefnemer van prestigieuze prijzen als Gold Dagger en International Dagger) is het GNM nog een collectief dat met taartvormpjes in de zandbak speelt. Het is een gezelligheidsvereniging waar schrijvers en recensenten elkaar op de schouders slaan, maar nog steeds geen vuist weet te maken in literair Nederland. Exemplarisch is derhalve de geringe interesse voor de Meesterprijs, waar je promotioneel gezien als GNM wat winst had kunnen pakken.  Eeuwig zonde ook dat het kroonjuweel Gouden Strop, een idee van Tomas Ross, jaren geleden verkwanseld is aan de Stichting CPNB die de prijs sindsdien tamelijk stiefmoederlijk behandelt.

Revolver

Maar goed, de buitenstaander was dus gekomen om de uitreiking van de Meesterprijs bij te wonen. Tomas Ross, pseudoniem van de 74-jarige Willem Hogendoorn, was na Appie Baantjer en Saskia Noort de derde die werd geëerd om diens oeuvre. Hij heeft, stelt het bestuur van het GNM dat hem die prijs toekende, met zijn factionthrillers 'een genre dat uniek is voor ons taalgebied'.

GNM-voorzitter Peter Römer zwaaide Ross, zoon van een van de oprichters van de BVD met ID-kaartnummer 007, in een vurig betoog nadrukkelijk lof toe en overhandigde hem vervolgens een bos ruikers en een trofee toe: een 3D-print van een revolver in een boek van plexiglas. 'Goh, die is zwaar', reageerde de laureaat en herinnerde zich prompt de Gouden Vleermuis, de oeuvreprijs die hij in 2014 van het Nederlands Thrillerfestival in Zoetermeer kreeg. 'Die viel direct uit elkaar.'

In zijn dankwoord refereerde de winnaar aan prins Bernhard, met wie hij het veelvuldig aan de stok heeft gehad. Zo ontstak de prins-gemaal in verre van koninklijke woede over Ross' boek Omwille van de troon. Hij schreef een open brief die over twee pagina's werd afgedrukt in de Volkskrant. Ross: 'Ik schrok daar wel van. Aan de andere kant was het wel gratis reclame voor het boek.'

De schrijver, die werkt aan een thriller over de blunder van de Russen die dit jaar de computers van het OPCW wilde hacken, komt in januari volgend jaar met een boek over de nog steeds onopgehelderde moord op de Haagse prostituee Blonde Dolly in 1959. 'Ik heb twee maanden lang zitten bedenken hoe ik prins Bernhard in het verhaal kan weten te frommelen', zei hij lachend. 'Maar het is me gelukt!'

Gecodeerde berichten (nieuws, 2018)

©Foto auteur: Lilja Birgisdóttir

Getuige verstopt zich onder haar bedje 

Ze wordt de beste thrillerschrijfster uit IJsland genoemd. The Guardian bestempelt haar werk als 'thrillerschrijven op zijn best: hard en pezig, zonder een grammetje onderhuids vet'. En Karin Slaughter is ook helemaal weg van de thrillers van Yrsa Sigurdardóttir. Goed nieuws voor haar volgers: uitgeverij Cargo brengt in 2019 twee thrillers van haar hand op de markt. 

Op 3 januari 2019 ligt DNA in de winkel. Geen leesvoer voor tere zielen, want in IJslands hoofdstad Reykjavik wordt een jonge vrouw op gruwelijke wijze vermoord. Haar zevenjarige dochter verstopt zich onder haar bed en is de enige getuige.

Wanneer niet veel later een tweede vrouw op eenzelfde manier ter dood wordt gebracht, staat de politie voor een raadsel: wat is het verband tussen de twee vrouwen?

Voor commissaris Huldar is het de eerste zaak in zijn nieuwe functie. Hij moet daarbij samenwerken met psychologe Freyja, die het getraumatiseerde meisje onder haar hoede heeft. De samenwerking wordt extra gecompliceerd door hun onenightstand, waarbij Huldar Freyja voorloog over zijn leven.

Ondertussen ontvangt een radioamateur gecodeerde berichten die de slachtoffers met elkaar in verband brengen, maar niemand gelooft hem en hij besluit zelf op onderzoek uit te gaan.

Op 19 mei 2019 verschijnt Vortex, het tweede deel in deze thrillerreeks. En alweer is Reykjavik het decor. In de stad wordt een tijdcapsule gevonden met daarin brieven van dertienjarige schoolkinderen die voorspellen hoe hun leven er in 2016 uit zal zien.

Tussen de brieven bevindt zich ook een lijst met initialen van mensen die vermoord zullen worden. Hoewel de brief niet serieus wordt genomen, roept Huldar de hulp in van Freyja bij de ondervraging van het kind dat deze boodschap schreef.

De gevonden brief wordt echter urgent wanneer verschillende lichaamsdelen opduiken in de stad, gevolgd door de moord op een man wiens initialen op de lijst voorkomen. Huldar en Freyja zullen de schrijver en de moordenaar moeten vinden, voordat die alle slachtoffers op de lijst heeft vermoord.

Yrsa Sigurdardóttir (1963) is een veelvoudig bekroonde IJslandse bestsellerauteur. Sinds haar debuut in 2005 schreef ze meer dan tien thrillers, die in ruim dertig landen in vertaling zijn verschenen. Yrsa woont met haar man en twee kinderen in Reykjavik.

Middel en kwaal (nieuws, 2018)

Gezinsvoogd schrijft thriller over ervaring met misbruik



'De ultieme wraak voor seksueel misbruik.' Zo moet, vindt uitgeverij Palmslag, de lezer het boek Ontferm u over ons van Aad Goedhart bekijken. Het is een thriller waarbij fictie en feiten zich afwisselen. 'Silence of the Lambs in de polder!', roeptoetert de uitgever.


Schrijver Aad Goedhart (1957) woont in Rotterdam. Tot vijf jaar geleden heeft hij meer dan dertig jaar als jeugdhulpverlener dan wel gezinsvoogd bij verschillende instanties gewerkt, waaronder de William Schrikker Stichting. Aan het eind van zijn carrière besloot hij zijn twijfels over het gebruik van (vervangend) gezag binnen de justitiële jeugdhulpverlening te gebruiken voor een boek. Al schrijvende evolueerde het boek tot een thriller, zijn debuut.

Op een dag wordt de ervaren jeugdhulpverlener Frank Maes met de woede geconfronteerd van een voormalig cliënt. Op dat moment worden de schuldgevoelens van Frank weer opgerakeld: is binnen de kinderbescherming het middel uithuisplaatsing niet erger dan de kwaal? En zo ja, hoeveel kinderen heeft hij dan gedurende zijn carrière in het ongeluk gestort?

Als er slachtoffers vallen en Franks dochtertje verdwijnt, maakt de gefrustreerde politie-inspecteur Simoskie zijn opwachting en komt het leven van Frank onder hoge druk te staan.

Hij moet alle zeilen bijzetten om zijn dochtertje te redden uit handen van een nietsontziende psychopaat, en het ergste is dat de hulp van inspecteur Simoskie anders uitpakt dan gedacht...

Gesignaleerd 453 (nieuws, 2018)

Cara Hunter - Dicht bij huis 



Bij uitgeverij Prometheus is verschenen Dicht bij huis (Close to home), het thrillerdebuut van de Engelse schrijfster Cara Hunter. 'Een verbijsterend, aangrijpend verhaal', aldus haar bestsellende collega Ian Rankin. 

De achtjarige Daisy Mason is afgelopen nacht verdwenen van een familiefeest. Inspecteur Adam Fawley, die op de zaak wordt gezet, houdt alle opties open, maar hij weet dat de dader negen van de tien keer dicht bij huis gezocht moet worden.

Daisy's familie gedraagt zich inderdaad nogal opvallend – haar moeder doet er alles aan om de schijn op te houden en haar vader blijft koel en afstandelijk tijdens de verhoren. Daisy's teruggetrokken broertje laat al helemaal niks los.

Fawley probeert het meisje uit alle macht te vinden, maar ze lijkt te zijn verdwenen zonder een spoor achter te laten. Niemand weet wat er is gebeurd, niemand heeft iets gezien – beweren ze. Maar iedereen heeft een mening en iedereen, zo lijkt het, draagt een geheim met zich mee. Dat moet betekenen dat iemand liegt...

Cara Hunter promoveerde aan de universiteit van Oxford, waar ze Engelse literatuur studeerde. Ze woont en werkt nog steeds in Oxford, dat ze als achtergrond voor haar thrillers gebruikt. Haar tweede thriller heet In the dark en nummer drie, No way out, staat op punt van uitkomen. Wereldwijd heeft Hunter al ruim een half miljoen boeken verkocht.

Cara Hunter - Dicht bij huis. Uitgeverij Prometheus, 336 pag.

Verscheidenheid (nieuws, 2018)

Gerard Nanne zoekt de romantiek op


De West-Friese misdaadschrijver Gerard Nanne is na ruim vijftien spannende boeken toe aan iets anders. Hij probeert zich al enige tijd 'te bekwamen in het romantische boek'. Vooralsnog blijft het bij wat vingeroefeningen en kunnen zijn fans hun hart ophalen bij zijn meest recent verschenen thriller Vergelding.


Gerard Nanne maakt zijn mogelijke koersverlegging naar de romantiek kenbaar op de website van zijn uitgeverij Ellessy Crime. Hij leest momenteel veel boeken uit dit genre. 'Daarin is me opgevallen dat het in Nederland een pure vrouwenaangelegenheid betreft, met Martin Scherstra als enige positieve uitzondering.' Nanne vindt dat dat niet ten goede komt aan de verscheidenheid van het genre. 'Voor mij dus des te mer een reden om te proberen hierin verder te ontwikkelen.'

De schrijver koos voor zijn nieuwste misdaadroman de titel Vergelding. Niet echt de meest originele keuze, vele auteurs, zoals Sue Grafton, Elisabeth Mollema, Bob Mendes en Andy McNab, gingen hem voor. Hoe dan ook, Nanne plaatst in zijn nieuwe boek zijn vaste rechercheteam, hoofdinspecteur Jillian Blom en rechercheurs Felix Winner en Paula van Es, voor een raadsel als ze de moord op een 79-jarige vastgoedhandelaar onderzoeken. De man blijkt om het leven gebracht te zijn met veertien messteken. Het wordt nog raadselachtiger als er een tweede slachtoffer gevonden wordt met precies hetzelfde aantal messteken in hetzelfde patroon. Ook daarop volgende moorden lijken allemaal in verband te staan met de vastgoedhandelaar, waarbij het feit dat de messteken de initialen MM blijken te vormen een saillant, maar belangrijk detail is.

Vergelding is Nannes zeventiende boek. Maar ieder boek is weer een nieuwe uitdaging voor hem. 'Een uitdaging die ik nog altijd met hart en ziel aanga. In hoeverre ik er in slaag tot een lezenswaardig resultaat te komen, is aan de lezer om te beoordelen.'

De in 1949 in Velsen geboren schrijver heeft 'een voorzichtig begin' gemaakt met een nieuw boek. Er staan al 20.000 woorden op papier. 'Over het hoe en wat doe ik nog geen uitspraken, maar zeker is wel dat mijn vaste team daar dit keer geen rol in speelt.'

Wordt verwacht 455 (nieuws, 2018)

Een eetclub van senioren



Peter Römer en zijn vrouw Annet Hock debuteerden vorig jaar met de thriller En nu ik! Kennelijk is deze coproductie goed bevallen, want het duo laat op 22 januari 2019 een nieuwe spannende roman bij uitgeverij A.W. Bruna verschijnen. In Oog om oog gaat het om vriendschap, verraad en wraak. 

In tegenstelling tot je familie kies je je vrienden zelf. Maar wat als je beste vriend je verraadt? Dat is het uitgangspunt van de nieuwe thriller van schrijversduo Römer & Hock, die in de verte een beetje doet denken aan De eetclub van Saskia Noort. Maar hier zijn de hoofdrolspelers wat jaartjes ouder.

Al meer dan twintig jaar kennen ze elkaar, de vriendengroep rond jeugdvrienden Sander en Lucas. Vier stellen die lief en leed, zon- en feestdagen met elkaar deelden. En van oudsher minimaal één keer per jaar met hun gezinnen naar Schiermonnikoog gingen – de ouders in het grote huis, de kinderen in tentjes in de tuin.

Toen de kinderen eenmaal het huis uit waren, werd de vriendschap minder vanzelfsprekend. Ze zagen elkaar nog wel, maar de banden werden minder hecht.

Uit nostalgie besluiten de acht nog eenmaal terug te keren naar de goede oude tijd. Maar het is niet meer hetzelfde. De onderlinge verhoudingen zijn veranderd, er is veel gebeurd. En wat een vrolijke reünie op Schiermonnikoog had moeten zijn, loopt uit op een drama. Want het verraad dat een kwarteeuw geleden plaatsvond, vindt eindelijk zijn uitweg...

'Römer & Hock bedienen zich van een vlot leesbare schrijfstijl', schreef De Spanningsblog over En nu ik!. 'Je kunt niet zien waar de een schrijft en waar de ander het verhaal weer overneemt. Da's een pluspunt. Maar En nu ik! is niet een verhaal dat beklijft en de lezer verbluft achterlaat. Bij een volgend boek moet het duo echt wat meer vernuft, onverwachte plotwendingen en meer thrillerelementen uit de kast halen.'

Annet Hock en Peter Römer zijn al meer dan dertig jaar getrouwd en hebben samen vier kinderen grootgebracht. Annet werkt sinds 1998 als zelfstandig trainer/coach in haar eigen bedrijf. Peter is acteur, regisseur en schrijver op het gebied van radio, televisie en het toneel. Hij is bekend van o.a. de Baantjer-boeken. Daarnaast is hij voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs.

© Foto auteurs: Monique Koelman

Dat fysieke (nieuws, 2018)

Lee Child: 'Tom Cruise is te klein voor Jack Reacher' 

Nadat hij in twee Hollywoodproducties in de huid van Jack Reacher is gekropen, hoeft Tom Cruise niet meer opnieuw de rol van de actieheld te vertolken. Lee Child, de schrijver van de thrillers, heeft geoordeeld dat de 1,70 meter lange filmster te klein is om iemand van 1,95 meter te spelen.   

'Tom Cruise is buitengewoon getalenteerd, maar hij mist gewoon dat fysieke',  zei Lee Child in een interview met BBC Radio Manchester. Jack Reacher-fans waren al in 2011 verre van opgetogen toen werd aangekondigd dat Cruise de hoofdrol zou vertolken. Child: 'Ik heb werkelijk heel plezierig gewerkt met hem. Hij is een ontzettend aardige kerel. We hebben veel plezier gehad. Maar uiteindelijk bleken de lezers toch gelijk te hebben. De grootte van Reacher is een heel belangrijke component van de persoon die hij is.'

'Het idee is dat wanneer Reacher een kamer binnenstapt, iedereen toch een beetje nerveus wordt', aldus Child. 'En Cruise had niet die enorme impact. Er komen geen nieuwe films met Jack Reacher, in plaats daarvan maken we een serie voor Netflix of iets dergelijks. Dat zal met een nieuwe acteur gebeuren.'

De schrijver riep via de radio zijn lezers op om met namen van mogelijke Jack Reacher-acteurs te komen. De twee films met Cruise, Jack Reacher (2012) en Jack Reacher: Never Go Back (2017), brachten flink veel geld in het laatje maar de critici waren verdeeld. Naar verwachting nemen Skydance Television en Paramount Television de coproductie van de tv-bewerking voor hun rekening.

Bron: The Telegraph

Overtreffende trap (nieuws, 2018)

'Echo' is geen herhaling van zetten



Fans moeten nog een halfjaar wachten, maar dan ligt toch echt de nieuwe thriller van Thomas Olde Heuvelt in de winkel. Echo komt zes jaar na de publicatie van HEX, de thriller waarmee de schrijver uit Nijmegen ook internationaal doorbrak. 

De uitgeverij van Olde Heuvelt kon met het nieuws dat Echo eraan komt niet langer wachten. 'We zijn enorm blij en trots dat we jullie mogen vertellen dat er een nieuw boek verschijnt', aldus de uitgever in een persbericht. Ze bestempelt het nieuwe boek, dat op 7 mei 2019 in de winkel ligt, als 'een huiveringwekkende thriller over obsessie, bezetenheid en de onverwoestbare kracht van de natuur.'

‘Het heeft even op zich laten wachten, door alle gekte rondom HEX', aldus de schrijver. 'Bovendien heb ik ook hier de lat hoog gelegd. Ik wilde geen herhaling van zetten. Het nieuwe boek moest HEX in alle opzichten overtreffen. Ik ben ontzettend trots op het resultaat.’

Nick Grevers en zijn klimmaatje Augustin zijn belangrijkste spelers in Echo. Beiden worden ze enorm aangetrokken door de Maudit, een afgelegen berg in de Zwitserse Alpen. Documentatie over de berg is schaars, het is er ongewoon stil, en als ze de vallei betreden bekruipt ze het onheilspellende gevoel dat ze niet alleen zijn.

Niet veel later is Augustin dood en ontwaakt Nick uit een coma. Hij is verminkt en heeft zijn gezicht in het verband. Een moeizame revalidatie wacht, maar algauw beseft Nick dat het niet alleen het trauma van het ongeluk is dat hem achtervolgt. Er is iets in hem gewekt...

Thomas Baudelet Olde Heuvelt werd op 16 april 1983 geboren. Met HEX scoorde hij een wereldwijde bestseller. Het boek werd in 22 talen vertaald en werd als 'briljant' omschreven door Stephen King. Er wordt nu gewerkt aan een televisieserie op basis van HEX.

Onomstreden oeuvre (nieuws, 2018)

Meesterprijs voor thrillerveteraan Tomas Ross

(Door Peter Kuijt)

Hij was al erelid van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs, maar nu heeft dit schrijversgilde hem ook de Meesterprijs toegekend. Na Appie Baantjer (in 2003) en Saskia Noort (2013) is Tomas Ross de derde thrillerauteur die deze oeuvreprijs ten deel valt. 

Tomas Ross, drievoudig winnaar van de Gouden Strop, vond en vindt nog steeds dat je voor je goeie fatsoen de prijs voor het beste spannende boek niet voor een vierde keer kan winnen, liever nog, dat die prijs maar beter kan worden opgeheven, want allure heeft-ie allang niet meer. Maar een Meesterprijs neemt hij met plezier in ontvangst, zo liet hij eerder aan ingewijden weten. Hoewel hij Felix Thijssen ook een goede kandidaat vond, voegde hij eraan toe.

Verrassend is het niet dat de Meesterprijs naar Ross gaat, maar wel meer dan terecht. De winnaar heeft niet alleen boekenplanken vol geschreven, hij stond ook aan de wieg van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs, dat in 1986 werd opgericht. Verder was hij de initiatiefnemer van de Gouden Strop en bedacht hij de Schaduwprijs voor steengoeie thrillerdebutanten. En in 2002 pleitte hij er al voor om collega-auteur Appie Baantjer 'ook eens wat te gunnen'. Hetgeen een jaar later gebeurde.

Ross, die in het echt Willem Pieter Hogendoorn heet en op 16 september 1944 in Den Bommel werd geboren, debuteerde in 1980 met de thriller De honden van het verraad. Daarna verschenen volgens zijn eigen telling 54 thrillers, tien kinderboeken, zes non-fictietitels, dertig korte verhalen, twee speelfilms, zes tv 'single plays', vier hoorspelen, veertig delen van tv-series, twee toneelstukken en een muzikale voorstelling.

En op 31 januari 2019 volgt weer een nieuwe thriller, nu over de geruchtmakende moord op de Haagse prostituee Blonde Dolly in 1959. De tekstverwerker laten rusten is er nog steeds niet bij: Ross werkt nu aan een thriller over de recente Russische poging tot hacken bij de OPCW in Den Haag. 'Want, echt, zo stom zijn ze niet bij de GROe.'

Ross is de uitvinder van de factionthriller, waarin hij historische gebeurtenissen op veelal kundige wijze mengt met een bloedstollend spannend verhaal. Zo schreef hij thrillers over het Englandspiel, de Greet Hofmans-affaire, de val van Srebrenica, de dood van Mathilde Willink en de moord op Pim Fortuyn. Zijn uitgeverij Cargo noemt het 'niet verwonderlijk' dat Ross, zoon van een oud-verzetsman en pionier van de BVD, veel van zijn verhalen ontleent aan de Tweede Wereldoorlog en aan de activiteiten van de geheime dienst. Drie van zijn romans werden bekroond met de Gouden Strop: Bêta (1987), Koerier voor Sarajevo (1996) en De zesde mei (2003).

Leugenaar

De schrijver is de 'pain in the ass' van het Koninklijk Huis. Met enige regelmaat zijn de Oranjes onderwerp dan wel lijdend voorwerp in zijn thrillers. Prins Bernhard was op z'n zachtst gezegd 'not amused' over sommige boeken van Ross. Hij heeft de schrijver wel eens voor 'leugenaar' uitgemaakt. De prins ontstak in woede toen Ross' Greet Hofmans-thriller Omwille van de troon in 2002 verscheen. In een open brief in de Volkskrant schreef Bernhard dat Ross de grenzen van het fatsoen ver had overschreden.

Ooit wilde de gereformeerd opgevoede Ross zendeling worden. Het Woord verkondigen in Papoea Nieuw-Guinea. Dat was nadat hij een film had gezien over de goede werken van de arts-zendeling Albert Schweitzer in Afrika. 'Dat wilde ik ook. Met zo'n tropenhelm op', zei hij in een interview uit 2004. 'Ik wilde de wereld over en die negertjes vertellen over het geloof, zoals Jezus zijn discipelen aanspoorde om te doen.' Die gedrevenheid verloor hij toen hij van catechisatie werd gestuurd omdat hij gezegd had dat hij De Koperen Tuin van Simon Vestdijk het mooiste boek vond.

Het bestuur van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs komt loftuitingen te kort over de laureaat, zo blijkt uit het juryrapport. 'Tomas Ross verdient de GNM Meesterprijs, omdat hij, naast zijn unieke en onomstreden oeuvre, een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de ontwikkeling van het spannende boek in Nederland. Zijn thrillers, die veelal hun oorsprong vinden in de politieke werkelijkheid, onderscheiden zich door grondig onderzoek en een verrassende afwisseling van feit en fictie. Hij heeft daarmee een genre ontwikkeld dat uniek is voor ons taalgebied.'

In de statuten van het genootschap staat dat de Meesterprijs eens in de drie jaar kan worden toegekend. De uitreiking van de prijs aan Tomas Ross is op zaterdag 24 november in Amsterdam, voorafgaand aan de jaarvergadering (en Mystery Dinner) van het GNM. Hij ontvangt dan een beeldje en eeuwige roem uit handen van voorzitter Peter Römer. De jury van de prijs bestaat uit het bestuur van het GNM. Naast Römer zijn dat de schrijvers Michael Berg, Linda Jansma, Isa Maron en René van de Meerakker.

De deur klemt (nieuws, 2018)

Deense danseres stort zich op thrillergenre



Van danseres en choreografe naar het schrijven van spannende boeken. Het lijkt een niet voor de hand liggende overstap, maar het is er wel een die de Deense Katrine Engberg heeft gemaakt. Begin volgend jaar kan de Nederlandse lezer kennis maken met haar werk.  

Bij uitgeverij A.W. Bruna is 5 februari 2019 de dag dat zij De krokodilvogel op de Nederlandstalige boekenmarkt loslaat. Het is de eerste van een door Katrine Engberg geschreven serie thrillers over het rechercheurduo Jeppe Kørner en Anette Werner.

Het verhaal begint als op een vroege ochtend in het centrum van Kopenhagen de gepensioneerde Gregers Hermansen voorzichtig de trap van zijn appartement af loopt om zijn vuilniszak buiten te zetten. Op de begane grond klemt de deur een beetje. Gregers probeert de deur open te krijgen, maar struikelt en valt door de deur naar binnen. Als hij weer bijkomt, ontdekt hij dat hij boven op het bebloede lichaam van een jonge vrouw ligt.

Het is het begin van een nachtmerrie voor de bewoners van het appartementencomplex en eveneens voor rechercheurs Jeppe Kørner en zijn collega Anette Werner. Niet in het minst omdat er algauw wordt ontdekt dat een andere bewoner van het complex een thriller schrijft over de moord op een jonge vrouw in een appartementencomplex... Een thriller over een thriller dus.

Katrine Engberg (1975) was in Denemarken bekend als danseres en choreografe toen ze in 2006 haar schrijfdebuut maakte met een non-fictieboek. Ze werkt nog steeds als regisseuse en choreografe voor theater en televisie. Inmiddels heeft ze ook succes met haar non-fictie boeken. Haar thrillers over Jeppe Kørner en Anette Werner belanden geregeld in de top 3 van de Deense bestsellerlijst. In de reeks met de twee rechercheurs zijn nu drie thrillers verschenen. Engberg stond op de shortlist van diverse literaire prijzen in Denemarken.

Bookie (nieuws, 2018)

James Patterson lanceert thriller via Facebook


James Patterson, 's werelds bestverkopende thrillerauteur, heeft een nieuwe vorm gevonden om zijn verhalen aan de lezer te brengen. Samen met Facebook heeft de Amerikaanse boekenfabrikant zijn laatste thriller The Chef via de Messenger-app beschikbaar gesteld. Het verhaal is sinds vorige week online te lezen verschijnt in februari in print.

Lezers die geïnteresseerd zijn hoeven slechts aan te haken op The Chef op Messenger om met het boek te kunnen beginnen. Maandelijks maken 1,3 miljard mensen gebruik van Facebook Messenger. En James Patterson is, zoals bekend, ook van de grote getallen. Wereldwijd heeft hij om en nabij de 375 miljoen boeken verkocht.

The Chef gaat over Caleb Rooney, overdag een rechercheur bij de politie van New Orleans en 's nachts werkzaam bij een transportbedrijf dat voedsel vervoert. Rooney bevindt zich in een lastig parket: hij wordt beschuldigd van moord. Het korte verhaal wordt weergegeven in de vorm van tekstberichten gecombineerd met videofilmpjes, audiofragmenten, foto's en documenten. Rooney en ook andere belangrijke karakters uit The Chef hebben afzonderlijk ook Instagram-accounts.

Patterson noemt het project een 'bookie', oftewel het boek gaat samen met een film. The Chef is vooral bedoeld om jongeren aan het lezen te krijgen, zegt hij. De 71-jarige auteur is niet vies van experimenten op boekengebied. Zo lanceerde hij een serie uiterst korte thrillers van 4 dollar per stuk en was hij een van de pioniers in de e-bookbranche.

Bron: TechCrunch

Virtuele voordeur (nieuws, 2018)

BREAKING: SASKIA NOORT HOUDT TWITTER VOOR GEZIEN!



'Lieve volgers, het was leuk hier, maar helaas is de party wat mij betreft over. Hier worden uitsluitend nog zakelijke mededelingen gepost. Ik verhuis naar Instagram, liefst werpen ze me voor een trein.' Aldus thrillerschrijfster Saskia Noort, die de afgelopen week via Twitter de gierkar over zich uitgestort kreeg. Ze laat het internetfenomeen links liggen. 

De schrijfster maakt haar besluit bekend via een laatste tweet en in haar column in het Algemeen Dagblad. Noort, die haar mening beslist niet onder stoelen of banken steekt, bevond zich vorige week naar eigen zeggen in een twitterstorm. 'Dat is zoiets als je virtuele voordeur openen en overspoeld worden door de stront van figuren met de Nederlandse vlag in hun profiel.'

Noort had zaterdag 3 november in haar column de draak gestoken met talkshowhost Robert Jensen. En vervolgens was het raak op Twitter, het social medium waarop het er af en toe behoorlijk asociaal aan toe kan gaan. 'Erg inhoudelijk waren de reacties niet', schrijft Noort. 'Het kwam erop neer dat mijn gleuf deugde, ik verbannen moest worden naar Congo, om me aldaar te laten nemen door de lokalen, want dat was tenslotte mijn hobby, of nee liever nog wierpen ze me voor een bus, of beter nog een trein, want dan was ik in ieder geval zeker dood.'

De tsunami aan verwensingen had behoorlijk impact op Noort. Ze belde familieleden en vrienden (maar die zitten niet op Twitter), checkte de tijd die ze op Twitter doorbracht (anderhalf uur per dag) en besloot dat ze die wel beter kan besteden. 'Tijd om naar buiten te gaan, de frisse lucht in.'

Lieve volgers, het was leuk hier, maar helaas is de party wat mij betreft over. Hier worden uitsluitend nog zakelijke mededelingen gepost. Ik verhuis naar Instagram, liefst werpen ze me voor een trein | magazine | https://t.co/jZehZtDgrA https://t.co/1dbzlUX8TN

— Saskia Noort (@saskianoort) 10 november 2018

Michael Robotham - De andere vrouw (2018)

Een ondergescheten reputatie



(Door Peter Kuijt)

Stel, je vader loopt ernstig hersenletsel op en je zoekt hem op in het ziekenhuis. Aan zijn bed zit niet je moeder, maar een andere vrouw die zegt dat ze met jouw vader getrouwd is. Dat overkomt Joe O’Loughlin in De andere vrouw van de Australische bestsellerauteur Michael Robotham.

O’Loughlin draait al dertien thrillers mee. Voor wie hem nog niet kent: deze briljante psycholoog wist onder meer een jongen met kanker die van het dak wilde springen in veiligheid te praten. Maar de professor kent ook zijn beperkingen. Hij lijdt al dertien jaar aan Parkinson. O’Loughlin, vader van twee dochters, is bovendien weduwnaar. Zestien maanden geleden overleed zijn vrouw na complicaties bij een operatie.

En nu blijkt zijn comateuze vader met twee vrouwen getrouwd te zijn. De psycholoog wil het naadje van de kous weten en ziet gaandeweg de reputatie van pa, een vermaard chirurg, afbrokkelen. Zijn naam raakt ‘even besmeurd en ondergescheten als een standbeeld in Londen’. Niet zonder kleerscheuren ontdekt hij ook wie zijn ouweheer zo heeft toegetakeld.

De andere vrouw is een prachtig geschreven thriller met karakters die je in je hart sluit. Robotham, in een vorig leven ghostwriter van onder anderen Spice Girl Geri Halliwell, verstaat de kunst om de lezer met oneliners iets ter overpeinzing mee te geven. Zoals deze, die O’Loughlin ooit van zijn vader hoorde: ‘Zelfs het beroerdste uur van je leven duurt maar zestig minuten.’

Moge O’Loughlin nog vele thrillers zich van zijn dappere en gevatte kant laten zien.

Michael Robotham - De andere vrouw. Uitgeverij Cargo, 400 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

In de outback (nieuws, 2018)

David Baldacci start thrillerreeks rond FBI-profiler



Amos Decker, Will Robie, John Puller, Sean King en Michelle Maxwell. Doorgewinterde fans zullen de namen herkennen als die van protagonisten van de Amerikaanse bestsellerauteur David Baldacci. Vanaf 13 november komt er een nieuwe held bij, luisterend naar de naam Atlee Pine. Jane Harper, Gregg Hurwitz en Tess Gerritsen zijn al helemaal weg van deze FBI-profiler.  

Bij uitgeverij A.W. Bruna verschijnt 13 november de thriller De lange weg naar genade, het eerste avontuur van special agent Atlee Pine. Zij is gestationeerd in het westelijk deel van de Verenigde Staten, waar de bevolking op zichzelf is, de overheid gewantrouwd wordt en de natuur geen genade kent.

Op vijfjarige leeftijd werd Atlees tweelingzusje ontvoerd door een seriemoordenaar en vanaf het moment dat ze oud genoeg was om bij de FBI te gaan, heeft ze haar leven gewijd aan het opsporen van degenen die anderen kwaad willen doen.

En ze is goed. Heel goed. Ze zou een van de beste profilers van de FBI kunnen zijn, als ze niet de voorkeur gaf aan het bestrijden van criminaliteit in de outback van Amerika boven carrière maken in de slangenkuil van Washington D.C. Een eenzaam bestaan, maar daar heeft ze vrede mee.

Wanneer het verminkte karkas van een muilezel wordt gevonden in de Grand Canyon wordt Atlees hulp ingeroepen. De berijder wordt vermist en hij blijkt niet de enige persoon te zijn die recentelijk is verdwenen. Atlee komt tegenover een gruwelijk monster te staan, maar moet ook de confrontatie aan met een nachtmerrie uit haar verleden.

Wie David Baldacci nog niet kent, heeft onder een steen geleefd. Maar vooruit, hier alsnog wat info. Baldacci is niet alleen de succesvolle auteur van thrillers, maar hij schreef ook romans, YA-thrillers en twee kinderboeken. Met zijn Wish You Well Foundation strijdt Baldacci samen met zijn vrouw Michelle al jaar en dag tegen analfabetisme. Hiervoor ontving hij op 12 juli 2008 The Silver Bullet Award.

Baldacci werd geboren in Virginia. Hij studeerde politieke wetenschappen aan de Virginia Commonwealth University, waar hij cum laude afstudeerde, en rechten aan de University of Virginia. Tijdens deze periode begon hij met schrijven. Na zijn studies was hij gedurende negen jaar werkzaam als bedrijfsjurist en advocaat in Washington D.C. In 1996 debuteerde hij met Het recht van de macht en vanaf dat moment wijdde hij zich geheel aan het schrijven.

Baldacci’s werk is in 45 talen vertaald en wereldwijd zijn er meer dan 100 miljoen exemplaren van zijn boeken verkocht. Zijn debuut werd in 1997 verfilmd door en met Clint Eastwood.

Klik hier voor een leesfragment van De lange weg naar genade.

Gesignaleerd 452 (nieuws, 2018)

Krijn van der Heijden - Dode moordenaars



Kan een dode een moord plegen? Het uitgangspunt voor Dode Moordenaars, de nieuwe thriller van schrijver Krijn van der Heijden uit Vorden, was het ontwikkelen van een schijnbaar onmogelijk plot.

Zijn uitgeverij Ellessy Crime noemt het resultaat 'een spannende misdaadroman waarin een ambtenaar en zijn baas, die allebei iets te verbergen hebben, verzeild raken in een kat-en-muisspel dat uiteindelijk ontaardt in moord. Een ingewikkeld geval voor de Arnhemse politie, zeker als blijkt dat de vermoedelijke dader zelf niet meer leeft.'

Aan de oever van de Rijn bij Arnhem spoelt een lichaam aan. Het blijkt van een man te zijn die door een onnatuurlijke oorzaak is overleden. Moord, dus. De politie stuit tijdens haar onderzoek op een ogenschijnlijk alledaags grafisch bedrijf, waar echter ook minder alledaagse activiteiten plaatsvinden. Er wordt een tweede dode gevonden, die ook vermoord blijkt te zijn.

Hebben de twee moorden met elkaar te maken? En wie is de geheimzinnige pokerverslaafde persoon die op de achtergrond een rol speelt? Kan een dode een moord plegen? Dit zijn vragen die inspecteur Van Muylwijk en zijn team van de Arnhemse recherche dienen op te lossen.

Ook in dit boek van Van der Heijden speelt psychologie een belangrijke rol. 'Het fascineert mij hoe gewone mensen tot ongewone, gewelddadige acties kunnen komen', laat de auteur in een persbericht weten. 'Het zou mensen zoals jij en ik kunnen overkomen, als ze in omstandigheden raken waarin ze grenzen overschrijden. Ook in Dode Moordenaars is dat het geval.'

Het uitwerken van een dergelijk ingewikkeld plot kostte Van der Heijden behoorlijk veel tijd: 'Ik loop vooraf vrij lang te broeden op verhaallijnen. Vaak ga ik in mijn eentje in het buitengebied van Vorden wandelen om na te denken. Regelmatig ga ik dan op een bankje zitten om op mijn iPhone aantekeningen te maken. Achter mijn laptop maak ik een schema, waarin de hoofdlijn van het verhaal vastligt. Dan moet ik vervolgens de personen bedenken. Ook het zoeken van locaties voor de handelingen van de personages is een creatieve bezigheid. Pas dan zet ik me aan het schrijven. Het verhaal en de personages ontwikkelen zich nog tijdens het schrijfproces. Je leert je personages dus al schrijvend steeds beter kennen.'

Dat hij voor Arnhem koos als decor voor het verhaal, is niet toevallig. 'Jarenlang was ik werkzaam in Arnhem en woonde ik er in de buurt, in Westervoort. Een van de moorden in mijn boek wordt gepleegd op de Rijnkade, niet ver van de John Frostbrug. Dit decor kan ik levendig in mijn verbeelding oproepen.'

Krijn van der Heijden werkte in diverse functies bij een aantal gemeenten en de provincie Gelderland. Ook was hij jarenlang trainer en opleider van ambtenaren. Hij publiceerde eerder, behalve een aantal juridische boeken, drie psychologische romans. Niets is belangrijk was zijn thrillerdebuut.

Krijn van der Heijden - Dode moordenaars. Uitgeverij Ellessy Crime, 342 pag. 

Puur uit balorigheid (column, 2018)

Ik ben te oud

(Door Peter de Zwaan)

Ik ben te oud. Voor wat, ik hoor het je vragen. Te oud voor de bibliotheek van Almelo.

Almelo, ja, waar ik jaren geleden een verschil van inzicht had met de baas daar. Hij vond het onzin dat hij boeken moest aanschaffen die misschien maar een paar keer zouden worden uitgeleend, hij bestelde veel liever 250 exemplaren van een paar bestsellers, want die vlogen de deur uit. Ik had toen een column in een krant en legde uit - ik ben een vriendelijk mens, ik leg graag uit - dat het misschien geen kwaad kan als mensen de kans krijgen boeken te lezen die niet ‘iedereen leest’.

Ik ben een beetje allergisch voor de woorden 'iedereen leest'. De boeken die iedereen leest, lees ik niet, puur uit balorigheid, net zo min als ik boeken lees die ik ‘moet lezen’, want ik moet niets.

De opmerking over te oud voor Almelo had te maken met een lezing. Voor scholieren, niet voor hoogbejaarden, want dat had mogelijk door de beugel gekund.

‘Hij is al 70 hoor.’ Dat ben ik helemaal niet, 70, ik ben een stuk ouder.

De organisator van de lezing hield voet bij stuk en, zowaar, ik mocht.

Ik heb jarenlang lezingen gegeven voor verenigingen, huisvrouwen, praatgroepen, leesclubs en scholen. Die op scholen waren het leukst, want kinderen zijn spontaner dan volwassenen, het kan ze geen fluit schelen of een schrijver bekend/geliefd/gehaat is, ze luisteren en stellen als ze de kans krijgen de grappigste vragen.

Na verloop van jaren kreeg ik genoeg van het gereis naar plaatsen waar ik eigenlijk net toevallig die dag liever niet wilde zijn en ik ging fors op de rem staan.

Dat zou ik voor Almelo ook hebben gedaan als ik de organisator niet had gekend, een erg aardige man die ik graag ter wille wilde zijn. Hij was blij en ik dacht: voor een keertje is het weer leuk.

Bij de bibliotheek dachten ze van niet. Daar vreesde iemand dat het een sneue dag zou gaan worden als kinderen moeten luisteren naar een kinderboekenschrijver die nog ouder is dan 70.

Het rare van het hele verhaal is dat ik tot op de dag van vandaag denk dat ik naar een school ga. Ik zou niet weten wat de bibliotheek ermee te maken heeft en ik ga het niet vragen, want zelf redenen bedenken is veel leuker.

Het leukst zou zijn dat ze bij de bibliotheek somber over me doen omdat ik een paar jaar geleden een column heb geschreven over bibliotheken die een potje maken van de afdracht voor schrijvers. Ik zei toen dat ik mijn boeken niet meer in de bibliotheken wilde hebben, wie ze wil lezen die koopt ze maar. Als ik zoiets zeg dan doe ik het ook en het leverde een reeks boze bibliotheken op.

Of Almelo er bij was, weet ik niet meer, want ik verzamel geen bozigheid. Maar het idee dat het een met het ander te maken heeft, bevalt me zeer.

‘Die De Zwaan is niet alleen stokoud, hij doet nog lullig ook.’

Het mooie van dit alles is dat ik geen idee heb van de datum van de lezing. Misschien wordt het wel volgend jaar. Dan ben ik nog ouder. Arme scholieren.

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl

Wordt verwacht 454 (nieuws, 2018)

Het monster in de Gouden Driehoek

Olivia Rönnin en Tom Stilton trekken nu al een handvol thrillers lang met elkaar op. Maar in Koudvuur, de vijfde thriller van hun geestelijk ouders Cilla & Rolf Börjlind zijn hun wegen gescheiden. De een vertoeft in Azië, terwijl de ander in Stockholm achterblijft.

Op de Mekongrivier in Thailand glijdt een primitieve kano door het water. De man die erin zit is de voormalige inspecteur Tom Stilton. In zijn zak zit een foto van een onbekende man. Hij is op weg naar de zogeheten Gouden Driehoek, op zoek naar een monster – een reis om zichzelf te verzoenen met de verschrikkelijke misdaad die hij onlangs heeft begaan.

In Stockholm heeft rechercheur Olivia Rönning heel andere problemen. Een gezin is in hun auto gedood, en deze gruweldaad bracht een schok teweeg in heel Zweden. Een dader wordt gearresteerd en veroordeeld en de zaak wordt gesloten. Maar op een dag krijgt Mette Olsäter een schokkend telefoontje. De zaak moet worden heropend en Olivia moet bewijzen dat er grote fouten zijn gemaakt.

Cilla en Rolf Börjlind zijn de meest gevierde scenarioschrijvers van Zweden. Hun misdaadseries en -films worden gekenmerkt door sterke plots, maatschappelijk engagement en charismatische personages die worstelen met levensechte conflicten.

Het duo tekende voor maar liefst 44 films voor bioscoop en tv, waaronder 26 Martin Beck-films. Ze schreven tevens de scenario’s voor diverse tv-series. Hun thrillerserie over Olivia Rönning en Tom Stilton verschijnt in dertig landen. De eerste twee delen bewerkten ze tot de tv-serie Springvloed. In Zweden brak deze serie alle kijkcijferrecords

Inmiddels telt de boekenreeks over Rönning en Stilton de delen Springvloed, De derde stem, Zwarte dageraad en Wiegelied. Het vijfde deel, Koudvuur, verschijnt in januari 2019 bij uitgeverij A.W. Bruna. Ook schreven ze het korte verhaal Hij vond zijn haar mooi. Van de boeken van Cilla & Rolf Börjlind werden in Nederland en Vlaanderen al 100.000 exemplaren verkocht.

In de schoot (nieuws, 2018)

EO-presentator zoekt de spanning op



Hij is de eindredacteur van het jaarlijkse spektakel The Passion en spreekt in het programma De kist met 'inspirerende Nederlanders' over de dood. Nu krijgt ook de jury van de Gouden Strop en de Schaduwprijs binnenkort met hem te maken, want komend voorjaar presenteert EO-presentator Kefah Allush zijn eerste thriller De munt van Judea.

Kefah Allush (1969) is geboren in het Palestijnse Nablus en groeide op in Vlaardingen. Vanaf zijn zeventiende maakt hij televisieprogramma’s, jarenlang achter de schermen en sinds 2012 reist hij als interviewer en presentator door Nederland en ver daarbuiten. In zijn debuut De munt van Judea verwerkt hij (voor de oplettende lezer, aldus zijn uitgeverij Volt, voorheen Q) veel van zijn reiservaringen. De thriller ligt op 19 februari 2019 in de winkel.

Het verhaal: Gabriel Davids krijgt een mysterieus e-mailbericht dat verwijst naar zijn Palestijnse vader, die dertig jaar geleden spoorloos is verdwenen. Het bericht is afkomstig van een antiquair uit Jeruzalem, die hem dringend uitnodigt een pakket in bezit te komen nemen dat zijn vader bij haar bezorgd heeft. Ondanks zijn weerzin tegen de vader die hem heeft achtergelaten toen hij nog een  klein kind was, stapt hij op het vliegtuig.

De beslissing om af te reizen naar de heiligste stad ter wereld werpt hem een zeldzame en zeer kostbare oude Joodse munt en een prachtige vrouw in de schoot, maar hij belandt ook in een levensgevaarlijke zoektocht naar zijn verloren vader. Diens verdwijning blijkt het gevolg te zijn van machtige krachten die voor niets terugdeinzen om hun positie zeker te stellen.

Gabriel stort zich, zo belooft de uitgever, in een spannend avontuur dat hem leidt naar plaatsen in het Midden-Oosten en Afrika. Hoe kwam zijn vader aan de oude munt? En wat maakt dat de onbekenden tot alles bereid zijn om dat kleinood te bemachtigen?

Gesignaleerd 451 (nieuws, 2018)

Daniel Silva - Het huis der spionnen



Bij uitgeverij HarperCollins Holland verschijnt op 20 november Het huis der spionnen, de zeventiende thriller van de Amerikaanse auteur Daniel Silva waarin meesterspion Gabriel Allon de hoofdrol speelt. 

Vier maanden na de dodelijkste aanslag op Amerikaans grondgebied sinds 9/11, is de Britse hoofdstad Londen het decor van het nieuwe doelwit van terreurbeweging IS. Een reeks bomaanslagen laat een spoor van vernielingen achter. De terreuraanval was briljant gepland, maar toch is er één los eindje.

Kunstrestaurateur én meesterspion Gabriel Allon wordt op de zaak gezet. Hij vindt al snel een connectie met een terreurcel in Saint-Tropez, bij de flamboyante en schatrijke Jean-Luc Martel en zijn echtgenote Olivia Watson, een beeldschoon ex-topmodel.

Olivia beweert niet te weten dat haar wederhelft zo rijk is geworden door drugshandel. Hij heeft zogenaamd niet door dat hij zaken doet met een man die het Westen wil verwoesten. Slaagt Gabriel Allon erin om via hen bij het brein achter de aanslagen te komen?

Bestsellerauteur Daniel Silva heeft wereldwijd naam gemaakt als dé kenner van de wereld van internationale intriges. Zijn achtergrond als journalist en correspondent in het Midden-Oosten speelt hierbij ongetwijfeld een rol. Zijn boeken verschijnen in dertig landen. De Dallas Morning News bestempelt Silva na lezing van zijn nieuwste thriller als 'een van onze grootste levende spionageschrijvers'.

Klik hier voor een interview met Daniel Silva uit 1997.

Daniel Silva - Het huis der spionnen, uitgeverij HarperCollins Holland, 480 pag.

Contraproductief (nieuws, 2018)

Zes boeken op shortlist van #MeToo-thrillerprijs

Eind deze maand wordt een prijs uitgereikt aan de auteur van een thriller waarin geen geweld tegen vrouwen voorkomt. Op de shortlist van deze Staunch Book Prize staan zes boeken.

De nieuwe prijs is een initiatief van de Britse scenarioschrijfster Bridget Lawless, die onder andere het script maakte voor de tv-serie The Bill. Met de award wil ze de alternatieven bevorderen tegen 'de overdaad van fictie' waarin vrouwen worden geslagen, gestalkt, seksueel misbruikt, verkracht of vermoord.

Lawless, die voorzitter is van de jury, vindt dat auteurs in staat moeten zijn om pageturners te schrijven die lezers in de greep houden, zonder ze te overladen met de clichés van geweld tegen vrouwen. De website van de prijs meldt: 'Terwijl slachtoffers van verkrachting in de echte wereld moeite hebben om gehoord te worden, worden in fictie hun lotgenoten opgevoerd als tweedimensionale karakters, veelal in verhalen waarin zowel de sluwheid van de verkrachters als de vasthoudendheid van de speurders wordt opgehemeld.'

'We willen niet alleen lezers, maar ook producenten, regisseurs en acteurs laten zien dat er verbazingwekkende, complexe verhalen kunnen worden geschreven door schrijvers met frisse ideeën, een grote verbeeldingskracht en briljant plotdenken.'

Op de internationale shortlist staan titels van Penguin Random House, HarperCollins, een aantal onafhankelijke uitgeverijen én een tot dusver ongepubliceerd manuscript. Het gaat om The Appraisal van Anna Porter, If I die tonight van A.L. Gaylin, East of Hounslow van Khurrum Rahman, On the Java Ridge van Jock Serong, The Kennedy Moment van Peter Adamson en Cops and Queens van Joyce Thompson. De laatste zoekt nog naar een uitgever die haar boek op de markt wil brengen.

De prijs wordt dit jaar voor het eerst toegekend. Maar de award, die de winnaar met een bedrag van ruim 2.200 euro beloont, is fel bekritiseerd. Auteurs als Sophie Hannah en Val McDermid vinden dat  deze prijs censuur in de hand werkt. McDermid benadrukt zelfs dat The Staunch Prize contraproductief werkt. De Schotse schrijfster betoogt dat het geweld tegen vrouwen in haar boeken juist voortkomt uit haar woede hiertegen. 'Goede schrijvers behandelen dit thema, niet door het te ontkennen maar door er mee om te gaan op een manier waarin vrouwen niet worden 'geëxploiteerd'. Zo lang vrouwen sterven door toedoen van gewelddadige mannen, blijf ik erover schrijven. Door er niet over te schrijven is doen alsof het niet gebeurt', aldus McDermid tegen de BBC.

In maart van dit jaar trokken de initiatiefnemers van het CrimeFest-evenement in Bristol hun aanbod in om de winnende auteur te laten deelnemen aan een paneldiscussie. Lawless heeft gemerkt dat haar initiatief het onderwerp werd van 'boze artikelen' en te kijk werd gezet op Twitter. 'Dit alles heeft ervoor gezorgd dat er meer aandacht was voor de prijs en we een breder publiek bereikten. Dus we danken iedereen voor zijn of haar bijdrage aan het 'debat'.'

De winnaar van de prijs wordt in Londen bekendgemaakt op 26 november, een dag na de Internationale Dag van de Eliminatie van Geweld tegen Vrouwen.

Bron: Independent

Andreas Pflüger - Nooit en te nimmer (2018)

Alert blijven bij ambitieus project



(Door Hans Knegtmans)

De Duitse schrijver Andreas Pflüger maakt het in Nooit en te nimmer zijn publiek niet gemakkelijk. Hoofdpersoon Jenny Aaron is al vijf jaar blind na een aanslag. Tot dat moment was zij hart en ziel van een geheime dienst die kortheidshalve 'de Afdeling' wordt genoemd. Zij werkte in een team met vijf mannelijke collega's die ze blindelings (woordspeling geen opzet) kon vertrouwen.

Na de fatale aanslag lag haar carrière aan diggelen, zou je denken, maar dan ken je Aaron niet. Haar gehoor, tast- en reukzin waren al superieur en zijn sinds het ongeval zo mogelijk nog scherper geworden. Tegenwoordig merkt het gros van de buitenstaanders haar handicap niet op.

De Afdeling draait zonder Aarons inbreng op halve kracht, en hengelt nadrukkelijk naar haar terugkeer. Haar eerste opdracht is een dienstreis naar Marrakesh, vergezeld door haar bijna even competente collega, scherpschutter Pavlik. In die stad heeft de man die verantwoordelijk is voor Aarons blindheid een bedrag van twee miljard dollar geparkeerd, dat hij nu aan zijn slachtoffer schenkt. Niet uit goedheid natuurlijk. Het geld is gestolen van een schurk die de schrijver aanduidt als 'superterrorist'. Daarmee bedoelt hij iemand die 'gewone' terroristen en beleggers met elkaar in contact brengt.

De auteur verdient lof voor zijn ambitieuze project, dat in ieder geval aan spanning niets tekort komt. De flashbacks dwingen de lezer goed bij de les te blijven.

Het helpt daarbij niet dat het boek in wezen het vervolg is van Voor eens en altijd (2017). Wie dat niet gelezen heeft, moet extra alert zijn op zaken die nu slechts worden aangestipt: de ins en outs van de aanslag die Aaron haar gezichtsvermogen kostte, het feit dat in dat vorige deel Aarons vader werd geliquideerd.

Pflüger is helaas niet de enige misdaadauteur die doormeiert over het verleden.

Opmerkelijk is de drang van de auteur om vechtpartijen en andere actiesequenties in kortademig detail te beschrijven. Dat werkt niet. Pflüger zou nog eens moeten lezen hoe actieheld Jack Reacher reageert als hij gedwarsboomd wordt door een of andere lamstraal. Maar Lee Child is dan ook van de buitencategorie.

Andreas Pflüger - Nooit en te nimmer. Xander uitgevers, 415 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.

Naar Zoetermeer of niet? (column, 2018)

De vreemde capriolen van de Gouden Vleermuis

(Door Peter Kuijt)

Dit jaar is Zoetermeer, in de zelfspottende volksmond ook wel bekend als Sweet Lake City, voor de tiende keer in de ban van de thriller. Ruim anderhalve week wordt in deze door de A12 doorsneden gemeente aandacht besteed aan alles wat ook maar een beetje spannend is. Er zijn spannende films, dito toneelstukken en musicals en elk jaar ziet de Halloween-optocht door het stadshart er angstaanjagender en gelikter uit.

Ook het spannende boek komt aan bod, zij het op een veel te bescheiden schaal. Op een zondagmiddag wordt de foyer van de lokale schouwburg gevuld met kraampjes waar uitgevers en spannendeboekenschrijvers hun werk aan de mens proberen te krijgen. In een kleine zaal houden diverse auteurs een lezing, zo was oud-Kamerlid en thrillerschrijver Boris O. Dittrich tijdens deze editie een van de sprekers.

In 2013 werd voor het eerst op het festival de Gouden Vleermuis uitgereikt. Deze prijs was in het leven geroepen om het belang van het oeuvre van de onderscheiden auteur te benadrukken. Drievoudig Gouden Strop-winnaar Charles den Tex was de eerste laureaat, in de jaren daarop gevolgd door thrillerveteranen Tomas Ross en René Appel. Bij de uitreiking aan de laatste ging het fragiele kunstwerkje, een vergulde vleermuis, aan stukken, maar een kniesoor die daar op let.

In 2016 was de om zijn Van Veeteren-thrillers bekende Zweedse schrijver Håkan Nesser, die toevallig toch in Nederland was voor de promotie van zijn roman De levenden en de doden in Winsford, de gelukkige prijswinnaar. En vorig jaar ging Nessers tamelijk onbekende landgenote Sara Lövestam met de trofee aan de haal.

Afgelopen zondag werd het Nederlandse schrijversechtpaar Theo en Marianne Hoogstraaten verblijd met de prijs. Voor wie dit duo niet goed kent, gaf het juryrapport een korte introductie: 'Theo Hoogstraaten is begonnen als schrijver van jeugdboeken. Zijn vrouw mocht zijn boeken kritisch lezen en - neem ik aan - becommentariëren. Ze werd daarna de coauteur van Theo. Na zo’n twintig jeugdboeken gingen ze samen ook met succes literaire thrillers schrijven. Ze bleven echter ook spannende jeugdboeken schrijven.'

In één zin werd ook het belang van hun oeuvre benadrukt: 'Hun boeken hebben een uitstekend plot, zijn gebaseerd op uitvoerig onderzoek, zijn vlot geschreven en zijn spannend tot het eind.'

Nu is het hardwerkende en enthousiaste echtpaar Hoogstraaten deze prijs van harte gegund en ook De Spanningsblog wil hen hiermee van harte feliciteren.

Maar.... uit het rapport wordt niet duidelijk waarom juist zij deze onderscheiding ten deel valt en niet de overige genomineerden Boris Dittrich, Tess Gerritsen, Esther Verhoef, Simone van der Vlugt en Mel Wallis de Vries, die qua research, stijl en het vasthouden van vaart en spanning niet onderdoen voor de winnaars. Goed, het rapport meldt verder nog over het winnende duo: 'Het dit jaar uitgegeven boek Dochters van het duister is een roman. Met de waardering met de Gouden Vleermuis hopen we ook te bevorderen dat ze samen thrillerboeken blijven schrijven.' Maar daaruit zou je weer kunnen opmaken dat de 'vleermuis' eerder een aanmoedigingsprijs dan een oeuvretrofee is.

Het bestuur zegt na 'indringend beraad' tot de keuze voor de auteurs van onder andere Lokvrouw en Machteloos te zijn gekomen. In het zeskoppige bestuur zitten geen leden met bewezen kennis en verstand van thrillerzaken. Ook het comité van aanbeveling met BN'ers als MAX-baas Jan Slagter, Bert van Leeuwen (Het Familiediner) en acteur Peter Tuinman telt niet echt uitgesproken thrillerkenners of het moet oud-minister Maxime Verhagen zijn, die ooit toegaf verzot te zijn op de Millennium-trilogie van Stieg Larsson.

Omdat het rapport vaag is over de criteria voor het toekennen van de prijs, hebben we navraag gedaan bij het festivalbestuur. Secretaris Bé Emmens meldt het volgende: 'Wij hebben inderdaad een lijst van genomineerden vastgesteld. We hebben ons daarna beraden over de keuze voor een winnaar. De ontwikkeling die de schrijvers in de afgelopen jaren hebben doorgemaakt speelde daarbij een belangrijke rol. Natuurlijk is ook de belangstelling van de genomineerden voor de Gouden
Vleermuis bij de definitieve keuze meegewogen. Dat geldt ook voor de bereidheid om tijdens het boekenfestival aanwezig te zijn om de prijs in ontvangst te nemen. Een aantal genomineerde schrijvers verblijven in het buitenland en hebben niet de behoefte om voor de Gouden Vleermuis naar Zoetermeer te komen.'

Het meest zwaarwegende criterium voor het winnen van de prijs blijkt dus de bereidheid te zijn om die op een zondagmiddag in een theater in Zoetermeer te komen ophalen. Dus wie om een literaire onderscheiding verlegen zit, doet er goed aan te laten weten dat hij/zij volgend jaar eind oktober een zondagmiddag vrij houdt en dan de auto, trein of de Randstadrail pakt voor een ritje naar de gemeente van burgemeester Charlie Aptroot. Tien tegen één dat je dan in de prijzen valt.

Wie deze regel hanteert voor het toekennen van een thrillerprijs, haalt het belang ervan enorm naar beneden. Of je als schrijver uiteindelijk blij moet zijn met deze prijs, we weten het zo net nog niet. Kortom, deze Gouden Vleermuis maakt een dubieuze duikvlucht.

Eind deze maand wordt door het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs de Meesterprijs toegekend. Binnenkort vernemen we over wie, na Appie Baantjer en Saskia Noort, dan de loftrompet wordt gestoken. Hopelijk gaat dat gepaard met een juryrapport dat wél serieus te nemen valt.