True crime (nieuws, 2009)

'ERNEST LOUWES TERECHT VEROORDEELD'

De 'klusjesman' die in het kader van de Deventer moordzaak in beeld is gekomen als verdachte, had helemaal geen motief. Dat stelt onderzoeksjournalist Bas Haan in een boek over de zaak.

De klusjesman was een huisvriend van de rijke weduwe Jacqueline Wittenberg, die in 1999 werd vermoord. Door een campagne van onder anderen opiniepeiler Maurice de Hond is hij in beeld gekomen als mogelijke moordenaar. Hij zou de vrouw hebben omgebracht uit woede, omdat de weduwe zijn erfdeel in haar testament had gehalveerd.

Volgens Haan blijkt uit het testament dat van die halvering helemaal geen sprake was. De journalist zegt dat er geen enkele reden is om te twijfelen aan de schuld van de man die voor de moord is veroordeeld: fiscaal jurist Ernest Louwes.

Haan beweert dat de mythe rond het gewijzigde testament deel uitmaakt van een veel grotere 'luchtbel van roddels, geruchten, leugens en complotten', die de ronde zijn gaan doen in de moordzaak. Hij hekelt de rol van de burgerspeurders onder leiding van De Hond, die een 'bij vlagen verbijsterende beeldvorming' hebben veroorzaakt.

De Nova-journalist spreekt van een simplistisch beeld in de publieke opinie: de klusjesman tegenover de boekhouder. De zaak ligt in werkelijkheid veel gecompliceerder, zegt Haan. Zelfs Louwes, die zijn veroordeling tot twaalf jaar cel met alle middelen aanvecht, is er volgens Haan niet van overtuigd dat de klusjesman de ware dader is.

De klusjesman hoeft overigens niet te vrezen dat hij alsnog wordt vervolgd. De Hoge Raad besliste eerder dit jaar dat de Deventer moordzaak niet wordt heropend. In april kan er definitief een punt achter de zaak worden gezet. Dan heeft Louwes zijn straf uitgezeten en is hij weer vrij man.
Volgens Maurice de Hond maakt Haan maakt in zijn boek ,,selectief en gekleurd gebruik van de vele informatie die beschikbaar is'' .

(Bron: Wereldomroep)

True crime (nieuws, 2009)

LEVENSLANG VOOR MOORD OP SCHRIJVER

Een Chinese man is veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf wegens de moord op een Britse auteur en een poging om diens identiteit te stelen. Eerder deze maand was Wang Yam schuldig bevonden aan de moord op Allan Chappelow (foto) - een deskundige op het gebied van het oeuvre van toneelschrijver George Bernard Shaw. De rechtszaak werd voor een gedeelte achter gesloten deuren behandeld vanwege belangen die 'de nationale veiligheid' raakten.

Rechter Duncan Ouseley veroordeelde Yam tot levenslang met de bepaling dat hij pas na twintig jaar wellicht in aanmerking zou kunnen komen voor vervroegde vrijlating.
Yams advocaat hield de rechter voor dat zijn cliënt werkloos was en financiële problemen had. Hij verkeerde onder zware druk. Onder normale omstandigheden zou Yam nooit de moord hebben gepleegd, aldus zijn advocaat. Yam beweerde dat hij China was ontvlucht na de studentenopstand op het Tiananmen Plein in China in 1989. Hij vroeg in 1992 politiek asiel aan in Engeland.

(foto: slachtoffer Allan Chappelow)

Peter James - Op sterven na dood (2008)

Vierde 'Grace-thriller' nog weer beter

(Door Arno Ruitenbeek)

Mocht de lade met Frost-afleveringen echt leeg zijn, dan is het misschien een idee voor de BBC (en de KRO) om een lekkere tv-serie rond Frosts collega Roy Grace te maken. Geestelijk vader Peter James leverde recentelijk zijn vierde thriller af, Op sterven na dood, en voor zover mogelijk is deze roman nóg beter dan de vorige.

Ronnie Wilson is een slechte zakenman en dito crimineel. Als zijn zoveelste carrière in duigen is gevallen en de Britse beroepsverliezer bezwijkt onder de schuldenlast, wendt hij zich ten einde raad tot een kennis die het wel heeft gemaakt. Die zelfs een kantoor in het WTC in New York heeft. U raadt het al: Ronnie is op 'nine eleven' in The Big Apple en ziet voor zijn ogen letterlijk zijn droom uiteenspatten.

Ieder nadeel heeft zijn voordeel, zelfs voor onze sukkel. Hij wist zijn oude sporen definitief uit, neemt een andere identiteit aan en begint aan een nieuw leven. Dat wordt heel wat florissanter dan voor de fatale datum, mede dankzij een aan zijn tweede vrouw uitgekeerde levensverzekering en een fikse 9/11-slachtoffercompensatie.

Zes jaar later duiken in een riool in Brighton de overblijfselen op van een vrouw. Recherchechef Roy Grace krijgt de zaak toegeschoven. Natuurlijk denkt hij even dat zijn spoorloos verdwenen echtgenote Sandy is aangetroffen. De onzekerheid voor de speurder blijft, want de botjes zijn van de eerste vrouw van Ronnie Wilson. Ze is een onnatuurlijke dood gestorven. Als in Australië ook de tweede mevrouw Wilson vermoord uit een waterbekken wordt opgedoken, gaat de politiemachine volop draaien.

Een ander verhaal is dat van Abby Dawson, die heimelijk vanuit Australië terugkeert naar Brighton om een dure postzegelverzameling te verkopen. Een gevaarlijke gek, die claimt de eigenaar te zijn van de collectie, tracht haar op alle mogelijke manieren van dat plan af te houden.

Grace en zijn inmiddels bekende ploeg rechercheurs, onder wie Glenn Branson, hebben hun handen vol aan hun werk en hun privéleven. James is goed op dreef, al moet hij oppassen niet te breedsprakig te worden. Voordat je het weet wordt hij vergeleken met Ruth 'gaap' Rendell. De ontknoping is om je vingers bij af te likken.

Peter James - Op sterven na dood. Vertaling: Ineke de Groot. Uitgeverij De Fontein, 380 pag.

Inhaalrace (nieuws, 2009)

DEBUTANT BLIJFT ESTHER VERHOEF VOOR

'Passiespel', het thrillerdebuut van schrijfster Isa Maron (43) is door de lezers van de website VrouwenThrillers.nl verkozen tot de beste Nederlandse vrouwenthriller van 2008. Maron liet Esther Verhoef ('Alles te verliezen') en Loes den Hollander ('Dwaalspoor') achter zich, die respectievelijk op de tweede en derde plaats eindigden. De verkiezing speelde zich af in december en januari.

,,De eerste lading stemmen in december ging naar 'Dwaalspoor' van Loes den Hollander, uiteindelijk werd Loes ingehaald door Esther Verhoef met Alles te verliezen'', aldus een bericht op de website. ,,De strijd leek gestreden, want van 'Alles te verliezen' zijn absoluut de meeste exemplaren verkocht. Maar begin januari lieten opeens de fans van Marion Pauw flink van zich horen. Terwijl 'Dwaalspoor' net achter de koploper 'Alles te verliezen' bleef, was 'Daglicht' met een serieuze inhaalslag bezig. Het boek slaagde daar echter niet in. Tussen al dit stemgeweld bleek één boek dat tijdens de hele stemperiode stemmen bleef ontvangen en uiteindelijk de Beste Nederlandse VrouwenThriller van 2008 is geworden: 'Passiespel'.''

VrouwenThrillers.nl, dat niet meldt hoeveel mensen hun stem hebben uitgebracht, had tien boeken genomineerd, thrillers die 4,5 of 5 sterren van zijn recensenten hadden gekregen. Eén 'vrouwenthriller' werd geschreven door een mannelijke auteur: Klaas Bond. Het ging om de volgende boeken:

Alles te verliezen - Esther Verhoef (Anthos)
Daglicht - Marion Pauw (Anthos)
Doof - Siska Mulder (Arena)
Dwaalspoor - Loes den Hollander (Karakter Uitgevers)
In dubio - Eva Noorlander (Lebowski)
Passiespel - Isa Maron (Karakter Uitgevers)
Stuk - Judith Visser (De boekerij)
Tweede adem - Corine Hartman (Karakter Uitgevers)
Veroordeel me - Klaas Bond (Truth & Dare)
Wit Goud - Ariane Meijer (Sirene)

(Bron: VrouwenThrillers.nl)

Omgaan met het leven (nieuws, 2009)

AUTEUR JOHN UPDIKE OVERLEDEN

De Amerikaanse schrijver en criticus John Updike is gisteren op 76-jarige leeftijd overleden. Hij stierf in een hospice in Massachusetts aan de gevolgen van longkanker.

Updike werd op 18 maart 1932 geboren in Reading in Pennsylvania. Zijn vader was wiskundeleraar en zijn moeder werkte in een warenhuis. Naar verluidt spoorde zijn moeder hem al aan om veel te schrijven. Hij volgde dit advies op en na een studie Engels aan de Harvard universiteit maakte de auteur snel faam in de literaire wereld van Amerika. Hij werkte voor het satirische Harvard Lampoon Magazine en schreef voor het tijdschrift The New Yorker. In zijn werk kwamen seksuele spanning en spirituele en morele angstgevoelens in kleine leefgemeenschappen voor.

Critici houden Updike voor een van de grootste Amerikaanse schrijvers van de twintigste eeuw. Hij ontving tweemaal de Pulitzer Prijs, een van de meest prestigieuze prijzen in de literaire wereld. Verschillende keren werd hij genoemd als kandidaat voor de Nobelprijs voor de Literatuur, maar die heeft hij nooit ontvangen.

Updike was zeer productief, hij schreef meer dan 25 romans, tientallen korte verhalen en daarnaast nog poëzie. Ook wist hij het vuur aan de schenen te leggen van collega-schrijvers in zijn fijnzinnig geschreven boekrecensies.

Ook de bestseller 'The Witches of Eastwick' ('De heksen van Eastwick') uit 1984 is van zijn hand. Het boek werd in brede kring bekend door de gelijknamige Hollywoodfilm met Jack Nicholson, Susan Sarandon, Cher en Michelle Pfeiffer in de hoofdrollen. In de roman krijgen drie heksen het aan de stok met een duivelse man, in de film gespeeld door Nicholson. Hun onderlinge band komt onder zware druk te staan wanneer zij alle drie een relatie met hem beginnen. Vorig jaar verscheen het vervolg 'The Widows of Eastwick' ('De weduwen van Eastwick'), het werd Updikes laatste boek.

Het meest bekende werk van de auteur bestond uit een serie van vier boeken over Harry 'Rabbit' Angstrom. Updike beschrijft daarin hoe Rabbit in de tweede helft van de twintigste eeuw omgaat met het leven, de dood en zijn relaties met anderen.

In de handen (nieuws, 2009)

BILL WYMAN GAAT TOT DE BODEM

Voor schrijfster Violet Le Roy gaat geen zee te hoog en rolt geen steen te hard om haar thrillerdebuut 'Tot de bodem' onder de aandacht te krijgen. Afgelopen zondag wist zij een exemplaar van haar boek in de handen te duwen van de 72-jarige William George Perks, beter bekend als Bill Wyman, tot 1992 basgitarist van de Rolling Stones.

Wyman was geen toevallige keuze. Een deel van 'Tot de bodem' gaat namelijk over Stones-oprichter Brian Jones, die een vroege dood zou sterven. Op 3 juli 1969 werd de toen 27-jarige Jones dood aangetroffen in zijn zwembad.

Wyman kreeg de thriller aangeboden in het CODA-museum in Apeldoorn, waar een tentoonstelling van zijn foto's van de Rolling Stones te zien is. Later die avond trad hij op in Podium Gigant, ook in Apeldoorn. Bill Wyman staat bekend als 'de stille Stone'. Maar volgens Hannah Kuipers, die de pr voor Violet Le Roy verzorgt, was Wyman 'heel nieuwsgierig' naar het verhaal. ,,Hij vond het jammer dat hij nog moet wachten op de Engelse vertaling.'' De bassist zei de thriller toe te zullen voegen aan zijn uitgebreide collectie met Stones-parafernalia.

True crime (nieuws, 2009)

HET ABC VAN AMSTERDAMSE LIQUIDATIES

'Laat ze elkaar maar afmaken', klonk het lange tijd cynisch na iedere liquidatie in de Amsterdamse onderwereld. Tot frustratie van de Nederlandse opsporingsdiensten die zelden tot nooit een huurmoord oplosten. Maar nu, in het recente proces tegen vermeende hitmen en hun opdrachtgevers, claimt het Openbaar Ministerie succes.

Met kroongetuige Peter la Serpe heeft het OM een ogenschijnlijk sterke troef in handen. Hij heeft over ruim een dozijn moorden en bijna-moorden verklaringen afgelegd. Bij deze 'dodenlijst' noemt de kroongetuige namen uit alle geledingen van de onderwereld: van wapenleveranciers, via moordmakelaars en opdrachtgevers.

Op 9 februari begint een groot strafproces rond de liquidaties in de hoofdstad. Met La Serpe als kroongetuige. Maar of hij daadwerkelijk komt opdagen valt overigens nog te bezien. Eerder deze maand liet hij nog weten zich te zullen terugtrekken als justitie hem niet beter zou beveiligen. Als La Serpe niet wil meewerken zal hij wel moeten getuigen, maar kan hij zich op zijn zwijgrecht beroepen. Dan zal justitie zestien jaar cel tegen hem eisen voor zijn betrokkenheid bij moorden, in plaats van de afgesproken acht jaar.

Maar met La Serpe begeeft justitie zich nog meer op glad ijs, want de getuige is zelf ook moordverdachte. Hoe betrouwbaar zijn z'n woorden? Welke rol speelde hijzelf? Wat zijn z'n belangen? Houdt het verhaal van een voormalig drank- en drugsverslaafde stand voor de rechter?

Vrij Nederland-journalisten Marian Husken en Harry Lensink spraken met betrokkenen, lazen het metersdikke dossier en fileerden de woorden van de kroongetuige. In 'De Dodenlijst', dat morgen bij uitgeverij Balans verschijnt, zetten ze de 'hoofdrolspelers' - verdachten, slachtoffers, vriendinnen, raadslieden, aanklagers en rechters - op een rij. Het resultaat noemt Balans 'een handzaam Wie is wie?' bij een moordproces zonder precedent.

Willem Asman - Wondermans eindspel (2009)

Held met kibboetspetje

(Door Peter Kuijt)

Met de verschijning van een Afrikaanse militieleider voor het Internationaal Strafhof in Den Haag had Willem Asman zich geen beter moment kunnen wensen voor de lancering van zijn derde thriller Wondermans eindspel. Terwijl de Congolese militieleider Lubanga terechtstaat voor het ronselen van kindsoldaten, lezen we in Asmans boek over de verwoede pogingen van een speciale VN-Afgezant die strijdende partijen in een Afrikaans land aan de onderhandelingstafel probeert te krijgen. Hoe veel actueler kun je zijn?

Die Speciaal Afgezant van VN-secretaris-generaal Kofi Annan is de Nederlander Jaap Vos. Hij is een onderhandelaar pur sang, een vergadertijger die handelt volgens de Sherlock Holmes-doctrine: willen de leiders niet praten, dan stap je af op de plaatsvervanger of steeds verder 'naar beneden', totdat je iemand aan tafel hebt. Dan volgt de rest vanzelf.

Jaap Vos beleefde zijn 'finest hour' vijftien jaar geleden toen hij in datzelfde Afrikaanse land met de Mount Oyo Peace Agreements vrede wist te bewerkstelligen. Vos, die in woord en gebaar enorm doet denken aan Jan Pronk, kreeg hiermee de bijnaam Wonderman.

Nu is Wonderman terug, want het Afrikaanse land is in een hel veranderd. Opnieuw zijn miljoenen op de vlucht en honderdduizenden vermoord. VN-troepen staan op het punt het land te verlaten. Vos, immer getooid met een kibboetspetje wanneer de omstandigheden even geen helm voorschrijven, moet binnen zeven dagen president Alexandre en rebellenleider Lomo aan tafel zien te krijgen. Complicerende factor: de vorige Speciaal Afgezant, de Scandinavische, langbenige Ingeborg Johansson is spoorloos verdwenen en dan is er ook nog de haatzaaiende Le Philosophe die doorlopend zijn giftige toespraakjes de ether in slingert. Vos weet zich gesteund door onder anderen tolk Bruce en zijn Israëlische lijfwacht Barad.

Vos' opdracht levert schrijnende taferelen op. Zo wacht hij tevergeefs, met een kanariegeel SEE BUY FLY-tasje tussen zijn benen, op een audiëntie bij de president. En bij het zien van een bomgordel denkt Vos in eerste instantie aan het muntwisselapparaat van de treinconducteur. En dan zijn er die dronken, eeuwig cynische journalisten in de hotelbar, die Vos proberen wijs te maken dat niemand die Afrikaanse toestanden nog iets interesseert. Dat eeuwige gewacht op die nieuwe 'fucking Mandela' ook.

Asman vertelt het verhaal rechttoe rechtaan in chronologische volgorde en slaat geen wonderlijke zijpaden in die de lezer alleen maar kunnen verwarren. Iedere scène stuwt het verhaal in razende vaart voort. Wondermans eindspel is een geëngageerde, intelligente politieke thriller, geschreven door een auteur die het wél kan schelen wat er in Afrika gebeurt. Vol intrigerende karakters en krachtige dialogen, zoals deze tussen Vos en zijn lijfwacht Barad, waarin de Afgezant zegt: 'Joden geloven niet in de Verlosser, is dat het geheim?' Waarop Barad antwoordt: 'Aan de andere kant: ook niet in Judas.'

Wondermans eindspel is een boek dat lang beklijft. Een witte raaf tussen al die literaire relatiethrillers die zo veel op elkaar lijken.

Willem Asman - Wondermans eindspel. Uitgeverij Cargo, 367 pag.

Literaire cel (nieuws, 2009)

Charles den Tex op longlist Librisprijs





Na zijn derde Gouden Strop zei Charles den Tex vorig jaar in een interview dat hij wel kon meedoen met de Ako Literatuurprijs. Daar kwam hij niet verder dan de groslijst. Maar bij de Libris Literatuurprijs is Den Tex wel doorgedrongen tot de laatste achttien kanshebbers met zijn thriller CEL.

Den Tex is de enige misdaadauteur op de longlist, die de jury van deze literaire prijs vandaag heeft bekendgemaakt. Den Tex' thriller CEL, waarmee hij de Gouden Strop 2008 won, moet het opnemen tegen romans van zeventien 'literaire' auteurs. De longlist is geselecteerd uit 171 ingezonden boeken.

Juryvoorzitter Ivo Opstelten onthult op maandag 23 maart in de Amsterdamse Nieuwe Kerk een shortlist van zes titels. Op maandag 11 mei wordt in het Amstel Hotel de winnaar bekendgemaakt.

Schrijvers van wie het boek op de shortlist belandt, ontvangen een bedrag van 2500 euro. De winnaar krijgt 50.000 euro. Het totale prijzengeld van de Libris Literatuur Prijs bedraagt daarmee 65.000 euro.

De jury van de Libris Literatuur Prijs 2009 bestaat naast voorzitter Ivo Opstelten uit Mark Cloostermans (recensent De Standaard en journalist Boekblad), Carel de Haseth (dichter en raadsadviseur), Janet Luis (literatuurcritica NRC Handelsblad) en Thomas Vaessens, hoogleraar moderne Nederlandse letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam.

Op de longlist staan de volgende auteurs:

Lernert Engelberts - Echte slechte mensen (De Harmonie)
Anna Enquist - Contrapunt (De Arbeiderspers)
Rob van Essen - Visser (Nieuw Amsterdam)
Herman Franke - Zoek op liefde, Podium
Arnon Grunberg - Onze oom (Lebowski)
Martin Hendriksma - Familievlees (De Geus)
Joke J. Hermsen - De liefde dus (De Arbeiderspers)
Joke van Leeuwen - Alles nieuw (Querido)
Martijn Meijer - Foute man (Nieuw Amsterdam)
Doeschka Meijsing - Over de liefde (Querido)
Erwin Mortier - Godenslaap (De Bezige Bij)
Charlotte Mutsaers - Koetsier Herfst (De Bezige Bij)
Nelleke Noordervliet - Snijpunt (Augustus)
Charles den Tex - CEL (De Geus)
Dimitri Verhulst - Godverdomse dagen op een godverdomse bol (Contact)
Erik Vlaminck - Suikerspin (Wereldbibliotheek)
Robert Vuijsje - Alleen maar nette mensen (Nijgh & Van Ditmar)
Leon de Winter - Het recht op terugkeer (De Bezige Bij)

Bron: Boekblad

Wankelend en breekbaar (column, 2009)

BRAKMANS WERKKAMER

(Door Peter de Zwaan)

Misschien hoef je niet dood te zijn om geëerd te worden. Maar het helpt wel.
Neem Willem Brakman.
Het grootste deel van zijn leven in Enschede gewoond, maar nooit het middelpunt van een boekenfeest, een eerbetoon, een symposium, een gala.
Niet in zijn woonplaats in elk geval. En als het er toch is geweest dan was het zo onbetekenend dat mijn geheugen het heeft gewist.
Ik zou het hebben geweten als Enschede iets voor Brakman had gedaan, want een aantal jaren woonde ik op honderd meter afstand. Ik hield hem in het oog, zogezegd. Vaak letterlijk, als hij naast zijn fiets naar huis liep, wankelend en breekbaar.
Nu ik er aan denk: als ik van mijn huis naar het huis van Brakman liep kwam ik langs het geboortehuis van Jan Cremer. Ik denk niet dat er een stukje Enschede is met een grotere schrijverdichtheid. Mooi dicht bij het ziekenhuis, ook nog.
De gemeente is dat altijd ontgaan. De organisatoren van boekenevenementen ook.
Brakman is al dood, nu wij nog. Daarna wordt er een groot feest georganiseerd, let maar op. Dood ben je geliefd.
Willem Wilmink wordt tegen de klippen op herdacht, de laatste jaren.
Hadden ze het maar gedaan toen hij nog leefde. Ik weet zeker dat hij dat leuker zou hebben gevonden.
Toen hij leefde gebeurde er weinig, na zijn dood was hij aas waar flink aan is en nog steeds wordt geplukt.
Wilmink was het middelpunt op de grote feestavond rond de presentatie van een boek over inwoners van Enschede.
Over Brakman werd gemeld dat hij dood was. Dat gebeurde met tegenzin en pas nadat een paar medewerkers aan het boek daar sterk op hadden aangedrongen.
Iets van de boosheid van die medewerkers is blijkbaar blijven hangen, want in het Rijksmuseum is nu een Brakman-expositie. Zijn werkkamer is er voor overgeplaatst. Het is niet veel, maar het is een begin: de molen begint meestal pas echt te draaien als de wormen klaar zijn met je botten.
Jan Cremer dreigt al jaren een museum te krijgen.
De plannen zijn er, de man die de zaak moest voorbereiden was er ook, maar met de fondsen zat het niet goed. De voorbereider is onlangs vertrokken. Het beetje geld dat bijeen is gebracht is net voldoende om de schijn nog een poosje op te houden.
De toekomst van het museum ziet er somber uit. Er is maar één manier om de zaak te bespoedigen.
Jan wil je snel overlijden?
Enschede heeft je nodig, maar niet als je nog leeft.

(Deze column is ook te lezen op de website van Peter de Zwaan: www.peterdezwaan.nl)

Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In 2006 werd 'De Voeder', de eerste misdaadroman met Jeff Meeks als hoofdpersoon, genomineerd voor de Diamanten Kogel. De tweede Jeff Meeks-thriller, 'Duivelsrug', kreeg in 2007 zowel een nominatie voor de Gouden Strop als voor de Diamanten Kogel. In het najaar van 2009 verschijnt zijn nieuwe thriller 'Een zaak van vrouwen'. Kijk op de site van Peter de Zwaan voor een fragment. Maar op zijn website staan ook nog meer columns, korte verhalen en de Bob Evers-feuilleton 'Clandestiene streken op een cruiseschip'.

In een garagebox (nieuws, 2009)

ONBEKEND LIJK IS VAN BRITSE FANTAST

De politie van Antwerpen heeft eindelijk de identiteit weten te achterhalen van een in ontbinding verkerend lichaam dat in november vorig jaar in Wilrijk is gevonden: Philip Stevenson. De man werd in 2001 bekend onder de naam Tom Carew, als auteur van de bestseller 'Jihad!'.

In het boek beschreef Carew hoe hij zich bij de beruchte Britse elite-eenheid SAS aansloot. Zijn 'non-fictieboek' verscheen toevallig daags voor de aanslagen van 11 september in Amerika. Gevolg: hij verscheen over de hele wereld in de media als Afghanistanexpert. In Engeland was het boek een bestseller met zo'n honderdduizend verkochte exemplaren. In Nederland werden ongeveer 14.000 exemplaren verkocht.
Eind 2001 ontmaskerde de BBC hem als fantast: hij was nooit geslaagd voor de zware toelatingsproeven bij de SAS. Carew werd destijds in de BBC-studio met de beschuldigingen geconfronteerd. De schrijver werd daarop zo boos dat hij de studio uitliep en een mep verkocht aan een cameraman die zijn vertrek filmde.

Volgens de BBC was de echte naam van de auteur Philip Sessarego en slaagde hij er in 1973 niet in om toegelaten te worden tot de SAS. Hij bleef toen echter wel in dienst van de zogeheten Demonstration Troops. Dat waren gewone soldaten die klusjes opknapten voor de SAS, zoals 'vijand spelen' tijdens oefeningen. In 1975 probeerde de man volgens de BBC opnieuw toegelaten te worden tot de SAS maar werd hij wederom afgewezen. Carew had overigens het boek niet zelf geschreven, maar gebruik gemaakt van een ingehuurde schrijver aan wie hij z'n belevenissen opdiste.

Carew kwam later in België wonen onder de naam Philip Stevenson. Hij werd enkele keren opgepakt bij inbraken. Zo stal hij voor 30.000 euro aan compressoren bij een vleeswarenbedrijf.
Twee maanden geleden vond de politie een lichaam in verregaande staat van ontbinding in een garagebox. Volgens de autoriteiten gaat het 'zo goed als zeker' om Carew. Het DNA van zijn lichaam zal vergeleken worden met dat van zijn kinderen. De onderzoekers sluiten moord uit.

(Bron: De Standaard, Gazet van Antwerpen)

Walter Schmidt - Messcherp en razend (2009)

Een maalstroom van bloed, woede en seks

(Door Mieske van Eck)


Bloed, obsessieve seks, geweld, marteling, moord: niets blijft de lezers bespaard in Messcherp en razend, de debuutroman van Walther Schmidt (1963).

Marcus Brant, de hoofdpersoon van Schmidt, ontwaakt in het begin van het boek uit een nachtmerrie. De kortaffe gejaagde stijl trekt je meteen in het verhaal. Maar deze boze droom is nog niets vergeleken bij de bloedstollende gebeurtenissen, waarin Brant even verder in het boek wordt meegesleurd.

Brant is behoorlijk vastgelopen in zijn leven. Zijn werk maakt hem kwaad, zijn huwelijk is verzand in sleur en hij koestert een wrok tegen zijn vader.

Hij is geen innemend mens, eerder een koude egoïst, die snakkend naar liefde en seks over lijken gaat. Niet echt een hoofdpersoon om echt begaan mee te zijn. Of het moest zijn uit meegevoel met een mens die in een maalstroom van seks en geweld totaal de greep op zijn bestaan kwijt is geraakt.

Brant staat op het punt ontslagen te worden als hij op mysterieuze wijze ontvoerd wordt en achtergelaten in een weiland. Na zijn thuiskomst krijgt hij te horen dat zijn vader is vermoord. Even later blijkt zijn vrouw verdwenen. Brant is bang de schuld te krijgen en slaat op de vlucht. Hij vindt hulp en troost en nog veel meer geneugten bij Milena, een vrouw die alles kan en nergens voor terug lijkt te deinzen. Brant wordt steeds afhankelijker van deze raadselachtige vrouw, die hem tot daden brengt, waartoe hij zichzelf niet in staat had gedacht.

Messcherp en razend is een spannend en verontrustend verhaal over de zwarte kanten van de samenleving dat zich afspeelt op het snijvlak van fantasie en werkelijkheid. Een boek om in een ruk uit te lezen of gruwend terzijde te leggen.

Walther Schmidt - Messcherp en razend. Uitgeverij Anthos, 331 pag.

Bron: Brabants Dagblad

Wordt verwacht 81 (nieuws, 2009)

VERBOUWEN EN GRENZEN VERLEGGEN

Nog een week of vijf en dan barst het mediageweld rond Saskia Noort weer los. Eind februari 2009 verschijnt haar vierde en nieuwste thriller 'De verbouwing' in een ongetwijfeld torenhoge oplage.

Ging Noorts derde thriller 'Nieuwe buren' over de onstuimige belevenissen van buren in een Vinex-wijk, in haar van een fraaie cover voorziene nieuwste boek focust de schrijfster zich op de wederwaardigheden van Mathilde, een succesvol plastisch chirurg. Zij opent haar privékliniek en lijkt aan de vooravond te staan van wat een glansrijk vervolg van haar carrière moet worden. Mathilde is als vrouw in elk opzicht geslaagd te noemen: ze is slim, combineert een groot zakelijk inzicht met een hoge morele standaard, ze is getrouwd en heeft een intelligente puberzoon.
Maar schijn bedriegt. Mathilde is eenzamer dan ooit. Haar huwelijk wankelt en de verbouwing van hun huis, die geleid wordt door haar echtgenoot en een ‘groene’ aannemer, dreigt uit te lopen op een ramp. Dan accepteert Mathilde, wanhopig als ze is, de helpende hand van een oud vriendje. Daarmee manoeuvreert ze zich in een zodanig chantabele positie dat er geen uitweg meer mogelijk lijkt.

'De verbouwing' gaat volgens uitgeverij Anthos 'over de maakbaarheid van het hedendaagse leven en de bijkomende druk om te presteren en er goed uit te zien'. ,,Waar ligt de grens: hoe ver ga jij?''

Wordt verwacht 80 (nieuws, 2009)

LAWAAI IN LIPPENSVILLE

'Hij is grof en gevoelig tegelijk, geestig en tegenstrijdig'. Dat schreef de recensent van de Vlaamse krant De Morgen over auteur Jos Pierreux. De criticus kan binnenkort zijn lol weer op, want in april 2009 verschijnt bij uitgeverij Houtekiet Pierreux' nieuwste misdaadroman, die luistert naar de fraaie titel 'Ondertussen in Lippensville'. En 'Lippensville' is de even fraaie bijnaam voor de mondaine Vlaamse badplaats Knokke-Heist waar Graaf Leopold Lippens al zo'n drie decennia als burgemeester de scepter zwaait.

Welnu, in dat Knokke, dat volgens de Vlaamse auteur in zijn geheel 'iets stripboekachtigs' heeft, is een moordende serieverkrachter hard aan het werk. Hij slaat genadeloos toe, zonder sporen na te laten. Om de man te pakken heeft de politie van Knokke een val opgezet. Iemand legt een bekentenis af, maar is de verkrachter wel het monster voor wie hij zich uitgeeft? De speurders Mariëtte en Borré komen op een bijzonder onaangename manier achter de waarheid.

En de 'niet altijd even sympathieke speurder' Luk Borré krijgt ook nog het een en ander te stellen met de profs van Standard Luik. De voetballers komen ter voorbereiding van het nieuwe seizoen trainen in 'Lippensville'.

'Ondertussen in Lippensville' is Jos Pierreux' (1957) zesde misdaadroman. In 2004 verscheen zijn thrillerdebuut 'De dode die met zijn tweeën was'. Al zijn boeken spelen zich af in Knokke-Heist.

Andere nieuwe titels:

Jo Claes - 'De blinde vlek' (maart 2009). In Leuven wordt een levenloos lichaam gevonden bij het Provinciehuis. Hoofdinspecteur Thomas Berg ontdekt dat hier niet om zelfmoord maar om moord gaat en dat het een en ander heeft te maken met de onweerstaanbare aantrekkingskracht van een archeologiestudent op vrouwen.
Christian de Coninck - 'Het boemerangprincipe' (maart 2009). Commissaris Stijn Goris is getuige van een overval op een Brusselse juwelierszaak en krijgt een kogel in de borst. Enkele dagen later kan hij ternauwernood voorkomen dat zijn vriendin ontvoerd wordt. Het is duidelijk dat iemand het op Goris gemunt heeft.

De Edgars (nieuws, 2009)

NICHT ASTRID LINDGREN IN DE RACE VOOR THRILLERPRIJS

Het genootschap Mystery Writers of America heeft vandaag, op de tweehonderdste geboortedag van Edgar Allan Poe, de genomineerden bekendgemaakt voor de 'awards' die naar deze grondlegger van de detective- en sciencefictionroman zijn vernoemd. De nicht van de Zweedse schrijfster Astrid Lindgren is in de race voor de prijs voor de beste spannende roman.

De Edgar Allan Poe Awards - beter bekend als de Edgars - worden jaarlijks toegekend aan de schrijvers van de beste misdaadfictie. De prijs voor de beste thriller werd eerder gewonnen door groten als Elmore Leonard, Raymond Chandler, Frederick Forsyth en John le Carré. Vorig jaar won John Hart de onderscheiding met zijn thriller 'Down River'.

Op de shortlist van 2009 staat de Zweedse misdaadschrijfster Karin Alvtegen, de nicht van de wereldberoemde Astrid Lindgren die de onsterfelijke Pippi Langkous schiep. Alvtegen is genomineerd met haar boek 'Missing', dat eerder al de Glazen Sleutel, de belangrijkste thrillerprijs in Zweden, in de wacht sleepte. Het boek gaat over een dakloze vrouw die in de problemen komt nadat een zakenman die voor haar een diner en een kamer had betaald, dood wordt aangetroffen.

Alvtegen moet het opnemen tegen de Schotse schrijfster Morag Joss ('The Night Following'), de Amerikaanse auteurs C.J. Box ('Blue Heaven'), Lisa Lutz ('Curse of the Spellmans') en Robert Ferrigno ('Sins of the Assassin') en de Ier Declan Hughes ('The Price of Blood').

De oeuvreprijs Grand Master award - voor het eerst uitgereikt aan Agatha Christie in 1955 - gaat naar Sue Grafton én naar James Lee Burke. Grafton, schrijfster van de Kinsey Millhone-reeks, was totaal van de leg door het nieuws. ,,Ik ben zeer verheugd de eer te delen met een schrijver die ik zo bewonder.'' Burke, die eerder twee Edgars won, noemde de oeuvreprijs 'een van de grootste eerbetonen' die zijn werk kon krijgen.
De winnaars van de diverse Edgars, waaronder die voor het beste non-fictie misdaadboek en het beste korte verhaal, worden bekendgemaakt op 20 april in New York.

(Bron: The Guardian, op de foto: Karin Alvtegen)

Zijn waarheid (nieuws, 2009)

NA MÁXIMA KOMT BERNHARD WEER

Over een paar maanden, in mei van dit jaar, verschijnt 'Het meisje uit Buenos Aires', de nieuwste thriller waarin Tomas Ross opnieuw zijn pijlen richt op het koningshuis. In zijn nieuwe boek is een centrale rol weggelegd voor het veruit populairste lid van de koninklijke familie, prinses Máxima.

Maar ook na deze thriller laat Ross het vorstenhuis niet ongemoeid. Hij werkt aan een scenario van een vierdelige dramaserie over prins Bernhard. De titel schept verwachtingen: 'Bernhard, Schavuit van Oranje'. De reeks zal zeker stof doen opwaaien, aldus Ross in de Volkskrant. ,,Ik kan een aantal episodes uit zijn leven nu eenmaal niet onbesproken laten.'' Het wordt volgens hem zeker geen braaf portret, zoals de serie Juliana, die nu door de EO wordt uitgezonden.

Het uitgangspunt van de reeks is de strijd om de troon, aldus de schrijver. Vier vrouwen - Bernhards moeder Armgard, schoonmoeder Wilhelmina, vrouw Juliana en dochter Beatrix - vormen het raamwerk. Maar ook Máxima komt in de serie voor en wel al meteen in de eerste scène. ,,Ze is woedend en wil weg, want ze heeft ontdekt dat haar huwelijk is gearrangeerd'', aldus Ross. ,,Maar Bernhard wil dat ze blijft, omdat hij haar zijn waarheid wil vertellen.''

Het is niet de eerste keer dat Ross over Bernhard schrijft. De prins ontstak in woede toen Ross' Greet Hofmans-thriller 'Omwille van de troon' in 2002 verscheen. In een open brief in de Volkskraant schreef Bernhard dat Ross de grenzen van het fatsoen ver had overschreden.

(Bron: de Volkskrant)

Simone van der Vlugt - Herfstlied (2009)

Zinderende spanning na langdradig begin

(Door Sonja de Jong)

Het is even doorbijten bij de nieuwe thriller van Simone van der Vlugt, Herfstlied getiteld. Want in de eerste helft van het boek gebeurt er weinig dat aan een thriller doet denken. Maar wie zich door die taaie, damesromanachtige eerste helft weet heen te worstelen, wordt ruimschoots beloond. Want in de tweede helft overtreft de schrijfster zichzelf en weet ze de spanning geleidelijk aan tot grote hoogte op te voeren.

Hoofdpersoon in Herfstlied is Nadine van Mourik. Ze is sinds de dood van haar man, zes jaar geleden, alleenstaande moeder van een inmiddels zestienjarige dochter en werkt als verslaggeefster op de kunstredactie van het Leidsch Dagblad. Daarnaast droomt ze van een carrière als schrijfster. Zozeer zelfs dat ze een schrijfcursus gedaan heeft, waar ze in elk geval een groep leuke vrienden aan heeft overgehouden.

Als een uitgever in haar leven opduikt die niet alleen in haar boek, maar ook in haar zelf wel wat ziet, lijkt het geluk voor Nadine eindelijk weer te lonken. En dat werd tijd ook, want de voorgaande jaren zijn al haar liefdesrelaties steeds vroeg of laat abrupt en volkomen onverwacht door de mannen in kwestie beëindigd.

Maar dan wordt een jonge vrouw vermoord en kort daarna nog eentje. Het tweede slachtoffer is een van Van Mouriks medeleerlingen van de schrijfcursus. En geleidelijk begint ze te beseffen dat de moordenaar het ook wel eens op haar en haar dochter gemunt kan hebben.

Van der Vlugt wisselt de hoofdstukken waarin zij het verhaal vertelt, regelmatig af met korte gedachtefragmenten van de moordenaar. Dat die persoon volslagen gestoord is, is zonneklaar, maar de schrijfster weet de identiteit van de dader tot het laatste moment geheim te houden. De onthulling komt als een volslagen verrassing en is toch meteen volkomen logisch. Knap werk, dus.

Jammer alleen van dat trage begin. Net als altijd heeft Van der Vlugt ook nu weer alle locaties waar haar verhaal speelt uitputtend bestudeerd. Ze liep zelfs enkele weken mee op de kunstredactie van het Leidsch Dagblad om aan den lijve te ondervinden hoe de sfeer daar is, hoe een werkdag van een kunstredacteur in elkaar zit. Prijzenswaardig, maar het heeft er alle schijn van dat zij ál die opgedane informatie vervolgens ook in haar boek heeft willen verwerken. Daarnaast wil zij
ook een groot aantal vrienden en kennissen rondom haar hoofdpersoon introduceren. Met de eerder genoemde traagheid tot gevolg. Het maakt dat je geneigd bent het boek terzijde te leggen. Niet doen, want wie even doorzet, wordt uiteindelijk ruimschoots beloond.

Simone van der Vlugt - Herfstlied. Uitgeverij Anthos, 288 pag.

Bron: Noordhollands Dagblad

Simone van der Vlugt (interview, 2009)

Spelen met angsten

Haar vorige boek Blauw water werd de best verkochte thriller van 2008. En dus zijn de verwachtingen hooggespannen, want de vijfde literaire thriller van Simone van der Vlugt is net verschenen. Herfstlied wordt dinsdag 20 januari gepresenteerd in Leiden, de stad waar deze thriller zich ook afspeelt.

(Door Theo de With)

Sinds een jaar of vijf is er in Nederland een trio schrijfsters van literaire thrillers dat enorme aantallen boeken verkoopt. Saskia Noort, Esther Verhoef en Simone van der Vlugt wisselen voortdurend stuivertje in de hoogste regionen van de boekenhitlijsten. Ze hebben een sterke achterban: vrouwen. En die smullen van de hachelijke avonturen van de hoofdpersonages: vrouwen.

'Negentig procent van mijn lezers is vrouw, schat ik', zegt Simone van der Vlugt. 'Zeg nou eerlijk, vind jij het leuk om te lezen over de vrouwelijke hoofdpersoon die gaat winkelen of een terrasje pakt? Ik richt me niet op mannen. Het oordeel van mijn vader, man of broer over mijn boeken vind ik niet belangrijk. Ik heb liever dat mijn vriendinnen het goed vinden. Zij zijn mijn graadmeter.'

Het afgelopen jaar heeft ze ontelbare keren door Leiden gezworven, op zoek naar plekken om het verhaal zich te laten afspelen, om feiten te checken en om sfeer op te snuiven. 'Een jaar of vijftien geleden leerde ik Leiden kennen, omdat ik hier toen onderzoek heb gedaan voor mijn eerste jeugdboek De amulet. Dat gaat over een meisje dat wegens de heksenvervolging Duitsland ontvlucht en in Leiden terecht komt. Ze maakt het Beleg van Leiden mee. Op verzoek van de uitgever heb ik dat gedeelte uiteindelijk geschrapt. Maar ik heb altijd het idee gehouden dat ik Leiden nog eens in een boek moest gebruiken.'

Dat boek is Herfstlied geworden. Hoofdpersoon is Nadine van Mourik, die als journalist op de kunstredactie van het Leidsch Dagblad werkt maar liever boeken zou schrijven. Als haar pogingen in die richting eindelijk lijken te slagen, wordt Leiden opgeschrikt door een aantal moorden. En de moordenaar komt angstvallig dicht in de buurt van Nadine, die samen met haar puberdochter in een buitenwijk woont.

Die gedrevenheid om schrijfster te worden, herkennen we daar Simone van der Vlugt zelf niet in? 'Zeker. Als kind zat ik al boekjes te maken. Vanaf mijn achtste schrijf ik en op mijn dertiende stuurde ik voor het eerst een manuscript naar een uitgever. Natuurlijk heb ik ook afwijzingen en dus teleurstellingen te verwerken gehad. Maar diep in mijn hart heb ik altijd geweten dat het ooit zou lukken. Al vrij snel na mijn afstuderen kreeg ik van uitgeverij Lemniscaat te horen dat zij mijn debuut De amulet wilde publiceren. Dat was een droom die uitkwam.'

Voordat ze zich aan het nu zo populaire genre van de literaire thriller waagde, schreef ze zo'n tien historische jeugdromans. 'Vroeger had ik nooit zo'n belangstelling voor geschiedenis. Maar tijdens mijn lerarenopleiding heb ik Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman herlezen en dat was voor mij een enorme eyeopener. Door dit boek kwam het verleden echt tot leven voor mij. Het prikkelde mijn verbeeldingskracht. Hoe zijn mijn leven eruit zien als ik in een andere eeuw had geleefd?'

Toch was de schrijfster op een gegeven moment uitverteld. 'In elk geval aan de jeugd. De belevingswereld van kinderen kwam steeds verder van mij af te staan. Ik merkte dat de problematiek die ik in mijn boeken aansneed steeds volwassener werd.' Haar eerste thriller verscheen in 2004 en sindsdien is haar ster als schrijfster tot ongekende hoogte gestegen. Simone van der Vlugt had de tijdgeest mee; de literaire thriller bleek een gat in de markt. Met Saskia Noort en Esther Verhoef bestormde ze de boekhandel. 'Er was behoefte aan goed geschreven, spannende boeken waarin vrouwen de hoofdrol spelen. We hebben met elkaar gemeen dat we het dicht bij huis
houden. Bij ons geen ingewikkelde verhalen over politiek of terrorisme. En we delen met elkaar de goede verkoopcijfers.'

KARAKTERS

Aan de altijd maar weer terugkerende vraag wat er literair is aan haar thrillers, wil ze liever geen woorden vuil maken. ,,Dat is een discussie die ik nooit met mijn lezers voer. Zij genieten gewoon van mijn boeken. Een literaire thriller is geen grote literatuur die een literaire prijs zal krijgen. Maar het is ook niet het soort gemakkelijk geschreven thriller. Ik gooi er een schepje bovenop. De karakters in mijn werk maken een ontwikkeling door en tussen de regels door kan ik maatschappijkritiek leveren, zoals in mijn vorige boek dat over een ontsnapte tbs'er ging. Maar boven alles blijft het een thriller. De spanning blijft altijd nummer één. Bij literatuur gaat het vaak om de vorm. Bij mij gaat het altijd om het verhaal.'

Daarom bedenkt Van der Vlugt altijd eerst het verhaal en zoekt er dan een passend decor bij. 'Ik heb steun aan de stad die ik gekozen heb. Ik zoek bestaande restaurants, cafés en straten. Dat maakt het verhaal echter. In de belangrijkste winkelstraat van Leiden moet ik Nadine kunnen tegenkomen.'

De titel van haar nieuwe boek is ontleend aan het gedicht Herfstlied van Paul Verlaine, dat ook als muurgedicht in Leiden te zien is. 'Het gedicht drukt heel mooi het gevoel van Nadine uit. Ze voelt zich als een stuurloos herfstblad in de wind. Haar grootste angst is om haar dochter te verliezen. De mens lijdt nog altijd het meest door wat men vreest.'

'Ik heb zelf een dochter in die leeftijd, dus ik gebruik mijn eigen angsten. Wat mijn grootste angst is? Met mijn auto te water raken. Mijn auto ligt vol met life hammers. Ik heb er zelfs altijd één in mijn handtas, voor als ik bij een ander in de auto zit. Maar ik zal nooit bij iemand achter in de auto stappen als die geen achterportieren heeft.'

Angst dat het succes uitblijft? 'Ik kan me niet voorstellen dat Herfstlied niet verkocht wordt.'

Simone van der Vlugt - Herfstlied. Uitgeverij Anthos, 19,95 euro (paperback) of 23,95 euro (gebonden).

Bron: Leidsch Dagblad

Bestsellers (nieuws, 2009)

MISDAADAUTEURS SCOORDEN GOED IN 2008

Khaled Hosseini, Stieg Larsson en Ken Follett waren vorig jaar wereldwijd de meest populaire fictie-auteurs. Dat meldt de immer alerte boekensite De Papieren Man, die zich op zijn beurt weer baseert op vakblad The Bookseller dat de internationale fictiebestsellerlijsten heeft geanalyseerd.

Hosseini (van o.a. 'De vliegeraar') en Ken Follett ('Brug naar de hemel') zijn de enige twee auteurs die boeken hebben in de fictie top-10 van zeven van de negen landen die gegevens aanleverden. Ze worden gevolgd door de Zweedse misdaadschrijver Stieg Larsson en de Amerikaanse thrillerauteur John Grisham, die in vijf landen hoog in de bestsellerlijsten prijkten.

Stephenie Meyer, Muriel Barbery, J.K. Rowling, Carlos Ruiz Zafón en Henning Mankell duiken in vier bestsellerlijsten op. Voor het onderzoek werden gegevens geanalyseerd uit Frankrijk, Duitsland, Italië, Nederland, China, Spanje, Zweden, Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. In de top tiens stonden namen van 387 auteurs, slechts 48 van hen hadden top-10 vermeldingen in meer dan een land. Eenentwintig auteurs verkochten goed in drie of meer landen. Onder de bestsellende schrijvers zijn de volgende thrillerauteurs: David Baldacci, Elizabeth George, Michael Connelly en Patricia Cornwell.

De top-20 ziet er als volgt uit:
1. Khaled Hosseini
2. Stieg Larsson
3. Ken Follett
4. Stephenie Meyer
5. Muriel Barbery
6. Carlos Ruiz Zafón
7. Anna Gavalda
8. John Grisham
9. J.K. Rowling
10. Henning Mankell
11. Alan Bennett
12. Jodi Picoult
13. Christopher Paolini
14. David Baldacci
15. Nicholas Sparks
16. Elizabeth George
17. Lauren Weisberger
18. Michael Connelly
19. Patricia Cornwell
20. Paulo Coelho

(Bron: De Papieren Man; foto afkomstig uit The Guardian)

De grondlegger (achtergrond, 2009)

De demonen van Edgar Allan Poe in zijn verhalen en leven

Over de hele wereld zullen liefhebbers van het werk van schrijver en dichter Edgar Allan Poe maandag 19 januari stilstaan bij zijn tweehonderdste geboortedag. En later dit jaar bij zijn honderdzestigste sterfdag. Ondanks zijn korte leven heeft Poe met zijn werk een enorme invloed gehad, ook op de wetenschap en filosofie.

(Door Aly Knol)

De lijst beroemde bewonderaars van Edgar Allan Poe is eindeloos. Schrijvers als Fjodor Dostojevski, Charles Baudelaire, Arthur Conan Doyle, James Joyce en - in ons land - Simon Vestdijk en Jan Wolkers prezen het werk van Poe, en waren er soms schatplichtig aan. De lijst tv- en bioscoopfilms, die op basis van Poe's verhalen zijn gemaakt, is al even indrukwekkend. Die loopt in de tientallen, met als populairste uitschieters de vele films op basis van het gedicht De raaf en zijn verhaal De moorden in de rue Morgue.

Edgar Allan Poe heeft tevens zijn sporen nagelaten in de klassieke muziek. Claude Debussy liet zich door hem beïnvloeden, Sergej Rachmaninov vond zijn symfonie voor solisten, koor en orkest op basis van het Poe-gedicht De klokken zijn beste werk, en ook de componisten Joseph Holbrooke en Philip Glass lieten zich door Poe inspireren. En Poe's werk had al evenzeer zijn weerslag in de popmuziek van, onder vele anderen, Lou Reed, Iggy Pop, Marianne Faithfull en Joan Baez.

De grondlegger van de detective- en sciencefictionroman, van de horror en fantasy, leidde een kort maar heftig leven. Hij was nog maar een peuter toen hij wees werd. Hij verloor geliefde vrouwen aan tuberculose. Zijn vrouw Virginia, dochter van zijn tante Maria Clemm, was dertien of veertien toen ze trouwden. Het drietal verhuisde talloze malen tussen Richmond (Virginia), Baltimore, Philadelphia en New York. Ze verkeerden de meeste tijd in grote geldnood, om niet te zeggen bittere armoede. In bijna elke brief die hij schreef beklaagde Poe zich over zijn levensomstandigheden.

Poe moest zijn geld met journalistiek werk verdienen, omdat zeker zijn eerste boeken bar slecht verkochten. Maar lang hield hij dat werk vaak niet vol, vooral door 'zwakte voor de fles', een familietrek overigens. Ook zijn vader hield van een slok en zijn broer stierf op 24-jarige leeftijd aan wat zo fraai werd genoemd 'onmatigheid'. Zoals Poe's verhalen en gedichten de inspiratiebron vormden voor schrijvers, filmmakers en componisten, zo werd ook het leven van de schrijver zelf onderwerp van boeken, films, stripverhalen en toneelstukken. Het leven van Poe bleek bij nadere beschouwing evenveel demonen te bevatten als zijn verhalen.

FILOSOFIE

De Nederlandse Poe-kenner René van Slooten bracht enkele jaren geleden een voor de meesten verrassend, onbekend aspect van Edgar Allan Poe onder de aandacht: Poe's invloed op de wetenschap en filosofie. 'Poe durfde in 1848 al te schrijven over evolutie', zegt Van Slooten.

'Elf jaar eerder dan Darwin. Poe suggereerde zelfs dat ook de mens evolueert, wat natuurlijk helemaal ongehoord was en wat Darwin pas twintig jaar later durfde te zeggen. Bovendien had Poe een verrassend aantal moderne ideeën, zoals de theorie over de oerknal, het uitdijende heelal en zwarte gaten. Hij besefte dat het heelal zich veel verder uitstrekt dan onze eigen melkweg.'

Het staat allemaal in het essay Eureka, waarvan Van Slooten in 2003 de eerste Nederlandse vertaling ooit maakte. Het essay, aldus Van Slooten, werd in Poe's tijd in Amerika al snel verketterd. 'Vanwege de sterk afwijkende wetenschappelijke en theologische opvattingen die erin staan. Het had in Amerika vanaf het begin de naam dat het 'onzin' was. Het werd zelfs gezien als bewijs dat Poe op het laatst van zijn leven gek was geworden.' Dat Van Slooten de eerste vertaler naar het Nederlands was, heeft hem overigens verbaasd. 'Charles Baudelaire had het in 1858 al in het Frans vertaald.'

Met Eureka en het eind 2007 uitgegeven boek Edgar Allan Poe, Alle verhalen is het werk van Poe nu (bijna) volledig in het Nederlands verkrijgbaar. Toch denkt Van Slooten dat veel mensen Poe tegenwoordig een moeilijke schrijver vinden. 'Men kent eigenlijk de symboliek niet meer. Bovendien zijn veel verhalen pas echt goed te begrijpen als je iets weet van Poe's leven en de Amerikaanse maatschappij van die tijd.'

De wereldwijde activiteiten rond Edgar Allan Poe, die tussen 19 januari - zijn tweehonderdste geboortejaar - en 7 oktober - zijn honderdzestigste sterfjaar - plaatsvinden, zullen daar wellicht veranderingen in brengen. De 'New Yorker', aldus Van Slooten, nam er onlangs al een voorschotje op. 'Het verhaal Het masker van de rode dood van Poe gaat over een feestende, zieke elite, die uiteindelijk alles kapot maakt. Heel toepasselijk gebruikte het blad dit verhaal voor een omslag over de crisis in de bankwereld.'

Harry Tenholter - Het Mozes mysterie (2008)

Mozes was niet wie wij denken dat hij was

(Door Mieske van Eck)

Sinds het succes van Dan Brown met De Da Vinci Code zijn de historische thrillers met Bijbelse lading niet aan te slepen. De Nederlandse debutant Harry Tenholter sluit met Het Mozes mysterie aan bij een lange rij auteurs die de Bijbel van kritische kanttekeningen wil voorzien.

Wat treft is dat het boek van Tenholter is verschenen in een tijd dat de strijd tussen joden en Palestijnen in het Midden-Oosten weer is opgelaaid. Want de roman draait om de vondst van een reeks kleitabletten uit het jaar 1240 voor Christus, waaruit blijkt dat de historische Mozes een heel andere achtergrond heeft dan de Mozes, zoals wij die kennen uit het Oude Testament. Dat maakt volgens Tenholter de aanspraken van de joden op het Beloofde Land nogal twijfelachtig.

Het begint met een verdwaalde journalist die in de Egyptische woestijn een reeks kleitabletten vindt. Als deze Richard de Winter bij toeval de aantrekkelijke studente Jennifer O'Hara ontmoet, vertelt hij haar over zijn vondst. Zij legt de tabletten voor aan haar professor die vaststelt dat ze van onschatbare waarde zijn en dat De Winter ze niet zo maar mag houden. Als dan ook de Israëlische geheime dienst lucht krijgt van de vondst, zit De Winter echt in de problemen.

Tenholter wisselt de belevenissen van De Winter in de jaren tachtig af met de geschiedenis van joden en Egyptenaren rond 1240 voor Christus, zoals die op de kleitabletten staat beschreven. Daaruit blijkt dat Mozes niet in een mandje de Nijl is komen afzakken, maar één van de zonen is van de farao, die wegens hofintriges is gevlucht en leider is geworden van een joodse nomadenstam. De kleitabletten zijn geschreven door één van zijn vrouwen, die zich zorgen maakt over de wreedheden die de joden bedrijven uit naam van hun God.

Het historische en tevens actuele gegeven maakt Het Mozes mysterie interessant. Jammer dat het boek een niet wat strakkere plot heeft en zo slordig is geredigeerd.

Harry Tenholter - Het Mozes mysterie. Uitgeverij Omniboek, 383 pag.

Bron: Brabants Dagblad

Alles kan (nieuws, 2009)

KRUIWAGEN VOOR 'DE MASKILIM'

,,Het lezerspubliek stoort zich niet aan de vermenging van commercie en journalistiek.'' Dat zei Ben Rogmans, uitgever van het gratis dagblad De Pers, deze week tijdens een congres in Utrecht.

Rogmans noemde een aantal voorbeelden hoe De Pers samenwerkt met adverteerders. ,,We verkopen wijn en boeken en steeds meer in onze webwinkel. Onze reispagina wordt gesponsord door reisorganisatie Columbus. We hebben een deal met uitgever De Geus. We kiezen een aantal boeken uit en die worden opnieuw uitgegeven. Daar schrijven wij dan positieve recensies over.''

,,Bij deze vorm van uitgeven gelden een paar regels'', hield Rogmans zijn gehoor voor. ,,In principe beslist de hoofdredacteur wat wel en niet kan. We gaan ervan uit dat hij niet bij voorbaat al nee zegt. Een andere regel is: alles kan.''

Dat Rogmans er niet vies van is om zelf de daad bij het woord te voegen, blijkt uit een artikel van zijn hand in De Pers. Daarin komt hij loftuitingen tekort over het boek 'De Maskilim' van Menno Haaijman. Saillant detail: de 62-jarige Haaijman is behalve verpleegkundige en docent Nederlands bij inburgeringscursussen ook een neef van Rogmans' vrouw.

De Pers-directeur noemt het boek van zijn aangetrouwde neef 'een pageturner eersteklas over een joodse sekte en de komst van de Messias. Een briljante thriller. Beetje Dan Brown-achtig: mystieke complotten met een goede portie seks, spanning en sensatie'.

Rogmans laat de auteur ook nog even aan het woord. ,,Vijftien jaar geleden kwam ik in de oud-Hebreeuwse teksten van de voorzeggingen, met name in het boek 'Daniël', dingen tegen die ik niet kon plaatsen. Ze gaan over de komst van de Messias in de periode dat Babylon en de Tempel van Jeruzalem zijn herbouwd. Persoonlijk geloof ik dat de Messias komt en ik ben er op basis van de oude teksten van overtuigd dat dat ergens deze eeuw gebeurt: omstreeks 2030 of 2070. Ook dat is één van de lagen die in het verhaal zijn verborgen. Het is in die zin ook een hommage aan de chassidim, de orthodoxe joden.''

Los van deze fijnproeversmaterie zal 'De Maskilim' voor de meeste lezers vooral een spannend verhaal zijn, stelt Rogmans. De krantenman heeft zo zijn contacten in uitgeversland. Rogmans benaderde directeur Mai Spijkers van uitgeverij Prometheus en bracht Haaijmans manuscript ter sprake. ,,Ik zei: 'Mai, ik weet dat jullie hier twee kubieke meter manuscripten per week binnenkrijgen, en het is een familielid van me, maar zou er eens iemand voorzichtig naar kunnen kijken?'.'' Een week later werd Menno Haaijman bij Prometheus rondgeleid en voorgesteld met de woorden: 'En dit is onze nieuwe auteur.'' Contract onder de arm.

Het boek is vijftien jaar geleden bedacht en acht jaar geleden geschreven. Niemand toonde enige interesse voor Haaijmans manuscript. Drie jaar geleden is het herschreven en aan alle uitgevers gestuurd. Resultaat: nul. Nu ligt het in alle winkels. De eerste druk was binnen vier weken uitverkocht, de tweede druk loopt nu ook. ,,Buitengewoon voor een debuut'', stelt Rogmans.

Maar de kruiwagen voor Haaijman was dan ook buitengewoon. Alles kan, kennelijk...

(Bron: VillaMedia, De Pers)

Juan Gómez-Jurado (interview, 2009)

Een Spaanse Indiana Jones

(Door Monique Brandt)

Spaanse auteurs hebben het tij mee. Sinds het megasucces van Carlos Ruiz Zafón en zijn Schaduw van de wind, zijn uitgevers hard op zoek naar verse aanvoer van jonge schrijvende Spanjaarden. Zoals de 31-jarige Juan Gómez-Jurado.

Zijn eerste actiethriller Spion van God, over een seriemoordenaar die het in het Vaticaan heeft voorzien op de voor het conclaaf na de dood van Johannes Paulus II aanwezige kardinalen, werd aan 42 landen verkocht. Ruim een miljoen verkochte exemplaren en veel controverse in het katholieke Spanje verder, ligt in Nederland net zijn tweede boek Contract met God in de schappen.

Volgens de auteur, naar eigen zeggen goed bevriend met collega-auteurs als Ruiz Zafón en thrillerschrijver Javier Sierra, is het succes van eigen bodem ook voor hen een verrassing. 'We hadden er laatst nog een lang gesprek over. Onze conclusie was dat Spaanse schrijvers het gevoel voor actie en een goed, spannend verteld verhaal hebben, dat de Amerikaanse lezers aanspreekt, en dat ze de diepte ingaan op een manier die het in Europa weer heel goed doet. Het is een goede mix die op dit moment aanslaat, en mij dus in staat stelt nu fulltime te doen wat ik het leukste vind.'

Contract met God, waarin wederom een rol is weggelegd voor priester annex CIA-man Anthony Fowler, draait om een levensgevaarlijke zoektocht in de woestijn van Jordanië naar de Ark des Verbonds, op poten gezet door een excentrieke, mysterieuze rijkaard. Duitse oorlogsmisdadigers, moslimterroristen, antieke kaarten: het succesrecept behelst wederom een snufje Indiana Jones, veel actie, en dat alles doeltreffend afgewerkt met een stevige scheut actualiteit.

Zijn journalistieke achtergrond, de Spanjaard werkte jarenlang als journalist, verloochent zich niet. 'Ik zal het je nog sterker vertellen', grijnst Gómez-Jurado. 'In het boek ontvouw ik mijn zelf verzonnen theorie dat de Ark in het jaar 70 met andere tempelschatten door geheime ondergrondse tunnels Jeruzalem is uitgesmokkeld, toen de Romeinen de stad met de grond gelijk maakten. In de week dat het boek in Spanje uitkwam, maakten archeologen bekend dat ze een tunnelstelsel uit die tijd hadden gevonden onder de oude stad Jeruzalem, bedoeld als vluchtroute. Dat was bizar! Fantasie is toch een geweldig iets! Wat is er leuker dan het verzinnen van een wereld, die leuker is dan de echte wereld?'

Het idee voor zijn laatste boek kreeg Gómez-Jurado toen hij in Quantico, Virginia, op het hoofdbureau van de FBI research deed voor zijn Vaticaanthriller Spion van God. 'Ik praatte met enkele profilers, mensen die profielen van gezochte misdadigers opstellen. Tijdens het diner raakten we aan de praat over de mysterieuze Ark des Verbonds, en de protocollen die onmiddellijk bij geheime diensten over de hele wereld in gang worden gezet op het moment dat de Ark echt zou worden gevonden. In dat geval zou de wereldvrede immers ernstig in gevaar komen. De joden zullen in dat geval de oude Tempel op de Tempelberg willen herbouwen om de Ark te huisvesten, zo'n beetje op de plek waar nu de Al Aqsamoskee staat.'

Nog jaarlijks zwermen er tientallen expedities uit over de wereld op zoek naar het allerheiligste voorwerp van het jodendom. De legendarische draagbare kist, waarin de twee stenen tafelen met daarop de Tien Geboden bewaard werden, spreekt ook al eeuwen hogelijk tot de verbeelding van schrijvers en filmers als Steven Spielberg, die in Raiders Of The Lost Ark liet zien hoe Hitler het mysterieuze voorwerp begeerde vanwege de aan de Ark toegeschreven krachten die ieder leger en volk onoverwinnelijk zouden maken.

Gómez-Jurado: 'Waar de Ark is, weet niemand. Volgens geruchten wordt het heilige voorwerp bewaard in een diepe, geheime kelder in Vaticaanstad, in een grot in Jordanië, in de Egyptische woestijn of in Ethiopië. Hoe intrigerend! Het idee van die Ark die gevonden wordt, bleef maar in mijn hoofd rondzingen. Ik heb toen maar mijn eigen versie gemaakt.'

De filmrechten van Spion van God zijn inmiddels verkocht, over Contract met God wordt nog onderhandeld. 'Carlos Ruiz Zafón, die inmiddels bij zijn vriendin in Hollywood woont, kent het klappen van de zweep daar, dus hij heeft me veel raad kunnen geven. Mijn Vaticaanthriller is lastig te verfilmen, ze zien ons in Rome al aankomen, weinig kans! Toch zie ik die film al helemaal voor me. Ik heb acteur Ed Harris voorgesteld als Father Fowler. Hij is erg intens, en heeft een fantastische kop. Hij heeft het boek gelezen en was erg enthousiast. Ik heb overigens niets te zeggen, als schrijver ben je de minst belangrijke persoon in Hollywood. Zoals Ernest Hemingway eens zei: 'De beste manier om met Hollywood om te gaan is naar de grens van Californië te rijden, je manuscript over de grens te slingeren, vervolgens de voor jou bestemde koffer met geld opvangen, en er dan als een haas vandoor gaan. Het zijn in Hollywood allemaal rotzakken, geen uitzondering.' Maar dat zijn de woorden van Hemingway, niet van mij.'

Juan Goméz-Jurado - Contract met God. Vertaling Elvira Veenings. Uitgeverij Bruna. 256 pag.

Eminente bijdrage (nieuws,2009)

OEUVREPRIJS VOOR ANDREW TAYLOR

De Crime Writers' Association (CWA) heeft deze week de Britse misdaadauteur Andrew Taylor de 2009 Cartier Diamond Dagger toegekend. De CWA wil hiermee Taylors 'voortdurende uitmuntendheid' in het schrijven van misdaadliteratuur bekronen. Eerdere winnaars van de door Cartier gesponsorde oeuvreprijs waren niet de minsten: P.D. James, Ruth Rendell, John le Carré en Ian Rankin.

CWA-voorzitter Lesley Horton benadrukt dat de Cartier Award is bedoeld voor schrijvers die een 'eminente bijdrage' aan het thrillergenre hebben geleverd. ,,Andrew Taylor heeft voortdurend aangetoond dat hij daartoe in staat is. Hij is een terechte winnaar van de prijs.''

De bekroonde schrijver zei in een reactie bijzonder vereerd te zijn met de onderscheiding. ,,Het is een prijs die staat voor een hele carrière. Wat de award zo bijzonder maakt, is dat hij is toegekend door collega-schrijvers.''

Taylor (1951) schreef enkele tientallen boeken, waaronder de Roth-trilogie en de Dougal-reeks. Twee keer won hij de CWA Ellis Peters Historical Dagger. De eerste keer voor 'The Office of The Dead' en de tweede keer voor 'An Unpardonable Crime' (ook verschenen onder de titel 'An American Boy', over de jeugdjaren in Engeland van Edgar Allan Poe). Met zijn eerste boek, 'Caroline Minuscule' (1982) won hij bovendien de John Creasey Award. Onder het pseudoniem Andrew Saville schreef hij de Bergerac-serie. Zijn laatste thriller is getiteld 'Bleeding Heart Square' en speelt zich af in Londen in de jaren dertig van de vorige eeuw. Taylor woont met zijn vrouw, die hem vaak van advies dient over plots, en twee kinderen in het district Forest of Dean, op de grens tussen Engeland en Wales. Hij krijgt de award overhandigd tijdens een plechtigheid op 6 mei in het Gore Hotel in Londen.

De machtigste vrouw (nieuws, 2009)

FNV-VOORZITTER LEIDT JURY GOUDEN STROP 2009

De discussie over versoepeling van het ontslagrecht zal voor haar soms als een echte thriller overkomen. Maar wie naar 'Agnes Jongerius' en 'misdaadromans' googelt, vindt niets van zijn of haar gading. Toch leidt de voorzitter van de vakcentrale FNV de jury van de Gouden Strop 2009, zo is vandaag bekendgemaakt. Jongerius (1960) staat zesde in een laatst door de Volkskrant opgestelde top 200 van meest invloedrijke Nederlanders. Met die notering is zij de hoogstgenoteerde vrouw op dat prestigieuze lijstje, oftewel 'de machtigste vrouw van Nederland'. Je vraagt je af waar ze in hemelsnaam de tijd vandaan moet halen om tientallen thrillers te kunnen lezen.

De Stropjury bestaat naast Agnes Jongerius verder uit Martin Koolhoven (regisseur van o.a. Oorlogswinter en Schnitzelparadijs), Gijs Korevaar (recensent Algemeen Dagblad), Robin Troost (accountmanager The Read Shop) en Jürgen Joosten (recensent Ezzulia.nl). De jury zal zich over zo'n zeventig titels buigen.

De Gouden Strop zal dit jaar op 2 juni worden uitgereikt tijdens The Power of Plots - Avond van het Spannende Boek in de Melkweg te Amsterdam. The Power of Plots wordt dit jaar voor het derde keer op rij georganiseerd ter gelegenheid van Juni – Maand van het Spannende Boek. Schrijvers, misdaadjournalisten, muzikanten en films zullen dan te zien en te horen zijn in verschillende zalen van de Melkweg.

De Gouden Strop is een initiatief van het Genootschap van Nederlandstalige misdaadauteurs. De Gouden Strop wordt financieel mogelijk gemaakt door Stichting LIRA en The Read Shop. Het Nederlands Literair Productie- en Vertalingen Fonds steunt de genomineerde auteurs met promotie in het buitenland. De organisatie is in handen van Passionate Bulkboek.

De thrillerprijs wordt dit jaar voor de eenentwintigste keer uitgereikt. De prijs is in 1986 in het leven geroepen door het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs, en genoemd naar het gelijknamige boek van Joop van den Broek. Aan deze prijs is een geldprijs van tienduizend euro verbonden. Vorig jaar werd de Gouden Strop gewonnen door Charles den Tex met het boek 'CEL'.

Kritische blik 15

(rubriek over thrillerrecensies in andere media)

ROMANTISCH NIEMENDALLETJE OF THRILLER OP HOOG NIVEAU?

'Esther Verhoef laat bekwaam tijdbommen tikken' en 'Traag glijdt het schoneschijnbestaan naar de afgrond'. Twee titels boven twee recensies van een en dezelfde thriller: 'Alles te verliezen' van Esther Verhoef.

Zes weken inmiddels bekleedt de nieuwste misdaadroman van de Brabantse schrijfster de hoogste positie in de Bestseller 60. Maar aan recensent Gert Jan de Vries van NRC Handelsblad is het boek niet besteed. Hij constateert een tweeslachtigheid in het schrijverschap van Verhoef. Aan de ene kant de keiharde actiethrillers die zij schrijft onder het pseudoniem Escober, aan de andere kant de 'poezelige thrillers' die zij publiceert onder haar eigen naam. Volgens het alom heersende cliché herstelt de plot in thrillers de orde en biedt het boek de lezer slechts tijdelijk vermaak. Bij Verhoef gaat die stelling op, stelt De Vries. In de actiethrillers wordt naar een zuivere wereld gestreefd en de vrouwen in de 'literaire thrillers' zien hun veiligheid in gevaar komen. Zo ook de in een bovenmatige 'schoneschijnbestaan' levende Claire. Haar mooie leventje als eega van een goed boerende makelaar wordt bedreigd als een persoon uit haar verleden van criminelen en prostitutie zich weer laat zien.

,,Verhoef paart een grote beheersing van de taal aan een vermogen om lange en korte plotlijnen af te wisselen'', analyseert De Vries. ,,In haar harde boeken maakt ze daarmee indruk, 'Alles te verliezen' verknoeit ze ermee tot een romantisch niemendalletje.'' Zo is Claire volgens de NRC-criticus ongeloofwaardig als ex-prostituee, want anders had ze wel in vaktermen gesproken.

Een heel andere mening is Ineke van den Bergen, recensente van De Volkskrant, toegedaan. Verhoefs boek bevat tikkende tijdbommen, schreef ze onlangs. ,,De woorden lijken vlot op het papier geworpen, maar het zijn geen wegwerpwoorden. Daar schrijft deze auteur te zorgvuldig voor.'' En: ,,Esther Verhoef (...) weet steeds weer de juiste toon te treffen om kwaad, verleiding, strijd, maar ook kwetsbaarheid, inkeer en diverse vormen van liefde voelbaar te maken. Ook in Alles te verliezen.'' Verhoef beheerst op hoog niveau de kunst van het opvoeren van de spanning, concludeert Van den Bergen.

De suspense terug (nieuws, 2009)

GLOSSY VOOR GRISHAM

John Grisham zit ruim twintig jaar in het vak. In juni 1988 werd zijn debuut 'A Time To Kill' gepubliceerd in een weliswaar magere oplage van 5000 exemplaren, maar sindsdien is het de Amerikaanse auteur voor de wind gegaan.

Twee decennia Grisham-thrillers, dat wil zijn Nederlandse uitgeverij A.W. Bruna niet zomaar onopgemerkt voorbij laten gaan. Na Linda., Matthijs., Youp., Calvijn! en Catherine krijgt nu ook 'de meester van de legal thrillers' zijn eigen glossy. Vanaf 27 januari is het John Grisham Magazine voor niks af te halen in de Nederlandse boekhandel.

Het tijdschrift is volgens de uitgever een hebbeding voor thrillerfans en een eerste kennismaking voor de eenzame ziel die de afgelopen twintig jaar nog geen legal thriller van Grisham gelezen heeft. Het bevat onder meer een interview met John Grisham door AD-recensent en Gouden Strop-winnaar Elvin Post, een voorwoord van strafpleiter Geert-Jan Knoops en een voorproefje uit de nieuwste Grisham-thriller 'De getuige'. Dit boek verschijnt wereldwijd op 27 januari 2009.

Met 'De getuige' keert Grisham terug naar het type boek waarmee hij zijn grootste successen boekte: het gevecht van een jonge, eenzame advocaat tegen een oppermachtige tegenstander. Ik heb geprobeerd de suspense terug te halen van mijn vroegere werk, zoals 'Advocaat van de duivel', aldus John Grisham in het tijdschrift.

Na Grishams doorbraak met het later verfilmde boek 'Advocaat van de duivel' (1991), groeide de voormalig advocaat uit tot de succesvolste thrillerschrijver ter wereld. Er gingen wereldwijd ruim 275 miljoen boeken van hem over de toonbank.
Het John Grisham Magazine is een eenmalige uitgave. De oplage is ruim 200.000 exemplaren.

Zoete wraak (nieuws, 2009)

PRIJS VOOR ASPE

Pieter Aspe, de populairste misdaadauteur van Vlaanderen, is hard op weg om ook het Franse lezerspubliek te veroveren. Aspe heeft de Prix SNCF du Polar in de wacht gesleept in de categorie 'Europese auteurs'. Die Franse prijs voor misdaadliteratuur wordt niet uitgereikt door critici maar door het leespubliek zelf.

Verspreid over heel Frankrijk mogen 1.200 lezers hun stem uitbrengen. Ze beoordelen daarbij de originaliteit, de spanning en de schrijfstijl van het boek, maar net zozeer het pure leesplezier. Bij de niet-Franse auteurs kozen de lezers voor 'Le carré de la vengeance' ('Het vierkant van de wraak'), de eerste in het Frans vertaalde roman van Aspe, die ook al hoge verkoopcijfers liet noteren. Begin december waren al 40.000 exemplaren van 'Le carré...' verkocht.

Medio februari neemt Aspe het op tegen Chantal Pelletier, de winnares in de categorie 'Franse auteurs', voor de prijs van beste SNCF misdaadroman van 2008. De prijs wordt gesponsord door de Franse vervoersmaatschappij SNCF.

(Bron: De Standaard)

Wordt verwacht 79 (nieuws, 2009)

MET EEN GEVOELIG HART

Kun je een goede thriller schrijven als je lesgeeft op een universiteit, maar ook een pizzarestaurant beheert en achter de bar staat? Kennelijk wel, want de Amerikaan Bill Loehfelm voerde deze activiteiten uit en schreef de spannende roman 'Fresh Kills', waarmee hij mooi de Amazon Breakthrough Novel Award voor debuterende auteurs won. Er waren voor deze prijs maar liefst vijfduizend manuscripten ingestuurd. Loehfelm was vorig jaar trouwens de allereerste winnaar van deze prijs, die bestond uit een cadeaupakket van sponsor Hewlett Packard en 25.000 dollar voorschot van uitgeverij Penguin.

De recensent van Publisher Weekly schreef dat 'Fresh Kills' een prachtige tegenstrijdigheid in zich herbergt: 'een thriller met een gevoelig hart'. En, vroeg de criticus zich af, ,,kan deze auteur de nieuwe Dennis Lehane worden?'' Alle seinen staan dus op groen voor Loehfelm. 'Fresh Kills' waarvan de titel in de Nederlandse vertaling gemakzuchtig ongewijzigd bleef, verschijnt in april 2009 bij uitgeverij The House of Books.

Het verhaal begint met de moord op John Sanders sr. op een straathoek in New York. Deze tragische gebeurtenis brengt zijn van hem vervreemde kinderen John jr. en Julia, die door hun vader werden mishandeld, nader tot elkaar. Terwijl Julia thuis de zaken op orde probeert te krijgen, gaat Junior op zoek naar de moordenaar. Zijn speurtocht wordt gefrustreerd door twee rechercheurs, de een is een ex-jeugdvriend, de ander een veteraan bij de politie die misschien wel zijn eigen redenen had om John sr. dood te wensen. En Juniors relatie met een meisje dat hij van vroeger kent, maakt de zaak er ook niet eenvoudiger op.

Bill Loehfelm werd in 1969 in Brooklyn, New York, geboren en groeide op op Staten Island. In 1994 vertrok hij naar New Orleans, waar hij elf jaar later met zijn vrouw Orkaan Katrina overleefde. Een paar maanden daarvoor was hij begonnen te werken aan zijn nu bekroonde debuut.

WEINIG RESPECT

Een brutale moord op een Nederlandse succesauteur in Frankrijk. Dat is volgens de uitgeverij het belangrijkste gegeven in 'Blind vertrouwen', de tweede thriller van Michael Berg. Het boek verschijnt in april 2009.

De 30-jarige Chantal Zwart is journaliste bij RLP, een radiostation in Midden-Frankrijk. Op een ochtend is de Nederlander Peter Versloot haar interviewgast. Samen met de jonge, uitermate aantrekkelijke Tamara bewoont de oud-zakenman een landgoed bij het dorp Rebeyrat. Versloot heeft een boek over zijn leven in Frankrijk geschreven, waarvan nu ook een Franse vertaling op de markt zal komen.
Chantal ergert zich aan de arrogante Peter en nog meer aan zijn boek, waaruit weinig respect voor de lokale bevolking spreekt. Wanneer ze er tijdens de uitzending een passage uit voorleest, horen de inwoners van Rebeyrat hoe de auteur over hen denkt. Na de eerste woede en verbijstering is voor hen één ding duidelijk: die boek mag nooit verschijnen, koste wat kost.

Volgens de website van de schrijver is het boek gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Maar de schrijver in kwestie is niet Michael Berg, hoewel hij vijftiger is en al sinds 2004 in Frankrijk woont. Michael Berg (1956) studeerde Nederlands in Amsterdam, was componist/zanger en werkte bijna vijfentwintig jaar voor de radio. In 2007 verscheen zijn thrillerdebuut 'Twee zomers'.

Andere nieuwe titels:

Chris Mooney - 'De geheime vriend' (april 2009). Wanneer het lichaam van Judith Chan in de haven van Boston wordt aangetroffen, wordt een verband gelegd met de eerdere moord op studente Emma Hale, wier lichaam daar ook aanspoelde. Rechercheur Darby McCormick wordt op de zaak gezet.
Joshua Spanogle - 'Gaaf' (april 2009). Onderzoeker Nate McCormick wil met zijn vriendin een nieuw leven in San Francisco beginnen tot de dood van een oude vriend hem terugwerpt in de medische wereld.
Baudewyns - 'De Walpurgisnachtmerrie' (maart 2009). Drie jongens beleven in 1936 hun mooiste vakantie. Tot een vreselijke ontdekking hun verdere leven ingrijpend beïnvloedt en uiteindelijk zal verwoesten.
Lisa Jackson - 'Verloren zielen' (april 2009). Vier studentes aan het All Saints College zijn verdwenen. Zij waren 'verloren zielen', kwetsbare meisjes om wie niemand iets gaf.
Karine Giébel - 'De duisternis valt' (april 2009). Tekst op de cover: 'Als iemand een wrok tegen je koestert, kun je maar beter bidden dat het geen vrouw is...'
Clive Cussler met Paul Kemprecos - 'De Navigator' (april 2009). Jaren geleden is uit het museum in Bagdad een oud Fenicisch beeld gestolen dat bekend staat als de Navigator. Sommigen zijn tot alles bereid het in handen te krijgen.
Kitty Sewell - 'Bloedspoor' (april 2009). Psychotherapeute Madeleine Frank raakt uit balans door de komst van een nieuwe cliënte. Ze bespeurt iets bekends in deze beschadigde, vijandige vrouw.