Onverschrokken portret (nieuws, 2019)

Een nieuwe generatie narco's  



Met dit boek is de Amerikaanse ziel geraakt. Dat schrijft de New York Times over De grens, de nieuwe thriller van Don Winslow. En NRC Handelsblad oordeelt dat de schrijver nu 'een stem' is geworden in het debat over drugs. Of de kranten gelijk hebben, kan de lezer vanaf 14 mei zelf beoordelen, want dan ligt de thriller in de winkel. 

Het verhaal gaat over Art Keller. Al veertig jaar staat hij aan de frontlinie van Amerika’s langst durende conflict: de oorlog tegen drugs. Zijn obsessie om Adán Barrera, de machtigste drugsbaron ter wereld, te vangen heeft hem getekend. Het heeft hem geliefden gekost en zelfs een stukje van zijn ziel.

Maar door één monster uit te schakelen heeft hij ongewild plaats gemaakt voor dertig nieuwe. Barrera’s nalatenschap is een heroïne-epidemie die door Amerika raast. Keller wil die stoppen, maar hij is omringd door vijanden. De usual suspects en erger nog: een nieuwe regering die diepe banden heeft met de drugsmaffia.

Van de Mexicaanse woestijn naar Wall Street, van de sloppenwijken in Guatemala naar de marmeren gangen van Washington DC, volgt Don Winslow een nieuwe generatie narco's en politie, straatdealers en verslaafden, politici en witwassers, en kinderen die vluchten voor het geweld op zoek naar een beter leven in een nieuw land. De uitgever bestempelt De grens als een onverschrokken portret van hedendaags Amerika.

Ook Stephen King is meer dan enthousiast. 'De grens van Don Winslow aan het lezen. Deze man is sensationeel goed. Een rauw en spectaculair boek', aldus de bestsellerauteur.

Don Winslow werd in 1953 geboren in New York, maar groeide op in Perryville, een kustdorpje in South Kingstown op Rhode Island. Zijn moeder was een bibliothecaris en zijn vader was een onderofficier bij de Amerikaanse marine.

Winslow studeerde Afrikaanse Geschiedenis aan de Universiteit van Nebraska. Eind jaren 70 verhuisde hij terug naar New York, waar hij werkte als manager van een bioscoopketen en als privédetective. Daarna dook hij opnieuw de collegebanken in en behaalde hij een Masterdiploma in Militaire Geschiedenis. Hij leidde ook safari's in Kenia en maakte grote wandeltochten in de Chinese provincie Sichuan. Momenteel woont hij in Californië.

Wordt verwacht 461 (nieuws, 2019)

Beerput vol leugens rond Binnenhof    




Wat dagelijks fietsen van en naar werk je al niet kan opleveren. Naast dat het goed is voor lijf en leden wordt ook het creatieve brein gestimuleerd. Dat gaat in ieder geval op voor Esther Teunissen, die komende maand debuteert met een historische thriller.

Bij uitgeverij Prometheus verschijnt op maandag 22 april de thriller Duimkruid van Esther Teunissen. In nog geen driehonderd pagina's schotelt zij de lezer volgens haar uitgeverij 'een oer-Hollandse historische thriller' voor die speelt rond het Binnenhof, 'waar ook in de zestiende eeuw dingen gebeurden die het daglicht niet konden velen'.

Het is 1525. Den Haag, om precies te zijn in en om het Binnenhof, is het centrum van macht en recht. Er wordt een moord gepleegd. Er is een vijftienjarige verdachte en een moeder die overtuigd is van de onschuld van haar zoon.

In een wanhopige poging om haar kind van de doodstraf in kokende olie te redden, stuit zij op een beerput vol leugens, geheimen, valsemunters en politieke belangen. De hogere en de lagere kringen, raadszalen, martelkamers en louche herbergen zijn de plaatsen van handeling van deze thriller. Duimkruid gaat over de strijd om rechtvaardigheid in een wereld vol religieuze onrust, waarin een eerlijke procesgang niet voor zich spreekt, maar manipulatie en chantage des te meer.

Esther Teunissen (1967) werkt als bestuursadviseur voor verschillende burgemeesters.'Den Haag is geen gewone stad en zal het ook nooit worden', schrijft zij op haar website Haags Gebeuren. 'Den Haag is een stad waar de minister-president op de fiets passeert en de koning op straat loopt. Op weg naar mijn werk fiets ik langs de Gevangenpoort, het Binnenhof en ministeries. Soms neem ik de route via de ambassades, internationale organisaties en het Vredespaleis. De pers, de politiek en de wereldbevolking volgen de stad op de voet.

Alles draagt bij aan de status van wereldstad en tegelijkertijd is elke buurt een op zichzelf staand dorp. Een stad in delen opgedeeld. Hagenaars en Hagenezen, zand en veen. Elke wijk en elke straat vol van herinneringen, ontmoetingen, verdriet en geluk.

Een stad die dagelijks de voorpagina haalt, maar waarvan maar weinig mensen de geschiedenis kennen. Den Haag zit boordevol verhalen over vroeger en nu. Daarom schrijf ik over Den Haag. Over wat mij opvalt, raakt en verwondert.'

Dubbelleven (nieuws, 2019)

In de hoek waar de klappen vallen 



Schreef Donald Nolet met Versleuteld een prijswinnende thriller over de Tweede Wereldoorlog en leidde hij in Handschrift van de Duivel de lezer rond in een labyrint vol raadselen over een eeuwenoud manuscript, in zijn nieuwe thriller zoekt hij de hoek op waar de klappen vallen.

Hoek heet de derde thriller - met fraaie omslag - van Donald Nolet en verschijnt op 16 mei bij uitgeverij Cargo. Hoek verwijst naar de bijnaam van Alexander Holman. Het is een man met een dubbelleven. Hij is een levende legende in de kickbokswereld; als begenadigd trainer heeft hij vele vechters naar de top geleid. Tegelijkertijd is Holman sinds jaar en dag de rechterhand van André Krook, een van de laatste godfathers van de Amsterdamse onderwereld.

De hechte vriendschap tussen de twee jeugdvrienden komt onder druk te staan wanneer een Syrische vluchteling de boksschool binnenloopt. De jongen is het grootste talent dat hij ooit onder zijn hoede heeft gehad, maar de razendsnelle opmars van zijn nieuwe protegé plaatst ook Holman in het felle licht van de schijnwerpers. Het zorgvuldig bewaarde evenwicht tussen zijn twee levens wankelt. De gevolgen zijn niet zonder gevaar, zeg maar gerust: dodelijk.

Donald Nolet (1975) won met zijn debuutthriller Versleuteld in 2014 meteen de Gouden Strop én de Schaduwprijs voor beste thrillerdebuut. Hij was na Bram Dehouck de tweede en meteen de laatste die deze dubbelslag binnenhaalde. In 2016 verscheen Handschrift van de duivel, waarmee hij op de shortlist van de Gouden Strop stond. Donald Nolet woont in Alkmaar en werkt als copywriter in de reclamewereld.

Onorigineel (nieuws, 2019)

Canadees imiteert zijn voorbeeld Appie Baantjer 



'Opgedragen aan Albert Cornelis Baantjer, zonder wie dit boek nooit was geschreven. Dit is mijn eerbetoon aan de grootmeester.' Dit schrijft Paul Dieudonné als opdracht in zijn eerste boek. Hij ziet zichzelf als een leerling van Appie Baantjer, geestelijk vader van rechercheur de Cock.

De in 2010 overleden schrijver Appie Baantjer heeft er een navolger bij. Deze week verscheen Rechercheur De Klerck en het doodvonnis, het debuut van de in Rotterdam geboren en in Canada woonachtige Paul Dieudonné. Grote inspiratiebron voor de Nederlandse Canadees is Appie Baantjer. 'Stel dat Baantjer nóg een detectiveserie had ontwikkeld, dan had mijn boek het eerste deel in deze serie kunnen zijn', laat Dieudonné via zijn uitgeverij E-Pulp Publishers weten.

De in 1960 geboren Dieudonné verhuisde op jonge leeftijd naar Canada. Na jarenlang een antiquariaat te hebben gehad, werd hij door gehoorproblemen genoodzaakt zijn zaak te verkopen. Vanwege de scheiding van zijn geboorteland leest hij de boeken van Baantjer om de band met Nederland sterk te houden. Menig avontuur van De Cock heeft hij gelezen en herlezen.

Sinds hij zijn antiquariaat voor een goede prijs van de hand deed, leidt Dieudonné een rustig bestaan. Hij was toe aan een nieuwe uitdaging. Aanvankelijk schreef hij een nieuw deel in de serie over De Cock, getiteld De Cock en de gretige Charon. Volgens zijn uitgever kunnen alleen experts dit boekje van een echte Baantjer onderscheiden. Omdat de rechten van de De Cock-serie bij een andere uitgeverij liggen, ontwikkelde hij op verzoek van uitgeverij E-Pulp Publishers een nieuwe reeks. Hoofdpersonen zijn rechercheur De Klerck en zijn secondant Ruben Klaver. Als decor koos Dieudonné zijn geboortestad Rotterdam.

In het debuut moeten De Klerck en Klaver een ingewikkelde zaak oplossen. Zakenman Bart Bovend'Eerdt heeft ogenschijnlijk zelfmoord gepleegd door zich aan de Erasmusbrug op te hangen. Maar De Klerck vermoedt dat er meer aan de hand is. Van hogerhand krijgt hij echter te horen dat hij de zaak aan het Openbaar Ministerie moet overdragen. Toch kan De Klerck het niet laten de dood van Bovend'Eerdt te onderzoeken. En het blijft niet bij één raadselachtige zelfmoord.

De auteur is niet bevreesd dat hij van kopieergedrag wordt beschuldigd. Dieudonné: 'Bang? Nee! Natuurlijk zullen ze me van imitatie betichten. En terecht ook. Het is onorigineel! Maar wie met dat verwijt komt, vergeet dat er heel veel mensen zijn zoals ik. Wij missen Baantjer. Wij missen het type boek dat hij schreef. Er is geen goed alternatief. Ik heb getracht dat alternatief te schrijven. De opzet, de schrijfstijl, het is helemaal zoals mijn grote voorbeeld het deed. Alsof Baantjer nóg een serie schreef, niet over de Amsterdamse De Cock, maar over de Rotterdamse speurder De Klerck. Als je dit boek leest, is het alsof Appie Baantjer nog leeft.'

Meer informatie over de auteur is te vinden op http://www.rechercheurdeklerck.nl.

In de race (nieuws, 2019)

Liegende schrijver genomineerd voor thrillerprijs 



Schrijver Dan Mallory is, ondanks leugens over zijn persoonlijk leven, met zijn thriller The Woman in the Window genomineerd voor de British Book Awards. Mallory schreef het boek onder het pseudoniem A.J. Finn.

De auteur gaf onlangs toe dat hij een loopje nam met de waarheid, toen hij vertelde dat hij leed aan een hersentumor. Het tijdschrift New Yorker deed onderzoek en concludeerde dat Dan Mallory leugens vertelde over zijn gezondheidstoestand. Mallory liet daarop weten dat hij mensen liet geloven dat hij te kampen had met kanker, terwijl het duidelijk was dat bij hem tussen de oren niet goed zat.

Van The Woman in the Window zijn inmiddels twee miljoen exemplaren verkocht. In de herfst zal de verfilming van het boek, met rollen voor Amy Adams, Gary Oldman en Julianne Moore, in de bioscoop te zien zijn.

Mallory's uitgeverij HarperCollins is de schrijver altijd blijven steunen. De schrijver erkende dat hij lijdt aan een bipolaire stoornis. Hij betuigde spijt aan eenieder die hij op het verkeerde been heeft gezet. Een nieuwe thriller onder de naam A.J. Finn is in de maak.

The Woman in the Window gaat over een vrouw die haar huis nooit verlaat en haar buren bespioneert. Andere boeken die in de race zijn voor de thrillerprijs zijn onder andere Macbeth van Jo Nesbø en In a House of Lies van Ian Rankin. De winnaar wordt in mei bekendgemaakt.

Bron: iNews

Frontrunner (nieuws, 2019)

Uitgevers publiceren samen audioboeken



A.W. Bruna Uitgevers en De Crime Compagnie hebben elkaar gevonden in het publiceren van audioboeken. Vandaag is het audioboek van Ciao Sicilia van Marelle Boersma verschenen, voorgelezen door Kim Pieters. Het is het eerste tastbare resultaat van de samenwerking tussen de twee uitgevers.

A.W. Bruna gaat de audioboeken van De Crime Compagnie produceren en exploiteren, via afnemers als Luisterrijk.nl, de LuisterBieb van de Koninklijke Bibliotheek en Storytel. Het betreft zowel nieuw te verschijnen titels als backlisttitels, naar verwachting tussen de tien en vijftien per jaar.

‘Op het gebied van e-books zijn wij altijd frontrunner geweest', zegt Ilse Karman, eigenaar en uitgever van De Crime Compagnie. 'Dat gold nog niet voor de audioboeken. Daarom ben ik ook zo blij met de samenwerking met A.W. Bruna, ik denk dat we dankzij hun expertise op audiogebied ons fonds sterk in de markt kunnen zetten,’

Sinds 2016 bouwt A.W. Bruna aan een luisterboekenfonds, dat inmiddels 170 veelal vertaalde titels omvat. In het afgelopen jaar viel er een groei in omzet te noteren van 64% ten opzichte van 2017. De uitgeverij wil het fonds in de komende jaren fors uitbouwen. Niet alleen door méér titels te produceren, maar vooral ook door een breder aanbod in de markt te zetten met diverse non-fictietitels en producties van eigen bodem. 'De samenwerking met De Crime Compagnie, gespecialiseerd in Nederlandstalige thrillers, sluit wat mij betreft naadloos aan bij die laatste ambitie', aldus Steven Maat, uitgever fictie bij A.W. Bruna Uitgevers.

Naast de 'Ik vertrek'-thriller van Marelle Boersma zullen de volgende titels binnenkort beschikbaar zullen zijn als audioboek: Pretty Boy van Ingrid Oonincx, Mij zie je niet van Loes den Hollander,

Alibi van Martine Kamphuis en Amalia’s erfenis van Marianne en Theo Hoogstraaten. 

Drijvende kracht (nieuws, 2019)

Hebban-baas wordt thrillerauteur 




Wie de naam Jens Vern hoort zal waarschijnlijk denken aan het zoveelste thrillertalent uit Scandinavië. Maar de persoon die zich deze naam heeft aangemeten komt niet uit een angstaanjagend Aarhus of hels Helsinki. Nee, het is een man die in de Bollenstreek woont en in het dagelijks leven de telefoon opneemt met 'Sander Verheijen'. 


Uitgeverij Volt heeft deze week een deal gesloten met Sander Verheijen (Lisse, 1974) voor het leveren van een thriller. Voor wie onder een tegel heeft geleefd: de schrijver was ooit een van de drijvende krachten achter de thrillersite Crimezone.nl en nu de hoofdredacteur van website Hebban.nl, die zichzelf de grootste boekencommunity van Nederland en Vlaanderen noemt.

Na bemiddeling van literair agent Stijn de Vries vond Verheijen onderdak bij Volt, onderdeel van Singel uitgeverijen. Volt-uitgever en tamelijk vlijtig thrillerkwisdeelnemer Bart Wessels laat in een persbericht weten: 'Sander is een bekende in de thrillerwereld en ik was erg onder de indruk van zijn synopsis en de eerste hoofdstukken. Ik kijk ernaar uit om met hem samen te werken.'

'En ik ken Bart al vrij lang', reageert de kersverse thrillerschrijver. 'In het verleden hebben we veelvuldig met elkaar gepraat over thrillers en de ontwikkelingen in de wereld van het spannende boek. Des te leuker vond ik het dat hij zo enthousiast was over mijn thrilleridee en het heel graag wil uitgeven.'

De thriller krijgt de titel De macht van K. Daarin nemen hoofdpersonen Tim Turner en Emily Green het op tegen het grootste informatiebeveiligingsbedrijf ter wereld. Het boek speelt zich onder andere af in Washington DC en Den Haag. Naar verwachting komt het boek in de zomer van 2020 op de markt.

Het is overigens niet het eerste boek van Verheijen. In november 2017 verscheen bij uitgeverij HarperCollins Holland Ik kan er nét niet bij, waarin hij vertelt over zijn zonen, de tweeling Willem en Maurits. De een werd geboren met een zware hersenbeschadiging, de ander heeft autisme.

Waarom Verheijen voor het pseudoniem Jens Vern heeft gekozen, is niet bekend. 'Jens' is zowel een Deense jongensnaam (betekenis 'God is genadig') als een plaats in het Zwitserse kanton Bern én een ander woord voor 'dreun'. 'Vern' is een Griekse jongensnaam (die overigens vaak aan Scandinavische knapen wordt gegeven) en betekent 'elzenbos'.

Op de foto (vlnr): Bart Wessels, Stijn de Vries en Sander Verheijen

Universum (nieuws, 2019)

Bestseller Michael Crichton krijgt na halve eeuw vervolg 


Uitgeefconcern Harper Collins brengt op 12 november de thriller The Andromeda Evolution van Michael Crichton op de markt. Het is een vervolg op The Andromeda Strain waarmee de in 2008 overleden Amerikaanse schrijver een halve eeuw geleden een grote hit scoorde.


The Andromeda Strain effende het pad naar succes voor Michael Crichton, die uitgroeide tot een van de populairste verhalenvertellers van zijn tijd. De schrijver laat in dat boek een satelliet neerstorten bij het dorpje Piedmont in New Mexico. De satelliet werd gebruikt om micro-organismen in de bovenste lagen van de atmosfeer te onderzoeken voor biologische oorlogsvoering.

Als de regering mensen naar de plek stuurt waar de satelliet is neergestort, blijkt iedereen in het dorp te zijn gestorven op bizarre wijze. Sommigen hebben zelfmoord gepleegd. Een groep wetenschappers wordt ingezet om uit te zoeken wat er is gebeurd.

Het boek vormde de basis voor de gelijknamige sciencefictionfilm uit 1971 (foto) onder regie van Robert Wise en een televisieserie uit 2008 van Mikael Salomon. The Andromeda Evolution wordt door SF-auteur Daniel H. Wilson geschreven.

'Michael zette met The Andromeda Strain de norm voor soortgelijke thrillers', aldus Crichtons weduwe Sherri, nu CEO van CrichtonSun LLC, de onderneming die zijn nalatenschap beheert. 'Dit nieuwe boek is voor zijn fans, een viering van Michaels universum. Met het boek kunnen we hem ook introduceren bij nieuwe generaties lezers, die zijn werelden nog moeten ontdekken.'

Na de dood van Crichton zijn er drie boeken verschenen waarop zijn naam prijkt. De schrijver liet een berg verhaalideeën achter op zijn computer, die door andere auteurs zijn uitgewerkt. Zo werd het manuscript voor Micro (2011) voltooid door Richard Preston. Andere na Crichtons dood verschenen boeken zijn Dragon Teeth (2017) en Pirate Latitudes (2009). The Andromeda Evolution is het eerste boek waarvan de verhaallijn of de plot niet eerder is verzonnen door Crichton.

Bron: The Real Book Spy

Groot publiek (nieuws, 2019)

Esther Verhoef flikt het weer: direct op 1 



Ze draagt met recht de titel bestsellerauteur. Met haar nieuwe thriller Façade bevestigt Esther Verhoef opnieuw die status. De roadtriproman komt deze week direct binnen op de eerste plaats van de Bestseller 60. 

De uitgebreide promotie van haar nieuwe boek - Esther Verhoef verscheen in diverse praatshows op radio en tv en deed haar zegje in diverse interviews - zullen ongetwijfeld hebben bijgedragen aan dit succes. Maar de schrijfster heeft nu al een kleine tien jaar bewezen het in zich om boeken te publiceren die een groot publiek aanspreken.

Volgens uitgeverij Prometheus is Façade  Verhoefs meest beklemmende thriller ooit. Het verhaal gaat over Iris van der Steen. Twee jaar na haar pijnlijke scheiding komt de jonge moeder eindelijk aan vakantie toe. Een roadtrip dwars door snikheet Europa met oldtimer Toet, en stapels cassettebandjes uit haar jeugd, moet haar dichter bij zichzelf en bij haar reislustige moeder in Portugal brengen.

Wanneer ze de knappe, charismatische sportinstructeur Mischa de Jong laat instappen lijkt de reis een romantische wending te nemen. Maar Mischa is - uiteraard, het is immers een thriller - niet wie hij zegt te zijn.

Façade is het zesde boek van de Brabantse auteur die direct op de hoogste plaats van de CPNB-lijst neerploft. Ook haar thriller De kraamhulp uit 2014 was een instanthit, met een verblijf van vier weken op plek 1. Déja vu uit 2010 stond vijf weken bovenaan en de met een Gouden Strop bekroonde Lieve mama (2015) hield het twee weken vol op het hoogste treetje. Verder schoten haar romans Nazomer (2017, 5 weken op 1) en Tegenlicht (2012, 4 weken op 1) direct raak.

Volgens de laatst bekende cijfers zijn van Verhoefs psychologische thrillers en romans circa 2,4 miljoen exemplaren verkocht. Haar werk is in tal van landen verschenen, waaronder in de Verenigde Staten, Duitsland en Korea.

Onnoemelijk leed (nieuws, 2019)

Misdaadauteur kreeg PTSS na aanslagen



Politiecommissaris Christian De Coninck, auteur van ruim een dozijn misdaadromans, werd na de aanslagen van 22 maart 2016 op luchthaven Zaventem en het Brusselse metrostation Maalbeek getroffen door een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Hij schreef daarover het boek Die dag heeft Brussel geweend (en ik ook).

Christian De Coninck, die nu woordvoerder van de Brusselse lokale politie is, publiceerde zijn eerste politieroman, De Praagse connectie, in 2007. Zijn jongste, Bloedvlag, dateert van vorig jaar. Na de aanslag op het vliegveld, drie jaar geleden, volgde de terreurdaad in het metrostation. De Coninck was op de dag zelve ter plekke in Maalbeek. 'Ik ben toen het terrein opgegaan, naar een vooruitgeschoven medische post, en daar ben ik geconfronteerd met onnoemelijk leed', zegt hij in de krant De Morgen. 'Ik ben toen niet afgedaald in het metrostation zelf, en dat is misschien maar best ook.'

De politiewoordvoerder bleef nog maanden daarna aan het werk, maar kreeg toch een terugslag. De Coninck werd maandenlang geplaagd door psychosomatische problemen en uiteindelijk luidde de diagnose PTSS.

'Dat kon niet, dacht ik, dat was voor mietjes en voor plantrekkers', aldus De Coninck. 'Een paar weken na de aanslag had ik een uitnodiging gekregen voor een debriefing met het stressteam over de aanslagen, maar ik ben daar niet heen geweest. Ik vraag me soms af of het niet beter zou zijn dergelijke debriefings verplicht te maken. Had men mij toen verplicht om daar wel heen te gaan, was mijn probleem misschien vroeger opgemerkt.'

Eind vorige week schreef De Coninck het volgende op zijn website: 'De laatste maanden werd ik getroffen door ernstige gezondheidsproblemen die te linken zijn aan het feit dat ik op 22 maart 2016 op het terrein geconfronteerd met de aanslag in het metro station Maalbeek. Men heeft mij aangeraden om 'het van mij af te schrijven'. Ik heb het ook gedaan, in de hoop dat het helend zou werken. Het was helaas een slag in het water. Het heeft niet gewerkt, wel integendeel, het is me heel slecht bekomen, maar goed, ondertussen is het boek verschenen. (...) Ik praat er openhartig over wat er die dag is gebeurd en hoe in de nasleep ervan mijn professioneel en privé-leven werden overhoop gehaald.'

Bronnen: De Morgen, website Christian De Coninck

Mick Herron - Dode leeuwen (2019)

Een intimiderende chef 



(Door Peter Kuijt)

Met Dode leeuwen won de Brit Mick Herron zes jaar geleden de prestigieuze Gold Dagger Award. Het is het tweede deel in een serie thrillers over Slough House, een afdeling van de Britse geheime dienst, waar niet de meest briljante geesten huizen. Als je het als geheim agent niet goed doet, kom je daar terecht.

Het ‘afvoerputje van MI5’ wordt geleid door Jackson Lamb, een karakter waarvoor Herron inspiratie opdeed bij de zwaarlijvige politieman Andy Dalziel uit de misdaadromans van Reginald Hill. En inderdaad, Lamb doet in grofheid niet onder voor Dalziel. Hij laat ongegeneerd scheten in het bijzijn van anderen, die hij ook nog eens zwaar beledigt, bedriegt en bedreigt.

Maar Lamb heeft wel oog voor gevaren die het Verenigd Koninkrijk bedreigen. Hij ruikt onraad als een collega uit het Koude Oorlog-tijdperk dood wordt aangetroffen in een bus, ogenschijnlijk overleden aan een hartaanval.

De agenten van Slough House moeten onderzoek doen en tegelijkertijd een Russische oligarch die men voor MI5 wil rekruteren proberen te paaien. En dan is er nog een andere Rus die op een verwoestende wraak zint.

Mick Herron eist de volle aandacht met de introductie van vele kleurrijke personages. Tegelijk doet hij verwoede pogingen de geestigste schrijver ooit te zijn. Niet alle kwinkslagen en woordspelingen komen uit de verf, waardoor je af en toe de draad kwijtraakt. Maar gaandeweg raak je gewend aan de vele zijpaadjes die Herron inslaat, komt er lijn in het verhaal dat uiteindelijk met een meer dan bevredigende finale afsluit.

Mick Herron - Dode leeuwen. Uitgeverij Prometheus, 336 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Sebastian Fitzek - Stoel 7A (2019)

Een duivels dilemma in het vliegtuig 



(Door Hans Knegtmans)

Wie een hekel heeft aan literaire spoilers moet de proloog van Stoel 7A beslist overslaan.

Die bevat namelijk in bedekte termen het slot van het boek, en daar kunt u beter nog even mee wachten.

De zwangere Nele is op weg naar een ziekenhuis in Berlijn, waar ze een keizersnede zal ondergaan. Maar de taxichauffeur die haar naar het ziekenhuis zou rijden, levert haar af bij een vervallen gebouw, dat duidelijk geen dienst meer doet als ziekenhuis. Ze is gevangen, maar waarom?

Dan is er psychiater Mats Krüger, de vader van Nele. Die woont sinds de dood van zijn vrouw in Buenos Aires en moet het vliegtuig nemen om zijn dochter en kleinkind te ontmoeten. Mats lijdt aan een extreme vliegfobie en sterft duizend doden, nog voor hij daadwerkelijk in het toestel stapt.

Alsof de reis al niet spannend genoeg is, wordt hij gebeld door iemand met mechanisch vervormde stem. De boodschap is glashelder: hij moet het toestel voor het zijn bestemming bereikt laten verongelukken, waarbij de meer dan 600 inzittenden zullen omkomen. Het alternatief is dat de reizigers ongemoeid blijven, maar dat Nele wordt gedood, met baby en al.

Je kunt je afvragen hoe een vreedzame psychiater een vliegtuig kan laten verongelukken, maar auteur Sebastian Fitzek componeert schijnbaar spelenderwijs. De telefoonstem herinnert Mats eraan dat hij lang geleden een patiënte, die leed aan 'posttraumatisch-bitterheidsyndroom' zodanig wist op te lappen dat ze met haar agressieve gevoelens kon omgaan. Dan moet het ook mogelijk zijn om het effect van die therapie ongedaan te maken. Toch? En laat nu uitgerekend deze voormalige patiënte purser zijn van het vliegtuig! En zo bevat het boek meer toevalligheden, die de lezer met een pietjeprecieskarakter misschien niet zullen bevallen.

Anderzijds beijvert Fitzek zich om tussen de regels duidelijk te maken dat Mats geen heilige is. Zijn zieke vrouw deed tevergeefs een beroep op hem om de laatste minuten van haar leven bij haar door te brengen. Hij kon de aanblik letterlijk niet verdragen en dat neemt hij zichzelf nog steeds kwalijk. Hoe reageert iemand die toch al gebukt gaat onder schuldgevoelens op een duivels dilemma? Voor verstrooiingsliteratuur is dit zware kost.

Sebastian Fitzek - Stoel 7A. Uitgeverij The House of Books, 384 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool. 

Bloedsporen (nieuws, 2019)

Camilla komt naar ons toe deze lente 



De Zweedse bestsellerauteur Camilla Läckberg is begin mei in Nederland voor een tweedaags bezoek. Op 7 en 8 mei zal zij de Nederlandse vertaling van haar nieuwe thriller promoten. En de boekpresentatie zal groots en feestelijk zijn, belooft haar uitgeverij The House of Books die binnenkort met meer details naar buiten zal treden. 

Gouden kooi, het nieuwe boek van de door de uitgever bestempelde 'Europese koningin van de thriller', is dus geen nieuwe loot aan de succesvolle Fjällbacka-stam, maar het eerste deel van een tweeluik. Centraal daarin staat Faye, een vrouw die bereid is heel ver te gaan om haar doel te bereiken: wraak.

Faye en Jack zijn het absolute droompaar. Ze hebben een succesvol bedrijf en wonen in een luxe appartement. Hun dochter Julienne is de bekroning van hun geluk. Maar schijn bedriegt. Fayes leven draait alleen nog om vertwijfelde pogingen het Jack naar de zin te maken, maar zijn verachting is in ieder gebaar zichtbaar.

Wat verbergt haar eens zo lieve man voor haar? Wanneer Jack en Julienne niet terugkeren van een boottochtje en de politie bloedsporen in het appartement vindt, valt de verdenking al snel op Jack. Heeft hij zijn eigen dochter vermoord? Niets in Fayes leven is nog hoe het was...


Camilla Läckberg debuteerde in 2003 met IJsprinses, het eerste deel in de Fjällbacka-serie. De schrijfcarrière van deze econome nam daarna snel een internationale vlucht. Haar werk verschijnt inmiddels in meer dan veertig talen en zestig landen. De teller staat inmiddels op 23 miljoen verkochte exemplaren. Al haar thrillers zijn ook verfilmd.

The House of Books, na Ambo|Anthos, de nieuwe uitgever van  Läckberg, belooft na dit tweeluik overigens ook een nieuw deel in de Fjällbacka-serie. Behalve thrillers schrijft Läckberg ook kook- en kinderboeken. Daarnaast is ze maatschappelijk zeer betrokken en zet ze zich in voor goede doelen waaronder het kankerfonds voor kinderen. Verder steunt zij actief ondernemingen die door vrouwen zijn opgericht.

Chaos en paniek (nieuws, 2019)

James Patterson laat Amerikaanse president vermoorden



Liet hij vorig jaar nog in samenwerking met Bill Clinton de Amerikaanse president spoorloos verdwijnen, in zijn nieuwste Alex Cross-thriller wacht het staatshoofd een triester lot: een fatale kogel. Doelwit Alex Cross verschijnt op 28 maart bij uitgeverij Cargo.

De president van Amerika is vermoord door een sluipschutter. Terwijl het hele land in shock is en honderdduizenden in Washington de begrafenis bijwonen, krijgt rechercheur en psycholoog Alex Cross de opdracht om samen met de FBI het onderzoek te starten.

Alex en zijn vrouw Bree Stone, hoofd van de politie, staan onder grote druk om antwoorden te vinden, maar al snel blijkt een angstig voorgevoel van Alex uit te komen. Dit was niet alleen een aanval op de president, maar ook een doelbewuste aanslag op het functioneren van het hele land. Alex Cross zal alles op alles moeten zetten om zes getrainde huurmoordenaars tegen te gaan in de chaos en paniek van Washington DC.

James Patterson (1947) is de succesvolste hedendaagse thrillerauteur ter wereld. Van zijn boeken zijn meer dan 240 miljoen exemplaren verkocht. Hij schreef de zeer succesvolle thrillerreeksen: Alex Cross en The Women's Murder Club. James Patterson woont en werkt in Florida. Samen met  oud-president Bill Clinton schreef Patterson in 2018 President vermist. Het boek is meer dan 1 miljoen keer verkocht.

Te elfder ure (nieuws, 2019)

Verfilming 'De zwarte duivel' afgeblazen



Het plan zag er goed uit. Er was een behoorlijke filmmaatschappij bij betrokken. Maar toch gaat de verfilming van De zwarte duivel, de thriller van Jacob Vis, niet door. Dat heeft de schrijver laten weten.

Vijf jaar geleden verscheen De zwarte duivel bij uitgeverij Ellessy Crime, het drieëntwintigste boek van Jacob Vis. Daarin verhaalt hij over de houtskoolbranders Gerrit en Benjamin Jonker en hun zus Geertje die een eeuw geleden betrokken raken bij bizarre zaken in het Ronde Huis, een mysterieus gebouw (zie foto) dat tot in de jaren 60 van de vorige eeuw in de bossen bij Nunspeet stond.

Het pand was eigendom van landheer Frank van Vloten die tegen grof geld orgiën organiseerde voor hoge gasten. In het boek vinden wandelaars in 2013 bij de resten van het landhuis het onthoofde lijk van een jonge vrouw. Het moordonderzoek brengt commissaris Ben van Arkel, een oude bekende voor fans van Vis' thrillers, in de doorgaans potdicht gesloten kringen van de Oekraïense maffia.

Vis' boek heette aanvankelijk Het ronde huis, maar het nauwelijks voorstelbare toeval wil dat eind januari 2014, een maand voor publicatie van De zwarte duivel, bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff Het Ronde Huis van Almar Otten verscheen. Daarin fungeerde het ronde huis bij Nunspeet ook al als een van de hoofdrolspelers.

In Ottens thriller wordt geschreven over een onopgeloste moordzaak, een verdwenen meisje en gruwelijke gebeurtenissen die zich zouden hebben afgespeeld in het Ronde Huis. Vis zei destijds: 'Er zijn allerlei geruchten, onder meer over orgieën waaraan onder anderen onze toenmalige prins-gemaal Hendrik en de Duitse keizer zouden hebben deelgenomen. Niets is bewezen, dus alles is mogelijk en daar kun je als thrillerschrijver mooi je fantasie op loslaten.'

In december 2013 werd bekend dat zowel Otten als Vis een thriller over het Ronde Huis aan het schrijven was. 'Ik was geschokt toen bleek dat Otten hetzelfde onderwerp, dezelfde titel en vrijwel dezelfde cover had gekozen', zei Vis toen. 'Ik denk dat bij hem hetzelfde het geval was. Je werkt je een slag in de rondte en komt tot je verbijstering tot de ontdekking dat iemand anders met precies hetzelfde bezig was. Een krankzinnig toeval, temeer nu beide boeken bijna tegelijk zijn uitgekomen.'

Met De zwarte duivel belandde Vis op de longlist voor de Gouden Strop. Later toonde een filmmaatschappij interesse voor zijn manuscript. 'Te elfder ure is het project toch afgeblazen', laat Vis weten. 'Ze vonden het te ingewikkeld om een verhaal met twee verhaallijnen met ene eeuw
tussenruimte te verfilmen.' Vis betreurt het dat het project is gestrand. 'Erg jammer, want het was leuk geweest om dit boek op het scherm terug te zien.'

Thriller Magazine (2019)

Een mager zesje voor misdaadglossy



(Door Peter Kuijt)

Vijf jaar na de verschijning van het zevende en laatste Crimezone Magazine (hoewel op de laatste pagina na een achtste deel werd beloofd), zette de redactie van boekencommunity Hebban.nl de schouders onder de publicatie van een nieuwe glossy over het spannende boek. 'Een eenmalige uitgave', stelt de redactie. Dat is jammer. 

Het tijdschrift, samengesteld door Hebban-hoofdredacteur Sander Verheijen en thrillerkenner en -schrijver Soraya Vink, telt inclusief kaft 154 pagina's. Daarvan zijn er zesentwintig ingeruimd voor advertenties, waaronder drie pagina's voor de Hebban-app en een oproep om deel te nemen aan de Reading Challenge.

Er zijn interviews met Esther Verhoef, het trio Simon de Waal-Lex Passchier-Peter Römer, YA-auteur Margje Woodrow en drie 'veelbelovende' debutanten. Vier auteurs leveren columns dan wel verhalen aan, er zijn dossiers over M.J. Arlidge en The Godfather van Mario Puzo en recensies.

Het blad ziet er gelikt uit. De vormgeving is om door een ringetje te halen. Enige bedenkingen kun je plaatsen bij de foto van Daan Schuurmans (uit Ik weet wie je bent, matige serie overigens) op de cover. Het magazine gaat in de eerste plaats toch om (thriller)schrijvers, niet om acteurs.

Na lezing komen we echter niet veel verder dan een mager zesje als rapportcijfer. De reden? Het ontbreken van verrassende en prikkelende verhalen. Toen het interview met Esther Verhoef werd aangekondigd, dachten we 'toch niet weer een interview met haar'. Dit verhaal stelde uiteindelijk toch niet teleur, met name kwam dat door de uitgebreide antwoorden van de schrijfster. Een kleine ramp was het verhaal over Thomas Olde Heuvelt. Het stuk ontsteeg nauwelijks het niveau van een opstel van een middelbare scholier. De verslaggeefster van dienst schrijft bijvoorbeeld: 'Ik zoek een plekje met zo min mogelijk modder om te parkeren. Stel je voor dat je hier vast komt te zitten in de blubber...'

Dat er op de redactie van Hebban mensen werken die verzot zijn op lijstjes, is goed aan dit tijdschrift te zien: spannende televisieseries, seriepersonages, de tien mooiste thrillers, de favoriete SF-topvijf van Charles den Tex, een bingewatchoverzicht, de 7 boeken die je moet lezen na de Netflix-serie 13 Reasons Why, de lijst met lijstjes lijkt onuitputtelijk.

In plaats daarvan hadden we liever nóg een extra 'aanstootgevende' column gelezen of een beschouwing over hoe het nu echt met de Nederlandse thriller is gesteld: is er sprake van 'vertrutting' of niet? Ronduit verspilde moeite (en pagina's) vinden we het Dossier Seriepersonages. Een en ander staat (of stond) al uitgebreid op de Hebban-site, waarom dat nog eens herhalen?

Kortom, we hopen dat er nog een Thriller Magazine in het vat zit. Mooie gelegenheid voor de redactie om zich te revancheren.

Thriller Magazine was online te bestellen voor € 7,95 en is zolang de voorraad strekt af te halen bij een Libris-boekhandel. 

Een beeldschone Poolse (nieuws, 2019)

Bosnië-veteraan schrijft thriller over Derde Rijk



Nog maar pas veertig jaar en Aslak Nore heeft al een heel leven achter de rug. Gediend in het leger, het nieuws verslagen in Afghanistan en prijswinnend auteur met vijf boeken op zijn naam. Uitgeverij HarperCollins Holland publiceert op 9 april zijn spionageroman Wolfsangel. 

Het verhaal van Wolfsangel: Gedesillusioneerd keert de Noorse soldaat Henry Storm terug van het Oostfront. Daar vocht hij aan de zijde van de Duitsers.

Hij wil aan zijn omgeving laten zien dat hij het nationaal-socialisme achter zich heeft gelaten en heeft zijn zinnen gezet op wraak nemen op de nazi's. Daarom gaat hij als spion voor de geallieerden terug naar Duitsland en probeert te achterhalen of de geheime raketbasis in Peenemünde die een superwapen moet huisvesten, echt bestaat.

Werner Sorge is officier voor de Duitse geheime dienst, en heeft als opdracht Storm uit te schakelen. Daarbij zet Sorge zijn eigen geheime wapen in: een beeldschone Poolse vrouw die gerekruteerd is als Duitse agent. Lukt het Storm zijn buitgemaakte kennis het Derde Rijk uit te smokkelen, of slaagt Sorge erin hem in de Wolfsangel te vangen?

Voordat Aslak Nore (1978) de pen ter hand nam, diende hij in het Noorse leger. Zo maakte hij deel uit van de NAVO-troepen in Bosnië. Hij was vervolgens werkzaam als journalist voor de Noorse militaire missie in Afghanistan en de Amerikaanse troepen in Irak.

In 2007 debuteerde hij met God is Noors, een non-fictieboek over Noorse soldaten. Twee jaar later publiceerde hij een non-fictieboek over multicultureel Noorwegen, waarin hij analyseerde dat zijn land extremer wordt 'in goed en kwaad'. In 2012 en 2013 volgden twee spionageromans die zich afspeelden in de jaren 90. Voor Ulevellen (oftewel Wolfsangel) uit 2017 ontving hij de Rivertonprijs. Momenteel woont hij met zijn vrouw en kinderen in de Provence waar hij aan zijn nieuwe boek werkt.

Botten (nieuws, 2019)

Moeder verwennen met een verdwijning 



Als je een thriller wil uitbrengen met de titel Moederdag, dan moet je dat niet ergens in het najaar doen. Uitgeverij Volt heeft dat goed begrepen. De van deze titel voorziene nieuwe thriller van de Duitse Nele Neuhaus verschijnt een kleine twee weken voor de dag dat we mama in het zonnetje zetten.

Op Moederdag wordt doorgaans de moeder des huize nog eens extra gewaardeerd, hetzij met een lekker luchtje, een airfryer of een op school gemaakte asbak van klei. Maar in de thriller van Nele Neuhaus worden mama's verre van verwend.

In het woonhuis bij een gesloten fabriek wordt een stoffelijk overschot gevonden. Het blijkt de voormalige uitbater van de fabriek, Theodor Reifenrath. Rechercheur Pia Sander en haar baas Oliver von Bodenstein, de vaste hoofdpersonen in de thrillers van Neuhaus, ontdekken nog iets anders gruwelijks op de plaats delict: menselijke botten, die van meerdere slachtoffers afkomstig lijken.

Na forensisch onderzoek kunnen enkele slachtoffers geïdentificeerd worden. Het blijken vrouwen te zijn die als vermist gemeld staan. Ze zijn in verschillende jaren verdwenen, de meest recente vermissing is van vorig jaar.

Een patroon wordt zichtbaar: alle slachtoffers zijn verdwenen op Moederdag. Pia denkt niet dat Reifenrath verantwoordelijk is voor de moorden, wat zou betekenen dat de dader nog rondloopt. En het is bijna mei, dus haar tijd raakt op.

Nele Neuhaus (1967) is het geslaagde voorbeeld van een schrijver die haar eerste thrillers in eigen beheer uitgaf. Nu is ze een van de succesvolste Duitse thrillerauteurs van dit moment, met meer dan negen miljoen verkochte exemplaren van haar boeken.

Neuhaus, die in Münster werd geboren, in Paderborn opgroeide en geschiedenis, rechtswetenschappen en germanistiek studeerde, begon al vroeg met schrijven. Rond haar veertiende fabriceerde ze met knip- en plakwerk haar eerste boekjes. Die zelfredzaamheid kwam haar ook van pas toen keer op keer haar manuscripten werden geretourneerd door uitgevers. In 2004 las ze voor het eerst over 'book on demand'-uitgeverijen die je de kans bieden om - ongeacht de kwaliteit ervan - je eigen boek te laten drukken.

Van haar debuut Unter Haien liet ze voor 3500 euro 500 exemplaren drukken. De chauffeurs van de vleesfabriek van haar toenmalige echtgenoot zorgden voor de distributie naar de boekhandel. Na haar debuut verschenen Neuhaus' eerste en tweede deel in de Taunus Krimi-reeks, Eine unbeliebte Frau en Mordsfreunde, eveneens via book-on-demand. Daarna raakte een Duitse uitgeverij geïnteresseerd, niet in het minst door enthousiaste verhalen van de eigenaar van een boekwinkel. Zij bood Neuhaus een contract aan en zag haar volgende thrillers bestsellers worden.

Toekomstbestendig (nieuws, 2019)

James Patterson blijft weldoen 


James Patterson is een filantroop in optima forma. De best verdienende thrillerauteur ter wereld kan het weldoen niet laten. Nadat hij kort geleden drie miljoen dollar schonk aan de universiteit van Florida ten behoeve van een leesproject, heeft hij vandaag een prijs voor jonge boekverkopers in het leven geroepen.  

De prijs heet Young Bookseller Special Achievement Award en wordt in samenwerking met de Britse Booksellers Association toegekend. De award waaraan een geldbedrag van 500 Britse ponden hangt, wordt gegeven aan boekverkopers die niet ouder zijn dan 25 en die op zijn minst al twaalf maanden in de winkel staan. Gegadigden uit het Verenigd Koninkrijk en Ierland mogen door hun managers of collega's worden voorgedragen.

In de afgelopen jaren heeft James Patterson al een half miljoen pond verstrekt aan onafhankelijke boekwinkels in Groot-Brittannië ten behoeve van een opknapbeurt voor de winkel of voorleesprojecten. In de VS gaat hij even genereus te werk, zo doneerde hij een miljoen dollar aan de boekenbranche.

'Ik ben overweldigd door de passie en energie van zo veel jonge boekhandelaren', verklaarde Patterson tegenover The Bookseller. 'Zij helpen de toekomst van de boekindustrie vormgeven.' De namen van mogelijke winnaars kunnen vanaf vandaag worden opgegeven. De winnaars worden bekendgemaakt in juli tijdens de Theakston Old Peculier Crime Writing Festival in Harrogaete.

Bron: The Bookseller

Wordt verwacht 460 (nieuws, 2019)

Geen doodgewone familie meer


Opwindend. Opzienbarend. Verontrustend. Verbijsterend. Aldus de Engelse pers over The shut eye, de in 2015 uitgebrachte thriller van de Britse schrijfster Belinda Bauer. Vanaf 4 mei kan de Nederlandse lezer beoordelen of de Britse recensenten het bij het rechte eind hebben, want dan verschijnt de vertaling onder de titel De ziener bij uitgeverij A.W. Bruna.  

Ze was hem maar heel even uit het oog verloren.

Gisteren waren ze nog een doodgewone familie: Anna en James Buck, en hun kleine jongen Daniel. Maar in een moment van onoplettendheid veranderde alles. Een voordeur die niet goed dicht was... en Daniel was weg.

Nu zijn Anna en James twee vreemden die elkaar niet meer recht in de ogen kunnen kijken. Wantrouwen en stille verwijten vullen de leemte die hun zoon heeft achtergelaten.

Maar Anna zet alles op alles om Daniel terug te vinden – een vierjarige verdwijnt niet zomaar in het niets. Haar wanhopige zoektocht leidt haar naar de rand van de afgrond. En eroverheen...

Ze krijgt geen hulp van de politie. En ook niet van haar man. Daarom grijpt ze met beide handen het aanbod van een vrouw aan die zegt een helderziende te kennen, die weet waar Daniel is.

Belinda Bauer wordt alom beschouwd als een van de beste misdaadschrijvers van haar generatie. Ze groeide op in Engeland en Zuid-Afrika. Ze studeerde journalistiek en werkte vervolgens zeven jaar als verslaggeefster. Ze debuteerde als thrillerschrijver in 2010 met Rusteloos land – het eerste deel van de Exmoor-trilogie – en won daarmee de prestigieuze CWA Gold Dagger Award. De veelgeprezen volgende twee delen, Opgesloten en Verdiende loon, verschenen in de jaren daarna.

Met haar thriller Wat dood is won Bauer de Theakston's Old Peculier Crime Novel of the Year Award. In 2018 stond Blinde drift, als tweede thriller ooit, op de longlist van de Man Booker Prize.

Slecht milieu (nieuws, 2019)

Oud-international strooit met lijken in thriller



Emmanuel Petit, de Franse oud-voetballer, wil een spits worden in het thrillergenre. Petit, die in 1998 met Les Bleus het WK won door Brazilie met 3-0 te verslaan, heeft onlangs zijn debuut gepubliceerd, Dernier Tacle, het eerste deel van een trilogie over misdaad in de voetbalwereld. 


De voormalige middenvelder van Arsenal, FC Barcelona en Chelsea werkt inmiddels aan een tweede thriller dat zich afspeelt op en rond het WK van 1998, waar Oranje vierde werd. Geïnspireerd door de vele recente schandalen in Engeland schrijft Petit zijn derde thriller over pedofilie binnen de voetbalwereld.

De 48-jarige Emmanuel Petit zegt in de Engelse krant The Sun: 'Ik speel al jaren met het idee om fictie te schrijven over voetbal. De corruptieschandalen bij de FIFA (waarbij meerdere bestuurders worden verdacht van omkoperij, fraude en witwassen, red.) waren voor mij de aanzet om te gaan schrijven.'

'Je kunt makkelijk moordverhalen verzinnen in het rijke decor van het voetbal. Kijk maar naar de FIFA, een wereld waar je her en der slachtoffers kunt plaatsen. In mijn tweede boek strooi ik met lijken. In dat boek gaat het over de route die het Franse elftal volgt naar de finale. In elke stad waar we spelen, vallen doden.'

Petit belooft niet alleen maar negatief te schrijven over voetbal. 'Een van mijn karakters is een jonge jongen die via voetbal aan zijn beroerde thuisfront kan ontsnappen. Zelf kwam ik ook uit een slecht milieu, maar een coach hielp me om te komen tot waar ik nu ben.'

De voetballer zal onder zijn eigen naam in de tweede thriller verschijnen, ook zijn toenmalige teamgenoten zijn personages. Petit schrijft de thrillers samen met de uit Marseille afkomstige schrijver Gilles Del Pappas. 'Het skelet van het verhaal, de plot en het drama komt van mij. Ik ben al een oude man en niet in staat om op een computer een stuk te schrijven. Ik doe het allemaal op kladblokken die vol staan met doorhalingen. Ik heb ervaren dat schrijven een langdurig mentaal proces is, veel zwaarder dan het spelen van een voetbalwedstrijd.'

Bron: The Sun

Macht (column, 2019)

Het elfde gebod 

(Door Mariska Overman)  

Na wat heen en weer gebakkelei op verschillende blogs, nam ik de uitnodiging aan om inhoudelijk in te gaan op de blog van Peter Kuijt over de vertrutting van de thriller in ons land. En direct liep ik vast. Want hoe ik ook wikte en woog, ik kan de vorm en de inhoud niet los zien van elkaar. Zodra woorden als vertrutting (Kuijt) en libellisering (Tomas Ross) gebezigd worden, hangt daar een waardeoordeel aan. Dan zeg je daar iets mee. Uit de strekking van de blog maak ik op dat dat waardeoordeel niet positief is.

Persoonlijk heb ik nooit ergens gelezen over de thematiek waar een goede thriller aan moet voldoen. Als het gaat over wat goed is, gaat het over criteria als spanningsopbouw, plot, stijl, et cetera. Of heb ik iets gemist en bestaat er een elfde gebod dat zegt: Gij zult boeken schrijven inclusief maatschappelijke ontwikkelingen want anders is het een truttenthriller (en belandt u in de hel, maar dat terzijde)?

De truttige thrillers (voor het gemak houd ik even deze onaardige betiteling aan) moeten volgens mij in een breder perspectief geplaatst worden. In historisch perspectief. Kennelijk is er al een tijdje een beweging gaande in het thrillerlandschap waarin vrouwen een steeds grotere rol krijgen. Dat past heel goed in een breder maatschappelijk perspectief waarin vrouwen steeds meer ruimte innemen. Kijk naar de artsenopleidingen bijvoorbeeld: meer dan de helft is vrouw. En verandert daardoor het vak? Ontegenzeggelijk. Dat is inherent aan de verschillende wijze waarop vrouwen in de wereld staan, en naar die wereld kijken.

In de literatuur, specifiek in het thrillerlandschap, is dat niets anders. Dat mannen dat onmiddellijk bezien als vertrutting, is een oordeel dat meer zegt over het ongemak met die historisch-maatschappelijke verschuiving, dan over de kwaliteit van de betreffende boeken. Dat er slechte boeken tussen zitten beaam ik onmiddellijk, maar die waren er vroeger ook, en die zijn er ook onder de door mannen geschreven boeken die uit elkaar knallen van maatschappelijke relevantie (ja, dit is ironisch bedoeld).

Lang geleden (19^e eeuw) moest ene Mary Anne Evans onder een pseudoniem (punten als u raadt wie) schrijven om als auteur serieus genomen te worden. Inmiddels hebben we een man gehad die onder een vrouwennaam schreef om gelezen te worden (Suzanne Vermeer).

Waar we idealiter naar toe zouden moeten, is boeken uitgeven die goed zijn, of ze nu door een man of een vrouw geschreven worden, en of ze nu rondom de keukentafel spelen of in een historische context.

Maar. Nu komt ‘de grote maar’. Want wie bepaalt wat er gelezen wordt? Dit is de aloude vraag van de kip of het ei: worden boeken uitgegeven voor de lezers (vraaggestuurd), of lezen lezers de boeken die ze voorgeschoteld krijgen (aanbodgestuurd)?

Als ik hier ook naar de bredere context kijk, zie ik dat de Telegraaf de grootste krant is, en dat SBS6 en RTL4 graag bekeken zenders zijn. In boekenland zie ik eenzelfde tendens: de mensch wil over het algemeen klaarblijkelijk de vlotlezende, niet te moeilijke, boeken (ja, ook mannen. Zij lezen over Gijp en de Dikke Prins). De mensch wil ontspanning, en dat bereik je eerder (kennelijk) als er niet te veel nagedacht hoeft te worden. Bij boeken die gelaagder en/of diepgravender qua thematiek zijn, wordt nu eenmaal meer denkwerk verwacht.

Grote vraag is of je de lezers die macht volledig moet geven. Zij willen makkelijk, dus leveren wij makkelijk (ik chargeer). Ik geloof wat dat betreft heilig in wat Steve Jobs ooit zei:

Some people say, "Give the customers what they want." But that's not my approach. Our job is to figure out what they're going to want before they do. I think Henry Ford once said: "If I'd asked customers what they wanted, they would have told me, 'A faster horse!'" People don't know what they want until you show it to them. That's why I never rely on market research. Our task is to read things that are not yet on the page.”

Maar ik geloof (met tegenzin) ook in de dominantie van het ‘money makes the world go around-principe’ Met andere woorden: als verschillende partijen goed verdienen aan bepaalde boeken, waarom zouden ze dat in godsnaam wijzigen? Omdat ik dat wil? Omdat Kuijt en Ross dat graag willen?

Er is een doelgroep voor iedereen, en het is nu eenmaal zo dat de ene een grotere doelgroep heeft dan de ander. Daar kun je op anticiperen, zoals Paul Goeken en lang geleden Mary Anne deden, of je blijft bij je eigen ding, en legt je erbij neer dat je wellicht nooit een bestseller krijgt. Maar daarom zuur gaan vingerwijzen naar het andere geslacht en de bijhorende zogenaamde vertrutting zal geen zoden aan de dijk zetten. Dat elfde gebod, dat is er niet. En wat mij betreft blijft dat zo.

P.S Let wel, ik preek niet voor eigen parochie hier. Ik heb nu drie boeken geschreven die naar eigen mening best goed zijn. De VN-thrillergids was het in ieder geval wat betreft de tweede daar mee eens: vier sterren voor Voltooid, een thriller inclusief een maatschappelijk thema (voltooid leven en euthanasie). Ook de andere twee gaan dieper dan huis-tuin en keuken problematiek (ouderverstoting en zelfmoord). Lees de recensies er maar op na.

En ja, ik vermoed c.q. vrees dat ze het mede daarom misschien minder goed doen bij het grote publiek. Maar dat is ook maar mijn gedachte.

Mariska Overman is eigenaar van een bureau dat de dood bespreekbaar maakt. Ze schrijft als columnist voor verschillende websites over rouw en dood.

Ze heeft altijd de wens gehad ooit een eigen boek te schrijven. Dat werd Hoofdzaak, een thriller, die in 2017 is verschenen. Ze schreef het in drie maanden tijd. Nadat ze op een vrijdag het manuscript naar de Crime Compagnie had verstuurd, volgde op maandag een uiterst positieve reactie van de uitgever. Na vijf maanden lag het boek in de winkel.

Onlangs verscheen haar derde thriller Verdoemd met seriepersonage Isabal Dieudonné in de hoofdrol.

Onbekende dode (nieuws, 2019)

Millennium 6 komt weekje eerder 



In tegenstelling tot wat eerder werd gemeld ligt Zij die moet sterven niet op 29 augustus in de winkel, maar een week eerder, 22 augustus dus. In de thriller van David Lagercrantz keert Lisbeth Salander terug en maakt zich op voor de finale strijd met haar zus…

Op een morgen wordt een dakloze man dood aangetroffen in een park. Mikael Blomkvist, die vastloopt in een artikel over fake news producerende Rusissche trolfabrieken, wordt door lijkschouwer Frederika Nyman gebeld omdat zijn nummer bij deze man is aangetroffen. Weet hij wie de onbekende dode is?

Lisbeth Salander bevindt zich op dat moment in Moskou. Ze heeft haar uiterlijk aangepast en heeft besloten om nooit meer de prooi te zijn, maar de jager.

Op een feest in een restaurant waarvan de eigenaar ook het brein achter een aantal 'troll factories' is, wil ze eens en voor altijd met haar zus Camilla afrekenen…

David Lagercrantz is journalist en werd internationaal bekend door de bestseller Ik, Zlatan over voetballer Zlatan Ibrahimović en zijn succesvolle voortzetting van de Millennium-serie van Stieg Larsson. Naast zijn schrijverschap zit hij in het bestuur van de Zweedse PEN.

Snel volwassen worden (nieuws, 2019)

Slapeloze nachten in motels



She Rides Shotgun is een lastig te vertalen titel. Maar Karakter Uitgevers heeft met Kind van de rekening een geslaagde poging gedaan. De debuutthriller van de Amerikaan Jordan Harper gaat over een ten dode opgeschreven meisje dat moet vechten en stelen om in leven te blijven. Ze gaat in de leer bij de meest angstaanjagende man die ze kent – haar vader. Het boek ligt op 4 april in de winkels. 

De elfjarige Polly McClusky is verlegen en te oud voor de teddybeer die ze overal mee naartoe sleept. Onverwacht wordt ze herenigd met haar vader Nate, die net uit de gevangenis komt. Hij haalt haar van school en neemt haar mee in een verre van veilige wereld. Eentje vol diefstal, geweld en een constante doodsbedreiging.

Hij doet dat om haar leven te redden. Nate heeft in de gevangenis gevaarlijke vijanden gemaakt. De Aryan Steel-bende heeft een prijs op zijn hoofd gezet, ze hebben zijn ex-vrouw, Polly’s moeder, al vermoord. Polly is hun volgende doelwit.

Nate en Polly weten steeds ternauwernood te ontsnappen en beleven slapeloze nachten in motels. Tijdens hun vlucht is Polly gedwongen om snel volwassen te worden. Ze moet leren hoe je klappen incasseert, hoe je jezelf verdedigt met wapens en hoe je een drugspand moet overvallen.

Op zijn beurt leert Nate wat onvoorwaardelijke liefde inhoudt, iets wat hij nooit heeft gekend. Maar kan hun steeds sterker wordende band het gevaarlijke bestaan aan? Zullen ze ooit een eerlijk leven leiden, zonder angst?

Met She Rides Shotgun won Jordan Harper de 2018 Edgar Award voor beste debuutroman. De schrijver groeide op in Missouri. Hij werkte voor reclamebureaus en was poprecensent. Later ging hij voor televisieseries schrijven. 

De Spanningsblog kreeg eerder al Harpers oorspronkelijke uitgave onder ogen en was onder de indruk. We noteerden: 'Harper schrijft in korte en stotende zinnen, die het gaspedaal bijna gevaarlijk diep indrukken. In een staccato stijl schetst hij hoe de bende Aryan Steel in zijn werk gaat als het om het afrekenen met vijanden gaat. Zo gaat het ook als de ontmoeting tussen Polly en haar vader daar is. Als een filmscène, prachtig. ‘There was nothing but dirty air and silence between them.’

Personages zijn met finesse geschetst, Polly en haar vader zijn levensechte karakters. Fraaie zinnen in overvloed zoals deze: ‘He wanted to choke the world if he only could find its fucking neck.’

Doorlopend schuilt er een gevoel van dreiging in het verhaal. De thriller staat voortdurend onder hoogspanning. De Amerikaanse uitgever van Harper heeft met de woorden 'voortstuwende, grimmige thriller' niets te veel gezegd.'

Compromitterende pose (nieuws, 2019)

Varg Veum en de vluchtelingencrisis



Uitgeverij Marmer liet de Nederlandse lezer vorig jaar opnieuw kennis maken met Gunnar Staalesen, een oude meester van de misdaadliteratuur uit Noorwegen. Volgens de uitgever volgden vele positieve reacties. Op 24 april volgt een nieuw deel uit Staalesens serie over de privédetective Varg Veum, Laat de kinderen tot mij komen. De held raakt betrokken bij een actueel thema: de vluchtelingencrisis.

Op een ochtend wordt Varg Veum van zijn bed gelicht en gearresteerd. Op zijn computer zijn sporen van kinderporno aangetroffen. Op het beeldmateriaal is Veum zelf in een compromitterende pose te zien. De politie verdenkt Veum ervan onderdeel te zijn van een pedofielennetwerk.

In zijn isoleercel graaft Veum in zijn geheugen naar wie er verantwoordelijk kan zijn voor de beelden op zijn computer. Voor de politie staat zijn schuld echter vast en hij wordt in staat van beschuldiging gesteld. Veum ziet nog maar één optie: ontsnappen uit het politiebureau. Achtervolgd door zowel de politie als een onbekende vijand probeert hij er op eigen houtje achter te komen wie de ware schuldige is. Veum ontdekt dat politiek noch politie zich echt bekommeren om het lot van kindvluchtelingen.

Gunnar Staalesen (1947) heeft tientallen boeken op zijn naam staan, hij publiceerde zijn eerste al in 1969. Hij is vooral bekend geworden door zijn thrillers met privédetective Varg Veum, die in 24 landen zijn uitgegeven. Van Varg Veum is ook een televisieserie gemaakt die in Nederland en Vlaanderen op televisie is uitgezonden.

Voor zijn thrillers won Staalesen tweemaal de Rivertonprijs voor de beste Noorse misdaadroman. Gunnar Staalesen woont evenals Varg Veum in Bergen. Omdat deze stad zo'n belangrijke rol speelt in de reeks, heeft de stad het oeuvre van Staalesen geëerd door in 2008 een standbeeld van Varg Veum te laten oprichten bij de Strandkaien 2, het adres waar de detective zijn bureau heeft.

Hun schuld (column, 2019)

Café Borsthaar 

(Door Peter Kuijt)

Nauwelijks verlicht door een weigerachtige lantaarnpaal staat onder het viaduct van de rondweg een café dat betere jaren heeft gekend. Hier schuiven vanavond vijf mannen aan. Ze spelen met bierviltjes, plukken aan de lusjes van het tafelkleed en praten over vroeger. Toen alles beter was.

Ze delen een ambacht en ze delen een verleden. René, Chris, Willem, Peter en Felix zijn schrijvers van misdaadromans. Ieder van hen won de Gouden Strop, in de tijd dat het prijzengeld nog in klinkende guldens werd uitbetaald. Maar de gouden toekomst die in het verschiet lag, is er nooit gekomen.

Ze kunnen van het schrijven niet leven. De een geeft Nederlandse taal aan asielzoekers, de ander runt een B&B met uitzicht op het Markermeer, de volgende helpt zijn broer in de bakkerij met het vullen van worstenbroodjes, de vierde rijdt met een streekbus door Zoetermeer en de laatste verdient een grijpstuiver bij een uitgeverij waar hij manuscripten aan een eerste lezing onderwerpt.

Café Borsthaar is hun stamkroeg. Het is, zoals ze het noemen, een plek voor echte mannen. Mannen met ballen. Die de oorlog hebben meegemaakt, ook al lagen ze toen nog in de luiers. Ze hebben geen weet van chillen in een door hipsters gerunde lounge, halen hun neus op voor met vet steigerhout gevulde ruimtes waar 24 soorten koffie zijn te bestellen en moeten al helemaal niets hebben van zaken met vegan-gerechten op de kaart. ‘Wijvengedoe’, vindt Willem.

Willem komt stampvoetend binnen, hij heeft een kwartiertje onder de overkapping van Borsthaar een sjekkie staan roken. Zijn colbert lijkt nog ruimer te zitten dan de vorige keer. De walm van zware shag doet zijn kompanen achteruit deinzen, maar Willem doet alsof hij het niet ziet.

‘Het is gewoon klote’, zegt Willem. ‘Ik krijg bij mijn uitgeverij geen voet meer aan de grond, terwijl ze wel die blonde Heleen van 34 een contract voor twee boeken hebben aangeboden.’

‘Bekend verhaal’, zegt Peter, die ooit furore maakte met een reeks politieromans over Bureau Hoefkade. ‘De uitgever wil dat mijn commissaris Boudewijn van geslacht verandert en Bo wordt, anders is het over en sluiten.’

Chris kreeg een afwijzing op zijn thriller over een handjevol op een uitkering terende SS’ers in Nederland. Felix hoorde van zijn uitgever dat zijn met Sterk spul getitelde boek over een directeur van een vruchtbaarheidskliniek die tientallen vrouwen met zijn eigen zaad zwanger maakte, niet commercieel genoeg was. Hij zei tegen zijn uitgever dat-ie z'n rug op kon en probeert nu met een thriller over een sumoworstelaar in maatkostuum andere uitgeefhuizen te interesseren. Chris en Felix brommen eensluidend. ‘Je doet er alleen toe als je met gelakte nagels tikt en nog net geen veertig bent.’

René versterkt de treurnis door te vertellen over twee mannenbroeders die onlangs bekenden dat ze geen ‘thriller’ meer op de cover van hun boek willen hebben en gaat vervolgens los over de recensent die een vrouwennaam koos en literaire thrillers begon te schrijven. ‘En dan is er ook nog Karel die onder het pseudoniem van Karin puntjepuntjepuntje boeken vol zomerhittehorror en wintersportgruwel op de markt gooit en er verdomme nog flink aan verdient ook. We komen er pas aan te pas als je je als vrouw gedraagt.’

‘Het is ook hun schuld’, oordeelt de doorgaans grofgebekte Willem. ‘Ik kon het nog wel hebben toen Saskia, Esther en, eh…’

‘Simone’, vullen de anderen aan.

‘…en Simone met hun vrouwenthrillers kwamen. Maar daarna kwamen er nog veel meer van die troela's bij.’

‘En die schrijven weer over vrouwendingetjes’, weet Peter. Vreemdgaande mannen, dochters die op hun leraar vallen, een frauderende yogalerares, een bijziende plastisch chirurg. Het blijft allemaal lekker dicht bij het Vinex-huis.'

'Als je er een gelezen hebt, heb je ze allemaal gelezen', zegt Felix. Hij laat een luide boer, staat op en zegt: 'Even mijn zwager een handje geven.'

‘Ze hebben succes, maar ik begrijp dat succes niet’, zegt Chris, voordat hij zich in een pelpinda verslikt en bijna aan een doodsrochel ten onder gaat. René schiet te hulp en geeft Chris enkele harde klappen op de rug.

‘Au! Tering!’

‘Sorry. Nog een biertje?’

‘Doe maar’, zegt Chris, die nog een keer zijn keel schraapt en vervolgt: ‘Men ziet de schrijvende man niet meer staan. Wij krijgen géén uitnodiging om te signeren op de Huishoudbeurs of de Libelle Zomerweek. Als er in een boekhandel een discussie is over thrillers, zie je alleen maar schrijfsters. En niemand is zo gek om een website mannenthrillers.nl in de lucht te slingeren, terwijl er wel een voor vrouwen bestaat.’

‘En waag maar niet er iets van te vinden of te zeggen, want dan ben je een seksist’, briest Willem. ‘Als je ook maar zoiets als luxe kwebbelkutjes zegt, hangen ze je op.’

De doorgaans wat teruggetrokken Peter scheurt verbeten een bierviltje doormidden en zegt: ‘Het kan zo niet langer. We moeten wat terugdoen!’

‘Maar wat dan?’, vraagt René.

‘When in Rome do as the Romans do’, antwoordt de net teruggekeerde Felix, die altijd al goed in vreemde talen is. ‘Doe hetzelfde als de vrouwen, maar dan op een mannenmanier. We moeten die gasten weer aan het lezen krijgen, want daar zit het geld. Laten we bijvoorbeeld workshops geven over hoe te schrijven over geweld, achtervolgingen, seks, drinken en slim vreemdgaan. Stoere schrijfvakanties, niet in een pipowagen in Portugal, maar in Lapland met meters bier en grote lappen rood vlees.’

‘Ja! Klinkt goed. Wat nog meer?, vraagt Willem enthousiast.

‘Maak deals met sportscholen, slijterijen, voetbalclubs en luxe bordelen. Koop een kratje pils, kom een uurtje trainen of maak een wip en neem dan een lekker harde mannenthriller gratis mee naar huis. En laten we ons verenigen zoals die Moordwijven doen.’

‘Dat we daar niet eerder op zijn gekomen’, brult René. ‘Eendracht maakt macht, zoals Adolf Hitler zei.’

‘Het was een Romeinse geschiedschrijver, niet Hitler’, zegt Chris.

‘Ach, what the fuck. Maar hoe gaan we ons dan noemen?

‘Goeie vraag’, zegt Peter. ‘Moordkerels kan niet, dat lijkt te veel op die andere club. Wat dachten jullie van ‘Ridders te Pen’?’

‘Zit wat in’, knikt Willem. ‘Maar ik moet nu moeders de vrouw ophalen van een workshop ‘Ontwerp je eigen boekenlegger’. Zien we elkaar weer de volgende week?’

De vier steken hun duim op en bestellen nog een kopstoot.


Naschrift: Bovenstaande is een stukje fictie. Geloof het of niet: elke gelijkenis met gebeurtenissen of personen berust op louter toeval. 

Reputatie (nieuws, 2019)

Thrillerschrijver Charles McCarry overleden



Charles McCarry, een voormalig CIA-agent die zijn ervaringen in de Koude Oorlog gebruikte als inspiratiebron voor zijn spionageromans, is dinsdag 26 februari overleden. De schrijver stierf volgens zijn zoon Caleb aan de gevolgen van een hersenbloeding. McCarry, die bekend werd met zijn thriller The tears of Autumn over de moord op president John F. Kennedy, werd 88 jaar. 

McCarry trad in de voetsporen van andere voormalige spionnen die hun gleufhoeden verruilden voor een typemachine, zoals Graham Greene, Ian Fleming en David Cornwell, beter bekend als John le Carré. Gedurende een carrière van meer dan veertig jaar bouwde Charles McCarry met zijn intelligente plots en gedetailleerde en levendige schrijfstijl een reputatie op van een van de meest toonaangevende spionageschrijvers.

Zeven thrillers schreef McCarry over Paul Christopher, een agent werkzaam voor The Outfit (lees: de CIA) en equivalent van George Smiley, de spion die door John le Carré was verzonnen. The Tears of Autumn is McCarry's best verkochte boek. Daarin schreef hij over de moordaanslag op John F. Kennedy, die beraamd zou zijn door Zuid-Vietnamezen omdat ze de Amerikaanse president ervan verdachten betrokken te zijn bij een coup tegen en de voortijdige dood van president Ngo Dinh Diem. Agent Paul Christopher reist de wereld rond om bewijzen te vinden voor die theorie.

Hoewel hij zijn undercoverwerk als vervelend en weinig glamoureus beschouwde, erkende McCarry dat zijn jaren bij de CIA de fundering legden voor de plots van zijn thrillers. 'Als je een geboren schrijver bent, en dat schijn ik te zijn, is het bijna onmogelijk om niet gebruik te maken van je ervaringen', zei McCarry in een interview met de Washington Post. 'Fictie is afhankelijk van geloofwaardige feiten, daarom is het nuttig om te weten hoe de vork in de steel zit.'

Albert Charles McCarry Jr. werd geboren op 14 juni 1930 in Pittsfield, Massachusetts. Hij groeide op in een boerengezin. Zijn moeder beïnvloedde hem met haar verhalen over haar familie en haar jeugd. Omdat zijn familie niet de kosten kon opbrengen voor een studie, ging McCarry het leger in. Hij werd redacteur van een militair weekblad dat onder Amerikaanse militairen in Duitsland verspreid werd. Terug in de VS schreef hij een roman, die hij niet gepubliceerd kreeg. Hij verdiende bij als bordenwasser in een theaterrestaurant. Een bezoek aan een bruiloft leidde uiteindelijk tot een baan bij een lokale krant. Later werd hij gerekruteerd voor de CIA. Voor deze dienst werkte hij negen jaar als geheim agent in Europa, Azië en Afrika.  

Behalve spionageromans schreef McCarry ook sciencefiction. Zijn roman Ark gaat over een dreigende catastrofale aardbeving.

Bron: New York Times

Weerloos speeltje (nieuws, 2019)

Nieuwe thriller van Thomas Harris komt in mei



Dertien jaar na zijn laatste boek verschijnt op 21 mei Cari Mora, de vertaling van de nieuwste thriller van Thomas Harris, schrijver van The Silence of the Lambs. Het is diens eerste boek zonder snoodaard Hannibal Lecter in meer dan veertig jaar. 

Volgens de Amerikaanse uitgeverij William Heinemann herbergt het nieuwe boek van Harris 'een verhaal over het kwaad, hebzucht en de gevolgen van een duistere obsessie'. Cari Mora is behalve de titel ook de naam van de hoofdpersoon in de thriller. Zij is het geweld in haar land ontvlucht en woont nu negen jaar in de Verenigde Staten en geniet twijfelachtige bescherming onder een zogeheten Temporary Protected Statys van de Amerikaanse politiedienst ICE. Ze heeft meerdere baantjes om rond te kunnen komen en een daarvan is dat ze past op een huis aan de kust bij Miami. Onder het huis ligt voor 25 miljoen dollar aan goudstaven van een kartel verstopt.

Naar dat goud wordt al jaren gezocht, onder leiding van Hans-Peter Schneider. Het is een schurk die voor genoeg geld elke ziekelijke fantasie van de rijkste mannen ter wereld laat uitkomen. Wanneer Hans-Peter zijn oog laat vallen op de mooie Cari Moara, denkt hij niet alleen het goud maar ook een weerloos speeltje te hebben gevonden. Maar hij onderschat haar behoorlijk.

Thomas Harris (1940) begon zijn carrière als misdaadjournalist in de Verenigde Staten en Mexico. hij schreef vijf boeken die allemaal verfilmd werden. Zijn bekendste boek is uiteraard The Silence of the Lambs, met de legendarische carnivoor Hannibal Lecter, waarvan de verfilming in 1992 vijf Oscars won. Harris treedt nauwelijks in de openbaarheid en heeft al tijden geen interviews meer gegeven.

De Nederlandse vertaling van Cari Mora wordt op de markt gebracht door uitgeverij Volt. Daarmee heeft Harris afscheid genomen van uitgeverij Luitingh-Sijthoff, die zijn eerdere boeken publiceerde. De oorspronkelijke uitgave komt op 13 mei uit, een week eerder dan de Nederlandse vertaling.

Zelfbeklag (nieuws, 2019)

De brandstapel rookt alweer

(Door Tomas Ross) 

Het is opvallend dat de twee schrijfsters die woedend op mijn stukje Geen feminisering, maar Libellisering reageerden, Mariska Overman en Saskia Noort, geen moment ingaan op de ‘vertrutting’ van de vaderlandse misdaadroman die Peter Kuijt eerder weet aan de groeiende schare schrijfsters van het genre. Nee, Overman (nomen est omen) en vooral Noort winden zich er over op dat ik het over ‘kwebbelkutjes’ had. ‘En dat in deze tijd!’ Ik weet nooit zo goed wat ik daarmee aan moet. Mag het over een tijdje dan weer wel? En van wie dan? Wijlen mijn vriend Theo van Gogh zou het nu over de Gedachtepolitie hebben.


'Me too’ en Johan Derksen werden erbij gesleept, alsof ik een serieverkrachter was. Is het echt zo erg, ‘kwebbelkutjes’? Denigrerend, ach, lees Noorts column zou ik zeggen van zaterdag 2 maart. ‘Zusters in de kakel-maar-raak-race’, schreef Gerrit Komrij in l981 over feministes. En ook: ‘de onwelriekende gleuvenbrigade’, ‘het pluimvee-getto’, ‘kruidenvrouwtjes uit de Oeral’ en ‘schrijvende bezemstelen'. Wel even andere koek, ongestraft geserveerd in de NRC. Nu zouden de brandstapels al roken.

Sommige schrijfsters schrijven niet alleen ‘truttig', maar lezen ook beroerd. Ik schreef niet dat ‘de vrouwen’ of ‘de schrijvende vrouwen’ kwebbelkutjes zijn. Ik had het over de dames die ergens in Frankrijk of op Ibiza zogeheten schrijfcursussen houden en andere dames die zich de luxe kunnen permitteren daar ettelijke duizendjes voor neer te tellen en van wie we vervolgens hooguit een nieuwe versie van de Kleren van de Keizer kunnen verwachten. Of, inderdaad, plagiaat en vliegtuigboekjes. Wat kennelijk ook niet gezegd mag worden. Je zult maar een mening hebben in ‘deze tijd’.

Aan die cursussen weet ik op mijn beurt onder andere de toegenomen vertrutting van het genre. Waar Overman en Noort dus niet op ingaan, al tekenend genoeg, en vooral ook dat ze zichzelf aangesproken voelen op dat ‘kwebbelkutjes'. Wat ik dus niet beweerde. Evenmin luidde de kop boven mijn stukje Kwebbelkutjes zoals Noort stelt. Of ‘als vrouwen schrijven, dat altijd slechter, oppervlakkiger en dommer is'. Over ‘zielig gezwets’ (Noort) gesproken. Integendeel, ik schreef juist dat veel mannelijke auteurs (net als columnisten) met bagger aankomen en dat er ondanks die vertrutting veel goede tot zeer goede misdaadschrijfsters zijn .

Dat Noort gefrustreerd is omdat ze de Gouden Strop nooit won, is bekend, maar waarom dat nog eens benadrukt in een bovendien verdraaide passage die niets te maken heeft met het betoog van Kuijt of van mij? Nog zie ik haar wit wegtrekken toen ik, en niet zij, die Strop kreeg. En voor zover me bekend, hebben er altijd vrouwen in de jury gezeten en, sterker, is de voorzitter dit jaar voor de derde keer op rij, weer een vrouw (dezelfde). Pochend noemt ze dan weer de 200.000 verkochte exemplaren van haar De eetclub, als een ‘harde klap voor de heren collegae'. Gottegot, de rancune die ze ons, mannen, verwijt, spat je tegemoet. En de bekende vergissing, dat kwantiteit kwaliteit impliceert. John de Mol. Als er 4 miljoen mensen naar The Voice hebben gekeken, móét het wel goed zijn. Op die manier zou de schrijver A. Hitler alsnog postuum de Nobelprijs voor de Literatuur moeten hebben gekregen.

Het leek Noort aanvankelijk beter niet te reageren. ‘Dan staat je een verbaal diarree-bad te wachten.’ Vervolgens doet ze mijn stukje af als ‘de bijna-doodsrochel van een teleurgestelde, niet meer relevante oude man'. Zo denigrerend, en dat in deze tijd!! Hoe komt ze ermee weg? Ze lijkt Johan Derksen wel.

Lieve Saskia, ik weet niet goed wat een relevante of niet relevante man is, en al heb ik geen schrijfcursus gevolgd, ik ben niet teleurgesteld (want waarom dan?), verkoop nog steeds niet slecht, net zo min als mijn mannelijke collegae zoals bijvoorbeeld Peter Römer, Thomas Olde Heuvelt of Jeroen Windmeijer. En mag ook jij op een dag de 75 halen en nog altijd boeken schrijven. Maar liever geen columns meer vol zelfbeklag.