Met de kennis van nu #5 (interview, 2021)

Lieneke Dijkzeul: 'Ik moest het schrijven heruitvinden'  



Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Lieneke Dijkzeul. 'Ik heb een grote liefde voor dit boek, al zie ik de tekortkomingen.'

Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut De stille zonde?
Lieneke Dijkzeul: 'Dat deed en doe ik met enige regelmaat. Ik werk met vaste personages, en je wilt niet in herhaling vallen. Ik verbeeld me een ijzeren geheugen te hebben, maar soms bedenk je met betrekking tot Vegter of Talsma een mooie zin en klinkt die ietwat bekend. Leuker dan Word erop loslaten is om je geheugen te checken. Het maakt je ook weer iets wijzer omtrent het stadium waarin je destijds verkeerde. Want je leest natuurlijk altijd verder en denkt: o ja… En: waarom deed ik dat toen?'

Lieneke Dijkzeul tijdens de presentatie van De stille zonde

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie? 
'Die ‘reis’ verliep voorbeeldig. Wegens bezuinigingen bij de publieke omroep lag het kindertelevisieprogramma waarvoor ik al jaren de scenario’s en liedjes schreef, een heel seizoen stil. Ook stond er op dat moment geen jeugdboek op stapel. Opeens was er tijd! Die kon ik vermorsen, maar ik besloot er iets nuttigs mee te doen, waaronder het ordenen van mijn werkkamer.'

'Dat heeft niet blijvend geholpen, helaas, maar wat ik er destijds onder andere tegenkwam: een ooit voor een vrouwenblad geschreven kort verhaal waarvan ik besefte: dit heeft meer potentie. Nog altijd herinner ik me die heerlijke zomer; vanaf ’s ochtends tien uur schrijven in de tuin. Terwijl ik nóóit ’s ochtends schrijf, want de ochtend is er om te vermorsen. Maar die zomer schreef en schrapte ik tot het donker werd, en tot het af was. Misschien kon ik dit!'

'Ten slotte kijk je naar een paar honderd A4’tjes waar iets mee moet, je belandt op een feestje bij Ambo|Anthos, je raakt in gesprek met een van de uitgevers. De rest is geschiedenis.'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Het boek deed het geweldig, zeker als je bedenkt dat het een debuut was. In de diverse verschijningsvormen zijn er circa 75.000 exemplaren verkocht.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'Die waren geweldig – het jubelen ging maar voort. Ik werd er zo blij van. De stille zonde kreeg buitengewoon lovende recensies in de serieuze dagbladen, en de reacties die ik per mail kreeg waren navenant. Het maakte enthousiast en nederig.'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Ik heb een grote liefde voor dit boek, al zie ik de tekortkomingen; het is een eersteling. Na tientallen jeugdboeken moest ik in zekere zin het schrijven heruitvinden. Strakker, strakker! Volwassenen behoeven, als het goed is, geen uitleg. Ik ben een groot bewonderaar van Carmiggelt – hoe ouder hij werd, hoe minder woorden hij nodig had. Pluspunten? Het enthousiasme waarmee het is geschreven, de liefde, toen al, voor de personages, van wie ik het gevoel had dat ze veel méér te vertellen hadden. Nog voor De stille zonde verscheen was ik al bezig met Koude lente.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
'Ach ja, iedereen zou zijn debuut willen herschrijven, puur om technische redenen. Overigens: aan de plot zou ik niets veranderen, die deugt. Je ziet alle beginnersfouten, en je vingers jeuken. Anderzijds: de euforie van een debuut is eenmalig en niet door latere boeken te evenaren. Al kan ik met enorm plezier terugdenken aan Koude lente – hoofdstuk 24. Kort is het, en ’s nachts om 4 uur was het af. Om 5 uur lag ik nog te stuiteren in mijn bed – zo moet het, misschien heb ik iets geleerd.'

Over De stille zonde
Voordat Lieneke Dijkzeul (1950) in 2006 haar thrillerdebuut De stille zonde publiceerde, had ze al meer dan vijftig kinder- en jeugdboeken op haar naam staan. In 1990 schreef ze haar eerste jeugdboek Hou je taai. In haar serie rond rechercheur Paul Vegter zijn inmiddels zeven delen verschenen. 

In De stille zonde wordt tijdens een schoolreünie op de herentoiletten het lijk gevonden van Eric Janson, een 58-jarige docent Engels. Hij blijkt te zijn vermoord. Inspecteur Paul Vegter en zijn jonge assistente Renée hebben weinig aanknopingspunten. Een van de verdachten is David Bomer, een arrogante dertiger die kort daarvoor zijn zwangere vriendin heeft verlaten. Het is raadselachtig waarom hij na de dramatische avond uitgerekend een relatie begint met Eva Stotijn, alleenstaande moeder van een dochtertje van vier en net als David oud-leerling van de school. Eva's leven lijkt met de komst van David eindelijk een gunstige wending te nemen. Maar spoedig blijkt dat hij met Eva speelt en haar gaandeweg in een wurggreep krijgt. Eva ziet nog maar één uitweg. 

Dijkzeul heeft een hartgrondige hekel aan het predikaat 'literaire thriller' dat ook op haar boeken staat. De schrijfster stak in een interview met NRC Handelsblad (2009) haar ongenoegen over het stempel niet onder stoelen of banken. 'Dat verdomde etiket! Het voorkomt dat mensen je boek oppakken en dat terwijl er echt heel goede thrillers zijn.'


Lees ook: 
René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut Dietz

Tien jaar later (nieuws, 2021)

De erfenis van Paul Goeken   



Het is in juni tien jaar geleden dat de kanker het won van Paul Goeken. De schrijver overleed op de eerste zomerdag in een ziekenhuis op Gran Canaria. Hij was er in 1999 met vrouw en kinderen naar toe geëmigreerd en runde er aan de zuidkust een winkel. Goeken werd 48 jaar. 

Onder eigen naam publiceerde Paul Goeken zes thrillers, waarvan de laatste vier verhaalden over de lotgevallen van Nueve, de elite-eenheid van de Spaanse geheime dienst. Heel veel succes boekten deze thrillers niet. 

Dat gebeurde wel toen Goeken onder de naam Suzanne Vermeer vakantiethrillers begon te schrijven. In 2006 verscheen 'Vermeers' debuut: All-Inclusive. Daarna werkte hij aan nog negen andere Vermeer-thrillers. 

In 2008 vroeg De Spanningsblog aan Suzanne Vermeer wat 'zij' vond van de kritiek dat het schrijven onder pseudoniem uit 'veiligheidsoverwegingen' alleen maar bedoeld is om een hype(je) te creëren?' Vermeer antwoordde: 'Ik heb daar een dubbel gevoel over. Aan de ene kant kan ik me wel voorstellen dat men het in sommige gevallen meer als een marketingtruc ziet, maar ik geloof wel dat de meeste auteurs en uitgevers er wel degelijk goede redenen voor hebben. Je identiteit of die van anderen beschermen doe je niet voor niets. Ik kan niet voor elke auteur spreken, maar in mijn geval is dat de aanleiding geweest.'

Suzanne Vermeer bleek een schot in de roos. Een rinkelende kassa voor uitgeverij A.W. Bruna. Elke vakantiethriller bleek een bestseller te zijn. De auteur werd zelfs genomineerd voor de NS Publieksprijs. Een week na de dood van Goeken maakte de uitgeverij bekend dat hij achter het pseudoniem van Vermeer zat. In overleg met Goekens familie is besloten de Suzanne Vermeer-reeks voort te zetten. Wie de thrillers nu schrijft, is een goed bewaard geheim. Het kan (weer) een man zijn. Of een vrouw. Of een collectiefje van auteurs. 

Het valt te hopen dat destijds met de familie goede afspraken zijn gemaakt en dat ook de nabestaanden de vruchten plukken van de erfenis van Paul Goeken. Inmiddels zijn meer dan dertig titels verschenen onder de naam Suzanne Vermeer. Volgens staat het totaal aantal verkochte exemplaren op meer dan drie miljoen, net zo veel of misschien wel iets meer dan dat Saskia Noort heeft verkocht. 

In april komt weer een nieuwe 'Suzanne Vermeer' op de markt. In Zomeravond gaat Lauren Martens met haar zus Celeste en hun ouders op vakantie in de Ardèche. Op een avond keert Celeste niet terug van een bezoek aan de discotheek. Twee dagen later wordt ze gewurgd teruggevonden aan de oever van een rivier. Al snel wordt een verdachte opgepakt, Julien Fournier, maar die ontkent in alle toonaarden. Toch wordt hij schuldig bevonden en veroordeeld tot levenslang.

Twaalf jaar later is Lauren hulpofficier van justitie in Groningen als ze benaderd wordt door Nadine Dubois, een Franse journaliste die een populaire true crime-podcast maakt. Julien Fournier beweert nog steeds onschuldig te zijn en heeft de journaliste gevraagd zijn zaak te onderzoeken. Hoewel Lauren eerst geen enkele behoefte heeft om de boel weer op te rakelen, weet Dubois haar toch over te halen terug te keren naar Aubenas, de stad waar haar zus werd vermoord.

Onderaan het persbericht over Zomeravond meldt uitgeverij A.W. Bruna in vette letters 'Suzanne Vermeer is door de Auteursbond uitgeroepen tot de best verkopende Nederlandse thrillerauteur.' Daar had Paul Goeken nooit van durven dromen...

Met de kennis van nu #4 (interview, 2021)

Peter de Zwaan: 'De hoofdpersoon had vele namen en was daardoor ongrijpbaar'

Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Peter de Zwaan. 'Ik kreeg voor Dietz een nominatie voor de Gouden Strop en in die tijd telde de prijs nog.'

Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut Dietz?
Peter de Zwaan: 'Dat zal zijn geweest in 1992. Als je eerste boek in druk is verschenen blader je er in. Dat is iets anders dan lezen. Ik had een aantal kinderboeken geschreven en kende de kracht van de waarommen. Waarom schreef ik die zin zo. Waarom gebruikte ik dat woord daar. Waarom... Niet herlezen is natuurlijk een vorm van zelfhaat, maar ik wist gelukkig vele jaren geleden al dat ik daar niet te veel last van moet krijgen.'

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
'Fulltime eraan werken was er niet bij. Ik werkte voor een krant en in die tijd maakten wij, journalisten, onszelf nog wijs dat dat een baan voor dag en nacht was. Het schrijven van Dietz zal zeker een paar jaar hebben geduurd, want ik herinner me dat ik de eerste versie heb weggegooid: leuk geprobeerd, maar doe het nog maar een keer. De eerste uitgever weigerde en de reden heb ik onthouden omdat ik er toen om moest lachen. Het boek deed hem te veel aan Rinus Ferdinandusse denken. Het Spectrum zag het anders.'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Geen idee meer. Het waren er meer dan voldoende om de uitgever blij te maken, want de vraag waar debutanten op hopen, volgde: ‘Wil je er nog een maken?’ Ik kreeg voor Dietz een nominatie voor de Gouden Strop en in die tijd telde de prijs nog.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'Goed tot zeer goed, eindigend met die nominatie ... en de mededeling van een collega: ‘Winnen doe je echt niet, je weet toch dat ze nooit een Strop aan beginners geven?’ Hij had gelijk. Goeie ouwe tijd, laat maar zien dat je het vaker kunt voor je een prijs krijgt.'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'De hoofdpersoon in Dietz was iemand met vele namen en daardoor ongrijpbaar. Dat maakte het schrijven knap lastig, maar ook meer dan leuk. Dat is ongeveer het enige dat ik me herinner. Plus het feit dat alles zich afspeelde in een stad die ik zelf had bedacht, compleet met stratenplan. De lezers gingen zich afvragen waar het verhaal speelde: Europa? USA? Er waren ook stemmen voor Israël.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
'Ik hoop van niet. Misschien zou ik het me wat gemakkelijker hebben gemaakt met die namen. Maar dan had ik misschien een deel van de spanning (intrinsieke spanning, zeggen mensen die Nederlands hebben gestudeerd dan graag) uit het boek gehaald.'

Peter, een vraag die ik miste is: heb je wel eens iets stoms gedaan met je schrijverij?
'Goed dat je het vraagt. Hier komt het antwoord.
Twee keer. De eerste keer was met Een keel van glas. Ik zei tegen de uitgever: ‘Moeten we niet op de achterkant laten weten dat de dagboekfragmenten waarmee elk hoofdstuk begint origineel zijn?’ Hij vond het koketteren met een ziekte. Zo medisch correct waren we toen.
Maar mooi dat ik de Strop niet kreeg omdat een jurylid zich hardop afvroeg of de fragmenten misschien bedacht waren en de jury daardoor uitgelachen zou kunnen worden: haha, een jury waardeert een fakedagboek.
De tweede keer was met Voortvluchtig. Mijn titel was De mooiste meid van Oregon. Volgens de uitgever wist niemand waar Oregon ligt en moest het Voortvluchtig worden. Ik zei ja en sla mezelf nog tegen mijn kop elke keer als ik het boek zie.'

Over Dietz: 
Peter de Zwaan (1944) had al veel kinder- en jeugdboeken (hij zette onder meer de Bob Evers-serie van Willy van der Heide voort) op zijn naam staan, toen hij in 1992 debuteerde met Dietz. Tot dusver heeft hij 28 thrillers geschreven. In 2000 won hij de Gouden Strop voor Het alibibureau. 

Dietz speelt zich af in een verpauperde buurt in een naamloze stad. De hoofdpersoon is een type dat leeft aan de zelfkant. Verkleed als kerstman overvalt hij een bank. Hij wordt zelf neergeslagen voor hij het geld heeft kunnen tellen. Hij gaat op zoek naar zijn overvallers en krijgt te maken met een mafia-achtige familie, geleid door een Godfather wiens zoon maar één wens heeft: de dood van zijn vader.

Op zijn website citeert De Zwaan enkele recensenten. Die van De Volkskrant schreef: 'De verteltrant lijkt op die van Elmore Leonard, de hoofdpersoon heeft iets weg van Tom Ripley, de schizofrene held van Patricia Highsmith. De Zwaan had mindere voorbeelden kunnen kiezen.' De Trouw-criticus oordeelde: 'Een thriller van niveau, geschreven in een laconieke stijl die de humor niet schuwt.'

Lees ook: 
René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten

Na de schoenen (nieuws, 2021)

De stoerste thrillerverkoopster werkt in Goes  



Je hebt thrillerverkoopsters, maar je hebt ook stoere thrillerverkoopsters. Dat vindt althans uitgeverij De Fontein. Al drie jaar gaat de uitgever op zoek naar de stoerste thrillerverkoopster van het land. En die hebben ze gevonden in Zeeland.

'Wij houden van boeken met stoere vrouwen in de hoofdrol', laat De Fontein weten. 'En wat ons betreft blijven stoere vrouwen niet alleen binnen de boeken, maar verkopen ze ze ook! Daarom gingen we begin dit jaar voor de derde keer op zoek naar de ‘Stoerste thrillerverkoopster van Nederland’.'

Er kwam een longlist van veertien verkoopsters. Het was vervolgens 'een flinke klus' om daaruit een shortlist van drie samen te stellen. Maar de jury slaagde erin. De eindstrijd ging tussen Cora van Herwaarden (Boekhandel Funke, Terschelling), Jacqueline Lamper (Het Paard van Troje, Goes) en Yvonne van Bussel (Boekhandel De Ganzeveer, Helmond). Het werd uiteindelijk Jacqueline Lamper. 

De jury over Jacqueline: ‘Jacqueline werkt nu al meer dan 10 jaar bij Het Paard van Troje, waar ze begon na schoenen verkocht te hebben. Ze begon haar carrière met: “Als je schoenen kunt verkopen kun je alles verkopen”. En dat blijkt! Ze verkoopt thrillers als de beste, en leest ze ook nog eens heel graag. Met een heel actieve klantenkring en grote aanwezigheid op sociale media en in lokale pers is Jacqueline een heel terechte Stoerste thrillerverkoopster van Nederland 2021, vinden wij.'

Of er ooit een verkiezing van de stoerste thrillerverkoper komt, is niet bekend. 

Gesignaleerd 500 (nieuws, 2021)

 Wim Bax - Hou het stil  



Bij uitgeverij Volt is vandaag verschenen Hou het stil, het thrillerdebuut van scenarioschrijver Wim Bax. Hierin krijgt student Jacob te maken met onverklaarbare gebeurtenissen in zijn geboortedorp. 

Als je misdaden maar lang genoeg verzwijgt, zouden ze weleens in onverwachte vorm de kop op kunnen steken. Dat overkomt het dorpje Welcherum in de debuutthriller Hou het stil van scenarioschrijver Wim Bax.Volgens de uitgeverij 'een ijzingwekkend verhaal over verborgen misdaden, massahysterie en wraak. Voor de fans van Thomas Olde Heuvelt.'

Het is begin jaren zestig en medicijnenstudent Jacob keert halsoverkop terug naar zijn geboortedorp, omdat zijn gehandicapte broer Jos uit het niets hun moeder heeft aangevallen. Eenmaal aangekomen stapelen de opmerkelijke en vaak onverklaarbare gebeurtenissen zich snel op. Er is iets aan de hand met het dorp en zijn bewoners, maar wat?

Met hulp van psychiater Guido Kroon, die werkt in de instelling waar Jos is ondergebracht, gaat Jacob op onderzoek uit. Zouden de voorvallen iets te maken kunnen hebben met het lijk dat onlangs in het Welcherumse bos is gevonden?

Wim Bax studeerde af aan de Theateropleiding in Eindhoven. Hij werkte als acteur voor tv en theater, en als scenarioschrijver van (korte) films en televisieseries. Met Harm Edens en Ger Apeldoorn schreef hij in 2007 het non-fictieboek De gebruiksaanwijzing van de man. In 2016 werd zijn korte verhaal Kruis genomineerd voor de Editio Debutantenprijs.

Met de kennis van nu #3 (interview, 2021)

 

Corine Hartman: 'Na die eerste durfde ik de tweede aan'

Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Corine Hartman. 'Ik kijk veel liever vooruit, naar nieuwe verhalen.'


Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut Schone Kunsten?
Corine Hartman: 'Dat is misschien al wel tien jaar geleden... Eenmaal gepubliceerd haalde ik er in de jaren daarna soms alleen nog stukjes eruit voor een lezing. Verder kijk ik mijn boeken eigenlijk nooit opnieuw in, van sommige weet ik ook amper nog hoe de personages heten. Ik luisterde onlangs nog wel een keer naar een van mijn korte verhalen, uit noodzaak omdat het in een magazine komt, en dat viel me goddank best mee. Maar ik ben eigenlijk meestal toch te bang dat ik dingen tegenkom waar ik nu minder enthousiast over ben. Ik kijk ook veel liever vooruit, naar nieuwe verhalen.'

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie? 
'Na tien werkzaam te zijn geweest als zelfstandig vormgever en tekstschrijver heb ik een jaar uitgetrokken voor het schrijven van een manuscript. Het idee lag er al, ik had het bedacht als scenario voor een tv-serie tijdens het laatste jaar Schrijversvakschool in Amsterdam. Toen ik niet meer wist wat ik eraan kon verbeteren, heb ik het manuscript aan een vijftal uitgevers gestuurd, op basis van hun fonds, en een week later had ik een geïnteresseerde uitgever aan de telefoon. Na wat overleg met ervaren mensen in het vak ben ik in zee gegaan met Karakter Uitgevers.'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Volgens royalty's overzichten zijn er van de originele papieren uitgave ruim 30.000 exemplaren verkocht in Nederland en Duitsland. Het totale aantal ligt hoger, maar ik heb geen overzichten meer van de e-books en andere uitgaven. Er was zelfs nog een uitgave van Readers Digest, geen idee in welke oplage. Schone kunsten wordt ook nog steeds verkocht trouwens, als e-book, luisterboek en grootletterboek, bijvoorbeeld. Het zijn geen mega-aantallen meer, maar het is wel leuk dat alle oudjes nog meedoen, ook in de bibliotheken.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'Reacties van pers en publiek waren overwegend positief, en ik krijg nu nog steeds wel eens leuke lezersreacties. De VN Thrillergids was minder enthousiast, herinner ik me, ik kreeg er de jaren daarop
met elk boek zo ongeveer een sterretje bij.'

Artikel over Schone Kunsten in De Gelderlander (2007) 

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Tijdens het schrijven van Schone kunsten had ik als enige vurige wens: als ik dit verhaal ooit echt als
boek in handen mag houden, dan ben ik zielsgelukkig. Het was de eerste van een trilogie in de sfeer van
Midsomer Murders en vrouwelijke detectiveschrijvers van eigen bodem waren er op dat moment niet, geloof ik, en dat was voor mij een extra motivatie om voor dat genre te kiezen. Het schrijven van
Schone kunsten gaf me de zekerheid dat ik een verhaal kan vertellen met een kop en staart, en na die eerste durfde ik de uitdaging van een tweede aan. Dankzij Schone kunsten ben ik schrijver geworden van fictie, en kan ik nu leven van mijn schrijverschap. Daar ben ik elke dag nog dankbaar voor en daarom koester ik mijn debuut.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
Inmiddels ben ik veel verhalen en ervaring verder. Nu zou ik er een kritischer redactie op loslaten en veel schrappen, dat was geloof ik ook overwegend wat de VN gids als kritiek had: te veel uitweidingen. Maar het paste ook bij de setting, bij die landelijke, gemoedelijke sfeer. Nee, ik had zeker geen ander debuut gewild, het is en blijft prima zo. Mooie herinneringen!'

Over Schone kunsten

In galerie The Arthouse wordt een jonge vrouw dood aangetroffen. De bewijzen ontbreken vooralsnog, maar dat Lucienne Vos, een laatstejaars kunstacademiestudente, is vermoord, staat voor inspecteur Nelleke de Winter als een paal boven water. De eigenaar van de galerie, Maarten Peters, is een charmante persoonlijkheid maar al snel behoort hij tot een van de hoofdverdachten.

Het spoor van onderzoek leidt De Winter en haar team verder naar een agressieve ex-vriend, een medestudent die hoopt op spoedige doorbraak in de kunstwereld en een gefrustreerde leraar, op wie het slachtoffer verliefd was. Naast deze gecompliceerde zaak, die een van haar dierbaren in levensgevaar brengt, kost het de inspecteur al haar kracht om de spoken uit haar eigen verleden te verjagen…


René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag

Wordt verwacht 481 (nieuws, 2021)

Een pop in het net  



Bij uitgeverij Cargo verschijnt op 8 april een nieuwe thriller van de IJslandse sterauteur Yrsa Sigurdardóttir. In De pop spelen drugsverslaving, kindermishandeling en een onbekend skelet een rol. 

Wanneer er een oude verweerde pop wordt gevonden in de netten van een vissersboot, neemt een vrouw die mee naar huis voor haar jonge dochter. Dit vriendelijke gebaar heeft echter grote gevolgen.

Vijf jaar later worden in dezelfde oceaan de resten van een onbekend menselijk skelet gevonden. Maar in een land waar zowat iedereen elkaar kent lijkt het onmogelijk dat niemand weet van wie dit skelet kan zijn.

Terwijl de zoektocht naar de identiteit voortduurt, doet politie-inspecteur Huldar onderzoek naar de moord op een dakloze drugsverslaafde en houdt kinderpsychologe Freyja zich bezig met een vermeende kindermishandeling in een pleeggezin.

Er is een getuige die de zaken met elkaar zou kunnen verbinden, maar zij is onvindbaar: het meisje dat jaren geleden de pop cadeau kreeg.

Yrsa Sigurdardóttir (1963) is een veelvoudig bekroonde IJslandse bestsellerauteur. Sinds haar debuut in 2005 schreef ze meer dan tien thrillers, die in ruim dertig landen in vertaling zijn verschenen. Sigurdardóttir woont met haar man en twee kinderen in Reykjavik.

Als een blok (nieuws, 2021)

Van Netflix naar paperback  



Behind her eyes heet de psychologische thrillerserie, die sinds 17 februari op Netflix is te zien. De serie is gebaseerd op de gelijknamige thriller van de Britse schrijfster Sarah Pinborough. Op 5 maart verschijnt bij The House of Books de Nederlandse vertaling van de thriller onder de titel Wat jij niet ziet. 

Louise is een alleenstaande moeder. Tijdens een zeldzaam avondje uit ontmoet ze een man en valt als een blok voor hem. De maandag erop ontmoet ze haar nieuwe baas, David.

Het is de man uit het café, die getrouwd blijkt te zijn, en die zegt een fout te hebben begaan. Dan ontmoet Louise Adele, de vrouw van David.

De twee raken bevriend en Louise leert een heel andere kant van David kennen. Er lijkt iets goed mis in hun huwelijk. Louise wil weten wat...

Sarah Pinborough (1972) is de nummer één Sunday Times en New York Times bestsellerauteur van de psychologische thrillers Belofte maakt schuld, Over haar lijk en Wat jij niet ziet. Ze is daarnaast succesvol YA-auteur en schrijfster van televisieseries, onder meer voor de BBC.

De Netflix-reeks krijgt overigens gematigde reacties. The Guardian bekroonde het met twee sterren en schreef 'wie had gedacht dat triootjes zo saai konden zijn'. The Irish Times was ook niet te spreken. De krant schreef: 'Misschien ben je ervan gecharmeerd. Maar het kan ook heel goed dat je je afvraagt waarom je zes uur van je leven hieraan hebt verspild'. 

 

Met de kennis van nu #2 (interview, 2021)

Loes den Hollander: 'Ik schreef gewoon wat in me opkwam' 

Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Loes den Hollander. 'Ik ben blij dat ik de ruimte heb gekregen en genomen om me als schrijver te ontwikkelen.'

- Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut Vrijdag? Loes den Hollander: 'Een week of drie geleden, toen ik de boekenplank met mijn eigen titels schoonmaakte. Ik heb toen het einde herlezen.' - Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie? 'Aanvankelijk was Vrijdag een lang verhaal (12.000 woorden) met de titel Vrijdag om de veertien dagen. Ik had van de redactie van Libelle het verzoek gekregen om voor een nieuwe zomerpocket een lang verhaal te leveren, en ik schreef er drie. Ze kozen een andere titel De verkeerde moeder en toen zat ik dus met twee lange verhalen.' 'Mijn man adviseerde me om van dit verhaal een thriller te maken. 'Er kan vast wel iemand uit dit verhaal lekker vermoord worden', meende hij. In het aanvankelijke verhaal draaide het om een buitenechtelijke relatie tussen een vrouw en haar aanstaande schoonzoon. Ik dacht: die schoonzoon heeft eigenlijk geen toekomst, die kan dus verdwijnen.' 'Ik ging aan de slag, zonder te weten wat er precies gaande was en welke kant het op zou gaan. Ik schreef gewoon wat in me opkwam en toen ik eenmaal was begonnen, kon ik niet meer stoppen. Ik werkte toen nog, was directeur van een zorginstelling. Zodra we ’s avond gegeten hadden, verdween ik naar mijn computer en zes weken nadat ik was begonnen, zette ik de laatste punt.' 'Ik besloot het manuscript eerst te laten beoordelen door een manuscriptbeoordelaar. Dat was Ilse Karman van bureau De jury, die later mijn uitgever werd. Ze stuurde me een positief rapport en ik besloot daarna te proberen of er een uitgever te vinden was die er wat in zag. Bij de eerste poging was het raak.' 'Het andere 12.000 woorden-verhaal werd later bewerkt tot het boek Driftleven. Ik gooi niet graag iets weg.' - Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht? 'Ik weet niet precies hoeveel, maar als ik terugreken vanaf de royalty-overzichten, zijn we de 100.000 exemplaren gepasseerd.' - Wat waren destijds de reacties van pers en publiek? 'Ik kreeg vanaf het begin veel reacties van het publiek op mijn website, positief. Wisselende reacties van de pers, van totaal afbranden tot grote waardering.' - Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek? 'Het was mijn eerste boek, ik was toen nog veel voorzichtiger in taal en met situaties. Maar dat hoort bij een eersteling, daar heb ik geen last van. Ik denk dat ik met dit verhaal een groot publiek aansprak en dat vind ik nog steeds een pluspunt. Het is een tamelijk ondeugend verhaal en wie wil er nu en dan niet een beetje of een beetje boel ondeugend zijn?' - Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen? 'Nee, ik denk dat Vrijdag een prima start was en ik ben blij dat ik de ruimte heb gekregen en genomen om me als schrijver te ontwikkelen.' Over Vrijdag: Loes den Hollander debuteerde in 2006 bij uitgeverij Karakter met de thriller Vrijdag. In de thriller staat Sandra van Dalsum centraal. Zij heeft het in haar leven prima voor elkaar. Ze is mede-eigenaresse van drie modezaken, ziet er voor haar 48 jaar goed uit en houdt er minnaars op na, zonder dat haar echtgenoot daar een probleem van maakt. Toch baart de jongere man met wie ze op dit moment een overspelige relatie heeft, haar zorgen. Want met deze scharrel gaat ze te ver, véél te ver zelfs... Vandaar dat ze zich gedwongen ziet er een punt achter te zetten. Maar een paar dagen nadat Sandra heeft besloten om hem dit mee te delen, wordt haar minnaar vermoord. In het hotelletje waar hij en Sandra elkaar altijd treffen... En waar hij op dat moment met een andere vrouw in bed lag... Deze gruwelijke ontdekking brengt een enorme schok teweeg, maar het leven van Sandra verandert pas écht in een nachtmerrie als duidelijk wordt dat de moordenaar het weleens op haar gemunt zou kunnen hebben. Ze moet onderduiken. Sandra van Dalsum, de vrouw die haar leven zo perfect geregeld had, moet nu de regie erover uit handen geven. Wanneer Sandra echter besluit om haar onderduikadres te verlaten om het heft weer in eigen hand te nemen, slaat de realiteit onmiddellijk genadeloos toe... Loes den Hollander is auteur van 26 thrillers, één roman, drie verhalenbundels en drie novelles. René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap

 

Aan het firmament (nieuws, 2021)

Marktaandeel Nederlandse thriller stijgt opnieuw

Goed nieuws voor wie van het thrillerwerk uit de lage landen houdt. Nederlandse misdaadauteurs bereikten in 2020 een marktaandeel van 23 procent op de thrillermarkt. Dat blijkt uit onderzoek van KVB-SMK/GfK in opdracht van de sectie misdaadauteurs van de Auteursbond. In 2018 en 2019 bedroeg dat marktaandeel respectievelijk nog 20 en 22 procent.


Michael Berg, thrillerauteur en voorzitter van de sectie misdaadauteurs, is in zijn nopjes. ‘In Nederland verschijnen vier tot vijf keer meer buitenlandse titels dan titels van Nederlandse misdaadauteurs, dit marktaandeel is dus lang niet slecht. Ik roep de Nederlandse boekhandels dan ook op om meer ruimte op de tafels te maken voor nationale auteurs.’

Hoopgevend
Nederland telt zo’n 175 serieuze en actieve thrillerauteurs. Voor het overgrote deel worden zij uitgegeven door commerciële en literaire uitgevers. In 2020 verkochten de Nederlandse thrillerauteurs 130.000 e-books en 590.000 papieren boeken. Het marktaandeel voor e-books bedroeg 16% en voor papieren boeken 25%.

Berg: ‘Voor het tweede jaar op rij een lichte stijging is hoopgevend, maar er valt nog veel te winnen. De verkoop van de Nederlandse thriller drijft voor een belangrijk deel op een paar bekende namen (o.a. Saskia Noort, Suzanne Vermeer, Linda van Rijn en Esther Verhoef). Het zou mooi zijn als er nog andere namen aan het firmament verschijnen. Een mooie taak voor onze uitgevers.’

Thriller Top Tien
In de Thriller Top Tien die de CPNB wekelijks publiceert kwamen in 2019 10 Nederlandse auteurs met een of meer boeken in de lijst voor. In 2020 waren dat er 12. Absolute koploper was Suzanne Vermeer met maar liefst 77 vermeldingen, gevolgd door Linda van Rijn (39), Esther Verhoef (32), Saskia Noort (25) en Peter Römer (20). De andere auteurs waren: Nathalie Pagie, Kiki van Dijk, Jeroen Windmeijer, het duo Jacob Slavenburg en Jeroen Windmeijer, Marelle Boersma, Thomas Olde Heuvelt en Loes den Hollander.

Vier auteurs behaalden een top 1 positie: Suzanne Vermeer (15 weken), Saskia Noort (13 weken), Peter Römer (4 weken) en Esther Verhoef (1 week).

Met de kennis van nu #1 (interview, 2021)

 

René Appel: 'In mijn milieu was een thriller een thrillertje'

Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: René Appel. 'De redacteur vond het einde niet goed.'

Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw debuut, Handicap?
René Appel: 'Dat is zo lang geleden dat ik het me niet meer kan herinneren. Vermoedelijk heb ik de tekst voor het laatst gelezen toen ik de drukproeven controleerde. Eén van de redenen is dat ik mijn eigen boeken nooit herlees, omdat ik bang ben dan dingen te ontdekken waarvan ik denk dat ik het anders had moeten doen. Kortom, ik wil niet geconfronteerd worden met mijn eigen (mogelijke) tekortkomingen of fouten. Liever werk ik aan een nieuw verhaal.'

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
'In eerste instantie was Handicap een kort verhaal, en toen ik dat af had, bedacht ik dat er voldoende stof was voor een roman. Die ben ik dus gaan schrijven.'

'In die tijd was ik recensent voor misdaadliteratuur voor NRC Handelsblad (nu slechts NRC), maar mijn brood verdiende ik aan de Universiteit van Amsterdam, waar ik een fulltime baan had. Dat schrijven gebeurde dus in de avonduren.'

'Ik ben ongeveer januari 1985 met de roman begonnen (gewoon met de hand geschreven), midden 1986 was hij af in eerste versie. De tweede uitgever waar ik het manuscript heen stuurde (Bert Bakker) wilde het boek wel publiceren, maar de redacteur vond het einde niet goed. Dat was ik wel met hem eens. En in een 'diep gesprek' met mijn vrouw heb ik toen een ander einde bedacht. The rest is history, is dan het cliché.'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Nee, dat weet ik absoluut niet meer, maar in ieder geval een aantal dat ik nu niet meer haal. Bedenk dat er toen veel en veel minder oorspronkelijk Nederlandse thrillers verschenen, met andere woorden de concurrentie was veel geringer.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'De reacties waren positief. Ik was de eerste Nederlandse auteur die een psychologische thriller schreef. Mijn eerste, zeer gunstige bespreking was in de Volkskrant, die destijds elke in het Nederlands verschenen misdaadroman recenseerde (hoe kort soms ook). Toen mijn eigen boek uitkwam, ben ik overigens zelf meteen opgehouden met recenseren voor NRC Handelsblad.'

'Om me heen hoorde ik ook diverse positieve reacties op het boek, hoewel in het universitaire milieu waarin ik verkeerde (Faculteit der Letteren) het genre niet bepaald serieus werd genomen. Een thriller werd snel een thrillertje.'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Ik kijk er met een goed gevoel naar. Dat was wat ik toen kon. Belangrijkste pluspunt: ik was erin geslaagd het persoonlijk conflict van de hoofdpersoon om te zetten in een interessante plot. Niks schietpartijen, achtervolgingen, bizarre personages enz., maar als hoofdpersoon een 'gewone man' die in ongewone omstandigheden terechtkomt, misschien wel door eigen toedoen, maar dat is voor de lezer juist niet duidelijk.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
'Het zou zeker anders zijn. Ik denk dat ik nog iets beter in staat zou zijn om spanningverhogende elementen in te bouwen, zoals ik die heb besproken en toegelicht in Spannende verhalen schrijven. Misschien zou ik ook de werksituatie van de hoofdpersoon veranderen, maar ik denk liever na over een nieuw boek dan over het (imaginaire) herschrijven van een oud boek, mijn debuut nota bene.; 

Over Handicap

Handicap verscheen in 1987 bij uitgeverij Bert Bakker. De website van René Appel meldt over het boek het volgende: Geschiedenisleraar Herman van Zelm is getrouwd met de gedeeltelijk invalide Stefanie, een ex-leerlinge van hem. Tijdens een weekje herfstvakantie in Tunesië blijkt hij steeds minder opgewassen tegen de verstikkende levensvreugde en de harde lach waarmee ze haar handicap naar de achtergrond dringt. Als Stefanie ’s avonds laat met haar rolstoel het hotelzwembad inrijdt en verdrinkt, zijn er verschillende mensen die niet in Hermans onschuld kunnen of willen geloven.

Herman gaat terug naar Tunesië. Om de laatste sporen uit te wissen of om zelf de dader op te sporen? Hoe het ook zij, hij komt steeds meer klem te zitten. Collega’s, een vermoeiende reisgenoot die hem op de zenuwen werkt, een onderzoeker van de levensverzekeringsmaatschappij die het geld moet uitkeren, en last but not least het zusje van Stefanie – waarom gunnen ze Herman geen rust, wat willen ze van hem?

Handicap gaat over een man die klem komt te zitten, vooral klem met zijn geweten. De vraag is of zijn emotionele tekortkomingen hem de das om zullen doen of dat hij zijn leven een nieuwe wending kan geven.

Geen kaartje? (nieuws, 2021)

Michael Berg zet deur open voor Chantal

Gouden Strop-winnaar Michael Berg bereikt dit jaar een mijlpaal. Op 12 mei verschijnt bij zijn uitgeverij The House of Books zijn tiende thriller, getiteld De vermissing. Hierin duikt een bekend personage weer op: journaliste Chantal Zwart. 

'Zijn tiende thriller is zonder twijfel zijn beste', zegt uitgever Tomás Kruijer. 'Spanning, vaart, intrige en de kenmerkende Franse sfeer. Deze thriller heeft alles.'

In De vermissing wordt Chantal Zwart geconfronteerd met de verdwijning van Ella Drukker, een oud-klasgenote van de middelbare school. Van Ella is al tien jaar niets vernomen, behalve dat ze haar ouders met verjaardagen en feestdagen altijd een prentbriefkaart stuurt.

Wanneer aan de stroom kaarten plots een einde komt en de politie niets onderneemt, smeken de ouders van Ella Chantal om hun dochter terug te vinden. Chantal begint aan haar zoektocht. En iemand volgt haar...

Michael Berg, pseudoniem van Michel van Bergen Henegouwen, wist de aandacht op zich gericht met Nacht in Parijs, waar hij in 2013 de Gouden Strop mee won. Met Het meisje op de weg en Broertje bereikte hij de shortlist van deze belangrijkste Nederlandse thrillerprijs. 

Wordt verwacht 480 (nieuws, 2021)

Zussen Nagelkerke bezorgen nanny doodsangsten



Op 12 april verschijnt bij uitgeverij HarperCollins Holland De perfecte engel van Eva Nagelkerke. Daarin accepteert nanny Lisa een baan die ze beter niet had kunnen nemen. 

Ze kijken naar me. Elke nacht.

Noodgedwongen accepteert Lisa een baan als inwonende nanny. Ze moet wel, want na een heftige relatiebreuk staan zij en haar dochtertje op straat.

Gelukkig blijkt Bo, het meisje voor wie ze moet zorgen, een schatje. Toch bekruipt Lisa al snel een unheimisch gevoel. Is die extreme bezorgdheid van Bo’s moeder wel normaal? En waarom wordt het meisje elke nacht gillend wakker?

Wanneer Lisa merkt dat er iemand aan haar spullen komt en ze dreigende appjes ontvangt, wordt het duidelijk: iemand wil haar uit de buurt hebben. Ze moet hier weg, maar kan ze de weerloze Bo wel achterlaten?

De uitgever: 'In De perfecte engel zet Eva Nagelkerke de lezer keer op keer op het verkeerde been. Spannend tot op de laatste pagina!'

Eva Nagelkerke is de schrijversnaam van de zussen Alexandra en Victoria Nagelkerke. Samen schrijven ze psychologische thrillers 'vol onderhuidse spanning en met levensechte personages'. De twee werden geboren in Amsterdam en groeiden op in een dorpje aan de Loosdrechtse Plassen. Hun eerste gezamenlijke boek Te Koop schreven ze als Eva Monté en verscheen in 2015. Na het verschijnen van hun tweede boek (Zwaartekracht) schreven zij twee seizoenen van de Storytel Original de Mooiste Tijd van je Leven, voorgelezen door Abbey Hoes. In oktober 2019 verscheen hun psychologische thriller Stille Wateren. 

Moord en maskerade (nieuws, 2021)

Arbeiderspers brengt 'Mr. Ripley'opnieuw uit  

'De ultieme bad boy-sociopaat' is de ondertitel van De getalenteerde meneer Ripley, de misdaadroman van Patricia Highsmith die de Arbeiderspers opnieuw uitbrengt. De auteur werd honderd jaar geleden geboren en daarom verdient haar beroemde boek opnieuw wat aandacht.

Patricia Highsmith, geboren als Mary Patricia Plangman (Fort Worth, 19 januari 1921 - Locarno, 4 februari 1995) was een Amerikaanse schrijfster die voornamelijk bekend is van een aantal psychologische thrillers.

Tom Ripley is Highsmiths bekendste personage. Tom is een jonge streber uit een gebroken gezin en probeert voet aan de grond te krijgen in Manhattan. Daar ontmoet hij een rijke industrieel die hem inhuurt om zijn zoon, Dickie Greenleaf, terug te halen uit Italië, waar hij een bestaan als een luie playboy leidt.

Ripley reist naar de Italiaanse kust af en raakt volledig geobsedeerd door de onbezorgde, luxueuze levensstijl van Dickie en zijn vriendin Marge. Als de rijkeluiszoon na enige tijd genoeg heeft van zijn bezoeker, knapt er iets bij Ripley en demonstreert hij zijn talent voor moord en maskerade.

Highsmith schreef eind jaren veertig – nog voordat haar eerste succesvolle roman Strangers on a Train verschenen was, in haar dagboek 'gek te zijn op het beschrijven van wrede daden'. 'Moord fascineert me, het is vooral fysieke wreedheid die me aanspreekt. Dat is zichtbaar & dramatisch. Geestelijke wreedheid is zelfs voor mij een marteling om over na te denken. Daar heb ik zelf te veel van meegemaakt.'

De schrijfster liet Ripley in totaal vijf boeken opdraven. De getalenteerde meneer Ripley werd in 1960 verfilmd als Plein Soleil met Alain Delon in de rol van de sociopaat. In 1999 speelde Matt Damon de rol in een remake. Ripley's Game werd eveneens twee keer verfilmd. Ook Ripley Under Ground kreeg een bewerking voor het witte doek. 

(Bron: o.a. NRC)

Gesignaleerd 499 (nieuws, 2021)

Matt Wesolowski - Six Stories  



Bij uitgeverij A.W. Bruna verscheen vorige week een opmerkelijk boek: Six Stories, het debuut van de Schot Matt Wesolowoski. Het is een misdaadverhaal in podcastvorm. Elk interview zorgt voor een nieuwe aanwijzing in de zaak rond de moord op Tom Jeffries. Terwijl de lezer de verschillende getuigenissen tot zich neemt, wordt hij gedwongen zelf uit te vinden hoe Tom stierf. Wie liegt? Wie is te vertrouwen?

Eén lichaam Zes getuigenissen Welke is waar?

1997. Scarclaw Fell. Het lichaam van de tiener Tom Jeffries wordt gevonden. Als doodsoorzaak vermoedt men een noodlottig ongeval. Maar daarvan is niet iedereen overtuigd. Wat er daadwerkelijk gebeurd is in de bosrijke omgeving van Scarclaw ligt besloten in de herinneringen van een hechte vriendenclub en wat vage getuigenissen van mensen in de omgeving.

2017. De mysterieuze onderzoeksjournalist Scott King, die een podcastserie over complexe misdaadzaken heeft, is een cultfiguur op internet. In een serie van zes interviews probeert King erachter te komen hoe de dynamiek in een groep tieners en een mythische geschiedenis hebben geresulteerd in de dood van Tom Jeffries.

De uitgever: 'Een unieke thriller voor de liefhebbers van true crime-podcasts en de boeken van C.J. Tudor en M.J. Arlidge.' Six Stories is er naast de paperback en de e-book ook in de vorm van een luisterboek. Hieraan hebben veertien stemacteurs meegewerkt. 

Matt Wesolowski (1981) geeft bijles aan jongeren die extra zorg nodig hebben. Hij begon zijn schrijfcarrière als horrorschrijver en was de winnaar van de pitchwedstrijd op het literaire festival Bloody Scotland, waarmee hij een uitgeefcontract verdiende. De filmrechten voor zijn debuut Six Stories zijn aangekocht door een grote Hollywoodstudio.

Klik hier voor een leesfragment. 

Betere zichtbaarheid (nieuws, 2021)

Peter Römer legt voorzittershamer neer  



Het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs bestaat niet meer. De club is - zoals de in het vaderlandse thrillergenre geïnteresseerde lezer weet - opgegaan in de Auteursbond als Sectie Misdaadauteurs. Voorzitter Peter Römer, succesvol met de Baantjer-reeks, heeft besloten na ruim vier jaar het stokje over te dragen. Thrillerauteur Michael Berg gaat, als de leden dat goed vinden, de sectie leiden.

Een en ander blijkt uit de brief die Peter Römer aan de leden heeft gestuurd. De leden moeten met het beoogde voorzitterschap van Michael Berg nog instemmen, maar omdat het coronavirus ook de vaderlandse misdaadschrijvers niet onberoerd laat, is de hiervoor vereiste jaarvergadering verschoven naar later dit jaar. Vooralsnog gaat Michel van Bergen Henegouwen, zoals deze Gouden Strop-winnaar  officieel heet, als interim-voorzitter aan de slag. 

Er treden naast Berg drie nieuwe bestuursleden aan: Ingrid Oonincx, Daan Fousert en Joyce Spijker. Linda Jansma treedt af als bestuurslid. 

De 64-jarige Michael Berg, wiens tiende thriller dit jaar verschijnt, wil zich als voorzitter hard maken voor meer bekendheid van en waardering voor de Nederlandse thriller en de belangen van de aangesloten misdaadauteurs binnen de Auteursbond optimaal vertegenwoordigen. Ingrid Oonincx, auteur van zes thrillers, wil bij het 'GNM' graag meedenken over creatieve manieren om een groter publiek te bereiken voor 'onze' spannende boeken. 'Daarnaast wil ik mijn best doen voor een betere zichtbaarheid van de Nederlandstalige thriller in de media, onder andere door het opbouwen van relaties met de pers en samenwerking te zoeken met bladen, websites en/of programma’s.'

Ondernemer Daan Fousert is in 2009 begonnen met schrijven van psychologische thrillers. 'Mijn bijdrage aan het bestuur van misdaadauteurs kan liggen op het gebied van de zakelijkheid. Bovendien wil ik een bijdrage leveren aan de wijze waarop, met name onbekende, auteurs, hun weg vinden in het schrijverslandschap.'  Thrillerauteur Joyce Spijker (36) zegt 'entertainment met urgentie' te maken: spannende verhalen van nu die gaan over thema's die ons raken. Zij wil graag vanuit haar expertise als 'content specialist' online haar bijdrage leveren aan het genootschap door het vergroten 'van engagement, draagvlak en bereik van acties rondom onze spannende boeken'.

Wat heeft u grote oren (nieuws, 2021)

Bedenker van 'The Bridge' komt met solothriller  



Uit zijn koker kwamen de scripts voor de thrillerseries The Bridge en Marcella. Hij schreef samen met Michael Hjorth de reeks De Bergmankronieken. Nu staat een solothriller van Hans Rosenfeldt op stapel. Op 22 april verschijnt bij uitgeverij Cargo Wolfzomer. 

Een dode wolf. Een mislukte drugsdeal.

Een slaperig stadje in het noorden van Zweden.

Een ongenadige zomer.

Wolfzomer speelt zich af in Haparanda, in het noorden van Zweden, vlak bij de grens met Finland. Er wordt een dode wolf in de bossen gevonden, en in de maag van het beest ontdekt de politie de resten van een mens.

Al snel wordt duidelijk dat deze man betrokken was bij een mislukte drugsdeal in Finland, en vanaf dat moment weet politieagente Hannah Wester dat haar normaal zo rustige zomer volledig op zijn kop zal staan.

Terwijl Hannah en haar collega’s proberen uit te zoeken hoe de man in de bossen van Haparanda en in de maag van de wolf terecht is gekomen, wordt het kleine grensstadje opgeschrikt door een reeks gewelddadige gebeurtenissen. Er is duidelijk nog iemand op zoek naar antwoorden, en die laat zich door niets of niemand tegenhouden.

'Wolfzomer was een geweldige uitdaging, en een van de allerleukste en meest verrassende projecten uit mijn carrière', laat Hans Rosenfeldt via de uitgever weten. 

Hans Rosenfeldt (1964) werkt als scenarist, filmproducent en acteur. Samen met Michael Hjorth schrijft hij de thrillerserie De Bergmankronieken, waarvan De test en Het oordeel de meest recente titels zijn. Hans Rosenfeldt woont in het noorden van Zweden.

Hans Rosenfeldt vertelt over de totstandkoming van zijn thriller:

   

Gesignaleerd 498 (nieuws, 2021)

Toni Coppers - De moord op Arno Linter  



Bij uitgeverij Manteau verschijnt op 9 februari De moord op Arno Linter. In deze thriller van de Vlaamse auteur Toni Coppers komt commissaris Liese Meerhout voor de achttiende keer opdraven. 

Je krijgt de kans een moord te voorkomen... maar wat als je de sleutel in handen hebt en niet begrijpt wat er staat? 

Dan heb je een probleem. 

De moord op Arno Linter lijkt een eenvoudige klus. Alles wijst in de richting van een labiele jongen met agressieproblemen. Commissaris Liese Meerhout twijfelt en volgt de visie van haar team niet...

Wanneer er bewijsmateriaal blijkt te ontbreken, zijn alle blikken op haar gericht. Is ze over de schreef gegaan?

Veel tijd om zich te verdedigen krijgt Liese niet, want een gruwelijke vondst in een Antwerps park vraagt alle aandacht van de moordbrigade: er is een jong koppeltje omgebracht. Zo'n dubbele moord is nooit eerder voorgekomen en bovendien laat de dader een boodschap achter. De sensatiepers likkebaardt, de publieke opinie keert zich tegen de traagheid van de politie.

Met een team vol twijfels moet commissaris Liese Meerhout een moordenaar stoppen die zijn tempo genadeloos opvoert en er plezier in schept haar persoonlijk uit te dagen met raadselachtige aanwijzingen.

In 2008 verscheen Niets is ooit, het eerste deel van de serie rond Liese Meerhout.  Het leverde Toni Coppers (1961) zijn eerste nominatie voor de Hercule Poirotprijs op. Die won hij zes Meerhout-thrillers later in 2014 met Dood water. De reeks rond Meerhout is een opeenvolging van standalones waar de levensloop van de hoofdpersonages als een rode draad doorheen loopt. De boeken dienden als inspiratie voor de televisieserie Coppers.

Schipbreuk (nieuws, 2021)

Ingrid Oonincx doet een Derk Boltje  



Spoorloos, DNA Onbekend, Verborgen verleden: het zijn voorbeelden van tv-programma's waarin mensen op zoek gaan naar hun onbekende vader of moeder of meerdere takken aan hun stamboom willen leren kennen. In haar zesde thriller Verdwenen volgt Ingrid Oonincx een soortgelijk pad.

Met de zoektocht naar haar vader ontrafelt onderzoeksjournaliste Simone een duister geheim dat beter verborgen had kunnen blijven.

Als kind van een bewust ongehuwde moeder heeft journalist Simone haar vader nooit gekend. Totdat haar stervende moeder haar een naam en foto geeft.

Simone gaat als een Derk Bolt in Spoorloos te werk. Ze ontdekt dat haar vader aan boord was van een vrachtschip dat schipbreuk leed in de Atlantische Oceaan. Ze besluit een artikel te schrijven over dit dodelijke ongeluk. Stap voor stap ontrafelt ze de gruwelijke waarheid achter haar vaders verleden…

En dat had ze dus beter niet kunnen doen.

Verdwenen verschijnt 26 februari bij uitgeverij De Crime Compagnie.

Ingrid Oonincx (1968) maakte in 2010 haar debuut met Nickname, dat werd genomineerd voor de Schaduwprijs. Daarna verschenen de eveneens goed ontvangen thrillers Botsing (2011), Sluipweg (2013) en Medicijn (2016). Pretty Boy uit 2018 kreeg 4 sterren van Hebban. De recensent schreef: ‘Een meeslepende thriller, waarin de spanning en de psychologische lading de lezer constant intimideren’.

Naast thrillerschrijver is Oonincx columnist en communicatieadviseur op een hogeschool. Ze studeerde journalistiek en woont met haar man en twee zonen in Tilburg. In 2015 heeft Ingrid zich aangesloten bij schrijverscollectief Moordwijven, waarin een aantal Nederlandse thrillerschrijfsters zich verenigd heeft.