Corine Hartman: 'Na die eerste durfde ik de tweede aan'
Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Corine Hartman. 'Ik kijk veel liever vooruit, naar nieuwe verhalen.'
Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut Schone Kunsten?
Corine Hartman: 'Dat is misschien al wel tien jaar geleden... Eenmaal gepubliceerd haalde ik er in de jaren daarna soms alleen nog stukjes eruit voor een lezing. Verder kijk ik mijn boeken eigenlijk nooit opnieuw in, van sommige weet ik ook amper nog hoe de personages heten. Ik luisterde onlangs nog wel een keer naar een van mijn korte verhalen, uit noodzaak omdat het in een magazine komt, en dat viel me goddank best mee. Maar ik ben eigenlijk meestal toch te bang dat ik dingen tegenkom waar ik nu minder enthousiast over ben. Ik kijk ook veel liever vooruit, naar nieuwe verhalen.'
Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
'Na tien werkzaam te zijn geweest als zelfstandig vormgever en tekstschrijver heb ik een jaar uitgetrokken voor het schrijven van een manuscript. Het idee lag er al, ik had het bedacht als scenario voor een tv-serie tijdens het laatste jaar Schrijversvakschool in Amsterdam. Toen ik niet meer wist wat ik eraan kon verbeteren, heb ik het manuscript aan een vijftal uitgevers gestuurd, op basis van hun fonds, en een week later had ik een geïnteresseerde uitgever aan de telefoon. Na wat overleg met ervaren mensen in het vak ben ik in zee gegaan met Karakter Uitgevers.'
Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Volgens royalty's overzichten zijn er van de originele papieren uitgave ruim 30.000 exemplaren verkocht in Nederland en Duitsland. Het totale aantal ligt hoger, maar ik heb geen overzichten meer van de e-books en andere uitgaven. Er was zelfs nog een uitgave van Readers Digest, geen idee in welke oplage. Schone kunsten wordt ook nog steeds verkocht trouwens, als e-book, luisterboek en grootletterboek, bijvoorbeeld. Het zijn geen mega-aantallen meer, maar het is wel leuk dat alle oudjes nog meedoen, ook in de bibliotheken.'
Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'Reacties van pers en publiek waren overwegend positief, en ik krijg nu nog steeds wel eens leuke lezersreacties. De VN Thrillergids was minder enthousiast, herinner ik me, ik kreeg er de jaren daarop
met elk boek zo ongeveer een sterretje bij.'
 |
Artikel over Schone Kunsten in De Gelderlander (2007) |
Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Tijdens het schrijven van Schone kunsten had ik als enige vurige wens: als ik dit verhaal ooit echt als
boek in handen mag houden, dan ben ik zielsgelukkig. Het was de eerste van een trilogie in de sfeer van
Midsomer Murders en vrouwelijke detectiveschrijvers van eigen bodem waren er op dat moment niet, geloof ik, en dat was voor mij een extra motivatie om voor dat genre te kiezen. Het schrijven van
Schone kunsten gaf me de zekerheid dat ik een verhaal kan vertellen met een kop en staart, en na die eerste durfde ik de uitdaging van een tweede aan. Dankzij Schone kunsten ben ik schrijver geworden van fictie, en kan ik nu leven van mijn schrijverschap. Daar ben ik elke dag nog dankbaar voor en daarom koester ik mijn debuut.'
Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
Inmiddels ben ik veel verhalen en ervaring verder. Nu zou ik er een kritischer redactie op loslaten en veel schrappen, dat was geloof ik ook overwegend wat de VN gids als kritiek had: te veel uitweidingen. Maar het paste ook bij de setting, bij die landelijke, gemoedelijke sfeer. Nee, ik had zeker geen ander debuut gewild, het is en blijft prima zo. Mooie herinneringen!'
In galerie The Arthouse wordt een jonge vrouw dood aangetroffen. De bewijzen ontbreken vooralsnog, maar dat Lucienne Vos, een laatstejaars kunstacademiestudente, is vermoord, staat voor inspecteur Nelleke de Winter als een paal boven water. De eigenaar van de galerie, Maarten Peters, is een charmante persoonlijkheid maar al snel behoort hij tot een van de hoofdverdachten.
Het spoor van onderzoek leidt De Winter en haar team verder naar een agressieve ex-vriend, een medestudent die hoopt op spoedige doorbraak in de kunstwereld en een gefrustreerde leraar, op wie het slachtoffer verliefd was. Naast deze gecompliceerde zaak, die een van haar dierbaren in levensgevaar brengt, kost het de inspecteur al haar kracht om de spoken uit haar eigen verleden te verjagen…
René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten