Samenwerking (nieuws, 2018)

Schrijver Paul Verhuyck overleden

Paul Verhuyck (foto uit 1996)

De Vlaamse schrijver Paul Verhuyck is deze week op 78-jarige leeftijd overleden, zo heeft uitgeverij De Arbeiderspers bekendgemaakt. Verhuyck doceerde bijna drie decennia lang Franse en Occitaanse literatuur aan de Rijksuniversiteit Leiden. Daarnaast publiceerde hij tien romans. 

Liefhebbers van de spannende roman zullen Paul Verhuyck vooral kennen van zijn literaire samenwerking met zijn tweede vrouw Corine Kisling. Met haar schreef hij vier literaire thrillers: Het leugenverhaal (2007), Kwelgeest (2008), De duim van Alva (2010) en Zwarte Kant (2012). Hun derde thriller werd genomineerd voor zowel de Gouden Strop als de Hercule Poirotprijs en Diamanten Kogel.

De vier thrillers van Kisling&Verhuyck spelen zich af in het heden, maar gaan wel terug op een eeuwenoude gebeurtenis, die nog doorwerkt in het heden als een 'cold case'. Zo ging Het leugenverhaal in op de middeleeuwse Reynaert en de graal, stond de oudste Tijl Uilenspiegel centraal in Kwelgeest, was de Spaanse bezetting van Antwerpen onderwerp in De Duim van Alva en kwam Marie-Antoinette in het Frankrijk van de achttiende eeuw voor in Zwarte Kant.

Verhuyck debuteerde in 1990 bij De Arbeiderspers met De doodbieren.

Wordt verwacht 450 (nieuws, 2018)

Grafschennis en een volle vrieskist in nieuwe 'Lars Kepler'



Voor liefhebbers van kloeke Scandinavische misdaadboeken is er goed nieuws: op 13 november verschijnt bij uitgeverij Cargo Lazarus, de achtste thriller van het Zweedse thrillerduo Lars Kepler. 

Lars Kepler is leverancier van steevast uit de kluiten gewassen thrillers van rond de 500 pagina's of meer. Slechts de thriller Playground was een 'dunne' met maar 368 pagina's. Lazarus telt echter 544 pagina's, evenals voorgangers Getuige en Jager.

Kepler gaat ditmaal de grens over. Want in een appartement in de Noorse hoofdstad Oslo wordt een dode man gevonden. Bij het openen van de vrieskist in zijn keuken doet de politie een  macabare ontdekking: het slachtoffer blijkt een tot dan toe onbekende grafschenner te zijn en hij bewaarde er zijn trofeeën.

Enkele dagen later vraagt een Duitse collega de sympathieke, charismatische en onconventionele Fins-Zweedse inspecteur Joona Linna om hulp bij het onderzoek naar een campingmoord bij Rostock. Joona ziet een patroon opdoemen dat weliswaar op het eerste gezicht krankzinnig is, maar dat hij onmogelijk kan negeren. Sommigen zouden van een wonder spreken als iemand terugkeert uit de dood – anderen van een nachtmerrie.

Achter het pseudoniem Lars Kepler gaat het Zweedse echtpaar Alexander en Alexandra Coelho Ahndoril schuil. Ze creëerden hun nom de plume door een mix te maken van hun te vroeg gestorven collega Stieg Larsson en de Duitse wetenschapper Johannes Kepler. Vanaf dat moment ging het schrijven bijna als vanzelf, zeggen ze in een interview uit 2011 op deze blog. 'We schrijven organisch, er is geen zin in het boek waaraan we niet beiden hebben geknutseld.' Inmiddels zijn er van hun boeken in Nederland bijna een miljoen exemplaren verkocht.

Hoge verwachtingen (nieuws, 2018)

'Vonk' wordt - waarschijnlijk - 'Funken'



De vijfde thriller van schrijfster Anita Terpstra, Vonk, wordt in het Duits vertaald. Het is na Samen en Anders het derde spannende boek van de misdaadauteur uit Leeuwarden die de oostgrens passeert.

Vonk, dat als we het woordenboek als leidraad volgen wellicht eenvoudigweg de titel Funken zal meekrijgen, verscheen in juli bij uitgeverij Cargo. Anita Terpstra vertelt over een echtpaar dat met ballet de kost verdient. De Nederlandse Mischa en de Russische Nikolaj vormen een beroemd droompaar. Het auto-ongeluk waarbij hun dochtertje om het leven is gekomen, lijkt hen nog dichter bij elkaar te hebben gebracht.

Maar dan breekt er brand uit in het huis waar ze tijdelijk wonen. Mischa en Nikolaj overleven het vuur, maar liggen beiden met zware verwondingen in het ziekenhuis. Als de politie de brand onderzoekt, wordt duidelijk dat deze is aangestoken. Het geluk van het danspaar blijkt niet meer dan een zorgvuldig geconstrueerde leugen. Mischa beschuldigt Nikolaj ervan de brand te hebben gesticht. Op zijn beurt beweert Nikolaj dat Mischa hem wil vermoorden.

De Duitse vertaling wordt door Blanvalet Verlag op de markt gebracht. Terpstra's uitgeverij is opgetogen. 'We hebben er hoge verwachtingen van in meer landen', zegt een woordvoerster in de Leeuwarder Courant. 'Daarom gaan we er op de komende Buchmesse in Frankfurt ook veel over praten. Zoveel thrillers bestaan er niet die zich afspelen in de balletwereld.'

Bron: Leeuwarder Courant 

Op straat (nieuws, 2018)

De plek in Stockholm waar Olof Palme werd vermoord

De puzzelstukjes van Stieg Larsson

De Zweed Stieg Larsson schreef bij leven en welzijn niet alleen een spectaculaire thrillertrilogie, maar hij deed ook diepgravend onderzoek naar de moord op Olof Palme, destijds premier van zijn land. Voor hij over de ontdekkingen die hij deed kon publiceren, blies Larsson in 2004 zijn laatste adem uit. Niet door toedoen van duistere machten die wilden dat hij zou stoppen met spitten, maar door een ordinaire hartaanval.

Maar het tegels lichten door Larsson is niet voor niets geweest. Op 5 november verschijnt bij Hollands Diep Stieg Larssons erfenis, een boek van onderzoeksjournalist Jan Stocklassa. Dit boek, volgens de uitgeverij 'bloedstollende true crime, onderzoeksjournalistiek en biografie in één', onthult niet alleen onbekende feiten en nieuwe verdachten in de moord op Palme, maar duikt ook in de wereld van schrijver en journalist Stieg Larsson. 

Op 28 februari 1986 werd de Zweedse premier Olof Palme op straat in Stockholm vermoord. Hij was met zijn vrouw Lisbet onderweg naar huis na een avondje uit in de bioscoop aan de straat Sveavägen in het centrum van de Zweedse hoofdstad. Wandelend over het trottoir werd Palme, om 23.21 uur, in de rug geschoten. Hij overleed kort erna. Een moord die tot de dag van vandaag onopgelost is en waarover de meest wilde complottheorieën bestaan.

Stieg Larsson, de latere auteur van de wereldberoemde Millennium-trilogie, was overtuigd van de betrokkenheid van extreemrechtse groeperingen en buitenlandse veiligheidsdiensten en begon zelf in het diepste geheim een intensief onderzoek. Hij hield zijn zoektocht jarenlang vol en deed onthutsende ontdekkingen, maar voor hij de vermoedelijke daders kon aanwijzen overleed hij op 50-jarige leeftijd plots aan een hartaanval. Overigens gaf hij nog wel aan de politie door dat volgens hem Zuid-Afrika achter de moord op Palme zat.

Tien jaar later vindt journalist en documentairemaker Jan Stocklassa in een opslagbox twintig kartonnen dozen met daarin Stieg Larssons aantekeningen over de moord. Hij besluit het onderzoek voort te zetten en zet zorgvuldig de puzzelstukjes uit het archief in elkaar. Hij volgt alle aanwijzingen over mogelijke daders en stuit daarbij op nieuwe en overtuigende aanwijzingen naar wie verantwoordelijk is geweest voor de moord op Olof Palme.

Jan Stocklassa is een gerenommeerde Zweedse onderzoeksjournalist en documentairemaker. Hij onthulde onder meer de controversiële verkoop van gevechtsvliegtuigen door Zweden aan het Midden-Oosten en ontving daarvoor de Grote Journalistiekprijs.

In seniors voetsporen (nieuws, 2018)

Thrillerauteur wint naar vader vernoemde prijs

De Schotse schrijver Liam McIlvanney heeft vrijdag met zijn boek The Quaker de McIlvanney Prize 2018 gewonnen. De prijs is ingesteld door de organisatie van het thrillerfestival Bloody Scotland en is vernoemd naar misdaadauteur William McIlvanney, die ook wel bekend staat als de Godfather of Tartan Noir, de hedendaagse Schotse thriller. De in december 2015 overleden William McIlvanney was de vader van Liam.

The Quaker, een uitgave van HarperCollins, speelt zich af in de straten van Glasgow. Het is 1969 en de stad is in de greep van de strengste winter sinds jaren. Maar Glasgow wordt ook geteisterd door een seriemoordenaar die de bijnaam The Quaker krijgt. De jonge getalenteerde rechercheur McCormack wordt bij het onderzoeksteam gevoegd, maar zijn komst wordt niet door collega's met gejuich begroet. Hij moet ervaren hoe hard het leven kan zijn voor een buitenstaander. Ondertussen gaat The Quaker zijn gang. Hij dumpt het lijk van een vrouw die hij heeft opgepikt uit een nachtclub als vuilnis op straat en slaat vervolgens ook toe in een flatgebouw.

Juryvoorzitter Susan Calman zei over The Quaker dat ze nadat ze de laatste pagina had omgeslagen het boek direct opnieuw wilde lezen. Ze was vol lof over de beschrijving van Glasgow en de verrassende personages. 'Het was een groot plezier om te lezen.'

Denise Mina, die vorig jaar met The Long Drop de McIlvanney Prize in de wacht sleepte, overhandigde de winnaar een gegraveerde karaf en een cheque van duizend Britse pond. Met de jaarlijkse prijs wil de organisatie 'excellente Schotse misdaadfictie' bekronen. Na de prijsuitreiking trok men met een fakkeloptocht, geleid door McIlvanney, Val McDermid en Denise Mina, door de straten van het Schotse Stirling.

Bron: The Bookseller

Masterclass (nieuws, 2018)

Linwood Barclay verkast voor miljoenen naar HarperCollins



Op 63-jarige leeftijd nog een deal sluiten die je bankrekening met enkele miljoenen laat groeien, dat is niet menigeen gegeven. Maar de Amerikaanse misdaadauteur Linwood Barclay is het wel gelukt. Na een tien jaar durende verbintenis met de Britse uitgever Orion tekent de schrijver van onder andere Een tik op het raam en Kijk niet weg bij HarperCollins bij. Voor de levering van drie boeken toucheert hij een bedrag met zeven cijfers voor de komma, miljoenen dus.

Linwood Barclay debuteerde in 2007 en heeft inmiddels een kleine twintig boeken op zijn naam staan. Zijn thrillers zijn vertaald in meer dan twintig talen en verkocht wereldwijd miljoenen exemplaren. Alleen al in het Verenigd Koninkrijk gingen er 2,5 miljoen thrillers met zijn naam op de cover over de toonbank. Tot zijn grote schare fans mag hij ook collega-auteur Stephen King rekenen.

Voor hij de stap naar het fulltime schrijverschap maakte, was Barclay drie decennia werkzaam in de dagbladjournalistiek. Hoewel geboren in de Verenigde Staten verhuisde hij op zijn vierde mee met zijn ouders naar Canada. Hij woont in Toronto met zijn gezin.

HarperCollins brengt in september 2019 Barclays nieuwste boek, Elevator Pitch, op de markt. Uitgeefdirecteur Kate Mills zegt een groot fan van Barclay te zijn. Ze noemt hem een van de meest consistente thrillerschrijvers die ze kent. 'Elk boek is een masterclass in het creëren van personages, plot en onverwachte wendingen. Als je denkt te weten hoe het verhaal in zijn boek verder gaat, komt je altijd bedrogen uit en dat is wat mij zo aantrekt in zijn schrijven.'

Klik hier voor een interview met Linwood Barclay uit 2012.

Bron: The Bookseller. Foto auteur: Ellis Parinder

Veertienhonderd schrijvers (nieuws, 2018)

Sterrenhemel boven de Karoo-vlakte. De foto is genomen door thrillerauteur Deon Meyer.

De Spanningsblog is sterrenvrij!

In mei 2017 werd gemeld we dat er een zuiveringsactie gaande was op De Spanningsblog. De sterren boven de recensies zouden zoetjesaan verdwijnen. Een operatie ingegeven door de overtuiging dat er overdreven veel waarde wordt gehecht aan sterren, ballen, kraaien of 'thumbs up' boven een kritiek. Het systeem maakt de lezer lui. Daarom moesten ze weg.

(Door Peter Kuijt)

Die operatie is nu voltooid. Het heeft nogal wat tijd gekost omdat tegelijkertijd het archief werd bijgewerkt, opgeschoond en visueel wat aantrekkelijker gemaakt. Ruim 4.700 posts werden bekeken, niet ter zake doende oprispingen op de blog werden geëlimineerd, koppen werden aangepast en ga zo maar door. Vanaf de eerste post (een recensie van De tiende vrouw van Roel Janssen) tot aan het meest actuele bericht is alles tegen het licht gehouden. Het is een 'eeuwigdurende' exercitie, want elk nieuw verhaal wordt ook weer opgenomen in het archief.

Sinds april 2007 zijn er over (het werk van) een kleine veertienhonderd auteurs berichten, interviews, achtergrondverhalen en recensies verzameld. Werkend aan het archief werd duidelijk aan welke schrijver (m/v) er in de afgelopen jaren het meeste aandacht is besteed. De Spanningsblog laat het maken van lijstjes graag over aan andere boekensites, die er bijkans hun bestaansrecht aan ontlenen. Maar vandaag plaatsen we hier graag een overzicht van de meest genoemde thrillerauteur op deze site.

 De top tien ziet er als volgt uit (tussen haakjes staat het aantal posts over de desbetreffende auteur):

 1.  Peter de Zwaan (138)
 2.  Tomas Ross (103)
 3.  Saskia Noort (83)
 4.  Stieg Larsson (74)
 5.  Dan Brown (72)
 6.  Stephen King (65)
 7.  Charles den Tex (52)
 8.  John Grisham, James Patterson en Simone van der Vlugt (51)
 9.  Pieter Aspe (44)
10. Esther Verhoef (41)

Een kanttekening bij dit rijtje is op zijn plaats. Peter de Zwaan heeft niet in geringe mate zelf bijgedragen aan zijn eerste plaats. Meegeteld zijn namelijk de vele columns die De Spanningsblog van hem mocht plaatsen. Dus als u als schrijver wil stijgen in dit ranglijstje, schroom dan niet om de redactie te bestoken met een fraaie column. Die moet dan wel gaan over het thrillergenre of het mooie ambacht van schrijven. 

Wordt verwacht 449 (nieuws, 2018)

Het houdt maar niet op met de meisjes



Zoals elk literair genre is ook het spannende boek niet vies van de hypes en de trends. Waren na de megabestseller De Da Vinci Code van Dan Brown de klonen met 'mysterie', 'geheim', 'raadsel' of 'code' niet aan te slepen, sinds een jaar of twee is er een tsunami gaande van thrillers met 'meisje' in de titel. Het begon zo'n beetje met Meisje op de weg en Meisje in de trein en daarna volgde een hele rits 'meisjesboeken'. Recentelijk verscheen Meisje zonder huid en vanaf 9 oktober kan de lezer zich op Alle slechte meisjes storten.

Die laatste titel is van de hand van de Britse schrijver Chris Whitaker. Hij heeft volgens uitgeverij A.W. Bruna 'een thriller met een ziel' geschreven.

Summer Ryan is het meisje waar het in deze thriller allemaal om draait. Iedereen houdt van Summer Ryan. Ze is een voorbeeldige leerling met een groot muzikaal talent en ze is een zonnestraaltje in het stoffige stadje Grace, Alabama. Ze verschilt als dag en nacht van haar moeilijke, rebelse tweelingzusje Raine.

Maar, hoe verrassend, op een dag verdwijnt Summer. Ze is het zevende meisje in Grace dat plotseling niet meer thuiskomt. Met deze nieuwe tragedie heeft de politie moeite de onrust in het stadje te beteugelen.

De sheriff gaat ervan uit dat Summer uit vrije wil is weggelopen, maar Raine laat het er niet bij zitten en gaat zelf op onderzoek uit. Was Summer wel zo'n voorbeeldig meisje?

Chris Whitaker werd geboren in Londen en werkte tien jaar als handelaar op de Londense beurs. Zijn debuutthriller Tall Oaks werd bekroond met de CWA John Creasey New Blood Dagger. Whitakers tweede boek, Alle slechte meisjes, is het eerste dat in het Nederlands verschijnt

Gesignaleerd 445 (nieuws, 2018)

Jilliane Hoffman - Insomnia



Bij uitgeverij De Fontein verschijnt op 25 september Insomnia, de nieuwe thriller van de Amerikaanse voormalig officier van justitie Jilliane Hoffman. De uitgever omschrijft haar thrillers als 'zo verontrustend als die van Gillian Flynn en zo verslavend als Karin Slaughter'. 

Na de vondst van het mobieltje en de bebloede jas van de vermiste 17-jarige Mallory, is de politie in de hoogste staat van paraatheid. Mallory voldoet aan het profiel van de slachtoffers van de seriemoordenaar die zich in tweets aan de FBI ‘Handyman’ noemt.

Als Mallory twee dagen later verward en bebloed wordt aangetroffen en zegt ontsnapt te zijn aan de Handyman is er geen reden om aan haar verhaal te twijfelen. Of toch wel? Heeft zij nu juist zijn aandacht op haar gevestigd en is zijn jacht nu echt begonnen?

Jilliane Hoffman werkte vam 1992 tot 1996 als officier van justitie in Miami, waar ze vooral werkte aan zware misdrijven. Daarna was ze tot 2001 adviseur voor justitie in Florida en heeft de FBI bijgestaan in talloze misdaadonderzoeken.

Haar thrillerdebuut Retribution (Vergelding) verscheen in 2004. Daarna verschenen De snijkamer en De kleine getuige in Nederlandse vertaling.

In de handel is inmiddels - voor 49 eurocenten - Nummer 9 in de handel, een kort verhaal over wat voorafging aan Insomnia. Het verhaal is ook los te lezen. 

Willem Asman - Exit (2018)

Smeltkroes van intriges



(Door Peter Kuijt)

In twaalf maanden tijd schreef Willem Asman een verhaal van 300.000 woorden, knipte de omvangrijke tekst op in drie grote stukken en de trilogie over de schimmige organisatie REBOUND was geboren. Zijn monsterklus bleef niet onopgemerkt. Voor het eerste deel, Enter, ontving Asman in juni de Gouden Strop. In diezelfde maand verscheen het slot Exit bij zijn nieuwe uitgeverij Ambo|Anthos. 

In de trilogie lezen we hoe het Tyler, het jonge Amerikaanse meisje uit Asmans debuut De Cassandra Paradox (2006, een uitgave van Cargo) dat door de CIA wordt verraden, het in de afgelopen jaren is vergaan. Ze is ondergedoken en wordt door REBOUND van een nieuwe identiteit voorzien. Ruim duizend pagina’s later is ze doorgedrongen tot de top van de organisatie, ze is één van de vier ‘ringdragers’ die het beleid bepalen.

De onderneming is er ook voor bestaande figuren. In Enter lezen we dat met onderwereldkoning Stanley Hillis een deal in de maak was voordat hij begin februari 2011 in de Watergraafsmeer werd geliquideerd. En Asman beschrijft in het slot de ware toedracht achter de val van Dominique Strauss-Kahn, toenmalig IMF-topman en seksfeestenbezoeker.

De drie REBOUND-thrillers vallen lastig afzonderlijk te lezen. De smeltkroes van intriges en complotten, het optreden van de CIA en de Mossad, de opkomst en ondergang van vele personages vereisen de volle aandacht van de lezer. In Exit wordt er bovendien behoorlijk veel afgekletst en dat gaat enigszins ten koste van de actie. Desondanks kan voor Asman alleen maar eerbiedig de hoed worden afgenomen als waardering voor deze verrijking van het thrillergenre.

Willem Asman - Exit. Uitgeverij Ambo|Anthos, 327 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Niet lekker in zijn vel (nieuws, 2018)

Aspe start met nieuwe serie rond Van In



De Vlaamse bestsellerauteur Pieter Aspe begint met een nieuwe serie thrillers rond zijn aloude protagonist Pieter Van In. De reeks bestaat uit tien boeken.

Na 39 misdaadromans vond Pieter Aspe het tijd worden om iets nieuws te doen. Hoewel, iets nieuws? Van In I heet het eerste deel van de kersverse serie en daarin blijft commissaris Van In toch de hoofdpersoon. 'Maar zijn situatie is totaal anders', meldt Aspe op zijn website. Pieter Van In is met pensioen, maar zit duidelijk niet lekker in zijn vel. De reden? Zijn geliefde Hannelore Martens en de kinderen zijn verdwenen. En ook van Van Ins naaste collega Guido Versavel ontbreekt ieder spoor.

Aspes website roept lezers op om de volledige serie te omarmen. Immers, 'wie de tien boeken verzamelt, zal aan het einde van de reeks de lange rode draad door het verhaal kunnen ontwarren.'

Pieter Aspe is Vlaanderens meest succesvolle misdaadauteur ooit. In 1995 debuteerde hij met Het Vierkant van de wraak. 23 jaar later zijn er in de befaamde reeks rond commissaris Van In tientallen boeken verschenen, 10 tv-reeksen gedraaid, 2 theatertours geweest en talloze boeken vertaald. In oktober 2017 verscheen De butlerknop, het veertigste boek in de reeks rond Van In. 'Het laatste', liet Aspe toen nog door diverse media optekenen. Op 3 april werd hij 65 en lanceerde Aspe samen met boezemvriend Marec zijn eigen uitgeverij Aspe NV.

Elvin Post (interview, 2018)

'De vrijheid maakt schrijven zo mooi'

In zijn nieuwe boek schrijft Elvin Post over ontvoeringen door aliens. Maar Arizona Blues is geen sciencefiction, aldus de auteur die in 2004 als eerste debutant de Gouden Strop won. ‘En ook geen thriller. Toen ik dat etiket losliet, kwam het verhaal op gang.’

(Door Peter Kuijt)

ROTTERDAM  Houthakker Travis Walton was op 5 november 1975 aan het werk in het Apache-Sitgreaves National Forest in Arizona toen hij naar zijn zeggen werd ontvoerd en vastgehouden door buitenaardse wezens. Walton schreef er een verfilmd boek over. Collega Steve Pierce, toen 17, was getuige van de kidnap en zei later dat hij voor gek werd versleten als hij erover vertelde. ‘Ik werd uitgelachen en van mijn toenmalige vrouw mocht ik het er niet over hebben op verjaardagen. Ze schaamde zich ervoor.’

Ruim twintig jaar later werden er boven de staat Arizona door honderden ooggetuigen enkele uren lang ufo-achtige verschijningen waargenomen boven de stad Phoenix. Dit fenomeen werd later bekend als The Phoenix Lights.

Schrijver Elvin Post (1973) gebruikte deze twee gebeurtenissen als kapstok voor zijn nieuwe boek Arizona Blues. Daarin komt Gerald Treadway voor die miljoenen vergaarde met een boek over zijn ontvoering door aliens. Treadway opende later in Snowflake, Arizona, een toevluchtsoord voor mensen die beweren ook slachtoffer te zijn van een ufo-kidnap. Journaliste Karen Hart, werkzaam bij de New York Times, krijgt autopech in Snowflake en besluit van de nood een deugd te maken door Treadway te interviewen. Tegelijkertijd zijn er anderen die minder nobele plannen hebben met de ufo-miljonair. Zoals een huurmoordenaar die dol is op viersterrenkruiswoordraadsels, maar bang voor zijn narrige moeder.

Op jouw eerdere vijf fictieboeken staat het stempel ‘literaire thriller’. Nu staat er niets. Hou zou je Arizona Blues willen omschrijven?
Elvin Post: ‘Ik wilde sowieso niet meer dat etiket erop. Het schrijven van een bepaald genre vind ik lastig. Hoewel er wel spanningselementen in zitten, wijkt Arizona Blues nog meer dan mijn andere boeken af van een pure thriller. Als iemand van de boeken van Lee Child houdt en op mijn boek ‘thriller’ ziet staan, zou hij na lezing toch kunnen denken: het is anders dan ik verwacht had.’

Het is ook geen sciencefiction.
‘Nee, hoewel mijn jongste dochter dat wel gehoopt had. Ze had het eerste hoofdstuk gelezen en vroeg: ‘Pap, komen er ook aliens in voor?’ Ik moest haar teleurstellen. ‘Nee, lieverd’.’

Geen ‘thriller’ op de omslag. Maar mag jouw uitgever het boek wel inzenden voor de Gouden Strop?
‘Dat laat ik aan hen over. Ik zal ze niet tegenhouden. Maar ik denk dat er wel spannender boeken onder de inzendingen zullen zijn. Dus de kans dat ik de Gouden Strop win, acht ik niet zo groot.’

Je vorige boek, Dame Blanche, verscheen in 2015. Daarna liet je weten dat je jaarlijks een boek wilde publiceren. Waarom heeft het zo lang geduurd voordat Arizona Blues het licht zag?
‘Ik ben niet de snelste schrijver, ik vind het ook leuk om andere dingen tussendoor te doen. Maar het was ook moeilijk. Ik ging een beetje blokkeren omdat ik te veel met de wetten van het thrillergenre in mijn hoofd zat. Stephen King heb ik ooit geïnterviewd en die zei: ‘Ik ga gewoon achter mijn pc zitten en laat de personages het verhaal vertellen.’ Dat heb ik van hem overgenomen. Toen ik het etiket ‘thriller’ losliet, kwam het schrijven ook op gang.’

Is het plezier dat je had met het schrijven van je debuut Groene Vrijdag anders dan de ervaring die je met het maken van Arizona Blues had?
‘Jazeker. Ik was alleen maar bezig met schrijven en ik wilde dat doen zoals mijn grote voorbeeld Elmore Leonard. Ik wilde hem in ieder geval een klein beetje benaderen. Gaandeweg ontdekte ik dat ik nooit aan hem kon tippen en ontwikkelde ik meer mijn eigen stem. Destijds schrapte ik veel meer van wat ik geschreven had dan nu. Ik ben minder hard voor mezelf geworden, kan het meer loslaten.’

Al jouw boeken spelen zich af in de Verenigde Staten. Komt er ooit een dag dat een boek van jou in Nederland is gesitueerd?
‘Het kan. Maar ik heb nog geen idee waar mijn volgende boek over zal gaan.’

Vind je deze nieuwe je beste boek tot nu toe?
‘Dat kan ik niet zeggen. Ik heb na het voltooien van mijn vorige boeken ook nooit het gevoel gehad dat dit het beste was wat ik ooit geschreven. Ik ben er tevreden mee, het is anders dan de andere. En als ik mijn oudste dochter het met plezier zie lezen, dan is dat een moment dat je altijd zal bijblijven.’

In Arizona Blues komen personages voor die of Donald Trump ophemelen of verafschuwen.
‘Ik ben niet iemand die anderen zijn mening door de strot wil duwen. Ik wil het vooral luchtig houden.’ Grijnzend: ‘Maar als je bekijkt welke karakters iets over de president zeggen, dan kun je wel zien hoe ik over hem denk.’

In het boek snijd je het thema aan of er geen groter plan schuilgaat achter alles wat we meemaken. Hoe denk jij daar zelf over?
‘Toen ik zo’n jaar of negentien, twintig was, had ik het idee dat er niets ‘geks’ bestond en alles wel verklaarbaar was. Maar in de loop der jaren heb ik wel een paar dingen meegemaakt die je doen afvragen of toeval wel bestaat. Een simpel voorbeeld: ik ben al sinds mijn zestiende fan van popmuzikant Tom Petty. Toen hij vorig jaar oktober overleed, was ik daar behoorlijk verdrietig over. Rond die tijd had ik een boek gelezen over mensen die van recent overleden personen ‘een groet’ hadden gehad. Ik had Petty in gedachten bedankt voor zijn mooie muziek en wenste hem een goede reis. Een paar dagen later ging ik met een vriend eten in mijn stamcafé. Vlak voordat ik erheen ging wilde ik nog een cd met zijn muziek meenemen zodat ze dat daar konden afspelen. Ik dacht aan het nummer Into the great wide open. Maar ik heb het niet gedaan. Komen we bij het café, is daar een straatmuzikant met een gitaar met twee snaren. Toen hij bij ons tafeltje stond, sloeg hij een akkoord aan en ik kreeg meteen kippenvel. Hij speelde en zong Into the great wide open. Een soortgelijke ervaring heb ik in het boek verwerkt.’

Een krant bracht laatst het bericht dat de boekenmarkt met eenvijfde is gekrompen: van 51 miljoen verkochte boeken in 2008 naar 41 miljoen in 2017. Kun jij van het boeken schrijven leven?
‘Niet echt. Vals beeld en Roomservice zijn mijn bestverkochte boeken, maar mijn laatste, Dame Blanche, deed het veel minder. Ik heb een Paul McCartney-biografie vertaald. Met Lex Passchier een aflevering van de tv-serie Moordvrouw geschreven en andere schrijfklussen gedaan. Ik krijg nog goede voorschotten omdat ik destijds, na het winnen van De Diamanten Kogel met Roomservice, een goed contract heb afgesloten. Hiermee kan ik na Arizona Blues nog een boek schrijven. Daarna zal ik toch iets vast omhanden moeten hebben om de huur te kunnen betalen.’

Wat maakt het schrijven dan zo leuk?
‘Zolang ik het kan doen, wil ik mijn best blijven doen om een boek zo mooi mogelijk te maken. Maar je moet niet meer met allerlei wilde verwachtingen blijven rondlopen. Het is vooral de vrijheid om te doen wat je wilt, te verzinnen wat je wilt, dat schrijven zo mooi maakt. Ook als de markt zo blijft en er geen wonderen gebeuren, zal ik het nog blijven doen. Ik ben niet jaloers op collega’s die van het schrijven kunnen leven. Zo steek ik niet in elkaar.’

Arizona Blues is verschenen bij uitgeverij Ambo|Anthos. Dit interview verscheen eerder in het AD. De foto van de auteur is gemaakt door Didier Cohen.

Elvin Post - Arizona Blues (2018)

Plotwendingen zijn Posts lust en leven



(Door Hans Knegtmans)

In Arizona Blues werkt Elvin Post twee verhaallijnen uit, die elkaar vanzelfsprekend later ontmoeten. De meest spannende beschrijft in detail de misdadige activiteiten van Teddy en Peggy Sue. Hij had haar leren kennen als receptioniste van de Snowflake Inn, en haar toen geïmponeerd met zijn ongepolijste zelfverzekerdheid. Nu heeft Teddy een plan uitgebroed waarmee ze steenrijk kunnen worden. Het enige wat Peggy Sue moet doen, is miljonair Gerald Treadway om haar vinger winden, zodat hij haar ten huwelijk zal vragen. Daarna zal Terry ervoor zorgen dat Treadway door een 'ongeluk' om het leven komt. Zijn niet geringe vermogen zal aan de gedupeerde bruid toevallen. Kassa!

In het tweede verhaal strandt The New York Times-reporter Karen Hart met haar auto in de woestijn van Arizona. Een reddende engel dient zich aan in de persoon van pensionado George Witmers. Tijdens de autorit naar huis vertelt hij dat uitgerekend zijn vrouw Mary een fan is van de journaliste. Wat zal die morgenochtend opkijken als de onverwachte logee zich bekendmaakt! Garagehouder Ethan Quinn, die zich over haar auto ontfermt, blijkt al even aardig en correct te zijn als het bejaarde echtpaar.

Niemand hoeft Post uit te leggen hoe je een onderhoudend boek schrijft. Bedenken van plotwendingen lijkt zijn lust en zijn leven. Van de twee intriges zijn de belevenissen van de misdaadpartners het interessantst. Terry toont zich een angstaanjagende psychopaat, die het zeldzaam goed getroffen heeft met zijn goedgelovige vriendin. Zij slaagt er zelfs in een klap in haar gezicht te interpreteren als blijk van zijn ware liefde - haar sociale intelligentie schiet wel vaker tekort. Vergelijkenderwijs blijven de wederwaardigheden van Karen nogal braaf en kleurloos.

Posts proza doet meer dan ooit denken aan de Amerikaanse sterauteur Donald E. Westlake. Die maakte echter onderscheid tussen komedies en misdaadverhalen. Het eerste genre kreeg onder meer gestalte in de hilarische avonturen van bendeleider John Dortmunder. Maar zijn personages nemen - anders dan Terry - nooit hun toevlucht tot fysiek geweld. Omgekeerd is in zijn thrillers geen greintje humor te ontdekken. Westlake besefte dat het riskant was, de twee genres in één verhaal te combineren. Een wijs inzicht.

Elvin Post - Arizona Blues. Uitgeverij Ambo|Anthos, 357 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.

Aimee Molloy - Perfecte moeder (2018)

Slimme moeders in de misdaad



(Door Hans Knegtmans)

Perfecte moeder behandelt het reilen en zeilen van de 'meimoeders' in de New Yorkse wijk Brooklyn - een groep vrouwen die voor hun eerste bevalling allemaal zijn uitgerekend in dezelfde week van mei. Ze komen twee keer per week bij elkaar en bespreken alle denkbare ins en outs van zwangerschap en babyverzorging. Daarnaast volgen ze dezelfde zwangerschapscursus, reanimatiecursus en yogaklas. Kernleden zijn Nell Mackey, Colette Yates, Francie Givens en Winnie Ross, de enige single.

Het verhaal begint op de Amerikaanse feestdag 4 juli, de kinderen zijn een kleine twee maanden. Nell heeft bedacht Winnie een onbezorgd avondje stappen cadeau te doen. Ze leent haar eigen oppas Alma uit om op de kleine Midas te passen. Laat op de alcoholrijke avond krijgt het feestende gezelschap een paniekerig telefoontje van Alma. Toen die wakker schrok uit een hazenslaapje, was Midas verdwenen. Hij is dus minstens ontvoerd, en misschien erger.

Gezien de schrijnende incompetentie van het rechercheteam verdiepen de meimoeders - bedeeld met bovengemiddelde intelligentie - zich in de misdaad. Dat wordt hun niet makkelijk gemaakt. De politie heeft een hekel aan bemoeizieke amateurs, de pers loopt voortdurend in de weg en wanneer het einde van de zwangerschapsverloven in zicht komt, maken sommige echtgenoten zich zorgen over hun carrièreperspectief.

Er hoeft geen twijfel over te bestaan welke bevolkingsgroepen het meeste genoegen zullen beleven aan Perfecte moeder: dat zijn moeders van kinderen in hun eerste levensjaren, zwangere vrouwen en zij die deze status nastreven. Molloy begint elk hoofdstuk met een nuttige tip voor jonge moeders. Op zichzelf is daar niets op tegen. Het gevaar is echter dat door haar betrokkenheid bij het onderwerp de verhaalstructuur minder dwingend en vloeiend wordt dan de intrige verdient.

Een serieuzer probleem is de onthulling van de ontvoerder. De dader speelde vóór de ontmaskering nauwelijks een rol in het verhaal. Een verrassingsmoordenaar of -ontvoerder is bijna altijd een zwaktebod. Het lijkt erop dat de schrijver dit zelf ook beseft. Tijdens het lezen ontdekt u zelf wel hoe zij, zonder een naam te noemen, probeert de lezer een beetje op streek te helpen.

Aimee Molloy - Perfecte moeder. Uitgeverij Boekerij, 317 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.

Harmonisatie (nieuws, 2018)

Genootschap zoekt onderdak bij Auteursbond



Het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) wil zich aansluiten bij de Auteursbond, de beroepsvereniging van schrijvers en vertalers in Nederland. Volgens het GNM-bestuur is deze stap in de hevig in beweging zijnde wereld van het boek noodzakelijk om de belangen van de thrillerschrijvers te kunnen blijven behartigen.

Tijdens de ledenvergadering van vorig jaar hebben de GNM-leden het bestuur toestemming gegeven om te onderzoeken of het mogelijk dan wel wijs is om aansluiting te zoeken bij de Auteursbond. Een dergelijke alliantie is inderdaad raadzaam, blijkt uit onderzoek van het bestuur.

De wereld van het boek is de laatste jaren ingrijpend veranderd, schrijft GNM-voorzitter Peter Römer in een nieuwsbrief aan de leden. 'Naast de fysieke boeken zijn er nu ook ebooks en luisterboeken. Als je één manuscript inlevert, worden er drie soorten boeken voor geleverd. Op verschillende soorten platforms, die elk proberen de aandacht van de koper te trekken. Uitgevers hanteren allemaal andere tarieven en van enige harmonisatie - in de vorm van modelcontracten - is geen sprake.' Dit alleen al is volgens Römer een belangrijke overweging om toenadering te zoeken bij een organisatie die de onderhandelingen over al dit soort zaken met de andere belanghebbenden voert: de Auteursbond.

Bovendien maak de thrillerauteur bij de Auteursbond deel uit 'van een breed en inspirerend netwerk van schrijvers' waar hij tijdens borrels, lezingen, vergaderingen en symposia kennis maakt met vakgenoten. Er zijn masterclasses en specialistische workshops van afzonderlijke secties waarmee de schrijver zich professioneel verder kan ontwikkelen. De bond staat de schrijver (lees: zelfstandige ondernemer) ook bij met gratis advies over modelcontracten en belastingaangifte, juridisch advies bij conflicten en financiële steun in noodsituaties.

Römer benadrukt dat GNM zijn zelfstandigheid behoudt. De thrillerschrijversclub komt, met negen andere secties (waaronder literair, toneel, poëzie, scenario), onder de paraplu van de Auteursbond, waarvan het lidmaatschap overigens wel fors duurder is dan dat van het GNM alleen. 'Maar wij blijven het GNM, met een eigen bestuur en een eigen programma en een eigen begroting. Het Mysterydinner blijft en ook de Meesterprijs zal met enige regelmaat worden uitgereikt.' Over de feestelijkheden rondom de uitreiking van de Gouden Strop en de Schaduwprijs wordt volgens de voorzitter hard nagedacht. 'Die blijven gewoon onze prijzen.'

De GNM-leden kunnen in november stemmen over toetreding tot de Auteursbond.

Bloed in de keuken (nieuws, 2018)

Schrijfster neemt essay 'How to murder your husband' letterlijk

Je zou denken dat schrijven wordt beoefend door louter rechtschapen types, die hun fantasieën alleen aan het papier toevertrouwen. Maar niets is minder waar. Er zijn auteurs die een scheve schaats rijden. Die zich fraaier voordoen dan ze zijn, die fraude plegen, zich schuldig maken aan doodslag. Of moord. Nu zit een schrijfster van romantische thrillers achter slot en grendel, op verdenking van moord op haar wettige echtgenoot.

Een jaar of zes geleden kwam de Britse thrillerauteur R.J. Ellory op niet al te florissante wijze in het nieuws. Hij had diverse pseudoniemen aangenomen om het imago op zijn Wikipedia-pagina wat op te poetsen. Wat bedenkelijker waren de strapatsen van Ewoud Lietaert Peerbolte, beter bekend als thrillerschrijver Ed Sanders. De ooit voor de Gouden Strop genomineerde auteur kreeg in 2016 twee jaar celstraf opgelegd wegens faillissementsfraude. De Finse schrijfster Tuula Sariola moest in 2008 voor de rechter verschijnen op verdenking van het ten onrechte opstrijken van bibliotheekgelden.

Maar sommigen gaan nog meer over het randje. Schrijver Richard Klinkhamer sloeg zijn vrouw met een koevoet de schedel in, begroef haar in de tuin van zijn huis en kreeg daarvoor zeven jaar cel. De Poolse auteur Krystian Bala zit sinds 2007 een gevangenisstraf van een kwart eeuw uit voor het plegen van een moord die hij in een van zijn thrillers, een bestseller, had beschreven. En in datzelfde jaar werd de Mexicaanse auteur José Luis Calva Zepeda opgepakt, nadat op een bord in zijn appartement de gekookte en op smaak gebrachte lichaamsdelen van zijn vermoorde vriendin waren ontdekt. Twee maanden na zijn arrestatie pleegde 'de kannibaal', zoals hij in de pers werd genoemd, zelfmoord.

Aan dit rijtje kan nu de naam van Nancy Crampton Brophy (68) worden toegevoegd. De schrijfster van romantische thrillers uit Portland, Oregon, zit in de cel op verdenking van moord, nadat haar man onder vreemde omstandigheden om het leven kwam. De auteur die onder meer het essay How to murder your husband schreef, leek ontroostbaar. Maar justitie lijkt daar niets van te geloven.

Als schrijfster van romantische thrillers denk ik regelmatig na over moord en de politieprocedures die daarop volgen, meldt ze in het essay uit 2011 dat de manieren bekijkt om een echtgenoot om te brengen en er nadien mee weg te komen. Als moord me moet bevrijden, wil ik in geen geval tijd doorbrengen in de gevangenis. En voor alle duidelijkheid: ik hou niet van jumpsuits en oranje is mijn kleur niet. Met dat laatste verwees ze naar de kleding van gedetineerden in de Verenigde Staten. 

Vervolgens somt ze een serie methodes op waarbij de daad bij het woord wordt gevoegd, variërend van het gebruik van messen, wurging tot vergif. Ook raadt ze de inzet van een huurmoordenaar of een minnaar af.

Ook in andere teksten laat ze haar fantasie om van een echtgenoot af te komen de vrije loop. In The Wrong Cop schreef ze over een vrouw die elke dag van haar huwelijk besteedde aan het bedenken van manieren om haar man om te brengen. En in The Wrong Husband probeert een vrouw haar gewelddadige echtgenoot te ontvluchten door haar eigen dood in scène te zetten. Op haar site See Jane Publish ging ze verder in op moordmethoden.

Daniel Brophy in de keuken van het Oregon Culinary Institute

Nancy Crampton Brophy heeft nu te stellen met de volgende feiten. Kok en docent Daniel Brophy (63) was op 2 juni op zijn werk in het Oregon Culinary Institute toen hij werd neergeschoten. Zijn studenten vonden hem, badend in het bloed. Brophy overleefde het niet.

Een dag later postte Crampton Brophy een emotioneel bericht op Facebook. Ik heb triest nieuws. Mijn man en beste vriend, chef Dan Brophy, is gisterochtend vermoord. Iedereen die me na aan het hart ligt en me wil bellen: jullie hebben gelijk, maar ik heb het momenteel moeilijk om mijn hoofd rond de hele zaak te krijgen. Ik apprecieer jullie liefdevolle berichten, het doet me iets, maar spaar jullie telefoontjes tot over een paar dagen, tot ik weer wat kan functioneren.

Vorige week werd de weduwe aangehouden op verdenking van moord op haar man en het gebruik van een vuurwapen. De rechter besliste dat ze in de cel moest blijven en dat ze niet vrij kon komen op borg.

Daniel en Nancy waren 27 jaar getrouwd en hadden hun ups en downs, zoals Crampton Brophy zelf schrijft op haar website. Maar er waren meer goede momenten dan slechte. Ik hou van de manier waarop hij me aan het lachen maakt als ik erg boos ben en hoe hij iets perfects weet te zeggen als ik dat het minste verwacht.

De conclusie van haar essay How to murder your husband doet op z'n minst vreemd aan: Ik vind het makkelijker om mensen dood te wensen dan om ze effectief te vermoorden, schrijft ze. Ik wil me geen zorgen moeten maken over bloedspatten en hersenen op mijn muren. En ik kan niet consequent liegen. Anderzijds, als ik íéts weet over moord, is het wel dat iedereen het in zich heeft om het te doen. Als je maar ver genoeg wordt gepusht.

Bron: Het Laatste Nieuws, The Washington Post

Zomersneeuw (nieuws, 2018)

Gezondheidsdip leidt tot uitstel nieuwe thriller van Kim Moelands


Enkele maanden geleden kondigde ze - niet zonder trots - de komst aan van haar nieuwe thriller Als het in de zomer sneeuwt. Eind volgende maand zou haar vierde spannende roman in de winkels liggen. Maar dat gaat niet lukken. Door gezondheidsklachten kan Kim Moelands niet verder aan haar boek werken, zo laat ze weten op haar Facebook-pagina.

Het is 'een stevige gezondheidsdip' die roet in het eten gooit, aldus Moelands, die verder niet in detail treedt. Maar ze blijft optimistisch: 'Het boek gaat absoluut verschijnen, maar wanneer precies is nog niet duidelijk.'

De eerste versie is af, meldt de schrijfster. 'Dus het grootste werk is gedaan. Mijn gezondheid begint langzaamaan wat beter te gaan dus ik hoop snel weer aan het werk te kunnen om er een mooie definitieve versie van te maken samen met mijn redacteur Harold de Croon.'

Kim Moelands (1975) is auteur, recensent en journalist. Ze schreef twee autobiografische romans, Ademloos en Grenzeloos over haar leven met Cystic Fibrosis, ook wel taaislijmziekte genoemd. Het is een chronische aandoening met een zeer beperkte levensverwachting. In 2009 is haar longcapaciteit in enkele maanden tijd gedaald van iets meer dan vijftig procent naar minder dan dertig procent. Ademen zonder zuurstoffles was voor Moelands toen al geen optie meer. Een jaar later onderging zij een levensreddende dubbele longtransplantatie. In datzelfde jaar verscheen ook haar eerste thriller, Weerloos.

Wordt verwacht 448 (nieuws, 2018)

Iedereen is vervangbaar



Bij HarperCollins Holland staat 9 oktober genoteerd als de verschijningsdatum van November Road van Lou Berney. Een thriller waarover A.J. Finn, die van De vrouw in het raam, ja, inmiddels de loftrompet heeft gestoken. 'Niets minder dan een instant Amerikaanse klassieker.'

Berney concentreert zich op twee hoofdpersonen. De eerste is Frank. Zijn geluk is op. Als trouwe boef onder maffiabaas Marcello leerde hij dat iedereen vervangbaar is. Nu is hij aan de beurt: hij weet iets over de moord op president J.F. Kennedy en Marcello ziet hem liever dood dan levend. Het is dus tijd om te vluchten.

Charlotte is achtentwintig en moeder van twee dochtertjes. Haar man is een goedzak, maar ook een hopeloze zuipschuit en hun leven samen zit op een dood spoor. Ze wil ervandoor.

Zo ontmoeten twee vreemden elkaar onderweg. Voor Frank is Charlotte de perfecte dekmantel. Voor Charlotte is Frank haar ticket naar een nieuw leven. Ze vinden elkaar en voor het eerst wil Frank meer dan alleen overleven. Hij wil leven. Iedereen is vervangbaar behalve de vrouw van wie hij houdt. En dat kan hun beiden het leven kosten…

Lou Berney is auteur van vier romans, die bekroond zijn met verschillende prijzen, waaronder de Edgar-, Anthony-, Barry- en Macavity-awards. Zijn korte verhalen verschenen in The New Yorker. Hij geeft daarnaast les aan de universiteit van Oklahoma, waar hij ook woont.

Op zijn website schrijft Berney dat hij sinds zijn negentiende niet meer is ontslagen. Maar daarvoor verliep zijn carrière niet bepaald gladjes. Tussen zijn twaalfde en zijn negentiende kwam voor hem aan negen verschillende banen voortijdig een eind. Zo mislukte hij als krantenbezorger, grillmaster, onderhoudsman van een appartementencomplex en assistent in een darkroom, dat wil zeggen de donkere kamer van een fotograaf.