Een lange strijd (nieuws, 2008)

ADVOCAAT KNOOPS SCHRIJFT THRILLER

Advocaat en hoogleraar Geert-Jan Knoops komt met een misdaadroman. In januari 2009 verschijnt zijn 'legal thriller' 'Advocaat van de Vijand'. Dat heeft uitgeverij A.W. Bruna meegedeeld.

In het boek probeert de New Yorkse advocaat Matthew Baldwin de chauffeur van Osama Bin Laden vrij te krijgen, die gevangen zit op Guantánamo Bay. Baldwin gelooft dat zijn cliënt niet betrokken was bij de aanslagen van Al Qaida in de Verenigde Staten. ,,Omdat gevangenen in Guantánamo Bay niet onder het Amerikaanse rechtssysteem vallen, begint een lange strijd om het recht te laten zegevieren'', meldt de uitgeverij.

De thriller van Knoops is een fictief verhaal, maar wel gebaseerd op een echte zaak. Knoops, die vooral bekend werd toen hij vrijspraak bewerkstelligde voor de twee vermeende daders in de Puttense moordzaak, trad in 2006 voor het Amerikaanse hooggerechtshof op als expert-consultant van de verdediging in de Guantánamo Bay-zaak.

Knoops zal in de toekomst nog meer thrillers schrijven die gebaseerd zijn op waargebeurde zaken, aldus de uitgeverij. De nieuwe boeken draaien ook rond de hoofdpersoon Matthew Baldwin. De advocaat schreef in 2006 het boek 'Het Tweede Schot' over de zaak rond de marinier Eric O. Dit was echter een gedetailleerde beschrijving van de zaak en geen misdaadroman.

Bedrijfsongeval (nieuws, 2008)

SIGNEREN DOET PIJN

Het is een zwaar leven, dat van een bestsellerauteur. Vraag maar aan de Amerikaanse schrijfster Janet Evanovich, die heeft ondervonden dat signeersessies fysiek ongerief met zich meebrengen. Evanovich die vandaag een tournee langs zes steden afsluit om haar boek 'Fearless Fourteen' te promoten, toont haar rechterhand die in het verband zit. Gevolg van het vele signeren.

'Fearless Fourteen' is Evanovich' zeventiende thriller waarin een hoofdrol is weggelegd voor haar heldin, premiejager Stephanie Plum. Het boek staat op nummer 1 in de bestsellerlijst van USA Today.

Evanovich' stedentrip startte op 17 juni in het MGM Grand Theater in Mashantucket, Connecticutt, en trok meer dan tweeduizend fans. Grote aantallen Plum-adepten doken ook op in Omaha, Denver, Dallas, San Diego en Los Angeles. ,,Er kwamen op zijn minst duizend mensen naar elke signeersessie, die zeker vijf uur duurde'', aldus Evanovich in USA Today. ,,Veel mensen hadden vier of vijf boeken bij zich, waarin ik mijn handtekening moest zetten. De menselijke duim is niet berekend op zulke activiteiten.''

(Bron: USA Today)

Mag er wat seks in? (nieuws, 2008)

TOMAS ROSS ZIT 'WEER OP HET RANDJE'

Misdaadauteur Tomas Ross schrijft niet alleen aan het 55ste deel in de Havank-serie, 'Caribisch complot', hij is ook bezig met een nieuwe thriller waarin hij opnieuw het koningshuis op de korrel neemt. ,,Het blijft toch een schelmenhuis, dat koningshuis'', zei hij onlangs in het boekenprogramma van Susan Smit op interviewzender Het Gesprek.

Veel liet hij er niet over uit, maar vaststaat dat Ross zijn pijlen richt op de vader van prinses Máxima, Jorge Zorreguieta. ,,Dan zit je echt op het randje, want wat kun je wel schrijven en wat niet?'' Smaad en laster moet het niet worden, aldus de schrijver, daar past hij voor. ,,Ik kan bijvoorbeeld Balkenende niet in een bordeel laten verschijnen. Dat is zo onaannemelijk. Ik heb ook wel eens iets teruggetrokken uit een boek op advies van de jurist van de uitgeverij.''

Ross zegt dat hij altijd zijn manuscript voorleest aan zijn vrouw, die een hele goede graadmeter is voor wat wel of niet door de beugel kan. ,,Als mijn vrouw zegt: denk aan de glas-in-loodramen, dan weet ik dat ik moet oppassen.'' Zijn thrillers worden niet altijd even gewaardeerd. ,,Ik heb Grijze Wolven aan de deur gehad, Molukkers, Surinamers. Dan schrik je wel even. En prins Bernhard schreef een boze brief in de Volkskrant.''

De Haagse misdaadauteur leest bijna nooit meer thrillers. ,,Dat wordt me altijd kwalijk genomen door vakgenoten. Maar ik heb er zoveel gelezen. Dat komt ook omdat jaren adviseur was van een uitgeverij. Heel soms lees ik er nog een, zoals laatst 'CEL' van Charles den Tex.'' Ross leest veel non-fictie. ,,Maar ook stripverhalen.''

Ross vindt het jammer dat een thriller van de uitgever altijd seks moet bevatten. Zelfs zijn favoriete auteur, Frederick Forsyth, verwerkte op dringend verzoek van zijn uitgever een vleugje seks in zijn klassieker 'De dag van de Jakhals'. Seks is volgens Ross ook de reden dat Saskia Noort, Esther Verhoef en Simone van der Vlugt zo succesvol zijn. Ze kijken op een vrij harde manier naar de moderne dames van vandaag, aldus de auteur. ,,Het is Agatha Christie, maar dan met seks in de Vinex-wijk.''

Keuzen en kansen (nieuws, 2008)

IAN RANKIN GAAT 'DE POLITIEK IN'

Misdaadauteur Ian Rankin neemt zitting in een commissie van de Schotse Labour party, die onderzoekt hoe het met de geletterdheid van kinderen is gesteld. De commissie ging deze week van start.
Volgens de schrijver van de Rebus-thrillers is 'het in staat zijn om te lezen iets waarvan ieder kind in Schotland zou moeten kunnen genieten'. ,,Het lezen biedt keuzen en kansen aan jonge mensen en creëert voor hen nieuwe werelden.''

,,Ik zal mijn aandeel in de commissie leveren en hoop tegelijkertijd dat haar werk ertoe leidt dat er in Schotland nog meer succesvolle schrijvers opstaan.'' De commissie wil bereiken dat analfabetisme onder kinderen flink afneemt.

Eerder ondertekende Rankin - samen met honderden auteurs onder wie Joanna Trollope, Nick Hornby en Kate Mosse - een petitie waarin de overheid werd opgeroepen het analfabetisme onder kinderen aan te pakken. Het verzoekschrift volgde na een onderzoek waaruit bleek dat één op de vijf elfjarigen niet het minimum leesniveau bereikt dat voor hun leeftijdsgroep geldt.

(Bron: The Guardian)

Misdaad loont (nieuws, 2008)

JOURNALISTEN BOEREN GOED MET 'TRUE CRIME'

Misdaadjournalistiek is lucratief. Boeken van onderzoeksjournalisten die zich verdiepen in de crimineel doen het goed. Uitgevers en auteurs doen prima zaken met niet-gefingeerde moord en doodslag.

,,Ik heb ongeveer een ton, ofwel twee jaarsalarissen, verdiend aan Stille Willem (over Endstra, red.) en 'Handboek Holleeder', dat ik samen met Marian Husken schreef'', zegt Vrij Nederland-journalist Harry Lensink in de Volkskrant. Van die boeken zijn bij elkaar 70.000. ,,Ongelooflijk spectaculair; interessant voor journalisten.''

De oplagen van Lensinks boeken ogen nog bescheiden in vergelijking tot bestsellers als 'De ontvoering van Alfred Heineken' uit 1987, waarmee misdaadverslaggever Peter R. de Vries een klapper maakte – twintigste druk, 250.000 exemplaren, verkoopt nog steeds – en De Dominee over Klaas Bruinsma van Bart Middelburg (Het Parool) – verfilmd, dertigste druk, 100.000 exemplaren.

True crime maakt voor uitgeverij De Fontein zo’n 30 procent van de totale omzet uit. Alleen al van de boeken van De Vries heeft de uitgever in totaal zo’n half miljoen exemplaren verkocht.

Peter R. de Vries heeft in de Volkskrant wel een verklaring voor het succes van true crime. ,,De belangstelling voor misdaad zit volgens mij in vrijwel ieder mens. Ik geloof dat velen een zwarte kant in zich hebben en wel eens filosoferen over een misdaad zonder die daadwerkelijk te plegen. Het prikkelt als een misdaad herkenbaar wordt beschreven. Alsof je aan de rand van de afgrond van het leven staat en kijkt wat er beneden te zien is. Daar zijn mensen benieuwd naar.''

De initiatiefnemer van het misdaadtijdschrift 'Koud Bloed', Siem Eikelenboom (Het Financieele Dagblad, voorheen NOVA), is het met De Vries eens. ,,Je leest dingen die je zelf niet zou durven. De belangstelling lijkt alleen maar toe te nemen naarmate er meer worden afgeknald op straat. Overigens is er ook interesse in zaken als die van Lucia de B. Mensen willen weten hoe politie, justitie en rechters te werk gaan.''

Telegraaf-journalist John van den Heuvel schreef met zijn collega Bert Huisjes het true crime-boek 'Tijdperk Willem Holleeder' over de Amsterdamse topcrimineel Willem Holleeder. Dat boek staat deze week op plek 3 in de Bestseller 60. Gistermiddag mocht een filiaalmanager van de AKO-boekhandel in Amsterdam-Zuid, liquidatiebuurt bij uitstek, het vijftigduizendste exemplaar in ontvangst nemen. Sinds deze week rijden tientallen 'Holleeder'-taxi's door de straten van de hoofdstad. Passagiers kunnen het boek, dat aan een handboei aan de hoofdsteun hangt, op de achterbank doorbladeren.

(Bron: de Volkskrant, de Telegraaf)

De ghostwriter (nieuws, 2008)

CAGE EN BROSNAN IN VERFILMING VAN 'GEEST'

Nicolas Cage en Pierce Brosnan gaan samen de hoofdrollen vervullen in de nieuwe film van Roman Polanski. De film wordt een verfilming van de politieke thriller 'Geest' van de Britse schrijver Robert Harris.

Het boek vertelt over een 'ghostwriter', een ingehuurde biograaf, die bezig is met de memoires van een voormalige Britse minister-president. Als de schrijver tijdens zijn research op een complot tegen deze politicus stuit moet hij besluiten of hij zijn opdrachtgever trouw blijft, of dat hij eieren voor zijn geld kiest en zijn eigen hachje probeert te redden.

De Ier Brosnan vertolkt de rol van de Britse politicus, die in het boek van Harris losjes is gebaseerd op de persoon van Tony Blair. Nicolas Cage neemt de rol van de 'ghostwriter' voor zijn rekening.

Robert Harris schreef naast 'Geest' ook onder meer de historische roman 'Pompeii'. Vorig jaar wilde Polanski dit boek gaan verfilmen, maar dit plan moest hij echter afblazen wegens problemen met de financiering.

(Bron: Moviealert.com)

Leif G.W. Persson - Vrije val (2008)

De moord op Olof Palme ontleed

(Door Fred Monsma)

'De ongetwijfeld zwartste vrijdag'. 'De grootste mislukking uit de mondiale politiegeschiedenis'. Binnen dertig pagina's zijn het twee beschrijvingen van de moordzaak Olof Palme, die Leif G.W. Persson tot in den treure gebruikt voor zijn zevende politieroman annex politieke thriller Vrije val.

Aan de ene kant is dit verslag van het onderzoek - na 21 jaar, vijf maanden en veertien dagen - van de geruchtmakende moord op de Zweedse premier Olof Palme fascinerend. Maar het vraagt wel het nodige inlevingsvermogen van de liefhebber van het spannende boek. Wat het hoofd van de Zweedse politie Lars Martin Johannsson - het vaste hoofdpersonage in het oeuvre van Persson - ontdekt en vooral waar hij en zijn team niet achter komen, is onthullend. Misschien wel onthutsend, maar je moet erg veel interesse hebben voor deze zaak wil je het einde halen.

Bijna zeshonderd pagina's vult de Zweedse misdaadauteur, die in eigen land zelfs hoger wordt aangeslagen dan Henning Mankell en Liza Marklund, met het nauwgezet nog eens door de molen halen van de duizenden pagina's die zijn geschreven over de jacht op de dader(s). Verdachten werden gezocht binnen het politiekorps, andere Zweden en buitenlandse organisaties of individuen, bijvoorbeeld Turkse Koerden.

Vrije val is pas het tweede boek van schrijver én hoogleraar criminologie Persson dat bij Cargo in vertaling uitkomt. De eerste twee verschenen bij collega-uitgeverij Signatuur. Nog opmerkelijker is dat de eerste drie thrillers van Persson uit de jaren zeventig - volgens kenners zeker zo goed en bovendien al verfilmd voor tv of het witte doek - pas nu vertaald lijken te gaan worden. Late gerechtigheid?

Leif GW Persson - Vrije val. Vertaling: Rory Kraakman. Uitgeverij Cargo, 587 pag.

Bron: Brabants Dagblad

True crime (nieuws, 2008)

'HIJ WAS DE KALMHEID ZELVE'

Een Macedonische journalist die gedetailleerde verhalen schreef over de moord op drie schoonmaaksters is maandag dood aangetroffen in zijn cel. Daar zat hij vast op verdenking de moorden zelf te hebben gepleegd.

De 56-jarige journalist Vlado Taneski was zondag gearresteerd na de publicatie van zijn verhalen over de moorden. De verhalen bevatten details die niet openbaar gemaakt zijn en volgens de politie alleen de dader kon weten.

Nadat de artikelen waren gepubliceerd begon de politie een onderzoek naar Taneski, een journalist met ruim twintig jaar ervaring. De politie pakte Taneski op, nadat zijn DNA een match had met sperma dat gevonden was op de lichamen van de slachtoffers. De drie vrouwen werden aangetroffen in nylon zakken die waren gedropt op diverse plaatsen in Kicevo, een bergdorp op 120 kilometer ten zuidwesten van de Macedonische hoofdstad Skopje.

Taneski werd maandag met zijn hoofd in een emmer water aangetroffen in zijn cel, die hij deelde met twee andere gedetineerden. Volgens de politie heeft Taneski vermoedelijk zelfmoord gepleegd.

Rechercheurs meldden dat er opmerkelijke overeenkomsten zijn met de drie slachtoffers - alle drie arme schoonmaakster met lage opleiding - en Taneski's moeder, met wie hij een gespannen relatie had. Bovendien kenden de slachtoffers zijn moeder.

Misdaadverslaggever Ognen Canvarevik die met Taneski voor de krant New Macedonia aan de verhalen over de moorden werkte, zei dat hij en zijn collega's op de krant gechoqueerd waren. ,,Hij was een vriendelijke en intelligente kerel, die heel normaal leek'', aldus Canvarevik. ,,Toen de politie me belde en zei 'jullie verslaggever is de moordenaar', kon ik nauwelijks mijn oren geloven.'' Volgens Canvarevik pleegde Taneski's vader zelfmoord in 1990. ,,Hij was de kalmheid zelve als we discussieerden over de moorden. Alle slachtoffers woonden dicht bij hem in de buurt.''

FICTIE
Het is niet de eerste keer dat een schrijver dan wel verslaggever betrokken raakte bij de moordzaken waar ze over schreven. Vorig jaar kreeg de Poolse misdaadauteur Krystian Bala vijfentwintig jaar gevangenisstraf voor zijn aandeel in de ontvoering, mishandeling van en moord op een man, een misdrijf dat hij gedetailleerd had beschreven in de uitstekend verkochte thriller 'Amok'. Het slachtoffer was een zakenman van wie Bala het vermoeden had dat hij een relatie had met zijn ex-vrouw.

In 2001 werd de zoon van schrijfster Errol Trzebinski vermoord op een soortgelijke wijze zoals zij die beschreef in haar boek 'The Life and Death of Lord Erroll'. Trzebinski is ervan overtuigd dat de moord een waarschuwing was tegen een onderzoek dat zij deed naar de geruchtmakende en nog steeds onopgeloste moord op Lord Erroll in Kenya in 1941.

Ook in fictie zijn dergelijke zaken te vinden. De plot van de film 'Basic Instinct' draait om een schrijfster, gespeeld door Sharon Stone, die verdacht is van een moord die overeenkomsten vertoont met een verhaallijn in een van haar boeken. En The Pillowman, een toneelstuk van Martin McDonagh uit 2003, draait om een schrijver van korte verhalen over kindermisbruik, die wordt gearresteerd wegens de moord op bizarre kindermoorden in zijn woonplaats, ook nu vanwege de gelijkenissen tussen zijn verhalen en de moordzaken.

(Bron: International Herald Tribune, The Guardian)

De rust en de tijd (nieuws, 2008)

ALLEMAAL EEN BOEK MEE OP VAKANTIE

Zeven op de tien Nederlanders nemen een boek mee op vakantie. Kijk naar de verkooplijsten en je ziet dat misdaad, beroemdheden en psychologie het beste scoren. Met de campagne 'Zomerlezen' probeert de boekenbranche de verkoop een extra impuls te geven. Bekende sportjournalisten zijn de kopstukken van de promotieactie.

Het leesgedrag van de Nederlander is de laatste jaren ingrijpend veranderd. In 1975 las de doorsnee landgenoot nog zes uur per week in kranten, boeken en tijdschriften, in 2005 was dat gedaald tot minder dan vier uur per week, blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek. De gemiddelde Nederlander ging meer tijd besteden aan tv-kijken en internetten.

Zo zat de doorsnee landgenoot in 2005 thuis meer dan vijftien uur voor het beeldscherm van zijn computer of zijn tv. Het gevolg is dat bibliotheken het aantal uitgeleende boeken tussen 2000 en 2005 met vijftien procent zagen dalen. Ook verdwenen er veel boekwinkels.

In 2000 waren er nog bijna 1400 boekwinkels, vorig jaar meer dan 300 minder. Opmerkelijk is dat de boekwinkels de afgelopen twee jaar wél hun omzet zagen stijgen. Er worden steeds meer boeken via internet besteld, maar de boekwinkels nog altijd goed voor meer dan de helft van de boekenverkoop.

De branche wil de stijgende lijn graag vasthouden. Daarom gaf de stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (CPNB) een draai aan een succesvolle Amerikaanse campagne waarbij bekende Amerikanen het lezen bevorderden. In ons land waren acteur Jeroen Krabbé, Europees commissaris Neelie Kroes en musicalster Simone Kleinsma de afgelopen jaren al de gezichten van een actie te wijzen op de lol van lezen.

Dit jaar zijn Barbara Barend, Mart Smeets en Humberto Tan de gezichten van de campagne, die komende week van start gaat met grote affiches op NS-stations en bij bushaltes. Ze staan op de posters met een boek in hun handen. ,,We doen het juist in deze tijd van het jaar omdat het publiek nu de rust en de tijd heeft voor een boek'', zegt Peter Rosendaal van de stichting CPNB. Dat is gekozen voor sportgezichten van de tv lag voor de hand, aldus Rosendaal. ,,Nu het grote publiek met het EK voetbal, de Tour de France en de Olympische Spelen uren voor de buis zit, is het aardig om de presentatoren te laten wijzen op een aardig tegenwicht. Door ze af te beelden met een boek laten ze zien dat er méér is dan alleen sport op tv.''

Het is niet verwonderlijk dat in deze tijd van het jaar juist het spannende genre populair is in de boekwinkels, meent Rosendaal. ,,In de vakantie heeft de lezer de tijd en de behoefte om weg te dromen bij dit soort verhalen. Het aardige is dat dit genre de lezer vaak meeneemt naar een totaal andere wereld. En dat is precies wat veel mensen van een vakantie verwachten.''

(Bron: Noordhollands Dagblad, Jan Vriend)

Berichten vanuit de kelder (nieuws, 2008)

UITGEVERS STORTEN ZICH OP OOSTENRIJKSE INCESTZAAK

Niets is uitgevers heilig. Ook niet het drama rond Josef Fritzl, de man uit het Oostenrijkse Amstetten, die zijn dochter Elisabeth sinds haar elfde misbruikte en zeven kinderen bij haar verwekte. Elisabeth en drie van haar kinderen werden jarenlang opgesloten in een kelder onder Fritzls woning.

Uitgeverij HarperCollins betaalde een bedrag van zes cijfers voor de komma als voorschot aan de journalisten Stefanie Marsh en Bojan Pancevski. Het duo werkt aan een boek over de affaire dat in april 2009 op de markt moet komen.

Uitgeverij John Blake brengt begin augustus 'House of Horrors' op de markt, geschreven door Nigel Cawthorne. Volgens hoofdredacteur Michelle Signore van de uitgeverij gaat het om een diepgravend verhaal. ,,De schrijver is in Oostenrijk geweest en hij heeft veel verklaringen uit eerste hand opgetekend. Hij gunt de lezer een blik in de psychologische aspecten van het gebeurde.''

Signore is er stellig van overtuigd dat veel mensen zijn geïnteresseerd in het verhaal, 'omdat het ons voorstellingsvermogen te buiten gaat'. ,,Mensen zijn met afschuw vervuld, maar zij willen ook begrijpen wat er is gebeurd.''

Uitgever Carole Tonkinson van HarperCollins laat weten dat haar schrijvers de lezer 'een uniek perspectief' op deze affaire zullen bieden. Pancevski is correspondent Oost-Europa voor de Times en was de eerste Engelstalige verslaggever die over het drama in Amstetten schreef. Marsh schrijft eveneens voor de Times.

,,In het boek komt ter sprake hoe het drama heeft kunnen gebeuren. De auteurs hebben aangegeven dat zij er een 'true crime'-boek van zullen maken. Het zal een volledig en aangrijpend verslag zijn, dat voyeurisme en clichés uit de weg gaat.'' Volgens Tonkinson zullen de twee journalisten leden van de familie Fritzl interviewen.

(Bron: theBookseller.com)

Literatuur en thrillers (column, 2008)

MISPLAATST DÉDAIN

(Door Peter Kuijt)

Arjan Peters

Daags na het winnen van zijn derde Gouden Strop zei Charles den Tex in een van zijn vele interviews dat je met zo'n prijs doorgaans wel in de Bestseller 60 terechtkomt. Wat heet: Zijn 'CEL' bezet nu de eerste plaats van deze verkooplijst.

In deze Maand van het Spannende Boek wordt weer eens bewezen dat de misdaadroman stevig in zijn schoenen staat. Ongeveer de helft uit de lijst met 60 meest gewilde boeken (waaronder literaire romans, bundels met columns, vaderdagboeken tegen de helft van de prijs, EK-gedoe, true crime en een biografie) bestaat uit thrillers. En na het werk van Baantjer, Simone van der Vlugt en Henning Mankell gaat er dit jaar wéér een spannend boek aan top.

Dat moet flink 'au' doen in de literaire grachtengordel, waar men doorgaans chronisch de neus ophaalt voor alles wat riekt naar spannend.

Dédain is een allesbehalve bewonderenswaardige eigenschap. Een 'goed' voorbeeld daarvan gaf literatuurcriticus Arjan Peters onlangs in zijn column in de Volkskrant. Hij was aanwezig in de Melkweg in Amsterdam op de avond dat Charles den Tex zijn prijs in ontvangst mocht nemen. En het leek wel of Peters in een ander universum was beland. Hij zag auteurs die recensenten joviaal op de schouders sloegen en ze elkaar een glas slap evenementenbier toeschuiven. Hij concludeerde: ,,Veelzeggende vredigheid. Die betekent dat het Spannende Boek nog steeds niet volwassen is. Iedereen mag meedoen en alleen al voor de moeite krijg je al een nominatie.'' Peters vond het vreemd dat Simone van der Vlugt niet werd uitgejouwd, die volgens hem 'het foutloze Nederlands maar niet machtig wil worden'.

Het tekent de persoon Arjan Peters dat hij op boegeroep had gehoopt voor de schrijfster van 'Blauw water'. Het is bepaald niet sympathiek en het roept de vraag op hij het boek wel gelezen heeft.

Het bewijst wel dat hij niet doorheeft hoe het er in het thrillergenre aan toegaat. Recensenten branden - als het moet - thrillers af en omgekeerd maken auteurs hun besprekers voor rotte vis uit. En in navolging van andere literaire boekenjury's laat ook de jury van de Gouden Strop weten dat niet alle inzendingen altijd van behoorlijk niveau zijn. ,,Geen kaf zonder koren.'' Het is 'all in the game' en zo gaat het al jaren, maar er blijft door de bank genomen altijd een soort van wederzijds respect voor elkaar bestaan.

Wat Peters betreft zijn literatuur en thrillers twee fenomenen die nooit tot elkander zullen geraken: 'never the twain shall meet'. Jarenlang was dat ook het geval. Er ontstonden verhitte discussies toen Maarten 't Hart in 1994 de Gouden Strop won met 'Het woeden der gehele wereld'. En literair schrijver en komend Boekenweekgeschenkauteur Tim Krabbé vond het maar niks toen hij een jaar later met de prijs werd onderscheiden voor zijn boek 'Vertraging'. Niet dat hij het geld - 25.000 gulden - weigerde, overigens.
Sinds jaar en dag werd slechts in de zomerkoffer wel eens 'een trillertje' tussen het ondergoed gelegd, 'voor op het strand'. De rest van het jaar mocht je er niet mee gezien worden. En het Boekenbal was er alleen voor Connie Palmen, Simon Vinkenoog en Harry Mulisch.

Nu is de misdaadliteratuur een economische factor van betekenis geworden. Je kunt er zelfs in Nederland een goed belegde boterham mee verdienen. De thriller is doorgebroken. Van de weeromstuit kregen de thrillerauteurs van de stichting CPNB hun eigen Power of Plots. Wel in een te kleffe en broeierige poptempel in plaats van in een chique schouwburg, maar alla. En de Maand voor het Spannende Boek vindt nog immer plaats op het moment dat alle belangrijke actualiteitenrubrieken al aan een zomerslaap zijn begonnen, maar we moeten niet op alle slakken zout gaan leggen.

Thrillerauteurs zouden graag de scheiding tussen misdaad- en de 'gewone' literatuur opgeheven zien. Maar dat bereik je niet door het malle stempel 'literaire thriller' op de boeken te drukken. Tomas Ross pleitte er jaren geleden voor de Gouden Strop maar af te schaffen, omdat de prijs toch maar telkens naar het handjevol dezelfde auteurs ging. Iets wat het 'erelid' van het Genootschap voor Nederlandstalige Misdaadauteurs nu niet meer mag zeggen, dat heeft hij moeten beloven. Het zou ook onverstandig zijn. De Strop is in de twintig jaar van zijn bestaan een merk geworden, te bekend om zo maar op te knopen.

Veel meer aanbeveling verdient het om de écht goede thrillers ook te laten meedraaien in het literaire prijzencircus. Charles den Tex heeft zijn uitgever al gezegd dat-ie 'Cel' maar moet inzenden voor de Ako Literatuurprijs. ,,Ik zie het dan wel'', aldus de Stropwinnaar in een interview. ,,Ik vind zelf dat ik mee kan doen.'' Zeker weten dat Den Tex gelijk Oranje tijdens dit EK geen slecht figuur zou slaan.
En het kan vast en zeker geen kwaad om Arjan Peters in de jury van de Gouden Strop plaats te laten nemen. Komt-ie wellicht ook van dat dédain af.

Vals spel (nieuws, 2008)

PUZO JUNIOR EIST GELD VAN FILMSTUDIO

De zoon van Mario Puzo, schrijver van het maffia-epos 'The Godfather', eist dat filmmaatschappij Paramount Pictures met geld over de brug komt. Volgens een woensdag ingediende aanklacht verzuimde de filmmaatschappij royalty's te betalen over een computerspel dat gebaseerd is op Puzo's boeken en karakters uit de verfilming daarvan.

Anthony Puzo stelt in de aanklacht dat hij zijn vaders nalatenschap beheert. Hij verlangt van Paramount Pictures ruim één miljoen dollar wegens contractbreuk. Het computerspel in kwestie is op de markt gebracht door Electronic Arts. In het spel komen elementen uit The Godfather-film voor.

Schrijver Mario Puzo stierf in 1999 op 78-jarige leeftijd. In 1992 sloot hij een overeenkomst met Paramount, waarin hij volgens de aanklacht liet vastleggen dat hij 'een aanzienlijk deel' van de opbrengsten van audiovisuele producten gebaseerd op zijn boeken zou ontvangen.

Spaanse griep (nieuws, 2008)

NA SPIDER-MAN KOMT DENNIS LEHANE

Regisseur Sam Raimi is door filmmaatschappij Columbia aangetrokken om 'The Given Day' te verfilmen, een nog uit te komen boek van Dennis Lehane. Het zal het vijfde grote project worden dat Raimi voor de studio regisseert, na drie Spider-Man films en een vierde in de maak.

'The Given Day' speelt zich in Boston in 1919 af en gaat over twee politiemannen die een cruciale rol spelen in pogingen om een vakbond voor de politie te creëren, terwijl van de Eerste Wereldoorlog terugkerende soldaten de Spaanse griep met zich meebrengen.

'The Given Day' zal niet de eerste filmadaptatie van auteur Lehane zijn. In 2003 verfilmde Clint Eastwood zijn 'Mystic River', vorig jaar maakte Ben Affleck van 'Gone Baby Gone' een film en Martin Scorsese is bijna klaar met de productie van 'Shutter's Island', met Leonardo Dicaprio in de hoofdrol.

(Bron: Filmtotaal)

Baantjer Speurtocht (achtergrond, 2008)

RECHERCHEURTJE SPELEN OP DE WALLEN

Hoeren achter de ramen, pooiers in cafés aan schilderachtige grachten _ de Amsterdamse Wallen waren jarenlang het werkterrein van politieman Appie Baantjer. Voor zijn lange reeks boeken liet hij zich inspireren door de rosse buurt met al zijn problemen en zijn charmes. Wie wil proeven aan die sfeer kan onder leiding van Arie Blom alias De Cock, als rechercheur aan de slag tijdens de Baantjer Speurtocht.

(Door Marlous Flier)

'De Cock, met ceeooceekaa, aangenaam'. De gelijkenis tussen Arie Blom en Piet Römer, de vertolker van De Cock in de populaire tv-serie Baantjer, is allesbehalve sprekend. Nou goed, dezelfde hoed, dezelfde lange regenjas; Blom heeft, als groot fan van de boeken van Appie Baantjer, zijn best gedaan om zich als een echte De Cock uit te dossen.

,,De boeken van Baantjer spreken enorm tot de verbeelding. Alles klopt. De sfeer die hij beschrijft, de gebouwen en straten. Ik heb zelfs met het stratenboek ernaast zitten lezen. Nooit heb ik hem op een fout kunnen betrappen. Hij heeft altijd oog voor de menselijke kant. Het meisje achter de ramen wordt met net zoveel respect behandeld als een zakenman. Hij praat met liefde over de buurt.''

Het is voor Arie Blom inmiddels bijna dagelijkse kost, de verkleedpartij waarbij hij zichzelf in zijn Baantjer-pakkie hijst. Zo'n 250 keer per jaar tuft hij vanuit zijn woonplaats Zoetermeer naar de Amsterdamse Wallen. Daar deed Appie Baantjer als politieagent zijn inspiratie op voor de lange reeks boeken. Op die plek verzorgt Arie Blom sinds een paar jaar de Baantjer-rondleiding en de Baantjer-speurtocht. ,,Ik heb alle boeken en dvd's van Baantjer, dus ik weet er wel wat van. Toen we met een bedrijfsuitje een dagje in Amsterdam waren, liep ik in de Amsterdamse rosse buurt in feite mijn eigen rondleiding. Zo bracht ik onze gids op een idee: een Baantjer-rondleiding. Ik ging met de VUT en twee weken later liep ik als De Cock mijn eerste tour over de wallen.''

De Baantjer-excursies zijn enorm populair. Hele hordes mensen nemen deel: bedrijfsuitjes, vrijgezellenfeestjes, familiedagen. Vreemd is dat niet: combineer de charme van de rosse buurt van Amsterdam met het succes van Baantjer en je hebt een trekpleister van jewelste. Vertrek- en eindpunt is café Heffer, waar in de kelder sinds kort het Baantjer-museum huist.

De opzet van de speurtocht is simpel: je loopt een rondje over de Wallen en onderweg los je opdrachten op. Als het goed is, kom je ook nog een lijk tegen waarvan je de identiteit en de doodsoorzaak moet vaststellen.

Bij binnenkomst staat De Cock startklaar. Hij ploft een koffer op de bar. ,,Zonder goed gereedschap kan je de misdaad niet te lijf gaan.'' De Cock demonstreert de kofferinhoud: latex handschoenen, stempelkussentje (voor het maken van een vingerafdruk van het lijk), loep, en plaatjes van omslagen van Baantjer-boeken. ,,Alle foto's zijn op de Wallen gemaakt. Het is de bedoeling dat je die plekken probeert terug te vinden en er een foto van maakt. Maar je moet wel opletten, want het eerste boek van Baantjer stamt uit de jaren zestig en dus kan de foto op de omslag heel anders zijn dan de huidige situatie.''

Waar moet je beginnen? De speurtocht heeft geen vaste route. Vanuit café Heffer vertrek je in willekeurige richting en de opdrachten werk je naar eigen inzicht af. De Cock: ,,Als de technische recherche een lijk vindt, weten de agenten ook niet waar het begin is.''

De enige wetenschap waarmee je op pad gaat is de afbakening van het gebied waar binnen je moet zoeken. Alles speelt zich af binnen de vierkante kilometer van de Wallen. Als je op straat veel vragen stelt, loop je een stuk minder, luidt de tip van Arie.

GEWEND
De bewoners van de Amsterdamse rosse buurt zijn inmiddels wel gewend aan al die groepen die zich met recherchekoffertjes door de straten verplaatsen, vertelt Jan de Timmerman, gelegenheidsgids bij de speurtocht. Hij kent de Wallen van voor tot achter, en weet precies wie waar woont. ,,De warme buurt is heel gezellig. Je wilt niet weten hoeveel mafketels hier rondlopen.''

Speuren naar het lijk bij de kerkmuur is met zijn hulp niet moeilijk. Al na een korte wandeling duikt het lijk op. Het lijk wordt gespeeld door twee daklozen die elkaar afwisselen. In ruil voor een maaltijd gaan zij op straat liggen wachten tot de recherchers-voor-een-dag voorbijkomen.

Jan: ,,Mensen hier in de buurt zijn niet blij met zo'n zwerver die de hele dag voor de deur ligt. Zo iemand gaat bier halen, zuipen en rotzooi maken. Als-ie nou netjes voor lijk zou spelen en dan weer weg gaat, is er niets aan de hand. Zo iemand heeft weer vriendjes en die komen ook mee. Gelukkig zijn ze zo niet allemaal, er zijn ook hele nette lijken.''

Een interview met het lijk blijkt lastig. Antwoorden geven op vragen doet hij niet. Pas na flink aandringen (`Waarom zeg je niets terug?' `Ik ben toch dood?') gaan zijn ogen open. Het is een leuk bijbaantje, meldt hij. Nee, hij ligt niet de hele dag voor pampus bij de kerk.

,,De buren willen niet dat ik blijf liggen. Bovendien heb ik een whiplash. Als er geen groepje is fiets ik een beetje rond. Als ik iemand zie aankomen, ga ik snel weer naar de kerk. De meeste mensen vinden het leuk en grappig dat ik er lig en ze staan versteld dat ik zo stil blijf liggen.''

,,Je maakt de gekste dingen mee. Een keer lag er nog iemand bij de kerk. Toen wisten de speurders niet wie het lijk was. Tja, ik kon moeilijk opstaan en roepen: hé, ik ben het lijk. Soms als er een nieuwe politieagent in dienst is, komen ze even aan me voelen. Zeg ik: ik leef en het gaat goed met me!''

Er komt een groepje speurders aan. Het lijk neemt snel weer zijn positie in. In eerste instantie ziet niemand hem liggen. ,,Zijn ze blind of zo?'', mompelt hij. Naast het lijk oefent iemand driftig de tune van de serie Baantjer. Die moet hij aan het einde van de tocht feilloos kunnen naspelen op een accordeon.

JORDAAN
Volgende halte is café Old Sailor. In principe heeft het café niets te maken met Baantjer. Het café uit de televisieserie is eigenlijk Lowietje in de Jordaan. Daar kregen De Cock en Vledder altijd hun geniale ingeving die leidde tot de oplossing van de zaak.

,,Dat is veel te ver hier uit de buurt. Bovendien klopt het beeld in de serie niet helemaal, want vanuit Lowietje heb je helemaal geen zicht op de hoertjes'', zegt Jan. ,,Old Sailor lijkt qua sfeer het meeste op Lowietje. Hier heb je dat uitzicht wel.''

De speurtocht gaat ook langs het oude politiebureau aan de Warmoesstraat, de plek waar Appie Baantjer jarenlang werkte. Het is beroemd en berucht, vertelt Jan. ,,Er heb een hoop geteisem gezeten.'' Het gebouw wordt niet meer gebruikt als politiebureau. De dienders vertrokken er in 1997 nadat de dakloze Adrie van Droel uit het bureau was gegooid, met zijn hoofd op de straat terecht kwam en overleed.

De Warmoesstraat ligt weer op een steenworp afstand van cafe Heffer en het Baantjermuseum. Inmiddels hebben meerdere speurgroepen hun eindbestemming bereikt. De Baantjer-tune klinkt overal. De een heeft het wat beter onder de knie gekregen als de ander.

In de kelder zit het Baantjermuseum. Een walhalla voor fans met oude manuscripten, foto's en attributen die van Appie Baantjer zijn geweest en die hij uitleende aan het museum. Het museum is vooralsnog alleen op afspraak te bezichten.

Voor meer info: www.heffer.nl of www.baantjermuseum.nl.


DE COCK: EEN MIX VAN POLITIEMANNEN
,,Ik ga achter de machine liggen en leg ergens een lijk neer.'' Zo begint schrijver Appie Baantjer al sinds de jaren zestig aan elk boek over rechercher De Cock. Een figuur dat een mix is van collega's van de oud-politieagent.

De Cock bestaat uit een vleugje rechercheur Den Haan, oud-verzetsman die ook wel Le Coq wordt genoemd. En er zit een beetje van rechercheur De Hock doorheen die altijd zei: 'Hier De Hock met cee-kaa'.

Inspiratie voor de belevenissen van De Cock in de boeken was zijn politiewerk op de Amsterdamse Wallen vanuit het bureau Warmoesstraat. De hoogbejaarde schrijver is inmiddels aan zijn laatste boek bezig dat in september, op zijn vijfentachtigste verjaardag, zal verschijnen.

(Bron: Limburgs Dagblad)

Kwaad daglicht (nieuws, 2008)

KERKEN IN ROME DICHT VOOR VERFILMING DAN BROWN-THRILLER

Het vicariaat (pauselijk bestuurscollege) van Rome verleent de Amerikaanse regisseur Ron Howard geen toestemming om opnames te maken in de kerken Santa Maria del Popolo en Santa Maria della Vittoria. De twee kerken spelen een belangrijke rol in het boek 'Angels and Demons' ('Het Bernini Mysterie' van Dan Brown dat Howard verfilmt.

Howard is dezer dagen met zijn set neergestreken in Rome op de Piazza della Rotonda en de Piazza del Popolo. Maar de kerken die deels onder het beheer staan van de Staat en de Kerk mag hij niet in. De film moet in mei 2009 in première gaan. Net als in 'De Da Vinci Code' is de hoofdrol weggelegd voor Tom Hanks als professor Robert Langdon.

De producent had een vergunning om in de twee kerken te draaien alleen neergelegd bij het ministerie van Binnenlandse Zaken. Maar nog voor de wereldlijke instanties tot een besluit waren gekomen, heeft het vicariaat van Rome de procedure al geblokkeerd met een negatief oordeel.

Het vicariaat wil geen kerken ter beschikking stellen voor een op fantasie gebaseerde film 'die het algemeen religieuze gevoel verstoort zoals dat bij 'De Da Vinci Code' is gebeurd', zegt don Marco Fibbi, van het vicariaat van Rome. Het Vaticaan steunt het besluit van het vicariaat. ,,Dan Brown heeft het evangelie verdraaid om het geloof in een kwaad daglicht te stellen'', zegt aartsbisschop Velasio De Paolis in dagblad La Stampa. Het zou volgens hem onverteerbaar zijn als ,,op zijn blasfemische romans gebaseerde leugenachtige films, de kerken in filmsets zouden veranderen'', zegt de Vaticaanse 'minister van Economische Zaken'.

De productie moet nu uitwijken naar andere plaatsen zoals de Reggia di Caserta (koninklijk paleis). Daarnaast zal men in de studio's van Los Angeles wat nog ontbreekt aan scènes moeten nabouwen.

(Bron: www.katholieknederland.nl)

Op twee gedachten (nieuws, 2008)

RANKIN TWIJFELT OVER NÓG EEN REBUS

De Schotse bestsellerauteur Ian Rankin presenteert zijn nieuwste misdaadroman in augustus op het Edinburgh International Book Festival. Het is zijn eerste thriller na 'Exit Music', het laatste deel over de oude vertrouwde inspecteur John Rebus. Het boek ligt vanaf september in de winkels.

De in Edinburgh gesitueerde komische thriller is een uitgebreide versie van 'Doors Open', een feuilleton dat vorig jaar in de New York Times verscheen. ,,Ik heb het verhaal opgeleukt omdat mijn uitgevers dat op prijs stelden'', aldus Rankin in de krant Edinburgh Evening News. ,,Dat was fantastisch om te doen, omdat ik zo de personages in het feuilleton meer kon uitdiepen.'' Overigens krijgt Rebus een kleine bijrol in het boek, al is dat volgens de schrijver alleen maar om aan te tonen dat het politiekorps blij is van de inspecteur af te zijn.

De schrijver suggereerde verder dat de pensionering van John Rebus en daardoor de verbanning uit zijn thrillers niet zo permanent zou zijn als hij eerder benadrukte. Rankin: ,,Het zou heel goed kunnen dat ik komende herfst zal denken: 'Zal ik weer over hem gaan schrijven?'. Ik heb er nog steeds geen definitief besluit over genomen.''

(Bron: news.scotsman.com, Times online)

Not amused (nieuws, 2008)

NAZATEN DALÍ OVERWEGEN STAPPEN TEGEN STAN LAURYSSENS

De Fundación Gala-Salvador Dalí gaat een klacht indienen tegen de Belgische journalist, meesteroplichter, kunstkenner en thrillerauteur Stan Lauryssens, schrijver van het boek 'Dalí & I: het ware verhaal'. Daarin verzekert Lauryssens dat het merendeel van de werken van de Spaanse kunstenaar vervalsingen zijn.

Het fonds dat de erfgenamen van de schilder vertegenwoordigt, is van plan juridische actie te ondernemen tegen Lauryssens, die stelt dat de meeste in musea tentoongestelde werken van de grootmeester nep zijn. Het boek, dat woensdag door uitgeverij Ediciones B in Spanje wordt uitgebracht, is een 'surrealistisch verhaal dat fouten bevat', stelt het fonds.

Het fonds dat de herinnering aan Dalí en zijn werken rein wil houden, benadrukt dat de Belg al eens een gevangenisstraf uitzat voor de verkoop van valse Dalí's. Het betreurt de media-aandacht voor het boek van Lauryssens. In het thuisland van de schilder leverde de publicatie van 'Dalí y yo' een stroom aan publiciteit op. Volgens de auteur heeft hij in twintig kranten gestaan en is hij in acht televisieprogramma's en tien radio-uitzendingen geweest. Er zijn nu al bijbestellingen van de boekhandel, al weet Lauryssens niet hoe groot de oplage van de eerste druk is.

De lancering werd vorige week aangekondigd door de uitgeverij. ,,Het persbericht bevatte enkele citaten uit het boek die nogal cassant (behoorlijk kritisch, red.) waren'', zegt Lauryssens in Boekblad. Behalve over vervalste Dalí's in het museum in Figueras schrijft Lauryssens ook over de seksuele uitspattingen van de schilder. ,,Hij leefde van een half miljoen per maand. Hij betaalde de deelnemers aan zijn seksfeesten. Om dat te kunnen betalen nam hij assistenten aan die de grote doeken schilderden die wij allemaal kennen.''

Op basis van de citaten heeft de Fundación geprotesteerd tegen het boek. Lauryssens in Boekblad: ,,Nu gaan ze het hele boek lezen, denk ik. Maar ik verwacht niet dat ze met een klacht komen. Ik heb met de advocaat van de uitgeverij gesproken. Die zei dat de uitgeverij alleen maar blij met een rechtszaak zouden zijn, omdat ik dan de documenten laat zien die mijn beweringen staven.''

'Dalí y yo' is niet de vertaling van het boek dat Lauryssens tien jaar geleden schreef over de tijd dat hij de buurman van Salvador Dalí was, maar een roman op basis van het filmscript dat Lauryssens samen met de regisseur Andrew Niccol maakte. De film met in de hoofdrol Al Pacino zou in 2009 moeten uitkomen. Deze bewerking is verschenen bij Manteau en zal naar verwachting van de auteur in zo'n veertig talen uitkomen. Tot nu toe zijn de vertaalrechten voor 33 landen verkocht.

(Bron: Boekblad, De Morgen)

Met bloed bespat (nieuws, 2008)

MOORDEND DOOR ANTWERPEN

,,Ik heb even geaarzeld of ik het boek wel zou lezen. Op enige details na, kunnen wij ons er volledig in terugvinden. Ik heb er zelfs een grote steun aan gehad om nu eindelijk alles in de precieze volgorde te kunnen lezen en te herbeleven. Veel dingen zijn mij tijdens de lectuur van uw boek duidelijk geworden.''

Dat schrijft Lieve Van Themsche uit Wilrijk op de website van de Belgische rechtbankverslaggever Gust Verwerft. Lieve is de moeder van Hans Van Themsche, die op 11 mei 2006 Hans Themsche (1988) een jachtgeweer in Antwerpen kocht en, kaalgeschoren en gehuld in een lange zwarte jas, moordend door de stad trok. Eerst schoot hij op Songul Koc (46), een Turkse vrouw die een hoofddoek draagt en op een bankje een boek zat te lezen. Van Themsche liet haar zwaargewond achter. Enkele honderden meters verderop vermoordde hij het tweejarige Belgische meisje Luna Drowart en haar kinderoppas Oulematou Niangadou (24), een Malinese vrouw. Daarna wist de politie de achttienjarige Van Themsche uit te schakelen.

België reageerde geschokt en was in rouw. De zaak had ook politieke gevolgen. Als gevolg van de schietpartij werd de goedkeuring van een nieuwe wapenwet versneld, zodat een impulsaankoop van wapens niet meer mogelijk is. Op 1 oktober 2007 begon het proces tegen Hans Van Themsche in Antwerpen, onder massale belangstelling van pers en publiek. Na een slopende assisenproces velde de twaalfkoppige volksjury op 11oktober het zwaarste verdict: levenslang.

Over het proces schreef rechtbankjournalist Gust Verwerft (1944) het boek 'De zaak Hans Van Themsche', dat bij Standaard Uitgeverij is verschenen. Hij schrijft onder meer over 'hoe het Kwaad groeit', 'de schaamte van een stad' en 'hoe een familienaam met bloed wordt bespat'. Met meer ervaring dan wie dan ook wordt Verwerft de 'ongekroonde koning van de Vlaamse gerechtsjournalistiek' genoemd. Hij schreef verscheidene boeken over de nagenoeg duizend processen die hij gedurende bijna veertig jaar volgde voor het hof van Assisen.

Misdaadauteur Bob Mendes liet weten dat hij 'diep onder de indruk' was van het boek van Verwerft. ,,In mijn nawoord van 'De kracht van het bloed' schreef ik dat 'ik verkies te geloven in een wereld waarin strijders voor gerechtigheid het pleit winnen'. Nu weet ik met zekerheid dat die mensen ook bestaan.''

Blik op de weg (nieuws, 2008)

BRITSE POLITIE SURVEILLEERT IN PETER JAMES-AUTO

In de stad Brighton rijdt vanaf donderdag de eerste gesponsorde Britse politieauto rond. De surveillancewagen promoot het werk van thrillerauteur en plaatsgenoot Peter James.

Het plan voor deze opmerkelijke reclamecampagne is te danken aan de warme relatie die Peter James onderhoudt met het politiekorps van het district Brighton & Hove. James staat bekend om zijn aandacht voor accurate details in zijn boeken. Hij zit de lokale politieagenten dan ook regelmatig dicht op de huid om te kijken hoe zij hun werk verrichten. ,,Mijn uitgever zei laatst: 'De politie is zo behulpzaam, misschien kunnen we iets voor ze terugdoen''', aldus James tegenover The Guardian. ,,Ik ben iemand met benzine in zijn bloed, dus ik suggereerde om de politie een auto te geven. Ik had niet verwacht dat zij ermee zou instemmen.''

Commissaris Paul Pearce is dolblij met de 'gepimpte' vijfdeurs Hyundai Getz. ,,De wagen zal niet worden ingezet bij noodgevallen, maar is enkel voor gebruik in de lokale gemeenschap. We willen hiermee laten zien dat we in de buurt zijn.''

,,Er was nog wel discussie over hoe we de auto zouden optuigen. Het oorspronkelijke plan was om de titel van mijn laatste boek, 'Dead Man's Footsteps' op de wagen af te drukken. Maar dat zou een beetje eigenaardig staan als de auto naar een moordlocatie zou worden gestuurd.''

Op de vraag of het privé sponsoren van de politie wel ethisch verantwoord is, antwoordt James: ,,De overheid steekt gewoon te weinig geld in de politie. Als sponsoring noodzakelijk is om meer politie op straat te krijgen, vind ik het geoorloofd. Hoewel ik vermoed dat de politie zich niet zal laten financieren door massagesalons.''

James' enige zorg is dat hij kan worden gearresteerd door agenten die in 'zijn' auto rijden. ,,Dat zou dan vast en zeker om een snelheidsovertreding gaan. Dat zou niet zo mooi zijn.'' De auto wordt donderdag gepresenteerd op een in scène gezette plaats delict, compleet met roodwitte linten en mannen in witte pakken.

(Bron: The Guardian)

Eva Noorlander - In Dubio (2008)

In dubio: Doorlezen of afhaken?

(Door Peter Kuijt)

Geen foto's, geen interviews - ook niet telefonisch - en vooral geen optredens in het openbaar. Ben je uitgever, dan word je er niet vrolijk van als jouw auteur zulke eisen stelt. Maar Eva Noorlander wil uitdrukkelijk slechts per e-mail meewerken aan de publiciteit rond haar thrillerdebuut In Dubio.

Noorlander zegt er dan ook alle reden toe te hebben. Zij is in een vorig leven - onder een andere naam uiteraard - undercoveragente geweest in Nederland. Het was allemaal 'top secret' en bovendien niet ongevaarlijk. Maar na een paar opdrachten besloot ze dat het welletjes was en verhuisde ze naar de Verenigde Staten.

Niets wat Eva Noorlander - of hoe ze ook in het echt moge heten - beweert, is verifieerbaar. Maar haar cv blijkt inmiddels spannend genoeg te zijn voor enkele media om haar per mail te interviewen. De vraag of haar eerste thriller ook de kwalificatie 'spannend genoeg' verdient, moet helaas ontkennend worden beantwoord.

Noorlander schrijft over Joyce Hamel, een undercoveragente die na een traumatisch verlopen operatie door haar meerderen op een rustige en aanvankelijk makkelijk ogende zaak wordt gezet. Zij moet aanpappen met ene Thomas, wiens vrouw spoorloos is verdwenen. Hij zegt dat ze met de noorderzon is verdwenen, de politie vermoedt dat hij haar heeft vermoord.

Joyce moet het vertrouwen zien te winnen van Thomas en zodoende meer - belastende - informatie boven tafel krijgen. Het klikt razendsnel tussen die twee. Wat heet, Joyce wordt tot over haar undercoveroren verliefd op Thomas. Voor haar staat na verloop van tijd vast dat Thomas zo onschuldig is als wat. Maar als de beste vriendin van Thomas ook in nevelen lijkt opgelost, begint ze toch te twijfelen aan de oprechtheid van haar charismatische minnaar.

De titel van het boek is raak getroffen. Je staat constant in dubio: lezen we verder of haken we af? Noorlanders stijl is namelijk geen stimulans om door te ploegen. Er is weinig 'literairs' aan deze 'thriller'. In Dubio voldoet eerder aan de maatstaven voor een roman uit de Bouquetreeks. Hoofdpersoon Joyce Hamel is zo'n neurotisch tiepje, dat je begint te hopen dat er in het echte undercoverkorps niet zulke kribbige exemplaren rondlopen.

Noorlander zadelt de lezer op met een dun verhaaltje, waarin ze vergeet losse eindjes aan elkaar te knopen. Ook verzuimt ze de lezer op een verrassende manier op het verkeerde been te zetten. Of het moet die ene keer zijn dat een landrover een diepe vaart in rijdt, daar later uitgetakeld wordt en - toch duidelijk kapot - vrolijk verder tuft.

Als ik Noorlanders uitgever was, zou ik twijfelen of ik haar volgende thriller wel op de markt zou brengen. Inderdaad, in dubio.

Eva Noorlander - In dubio. Uitgeverij Lebowski, 224 pag.

Het onmogelijke vragen (achtergrond, 2008)

AUTEURS WILLEN VAN DWINGELANDIJ UITGEVERS AF

In een tijd waarin het lezen voor het plezier afneemt, rekenen uitgevers in toenemende mate op hun bestsellerauteurs om minstens een keer per jaar een boek te voltooien. Precies op schema en liefst nog wat eerder.

Veel bestsellerauteurs, zoals John Grisham en Mary Higgins Clark, leveren sinds mensenheugenis ieder jaar een boek af. Nu beginnen schrijvers te brommen over de druk die op hun schouders rust. Sommigen weigeren zelfs zich te schikken naar de luimen van de uitgevers.

Niet dat uitgevers hun auteurs expliciet opjagen. Maar kostbare marketingoperaties worden steeds vaker gekoppeld aan de verwachting dat de meest lucratieve schrijvers hun boek elk jaar op ongeveer hetzelfde moment af hebben. In de uitermate concurrerende boekenbranche heerst de overtuiging dat lezers zich tot een andere schrijver wenden als hun favoriete auteur er niet in slaagt om op het gebruikelijke tijdstip met een boek te komen. En dat kost de uitgevers veel geld.

Veel schrijvers die tot de subtop gerekend worden, moeten ook meedoen in de race. In sommige gevallen maken uitgevers van de regel één-boek-per-jaar een harde voorwaarde in de contractbesprekingen met een nieuwe auteur.

,,Het hoeft geen probleem te zijn als je geen leven hebt'', verklaart Patricia Cornwell, de schrijfster van de succesvolle Kay Scarpetta-thrillers, tegenover de Boston Globe. ,,Het manuscript voor de nieuwe Scarpetta-thriller die op 7 oktober uitkomt, moet ik over een paar weken al inleveren. De uitgever steekt veel geld in reclamemateriaal. Als ik niet op tijd ben, worden ze gek. Als ik mijn deadline niet haal, mis ik een heel jaar. Soms is er sprake van een overweldigend paniekgevoel. Het lijkt wel op een popconcert met mij als artiest die niet komt opdagen.''

Brad Meltzer

Er zijn signalen van thrillerschrijvers die zich verzetten om aan de lopende band boeken af te leveren, ook al kost hen dat geld en lezers. ,,Er is een tendens om schrijvers als een fabriek te beschouwen'', zegt schrijver Brad Meltzer, aan wie ook was gevraagd om jaarlijks een boek te maken, maar weigerde. ,,Elke keer als ik op een bijeenkomst collega's spreek, dan is dat waar ze over klagen. De trend is: 'hoeveel boeken kun je eruit persen?'. Vroeger bouwde je aan je reputatie door een plekje op de bestsellerlijst te bemachtigen. Nu is het parool dat je aan de top moet blijven. Het is het mij allemaal niet waard.''

Niemand wordt natuurlijk gedwongen om een één-boek-per-jaar-deal te sluiten, maar in het thrillergenre, dat de bestsellerlijsten domineert en waar de grootste winsten worden geboekt, zoeken uitgevers wanhopig naar schrijvers die zo voorspelbaar zijn als de seizoenen. ,,Er is een gigantische druk op schrijvers om zeker elk jaar met een boek te komen'', zegt Meg Ruley, een literair agent uit New York. ,,De snelle uitgeefcyclus is een realiteit van de markt. Het is cruciaal in de commerciële fictie, zo ver zijn we nu gekomen.''

Het maakt allemaal deel uit van een steeds harder wordende strijd om de gunst van de boekkoper in dit tijdperk van elektronische entertainment. Uitgevers benadrukken dat zij niet het onmogelijke vragen van schrijvers. ,,Er is niet één bepaalde regel die voor allen geldt'', stelt Lisa Gallagher, vicepresident van uitgeverij William Morrow. ,,We willen het beste boek dat een schrijver kan schrijven. Je schiet er niets mee op als je hen een schema opdringt, waar ze onder zullen lijden.'' Gallagher erkent wel dat 'elk boek een deadline heeft'.

Het thrillergenre met zijn vele verschijningsvormen kan het geheugen van de consument wel eens op hol brengen. ,,Als je niet elk jaar een boek schrijft is dat niet zo rampzalig, maar het houdt je wel in de aandacht'', zegt schrijver David Baldacci, die het moordende ritme niet zo erg vindt.

Michael Palmer, schrijver van medische thrillers, voltooide elke twee à drie jaar een boek. De recensies waren doorgaans lovend, maar de verkopen begonnen in te zakken. ,,Ik schreef kennelijk niet regelmatig genoeg'', aldus Palmer. Vervolgens bracht zijn agent hem in contact met Matthew Shear van uitgeverij St. Martin's Press. ,,Ik zei tegen Palmer dat ik een grote fan van hem was, maar dat ik in deze concurrerende markt elk jaar een boek van hem nodig had. 'Als je dat lukt, dan help ik jouw verkopen omhoog''', zei Shear. Palmer ging akkoord en sloot een contract voor drie thrillers. Evenals Cornwell levert hij een verbeten strijd tegen de deadlines. Maar hij erkent: ,,Ik krijg veel meer mails en aandacht.''

Dennis Lehane

Sommige schrijvers stellen dat hun werk lijdt onder de tijdsdruk. Dennis Lehane deed ook mee aan de één-boek-per-jaar-race. Hij had een tweede thriller af op het moment dat zijn debuut 'A Drink Before The War' uitkwam in 1994. Snel daarna kwam een derde, maar het schrijven van zijn vierde nam tweeënhalf jaar in beslag. ,,Toen vroeg de uitgever mij in een jaar een boek te schrijven. Dat deed ik ('Prayers for Rain' in 1999), maar in de week dat het boek verscheen, realiseerde ik me wat ik had moeten doen om er een goed boek van te maken. Dat maakte me razend. Ik beloofde mezelf dat ik nooit meer als een hamster in een wieltje tekeer zou gaan. Die instelling leidde tot mijn boek 'Mystic river'.'' Het schrijven nam twee jaar in beslag. Het boek, gepubliceerd in 2001, werd zijn grootste succes. De verfilming ervan sleepte twee Oscars in de wacht.
Niet iedereen loopt te hoop tegen straf schrijfschema. Schrijfster Allison Brennan produceerde acht romantische thrillers in de afgelopen tweeënhalf jaar. Ze schrijft terwijl haar vijf kinderen op school zitten of in bed liggen. ,,Ik zou me vervelen als ik maar één boek per jaar zou schrijven.''

Robert B. Parker, auteur van de Spenser-detectives, publiceert vier boeken per jaar in verschillende reeksen. ,,Als ik alle tijd van de wereld zou hebben, zou ik niet nóg beter gaan schrijven'', aldus Parker. ,,Elmore Leonard zei ooit: 'Als je er langer dan zes maanden over doet om een boek te schrijven, dan heb je niet gewerkt'.''

(Bron: The Boston Globe, David Mehegan))

Gebroken belofte (nieuws, 2008)

UITGEVER SLEEPT DOCHTER MAFFIABAAS VOOR DE RECHTER

Victoria Gotti

De dochter van de Amerikaanse maffiabaas John Gotti alias de Teflon Don wordt door haar uitgever aangeklaagd omdat ze haar belofte niet is nagekomen een boek te schrijven over haar vaders criminele carrière.

In een aanklacht die vrijdag in New York werd ingediend, wijst uitgeverij HarperCollins met de beschuldigende vinger naar Victoria Gotti. Zij heeft nog steeds niet de 40.000 euro aan voorschot terugbetaald voor een boek dat aanvankelijk in november 2005 zou verschijnen.

Gotti meldde de uitgever in september 2007 dat zij het contract wilde ontbinden, maar HarperCollins zegt het voorschotbedrag nog retour te moeten krijgen.

John Gotti maakte carrière binnen de gelederen van de misdadigersfamilie Gambino, een van de vijf New Yorkse maffiaorganisaties, als baas van de afdeling luchthavenberovingen. Na bewezen diensten aan de familie en zichzelf, waaronder de liquidatie van zijn hoogste baas, werd hij het nieuwe opperhoofd, met een coverfoto op Time magazine als beloning.

Hij wist vele veroordelingen wegens misdrijven te ontlopen, vandaar zijn bijnaam Teflon (oftewel de anti-aanbaklaag in pannen). In 1992 werd hij veroordeeld tot levenslang. In 2002 overleed John Gotti op 61-jarige leeftijd aan keelkanker.

Victoria Gotti heeft details uit haar eigen persoonlijk leven openbaar gemaakt via de tv-serie Growing Up Gotti, die vanaf 2005 op de Amerikaanse tv te zien was. De reeks werd snel van de buis gehaald vanwege lage kijkcijfers en de kritiek dat de serie het maffiabestaan zou verheerlijken. Gotti, die al een succesvolle carrière als romanschrijfster en columnist had, voordat haar vader overleed, zou nu eerst een ander boekcontract willen sluiten, voordat ze het voorschot aan HarperCollins terugbetaalt.

(Bron: The Guardian)

Achterklap (nieuws, 2008)

'SLECHTS GEKNOR IN DE WANDELGANGEN'

Thrillerrecensent Gert Jan de Vries van NRC Handelsblad verweet drie weken geleden in zijn krant de Gouden Stropjury lankmoedigheid in haar keuze voor de vijf genomineerde auteurs. Waarom een 'inferieur' boek als 'Blauw water' van Simone van der Vlugt genomineerd en bijvoorbeeld niet het 'sprankelende' 'Geboren verliezers' van Elvin Post of het 'spijkerharde' 'Ongenade' van Escober, vroeg De Vries zich vertwijfeld af. Hij pleitte in zijn voorbeschouwing waarin hij vond dat Lieneke Dijkzeul de prijs móest winnen, meteen ook voor een aanscherping van de richtlijnen voor de Gouden Strop, zonder verder in detail te treden.

De Vries heeft nooit eerder in de jury gezeten en hij zou dus het verwijt kunnen krijgen dat het wel erg makkelijk kritiek spuien is aan de zijlijn. Nu blijkt dat Gert Jan de Vries wel degelijk is gevraagd om in de Gouden Stropjury zitting te nemen. Dat moeten we althans opmaken uit de column Indruk van Volkskrant-redacteur Arjan Peters. Hij zat naast De Vries in de zaal van de Melkweg toen Charles den Tex dinsdagavond met de thrillerprijs werd bekroond. Peters tekende uit De Vries' mond op dat hij het verzoek om jurylid te worden had voorgelegd aan Pieter Steinz, de chef Boeken van de NRC. ,,Die vond dat ik het beter niet kon doen.'' Hoe kwam NRC-collega Elsbeth Etty dan wel in de jury terecht? ,,Die heeft het niet met haar chef besproken.''

Peters constateerde dat het er allemaal vredig aan toeging op de Avond van het Spannende Boek. ,,De ruwste thrillerauteurs sloegen hun recensenten joviaal op de schouders. (...) Veelzeggende vredigheid. Die betekent dat het Spannende Boek nog steeds niet volwassen is. Iedereen mag meedoen, en alleen voor de moeite krijg je al een nominatie. Slechts in de wandelgangen ving ik geknor op over Simone van der Vlugt, die het foutloze Nederlands maar niet machtig wil worden. Toen ze op het podium zat, werd ze niet uitgejouwd.''

Ook over het geschenkboekje 'Onbegrepen' van Karin Slaughter kraakte Peters harde noten. ,,Beschamend slecht, slordig geschreven en totaal niet spannend. Hoor je ook niemand over.''

Elegant handschrift (nieuws, 2008)

SHERLOCK HOLMES-MANUSCRIPT TE KOOP VOOR DRIE TON

Het complete manuscript van een kort Sherlock Holmes-verhaal, geschreven in het elegante handschrift van en gebonden door geestelijk vader Sir Arthur Conan Doyle, wordt vandaag te koop aangeboden op de Antiquarian Book Fair in Londen. Er hangt een prijskaartje aan van tegen de driehonderdduizend euro.

Het gaat om een 28 pagina's tellende editie van het verhaal 'The Disappearance of Lady Frances Carfax', dat werd geschreven in 1911. Daarin bijt de beroemde cocaïnesnuivende en pijprokende detective zich vast in de zaak van een rijke, ongetrouwde aristocraat, die van de aardbodem verdwenen lijkt, maar later wordt aangetroffen in een geheime ruimte in de doodkist van een oude vrouw.

Als het manuscript wordt verkocht, is het het meest waardevolle Sherlock Holmes-item sinds het originele manuscript van 'The Sign of Four' 282.000 euro opbracht op een veiling bij Sotheby's in New York in 1996. ,,Ik denk dat het manuscript de prijs rechtvaardigt'', zegt Mark Hime in de Times. Hime, een handelaar uit Beverly Hills, kocht het manuscript van een Amerikaanse ondernemer die het in de jaren zeventig van de vorige eeuw op een veiling in bezit kreeg. ,,Er is geen ander vergelijkbaar manuscript te verkrijgen voor minder of een betere voor dezelfde prijs.''

Hime verkocht een ander zeldzaam Holmes-manuscript - een handgeschreven kopie van de roman 'The Valley of Fear' voor een vergelijkbaar bedrag zeven jaar geleden. Vorige maand werd voor een eerste editie van het eerste Sherlock Holmes-avontuur, 'A Study in Scarlet', 18.000 euro betaald op een veiling nadat het was ontdekt in een kringloopwinkel in Yorkshire. In mei 2004 bracht een verloren gewaande collectie van brieven, schetsen en notitieboekjes van Sir Arthur Conan Doyle 1,1 miljoen euro op bij Christie's in Londen.

(Bron: Times online)

Sebastian Faulks - Devil May Care (2008)

James Bond is geen gladde held meer

(Door Mieske van Eck)

James Bond heeft zijn schepper ruimschoots overleefd en in roem overtroffen. Slechts veertien boeken schreef Ian Fleming (1908-1964) tussen 1953 en 1964 over de Britse spion. Maar geheim agent 007 is sindsdien pennen en filmmakers in beweging blijven houden.
Meer dan twintig films zijn aan Bond gewijd en verscheidene schrijvers hebben de succesvolle reeks rond 007 voortgezet, onder wie Kingsley Amis (één boek), John Gardner (zestien boeken) en Raymond Benson (zes boeken). En dan zijn er nog de romans van Charlie Higson over Bond in zijn tienerjaren.

Sebastian Faulks heeft nu een nieuwe Bond geschreven ter ere van de honderdste geboortedag - op 28 mei - van Fleming. Faulks heeft geprobeerd te schrijven als Fleming zelf, maar voegt in Devil May Care wel wat toe.

Zo is Bond geen gladde teflonheld meer van wie alle vuil en slechtheid afglijdt. We vinden hem zelfs in Rome tijdens een gedwongen vakantie. De leiding van de Britse geheime dienst M16 heeft hem drie maanden verlof opgedrongen omdat er twijfels bestonden aan zijn geestelijk welzijn. Bond is blijkbaar onder de indruk, want hij laat zelfs even de alcohol staan. Maar boeven hebben nooit vakantie, laat staan gedwongen verlof. En dus moet Bond voortijdig weer aan de bak.

Faulks gaat verder waar Fleming in 1964 is gestopt. Zo loopt Bond in Londen tegen langharig tuig en drugs als marihuana en heroïne aan. Ook nu - midden in de Koude Oorlog - is niet minder dan de macht over de wereld de inzet van de strijd. Bond neemt het op tegen een kleurrijke machtswellusteling met een misvormde hand en een nog meer verwrongen geest. Natuurlijk laat het vrouwelijk schoon geen verstek gaan. Bond zou er bijna zijn spionnenbaan voor opgeven. Toch is Devil May Care' vooral een echte Bond, compleet met miss Moneypenny en M en met veel actie, moord, seks en humor.

Sebastian Faulks als Ian Fleming - Devil May Care. Vertaling Jan Smit. Uitgeverij Bruna. 240 pag.

(Bron: Brabants Dagblad)

Supertrio (nieuws, 2008)

DRIE NEDERLANDSE AUTEURS IN VLAAMSE ZINDERENDE ZOMER

Dinsdag 10 juni start in Vlaanderen De Zomer van het Spannende Boek. Voor dit evenement, dat tot 5 augustus duurt, selecteerden de Vlaamse uitgeverijen en importeurs 48 boeken die speciaal tijdens deze periode worden gepromoot. Deze boeken worden met 2,50 tot 3 euro korting aangeboden.

De lijst bestaat slechts voor een derde uit Nederlandstalige auteurs, dertien uit Vlaanderen (onder wie Pieter Aspe, Patrick de Bruyn en Jos Pierreux) en maar drie uit Nederland. Voor de rest komen de schrijvers uit onder andere de VS, Engeland, Duitsland en Scandinavië.
Uit Nederland zijn Gouden Strop-genomineerde Simone van der Vlugt ('Blauw Water'), Loes den Hollander ('Broeinest') en het duo Jan en Sanne Terlouw ('De apotheker') geselecteerd. In de 'Moordend hete misdaadbijlage' van het weekblad Humo dat op 10 juni verschijnt, worden de thrillers voorgesteld.

Daarnaast schrijven thrillerauteurs vanaf 30 juni iedere week in het radioprogramma Midi Libre (op radio 1) samen met de luisteraars aan een kort verhaal. Schrijvers die hieraan meewerken zijn Mieke De Loof, Stan Lauryssens en Benny Baudewyns.

(bron: Boek.be)

Smoking gewenst (nieuws, 2008)

JAMES LEE BURKE GENOMINEERD VOOR LUCRATIEVE 'DAGGER'

De Amerikaanse misdaadauteur James Lee Burke is een van de zes genomineerden voor de Duncan Lawrie Dagger, met zo'n 23.250 euro de grootste thrillerprijs ter wereld. De schrijver van 'The Tin Roof Blowdown' moet het opnemen tegen de Britten Colin Cotterill ('Coroner's Lunch'), Frances Fyfield ('Blood From Stone') en R.N. Morris ('A Vengeful Longing') en zijn landgenoten Steve Hamilton ('Night Work') en Laura Lippman ('What the Dead Know').

De jury was onder de indruk van de inzendingen voor deze prijs. ,,We hadden moeite om ons te beperken tot een shortlist.'' Ook roemde de jury de veelheid aan onderwerpen, locaties en maatschappelijke kwesties die ter sprake kwamen in de thrillers.

Voor de ook niet misselijke Duncan Lawrie International Dagger (5800 euro) - de prijs voor de beste thriller van een niet-Engelstalige auteur - zijn vijf schrijvers genomineerd: de Italiaan Andrea Camilleri ('La pazienza del ragno'), de in 2004 overleden Zweed Stieg Larsson ('Män som hatar kvinnor'), de Zwitser Martin Suter ('Der Teufel von Mailand') en de Françaises Dominique Manotti ('Lorraine Connection') en Fred Vargas ('Dans les bois éternels').

De winnaars in deze en nog zes andere categorieën worden bekendgemaakt op donderdagavond 10 juli tijdens een diner in het Four Seasons Hotel in Londen. Wie er bij wil zijn dient 105 euro op te hoesten en te verschijnen in smoking dan wel avondjurk.

(Bron: www.booktrade.info)

Patricia van Mierlo - De namen van Maria (2008)

Cynisme als redmiddel in rauwe thriller

(Door Peter van Vlerken)

Ze was dramadocente en theaterregisseur. Als scenarioschrijfster werkte ze onder meer voor de tv-soap Goede Tijden, Slechte Tijden. Maar het zou overdreven zijn te zeggen dat de in Helmond (1954) geboren en getogen Patricia van Mierlo een bekende persoonlijkheid is. De kans is echter groot dat daar verandering in komt. Niet alleen is zij bezig te schrijven aan de nieuwe Brabantse dramaserie Wolfseinde, die met Tanja Jess (uit Nuenen) in de hoofdrol eind dit jaar wordt uitgezonden door Omroep Brabant. Meer nog trekt zij thans de aandacht met haar onlangs verschenen thriller De namen van Maria.

Patricia van Mierlo heeft zich na haar studie aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en haar baan als dramadocente nu helemaal toegelegd op het schrijven. De namen van Maria maakte ze op verzoek van uitgeverij De Bezige Bij. Het kostte haar twee jaar. Haar boek gooide hoge ogen bij de verkiezing van de Schaduwprijs voor het Beste Thrillerdebuut van 2008. Van de negentien genomineerde titels drong ze door tot de beste vijf en ze had zomaar kunnen winnen. De jury sprak van een 'alert, snel en bij vlagen rauw' boek, 'met elementen die heel geloofwaardig zijn ontleend aan het ware criminele leven'.

Dat slaat de spijker op zijn kop. De namen van Maria gaat over het punkmeisje Isa dat van de goot in Berlijn terechtkomt in het rijke huisvrouwenbestaan in het Gooi, waar de verveling wordt verdreven met dure Chablis en modieuze tasjes. Isa is in die zin een uitzondering, omdat zij een zwaar trauma met zich mee torst, dat zij alleen het hoofd kan bieden dankzij haar door een spijkerhard cynisme gevoed overlevingsinstinct.

Dat komt haar goed van pas als zij en haar uit Colombia geadopteerde dochtertje verwikkeld raken in een gewelddadig netwerk van cocaïnesmokkelaars. Ook de taal in het boek vaart er wel bij. De zwartgallige beeldspraken vliegen over de pagina's alsof ze Van Mierlo geen enkele moeite kosten. Ze lijkt haar pen nog in toom te hebben moeten houden bij de beschrijving van veelsoortige foltermethodes, die van diverse lichamen 'een bloedpap' maken 'van botsplinters en orgaanpulp'.

Eveneens wekt het verbazing dat de schrijfster de werveling aan verwikkelingen, personages en locaties heeft weten te vangen in een min of meer logisch samenhangende plot. Maar ondanks, of misschien wel dankzij de stilistische en inhoudelijke overdrijvingen is De namen van Maria een aanrader voor de vele liefhebbers die het thrillergenre tegenwoordig telt.

Patricia van Mierlo - De namen van Maria. Uitgeverij Cargo/De Bezige Bij, 347 pag.

Bron: Parool

Charles den Tex (interview, 2008)

'Ik kan meedoen aan de AKO Literatuurprijs'

Charles den Tex (1952) heeft voor de derde keer de Gouden Strop in de wacht gesleept, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Zijn boek CEL is volgens de jury spannend én humoristisch.

(Door Ans Bouwmans)

- Drie Gouden Stroppen, evenveel als Tomas Ross. Dat wordt een partijtje vechten om de vierde.
Charles den Tex: 'Nou ja, zo speelt dat niet. Er is een gezonde concurrentie. Daar zit geen negatief gevoel bij. Ik drie Gouden Stroppen en Tomas Ross drie, dat zijn er al zes in Den Haag, zeven als je Roel Janssen meetelt, de winnaar van vorig jaar.'

- Uw stijl wordt geroemd. Gaat u nu door voor de Ako Literatuurprijs?
'Ik zeg altijd tegen mijn uitgever: stuur het boek maar in, dan zie ik het wel. Ik vind zelf dat ik mee kan doen. Maar Ako en Libris hanteren hun eigen criteria.'

- Er is wat spanning tussen literatuur en thrillers. Sommige schrijvers van spannende boeken tillen er zwaar aan dat ze niet in aanmerking komen voor een bijdrage uit het Nederlands Fonds voor de Letteren. In België kregen dit jaar wel drie thrillerauteurs een literaire beurs.
'Het fonds is opgezet voor de bevordering van literair werk, niet van genrewerk. Zo staat dat in de statuten. Daar kun je moeilijk over doen, maar dat verschil is er gewoon. Dus vanuit die optiek kan ik er begrip voor hebben. Het begrip literaire thriller, dat is een marketingtruc. Daar staat tegenover dat je genreliteratuur van bepaalde kwaliteit zou kunnen stimuleren, daar geld aan zou kunnen geven. Ik vind dat het een taak is van de overheid om zich daarover uit te spreken. Dat moet vanuit het ministerie komen, ja.'

- Uw huidige thriller CEL en uw vorige bekroonde boek De macht van meneer Miller (2005) hebben dezelfde hoofdpersoon, communicatieadviseur Michael Bellicher. Zit die ook in uw volgende boek?
'Dat weet ik nog niet. Ik ben er nog niet aan begonnen. Nee, zelfs niet aan de research.'

- Drie keer een Gouden Strop, wat levert dat nu op, behalve het geldbedrag van 10.000 euro?
'Over het algemeen kom je met een Gouden Strop wel in de Bestseller 60. De prijs opent ook allerlei nieuwe deuren. Door die twee eerste Gouden Stroppen kan ik nu een groter deel van mijn tijd aan andere dingen besteden, zoals toneel. Je komt in een andere wereld.'

Bron: GPD

IJdelheid en bedrog (nieuws, 2008)

DEBUTANT BJORN STIBBE: 'MENSEN WILLEN BEDROGEN WORDEN'

We beleggen in glimmend verpakte fondsen die hoog rendement beloven, maar negeren zelf de risico’s. En we spenderen geld aan gokken en loterijen waarvan we weten dat de kans op een prijs miniem is. Dat is de stellige overtuiging van de 44-jarige bankier Bjorn Stibbe (geen pseudoniem), wiens debuutthriller 'De Zwendelaar' op 16 juli verschijnt bij uitgeverij A.W. Bruna.

Volgens Stibbe is de illusie soms interessanter dan de werkelijkheid, laat hij in een persbericht van zijn uitgever weten. ,,Het lijkt alsof mensen bedrogen willen worden. Sterker nog: de mensheid is vooral bereid door een winnaar bedrogen te worden. We hebben er bijna alles voor over om zo dicht mogelijk tegen succes aan te kruipen. Zeldzaam talent fascineert altijd en overal.''

Het is een van de thema’s in zijn eerste thriller. Daarin geeft hij volgens zijn uitgever 'een intrigerend kijkje in de financiële wereld waar ambitie, ijdelheid en bedrog samenkomen'.

William Scarborough, een steenrijke Amerikaanse kunstliefhebber, zet een uniek beleggingsproject op in een Nederlands miljonairsdorp. De goudkoorts slaat er hevig toe. Wanneer Scarborough onverwacht omkomt bij een brand en de ingelegde miljoenen euro’s als verloren worden beschouwd, verlaat de jonge, beoogde directeur van het fonds, Victor van Zanten, halsoverkop het dorp. Er begint een internationaal kat- en muisspel, waarvan de inzet meer is dan alleen geld…

Stibbe liet zich voor zijn thrillerdebuut inspireren door zwendel uit heden en verleden. De recente zwendel bij Palminvest, de zaak René van den Berg ('de wonderbelegger uit Hilversum') en andere piramidespellen vindt hij bijvoorbeeld 'zeer boeiend'. ,,Met name de psychologische aspecten van slachtoffers zijn fascinerend. Wat motiveert weldenkende investeerders om hierop in te gaan, welke hoop of illusie hadden ze?''

Stibbe stelt van nabij getuige te zijn geweest van de financiële crisis en zwendel in Rusland in 1998, waarnaar ook wordt verwezen in 'De zwendelaar'. Maar ook kunstvervalser Han van Meegeren, een zwendelaar dichtbij huis, fascineert de auteur. ,,Van Meegeren doet me sterk denken aan het ijdele karakter Leszek in 'De zwendelaar'. Ook dit is een man met extreme talenten die in zijn jeugd niet de waardering kreeg die hij wilde en dus een enorme drang ontwikkelde om zich te bewijzen ten koste van anderen.''

Stibbe werkte als bankier meer dan tien jaar op verschillende plekken in de wereld, onder meer in Moskou en Londen. Momenteel werkt hij voor een bank in Nederland. Hij heeft ruim acht jaar gedaan over het schrijven van zijn eersteling.

Zijn derde (nieuws, 2008)

OPNIEUW GOUDEN STROP VOOR 'GEDOODVERFDE' CHARLES DEN TEX

De Gouden Strop, de jaarlijkse prijs van 10.000 euro voor het beste Nederlandstalige spannende boek, is wederom naar Charles den Tex gegaan, nu voor zijn boek 'CEL'. Den Tex kreeg de prijs dinsdagavond in de Melkweg in Amsterdam overhandigd uit handen van de Amerikaanse thrillerschrijfster Karin Slaughter, auteur van het geschenkboekje voor de Maand van het Spannende Boek.

,,Een geheel volgens de regels van de kunst gecomponeerde politieroman'', stelt de jury over 'CEL'. ,,Een volbloed thriller, meeslepend en actueel, grappig, indringend en vooral heel spannend.''
Den Tex reageerde lichtelijk ontdaan op de vraag hoe hij het winnen van zijn derde Strop vond. ,,In de aanloop hadden veel mensen het me voorspeld.'' Dat vond hij niet prettig, bekende hij in een benauwde, volle zaal met collega-misdaadauteurs, uitgevers, recensenten en boekverkopers. ,,Ik voelde me gedoodverfd.''

In tegenstelling tot wat de jury beweerde, zei Den Tex later op de avond dat hij helemaal geen politieromans schrijft. ,,Dat moet je aan Simon de Waal overlaten. Die is daar veel beter in.'' Hij is 'bedrijfsthrillers' gaan schrijven omdat hij nu eenmaal die wereld kent en 'te lui' is om uitgebreid research te gaan doen.

'Selfmade' managementadviseur Charles den Tex (1952) is de auteur van acht thrillers waaronder 'Schijn van kans' en 'De macht van meneer Miller', respectievelijk in 2002 en 2005 bekroond met de Gouden Strop. Volgens juryvoorzitter Ad Scheepbouwer was de jury bijna eenstemmig in haar keuze voor Den Tex. De andere genomineerden waren Simon de Waal, Lieneke Dijkzeul, Simone van der Vlugt en het duo Jac. Toes en Thomas Hoeps.

In 'CEL' staat het fenomeen identiteitsfraude centraal. In de plaats Monster in het Westland zit Michael Bellicher, hoofdpersoon uit Den Tex' vorige thriller 'De macht van meneer Miller', alleen in een politiecel. De bedrijfsadviseur uit Amsterdam is opgepakt op verdenking van doorrijden na een ongeluk met dodelijke afloop, dat enkele maanden eerder had plaatsgevonden. Maar op die dag vertoefde Bellicher elders.

Als Bellicher er ook van verdacht wordt een ramkraak bij een juwelierszaak te hebben gezet met een auto die op zijn naam stond en hij voor miljoenen eigenaar is geworden van een huis in Monster met een paar half vergane kassen eromheen, wordt hem duidelijk dat er met zijn personalia is gerotzooid. Iemand heeft zijn identiteit geroofd.

Bij zijn zoektocht naar degenen die met zijn identiteit frauderen, krijgt Bellicher hulp van bodyguard Richard. De twee - en soms ook Bellicher alleen - komen in de meest hachelijke situaties terecht. Bellicher ontdekt dat de identiteitsfraude onderdeel is van een groter geheel, waar extremisten, fundamentalisten en inlichtingendiensten om de hoek komen kijken.

'CEL' is het negende boek van Charles den Tex (1952). De schrijver is geboren in Australië, maar hij kwam als kind van zeven naar Nederland. Hij studeerde in Londen, werkte in Parijs en vestigde zich in Nederland als tekstschrijver en bedrijfsadviseur. Zijn eerste boek, Dump, schreef hij in 1995. Het debuut werd meteen genomineerd voor de Gouden Strop.

Den Tex is de tweede misdaadauteur die drie keer de Gouden Strop heeft gewonnen. Eerder ging Tomas Ross hem voor (1987, 1997 2003). De prijs werd in 1986 in het leven geroepen.