Patricia van Mierlo - De namen van Maria (2008)

Cynisme als redmiddel in rauwe thriller

(Door Peter van Vlerken)

Ze was dramadocente en theaterregisseur. Als scenarioschrijfster werkte ze onder meer voor de tv-soap Goede Tijden, Slechte Tijden. Maar het zou overdreven zijn te zeggen dat de in Helmond (1954) geboren en getogen Patricia van Mierlo een bekende persoonlijkheid is. De kans is echter groot dat daar verandering in komt. Niet alleen is zij bezig te schrijven aan de nieuwe Brabantse dramaserie Wolfseinde, die met Tanja Jess (uit Nuenen) in de hoofdrol eind dit jaar wordt uitgezonden door Omroep Brabant. Meer nog trekt zij thans de aandacht met haar onlangs verschenen thriller De namen van Maria.

Patricia van Mierlo heeft zich na haar studie aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en haar baan als dramadocente nu helemaal toegelegd op het schrijven. De namen van Maria maakte ze op verzoek van uitgeverij De Bezige Bij. Het kostte haar twee jaar. Haar boek gooide hoge ogen bij de verkiezing van de Schaduwprijs voor het Beste Thrillerdebuut van 2008. Van de negentien genomineerde titels drong ze door tot de beste vijf en ze had zomaar kunnen winnen. De jury sprak van een 'alert, snel en bij vlagen rauw' boek, 'met elementen die heel geloofwaardig zijn ontleend aan het ware criminele leven'.

Dat slaat de spijker op zijn kop. De namen van Maria gaat over het punkmeisje Isa dat van de goot in Berlijn terechtkomt in het rijke huisvrouwenbestaan in het Gooi, waar de verveling wordt verdreven met dure Chablis en modieuze tasjes. Isa is in die zin een uitzondering, omdat zij een zwaar trauma met zich mee torst, dat zij alleen het hoofd kan bieden dankzij haar door een spijkerhard cynisme gevoed overlevingsinstinct.

Dat komt haar goed van pas als zij en haar uit Colombia geadopteerde dochtertje verwikkeld raken in een gewelddadig netwerk van cocaïnesmokkelaars. Ook de taal in het boek vaart er wel bij. De zwartgallige beeldspraken vliegen over de pagina's alsof ze Van Mierlo geen enkele moeite kosten. Ze lijkt haar pen nog in toom te hebben moeten houden bij de beschrijving van veelsoortige foltermethodes, die van diverse lichamen 'een bloedpap' maken 'van botsplinters en orgaanpulp'.

Eveneens wekt het verbazing dat de schrijfster de werveling aan verwikkelingen, personages en locaties heeft weten te vangen in een min of meer logisch samenhangende plot. Maar ondanks, of misschien wel dankzij de stilistische en inhoudelijke overdrijvingen is De namen van Maria een aanrader voor de vele liefhebbers die het thrillergenre tegenwoordig telt.

Patricia van Mierlo - De namen van Maria. Uitgeverij Cargo/De Bezige Bij, 347 pag.

Bron: Parool