Geir Tangen - Hartenbreker (2019)

Wakker worden naast een dode vriendin



(Door Hans Knegtmans)

De Noor Geir Tangen is in zijn land vooral bekend als crime blogger. Sinds 2016 beoefent hij ook het thrillergenre, toen hij in eigen beheer Het meesterwerk uitgaf. De gerenommeerde uitgeverij Gyldendal nam hem op in haar stal, en met succes. Zojuist verscheen in Nederland zijn tweede roman, Hartenbreker. Daarin treden tal van personages op met wie we in zijn debuut al kennis konden maken, al is het nauwelijks een vervolg in de letterlijke zin.

De 17-jarige hoofdpersoon Alexander wordt wakker in de slaapkamer van een huis waar hij gisteren een feest heeft bezocht. Hij is niet alleen. Naast hem ligt een vriendin van hem, Emilie Sand Vormedal. Ze is dood.

In paniek belt hij zijn vader op, de journalist Viljar Ravn Gudmunsson. Ook Lotte Skeisvoll, politie-inspecteur en huisvriendin van Viljar, verschijnt op het toneel. Niet dat Alexanders zorgen nu voorbij zijn. Veel van de feestgangers zijn na het partijtje blijven hangen, en sommigen zijn er getuige van geweest dat Alexander en de toen nog levende Emilie in de logeerkamer hebben overnacht.

Al gauw keert de stemming van de jongelui zich tegen Alexander - wie anders zou de dood van Emilie op zijn geweten kunnen hebben? Deze lijdt aan adhd, en in deze stressvolle omstandigheden weet hij niets beters te doen dan zich in zijn vaders auto uit de voeten te maken voor een chaotische autorit, die eindigt tegen een rotswand.

We zijn dan op pagina 36, van de ruim 400. Tangen heeft geen omslachtige schrijfstijl en bezondigt zich niet aan nodeloze uitweidingen. Het is eerder de veelheid aan thema's die qualitate qua de nodige ruimte opslokt. De belangrijkste slechteriken in het verhaal lijken een Noorse versie van de PVV, maar dan wat rechtser. Daarbij maakt de schrijver duidelijk dat deze splinterpartij aangestuurd wordt door individuen met macht en die maatschappelijk aanzien genieten.

Een enkele keer zou je wensen dat de auteur wat minder psychologiseerde, zoals bij zijn beschrijving van de dwangmatig ordelijke Lotte Skeisvoll. Anderzijds heeft hij wel erg veel geduld met de labiele Alexander. Daardoor duurt het nogal lang eer de positief gestemde lezer ten volle beseft wat een vreselijke klootzak dat is.

Geir Tangen - Hartenbreker. Uitgeverij The House of Books, 432 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.

Compulsief schrijver (nieuws, 2019)

Russisch voor beginners van Vlaamse docent



'Een ingenieuze misdaadroman.' Dat stempel mag volgens uitgeverij Vrijdag Russisch voor beginners van Dominique Biebau zeker dragen. Het derde boek van deze docent Nederlands ligt vanaf 14 september in de (voornamelijk Vlaamse) boekhandel.  

Niets is wat het lijk in Russisch voor beginners, zo belooft de uitgever. Maarten, het hoofdpersonage werkt in het bedrijf van zijn vader en heeft zich nooit hoeven bewijzen. Wanneer er nieuwe eigenaren komen, moet hij dan toch aan de bak. Maar hiermee raakt hij dieper in de nesten dan hij ooit had durven vermoeden.

Om zijn baan niet te verliezen, volgt Maarten noodgedwongen een avondcursus Russisch. Tijdens die lessen ontmoet hij het schijnbaar gelukkig getrouwde koppel Lore en Diederik. Zij volgen de cursus om hun droom waar te maken: een bezoek aan de Kungur-grotten in Rusland.

Hun leraar is de excentrieke, nationalistische Rus Pavel. Maar al snel treden er spanningen op in de groep, want Pavel heeft een oogje op Lore en ook Maarten valt voor de charmes van de mysterieuze vrouw. Wanneer Lore en Diederik op grottenavontuur vertrekken, weten ze allemaal dat dit een fataal keerpunt in hun leven zal worden.

De Vlaming Domique Biebau noemt zichzelf een compulsief schrijver, hij is bezeten van het vak. Hij geeft Nederlands en Engels op een middelbare school. Een 'Mens met een mening', aldus zijn website. Biebaus eerste roman Trage Wegen, een politieke klucht, verscheen in 2013 bij Uitgeverij Vrijdag. Tweede roman, de Koude Oorlog-thriller IJslands Gambiet ligt sinds april 2015 in de boekhandel. Biebaue produceert daarnaast vooral kortverhalen en soms – 'als hij echt weinig tijd heeft' – gedichten. Hij ging in 2010 met de Ward Ruyslinck-prijs aan de haal.

'Nog steeds zijn boeken voor mij een vorm van escapisme', schrijft Biebau. 'Het zijn mijn brandladders uit een wereld die soms in vlammen lijkt op te gaan. Elk boek is een ontsnapping, maar dan van het goede soort: het soort dat je laat terugkeren naar de werkelijkheid, beladen en behangen met schatten.'

Fragment uit Russisch voor beginners

Iemand is iets vergeten. Ze is amper zes maanden, ze kent haar eigen naam nog niet, maar ze voelt het als een stuk ijzerdraad dat in haar vel prikt. Er klopt iets niet.Iemand is iets vergeten, slechts een ding uit een lijst van wel dertig dingen die op een dag gedaan moesten worden, en haar wereld, klein en onopgemerkt, dooft uit als een dunne verjaardagskaars. Het autozitje zit als een schelp om haar heen. Het beschermt haar niet. Niet hiertegen. Ze voelt de hitte toene-men. Ze slaat naar de zon met kleine vuisten, maar die slaat terug met harde stralen. Ze weent. Het geluid, eerst luid en dierlijk, daarna dof als pantoffels op een houten vloer, wordt zwakker tot het uitdooft in het witte, zuiverende licht.

Bowlen met dwergen (nieuws, 2019)

De comeback van Jeff Meeks



Zeg je Lee Child, dan denk je meteen aan Jack Reacher. Zeg je Peter de Zwaan, dan denkt de doorsnee thrillerlezer meteen aan, eh... Bij de echte liefhebber van spannende boeken en vooral die van Hollandse bodemthrillerfan stijgt de bloeddruk subiet bij het horen van de naam van deze Gouden Stropwinnaar. Want wellicht zit er een nieuw avontuur van Jeff Meeks in het vat. En verrek, dat is zo!

Bij uitgeverij Ellessy Crime verschijnt in september Lenny The Giant, de langverwachte nieuwe thriller van Peter de Zwaan. Het is dan zes jaar na de publicatie van De loverman, die de schrijver door zijn eigen uitgeverij Zwarte Zwaan op de markt liet brengen. Kort daarvoor was De Zwaan bij uitgeverij Cargo vertrokken, omdat die naar zijn zeggen een wat meer op de commercie gerichte thriller over de omstreden neuroloog Ernst Jansen Steur verlangde.

De meest recente thriller met Jeff Meeks in de hoofdrol, Voortvluchtig, verscheen al weer een kleine tien jaar geleden. Voor wie deze bijna twee meter lange antiheld niet kent, volgt hier in het kort zijn signalement: Meeks is een einzelgänger, altijd op de vlucht voor de beschaving. Alleen al van het denken aan getrouwd zijn en thuiskomen waar ook al iemand anders thuis is, begint hij te rillen.

‘Het was mijn eerste klus als lijfwacht en we haalden de voordeur. Toen zag ik iets. Ik nam een sprong, mijn schouder ving de kogel en ik was een held.’  (citaat uit Lenny The Giant)

Jeff Meeks is een eenling die na een mislukte overval op een casino in Denver door de politie wordt gezocht en door het land zwerft. In New Orleans huurt hij een mobil home in een trailerpark en het liefst zou hij daar zijn dagen doorbrengen, zittend op de veranda samen met Levy Beaurevoir en een krat bier.

Levy is 1.90 meter lang en weegt ruim 130 kilo. Hij is getrouwd met een vrouw van 1.17 meter. Als Little Levy en Lenny the Giant doen ze mee aan wedstrijden dwergbowlen, de Louisianavariant van dwergwerpen.

Levy gooit Lenny over een baan met kegels en Meeks zorgt er voor dat de toeschouwers met hun vingers van de menselijke bal afblijven. Door het neerschieten van Meeks wordt de gang van zaken verstoord en het wordt erger als vier mannen, gewapend met honkbalknuppels, een waarschuwing komen geven: bemoei je nergens mee.

Jeff Meeks heeft geen idee waar hij zich niet mee mag bemoeien. Hij wordt nieuwsgierig als de vraag rijst op wie de schutter eigenlijk mikte, op zijn opdrachtgever vastgoedmakelaar Davison, of op hem. Dezelfde vraag wordt gesteld door Mavis Davids, de secretaresse van Davison, die hogerop wil in een stad waarin carrière maken voor een zwarte vrouw niet eenvoudig is.

Meeks en Davids raken, onafhankelijk van elkaar, steeds dieper betrokken bij intriges en machinaties in de wereld van vastgoed en clandestiene wedstrijden in New Orleans en Honolulu. De schrijver licht het bijzondere tijdverdrijf toe: 'Dwergwerpen is inderdaad omstreden en al jaren verboden in de EU; in het boek komt dat aan de orde. Het bestaat nog wel. In een van de eerste scènes van de film The Wolf of Wall Street van Martin Scorsese zie je dolgedraaide effectenmakelaars kijken naar dwergwerpen. Dwergbowlen is een variant die in Australië werd (misschien wordt) beoefend. Ik hoorde erover in New Orleans en dacht meteen: dit ga ik gebruiken. Ik kreeg helaas geen kans een wedstrijd bij te wonen.'

Peter de Zwaan (Meppel, 1944) schreef meer dan honderd columns voor De Spanningsblog en ruim twintig misdaadromans. Hij kreeg twaalf keer een nominatie voor een boekenprijs en won in 2000 De Gouden Strop met Het Alibibureau.

David Baldacci - Een goede daad (2019)

Geveld door vrouwen  



(Door Peter Kuijt)

De Amerikaanse bestsellerauteur David Baldacci grossiert in personages. Schreef hij vanaf zijn debuut in 1995 eerst standalone thrillers, in het nieuwe millennium probeert hij om de haverklap series met nieuwe karakters uit. Veelal zijn het eenlingen die het avontuur aangaan.

Aloysius Archer is de nieuwe loot aan de Baldacci-stem. De lezer maakt kennis met hem in Een goede daad. Hij is net dertig en heeft al een heel leven achter de rug. Hij vocht tegen de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog. Terug in zijn vaderland belandde hij achter de tralies. Ten onrechte, zegt hij zelf. Maar dat zeggen alle gevangenen.

In 1949 komt hij voorwaardelijk vrij en moet zich in het stadje Poca City melden bij zijn reclasseringsambtenaar, een vrouw met ‘een welgevormd figuur, misschien zelfs meer dan dat’. Hij moet van haar een baan zoeken en die vindt hij. Zakenman Hank Pittleman vraagt hem om bij een lokale ondernemer een schuld te innen.

De goede verstaander begrijpt: dat kan nooit goed gaan. Binnen de kortste keren wordt hem dan ook een moord in de schoenen geschoven.

Archer is een sympathieke gast en buitengewoon galant voor vrouwen en die maken er ook allemaal misbruik van. Alle vrouwen die hij tegenkomt, proberen hem pootje te haken.

Een goede daad is geen keiharde thriller, meer een vermakelijke whodunit met een Swiebertje-achtige gemoedelijkheid. Alleen al om de sfeertekening mag Archer nog een keertje terugkomen.

Je zou David Baldacci (of zijn vertaler) wel een rijkere vocabulaire toewensen: zo komen de woorden ‘snauwen’, ‘brullen’, ‘verdomd’ en ‘verdomme’ ontelbare keren voor.

David Baldacci - Een goede daad. Uitgeverij A.W. Bruna, 384 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Bezoedelde reputatie (nieuws, 2019)

Michael Robotham in de race voor Ned Kelly Award 



Bestsellerauteur Michael Robotham is een van de genomineerden voor de Ned Kelly Award in de categorie Best crime fiction. Hij neemt het met zijn thriller De andere vrouw op tegen vijf collega-auteurs.

De Australische Crime Writers Association (ACWA) heeft deze week de shortlists voor de diverse categorieën voor de Ned Kelly Award bekendgemaakt. Deze prijs voor de beste thrillers en true crime van Australische bodem is vernoemd naar de bekendste bushranger van het land. Voor velen was Ned Kelly (foto), die drie politiemensen vermoordde en in 1880 op 25-jarige leeftijd werd opgehangen, een held vanwege zijn strijd tegen de koloniale autoriteiten.

In het genomineerde boek van Michael Robotham ontdekt psycholoog Joe O'Loughlin dat zijn vader, die ernstig is toegetakeld en in het ziekenhuis is beland, niet alleen met zijn moeder is getrouwd maar ook nog met een andere vrouw. O'Loughlin wil het naadje van de kous weten en ervaart dat de reputatie van zijn vader, een befaamd chirurg, langzaam maar zeker bezoedeld raakt.

De andere genomineerden voor de prijs zijn met Garry Disher met Kill Shot: A Wyatt Thriller, Candice Fox (Gone by Midnight), Kerry Greenwood (The Spotted Dog), Jane Harper (The Lost Man, Verlaten in Nederlandse vertaling) en Sue Williams (Live and Let Fry).

Robotham won de prijs twee keer eerder, Candice Fox mocht hem een keer eerder in ontvangst nemen. De winnaars worden op vrijdag 6 september bekendgemaakt op het BAD Sydney Crime Writers Festival.

Bron: Books + Publishing

Gesignaleerd 471 (nieuws, 2019)

Andrew Gross - De loopjongen



Op 27 augustus verschijnt bij uitgeverij De Fontein het boek De loopjongen van Andrew Gross. Op zijn voorgaande thrillers Alleen hij en De saboteur kreeg de Amerikaan lovende reacties.


De uitgeverij noemt De loopjongen 'de perfecte mix van historische feiten en een grote dosis spanning'. Voor dit boek baseerde Gross zich op het levensverhaal van zijn grootvader.

De Joodse broers Rabishevsky groeien in grote armoede op in het New York van de jaren 20 en 30. Morris, de jongste en meest ambitieuze, maakt snel carrière binnen de kledingindustrie. Al op 21-jarige leeftijd runt hij de business, samen met zijn broer Sol.

Broer Harry raakt echter verzeild in de gangs van Lower East Side en uiteindelijk in de Joodse maffia. Naarmate de zaak van Morris en Sol groeit, komen ze steeds vaker hard in aanvaring met de vakbond die in handen is van de meest gevreesde gangster van de stad, voor wie hun broer Harry een van de loopjongens is.

Een harde confrontatie tussen de broers is onvermijdelijk.

Andrew Gross heeft een fiks aantal thrillers op zijn naam staan. Hij schreef samen met James Patterson een vijftal spannende boeken, waaronder enkele delen uit de Women's Murder Club. In 2006 ging Gross solo. Zijn thriller The Dark Tide uit 2007 werd door de Thriller Writers Association uitgeroepen tot Thriller of the Year.

Terug naar de Wallen (nieuws, 2019)

Twintig jaar na de hamermoord 

Uitgeverij De Bezige Bij kondigt in de najaarsbrochure 'een aangrijpende, ongeëvenaarde en spannende roman' aan. En nog wel van Hollandsche bodem. Het gaat om 23 seconden, het nieuwe boek van Kees van Beijnum. Het is niet bepaald een 'Baantjer', maar gaat wel over een moord op de Wallen.

Twintig jaar na de geruchtmakende ‘hamermoord’ op haar moeder, een Amsterdamse raamprostituee, keert de jonge schrijfster Anne terug naar de Amsterdamse Wallen. Van haar uitgever heeft ze een voorschot gekregen om een boek over haar jeugd te schrijven.

Annes zoektocht naar de wortels van haar eigen bestaan, werpen steeds meer vragen op over de moord op haar moeder. Vastbesloten om het mysterie te ontrafelen, daalt ze dieper en dieper af in de duistere wereld van haar verleden. Als ze contact zoekt met de moordenaar, zijn de gevolgen niet meer te overzien.

De ontrafeling van het mysterie is, zegt de uitgever, 'verbluffend knap verweven met het aangrijpende verhaal' over de fotograaf Hayo, Annes te jong gestorven jeugdliefde. De Bezige Bij belooft 'een geweldige roman die de lezer in de greep houdt tot en met het ijzersterke slot'.

Kees van Beijnum begeeft zich in 23 seconden op bekend terrein. De in 1954 geboren schrijver bracht het grootste deel van zijn jeugd door in de cafés en hotels van zijn familie op de Amsterdamse Zeedijk. Voordat hij begin jaren negentig besloot zich aan het schrijven te wijden was hij werkzaam in de journalistiek. Zijn eerste boek Over het IJ (1991), een reconstructie van een moord, oogstte in brede kring bewondering. 'Eindelijk een eigen equivalent van Truman Capote's In Cold Blood,' schreef René Zwaap, redacteur van De Groene Amsterdammer.

Begin 1994 debuteerde Van Beijnum als prozaschrijver met de roman Hier zijn leeuwen. Een jaar later publiceerde hij de succesvolle semi-autobiografische roman Dichter op de Zeedijk. In 1998 verscheen De ordening, gebaseerd op het levensverhaal van de weduwe Rost-Van Tonningen.

De oesters van Nam Kee, Van Beijnums vierde roman, verscheen in 2000. De boekverfilming werd een groot succes. Nadat hij overstapte van Nijgh & Van Ditmar naar De Bezige Bij kwam Van Beijnum in 2002 met de roman De vrouw die alles had in het najaar van 2004 gevolgd door Het verboden pad.

Begin 2008 trok Van Beijnum volop de aandacht met zijn roman Paradiso, over een man die op het punt staat zijn huwelijk te verbreken als opeens zijn vrouw onvindbaar blijkt. Voordat hij haar kan verlaten, moet hij haar eerst terugvinden. In 2014 verscheen zijn tiende roman, De offers. Drie jaar later publiceerde hij Het mooie seizoen.

In Baskenland (nieuws, 2019)

De witte stad is een toeristische trekpleister



Eva García Sáenz de Urturi wordt op handen gedragen in haar geboorteplaats Vitoria. De Spaanse schrijfster zorgde met haar thrillerdrieluik over de witte stad voor een toestroom van toeristenén 'dinero'. In november verschijnt het tweede deel De riten van het water bij uitgeverij A.W. Bruna.

De burgemeester van Vitoria-Gasteiz loopt weg met haar, liet Eva García Sáenz de Urturi weten in een recent interview met Het Parool. Sinds het succes van de trilogie die ze liet afspelen in haar geboortestad, de hoofdstad van Baskenland en de Spaanse provincie Álava, zijn de bezoekersaantallen verdubbeld.

De trilogie doet het bijzonder goed. In 2016 verscheen het eerste deel, dat pas dit jaar in het Nederlands werd vertaald als De stilte van de witte stad. Wereldwijd zijn er al meer dan een miljoen exemplaren van het drieluik verkocht. De geboorteplaats van de auteur buit het succes enthousiast uit: er zijn literaire routes, hardlooproutes in het voetspoor van de hoofdpersonen en restaurants promoten maar wat graag de gerechten die ook in het boek worden genuttigd. En in samenwerking met Netflix komt spoedig de verfilming van het boek op het scherm.

In De riten van het water krijgt inspecteur en profiler Unai López de Ayala het vreselijke nieuws dat zijn ex-vriendin, Ana Belén Liaño, vermoord is aangetroffen. Ze was zwanger en is op een 2600 jaar oude, rituele manier gedood.

Unai moet tegelijkertijd een moordenaar zien te stoppen die de Riten van het Water imiteert op historische plekken in Baskenland en Cantabrië – en van wie alle slachtoffers zwanger blijken te zijn.

Commissaris Alba Díaz de Salvatierra is zwanger, maar haar stilzwijgen brengt haar in gevaar. Als Unai de vader is, zoals wel wordt beweerd, zal ook Alba zich binnenkort bevinden op een lijst van vrouwen die bedreigd worden door de Riten van het Water...

Eva García Sáenz de Urturi (1972) werd geboren in Vitoria en woont sinds haar vijftiende in Alicante, waar ze aan de universiteit werkt. Haar eerste boek, dat ze in eigen beheer uitgaf, werd een grote bestseller. In maart 2020 verschijnt het laatste deel van de trilogie, De heren van de tijd.

Gesignaleerd 470 (nieuws, 2019)

Geir Tangen - Hartenbreker 



Bij uitgeverij The House of Books verschijnt half augustus Hartenbreker van Geir Tangen. Het is de tweede thriller van deze Noorse schrijver. De uitgeverij noemt het boek 'een ode aan de Scandinavische thriller'. 

Als we de uitgever moeten geloven is Geir Tangen 'met meer dan 170.000 lezers' de populairste crimeblogger van Noorwegen. Maar dit respectabele aantal volgers zit al twee jaar te wachten op een update op Tangens blog. Zijn laatste nieuws is dat hij op 26 mei 2017 zijn tweede thriller presenteert op het Crime Fest in het Noorse Haugesund.

Uit ervaring weten we dat het soms niet meevalt om een thrillersite jarenlang up to date te houden. We vermoeden dan ook Tangen te druk bezig is met schrijven en promoten van zijn werk om ook nog tijd te hebben voor zijn blog. En een succesvolle schrijver is hij. Het meesterwerk is zijn thrillerdebuut, dat hij begin 2016 in eigen beheer uitgaf. Maar al na een maand werd het opgepikt door Gyldendal, een van de meest prestigieuze uitgevers van Noorwegen, en sindsdien maakt hij ook internationaal faam. De buitenlandse rechten zijn aan 15 landen verkocht.

Hartenbreker begint als op een ochtend journalist Viljar Ravn Gudmundsson wordt gebeld door zijn 17-jarige zoon Alexander; na een feestje is hij wakker geworden met het meisje van zijn dromen naast zich. Dood.

Als bewijzen ook zijn kant op wijzen, raakt hij in paniek en slaat op de vlucht. Lotte Skeisvoll, inmiddels bevriend met Viljar, komt in haar pogingen Alexanders onschuld te bewijzen alleen maar dichter bij de conclusie dat hij inderdaad de dader is. Viljar heeft moeite het laatste te geloven, maar het lijkt erop dat zijn zoon een dubbelleven leidt.

Tot een andere jongen die op het feest was wordt vermoord...

Geir Tangen werd op 15 januari 1970 geboren in het kleine dorpje Øystese, in 'de tuin van Noorwegen'. Op zijn website schrijft Tangen dat zijn vader hem sprookjes en griezelverhalen over zijn dorp vertelde. Zijn vader liet hem ook kennis maken met de wereld van het boek, hij spoorde zoonlief doorlopend aan om te gaan lezen en schrijven.

Tangen is getrouwd met een andere schrijver Agnes Lovise Matre (1966). De twee schrijven voor verschillende kranten, websites en magazines. In de zomer van 2016 besloten Tangen en Matre te stoppen met hun werk als onderwijzer en zich volledig op het schrijven te richten. Matre heeft inmiddels drie romans gepubliceerd.

Driehonderd boeken per jaar (nieuws, 2019)

Lee Child genoemd als jurylid van The Booker Prize 



Literaire auteurs die zitting nemen in de jury van een thrillerprijs: het is niet ongewoon. Maar andersom komt minder vaak voor. Toch zou het volgend jaar weer kunnen gaan gebeuren. De Britse thrillerauteur Lee Child is genoemd als jurylid van de prestigieuze Booker Prize.

Lee Child, die in New York en Wyoming woont, heeft een uitnodiging ontvangen om deel uit te maken van de jury. Dat zegt althans Andy Martin, die een boek heeft geschreven met en over de bestsellerauteur, getiteld With Child: Lee Child and the Readers of Jack Reacher.

Martin verklaarde in de Sunday Times: 'Lee is door de Booker Prize-organisatie gevraagd jurylid te worden. Hij heeft gezegd dat hij dat graag wil doen zolang hij het meeste jurywerk kan doen vanuit zijn huizen in de VS.'

Het jurylidmaatschap van Child moet nog bevestigd worden door de organisatie van de literaire prijs. Volgens Martin is Child, die ruim dertien miljoen boeken heeft verkocht, als jurylid een 'natuurtalent'. 'Lee leest zo'n driehonderd boeken per jaar', aldus Martin tegenover The Bookseller. 'Hoewel hij een commercieel auteur is, heeft hij ook een intellectuele, geleerde kant. Zoals hij zelf zegt: hij is honderd procent commercieel en honderd procent kunst.'

De organisatie van de Booker Prize wil niet op het eventuele jurylidmaatschap van Lee Child reageren. Verwacht wordt dat de namen van de juryleden voor de editie van 2020 pas in december worden vrijgegeven. De shortlist voor de prijs van editie 2019 wordt op 3 september bekendgemaakt, de naam van de winnaar wordt op 14 oktober onthuld.

Bron: The Bookseller

Diplomatieke storm (nieuws, 2019)

Israëlische oud-spion gaat los met thriller over vermissingen in Parijs 

Het is een publiek geheim dat journalist en schrijver Dov Alfon in een vorig leven betrokken was bij een Israëlische verrassingsaanval in 1981 op een kernreactor in Irak. Maar hij houdt zijn lippen stijf op elkaar als gevraagd naar andere operaties die hij als spion uitvoerde. Wellicht licht hij toch een tipje van de sluier op in zijn thriller Unit 8200 die op 19 september door uitgeverij Cargo op de markt wordt gebracht. 

Unit 8200 verwijst naar de gelijknamige geheime dienst van het Israëlische leger. De organisatie, in het Hebreeuws Shmoneh-Matayim genaamd, wordt volgens de website The Times of Israel door analytici beschouwd als een van de meest geavanceerde spionagediensten ter wereld. In een interview met de website zei Dov Alfon dat Unit 8200 zich bezighoudt met 'existentiële bedreigingen voor Israël'. Hij noemde als voorbeeld nucleaire deals met Iran en ander mogelijke veiligheidskwesties met Syrië, Irak en Pakistan.

Het eerste hoofdstuk van de thriller is dertig jaar geleden geschreven, aldus Alfon, direct na zijn militaire dienst toen hij net 28 jaar was. 'Ik heb de tekst toen terzijde gelegd, maar de notitieblokken waarin ik het verhaal schreef zijn in al die jaren altijd met me meegereisd over de diverse continenten waar ik werkzaam was.' Pas enkele jaren geleden pakte hij de tekst weer op. Alfon benadrukt dat de plot, de karakters en de beschrijving van diverse locaties voortkomen uit zijn eigen ervaringen. Het boek was in Israël een groot succes, drie jaar geleden kwam het in Frankrijk uit en begin dit jaar verscheen de Engelstalige versie.

Het verhaal begint als een Israëlische zakenman spoorloos verdwijnt na aankomst op vliegveld Charles de Gaulle in Parijs. In het vliegtuig zat ook kolonel Zeev Abadi, het nieuwe hoofd van de Israëlische spionagedienst Unit 8200. Even later wordt een tweede jonge Israëlische man ontvoerd; ook deze man zat in hetzelfde vliegtuig.

Commissaire Léger van de Parijse politie gelooft niet in toeval, en midden in een ontluikende diplomatieke storm probeert hij grip te krijgen op de meest opzienbarende zaak van zijn carrière. Wat heeft Zeev Abadi met de verdwijning van de twee mannen te maken?

Ook in Israël verdenkt men de nieuwe chef van Unit 8200. Alleen zijn assistent, Oriana Talmor, durft hem nog te steunen en zij gaat op zoek naar antwoorden. Wie zijn de twee ontvoerde mannen en waarom vlogen ze naar Frankrijk? Dan wordt er een undercover commandoteam van de Chinese geheime dienst in Parijs gesignaleerd. De klok is gezet, de jacht is begonnen.

Dov Alfon werd geboren in het Tunesische Sousse, groeide op in Parijs en Tel Aviv en werkte als spion en inlichtingenofficier bij Unit 8200. Hij was vervolgens hoofdredacteur van Haaretz, de belangrijkste krant van Israël en directeur van uitgeverij Kinneret. Dov Alfon is getrouwd met een Nederlandse vrouw en woont tegenwoordig in Parijs.

Andere regels en wetten (nieuws, 2019)

Regisseur debuteert met thriller over waargebeurde zaken



Hij regisseerde telefilms als Saint Amour, Novemberlicht, Gebroken Rood, Kilkenny Cross, Anna en wist met zijn tv-drama's ook over de grens de handen op elkaar te krijgen. Sinds een jaar of elf schrijft Eric Oosthoek fictie. Van zijn hand verschijnt begin september Onder verdenking, het eerste deel van een serie misdaadromans die gebaseerd zijn op waargebeurde zaken.

Severyn & Govaert is een nieuwe reeks misdaadromans over het leven en werk van twee Amsterdamse crime-fighters: Maarten Severyn, tactisch rechercheur bij de recherche en Lydia Govaert, officier van justitie bij het Openbaar Ministerie. Severyn & Govaert beschrijft de strijd tegen de misdaad van binnenuit, zo laat Eric Oosthoek (1948) weten.

In het eerste deel Onder verdenking slaat een serieverkrachter opnieuw toe en vermoordt voor het eerst zijn slachtoffer. Een Marokkaans-Nederlandse journalist ontvangt een kogelbrief. Hij vecht een eenzame strijd tegen het feodale bewind in zijn moederland. De intimidaties vanuit Rabat gaan van kwaad tot erger, van intimidatie en bedreiging tot zware mishandeling.

Maarten Severyn onderzoekt beide zaken. Ondertussen probeert hij het plotselinge overlijden van zijn vrouw te verwerken en begint hij een privé-oorlog tegen de man die haar dood reed. Zonder officiële onderzoeksopdracht gelden er voor Maarten andere regels en wetten.

Een fragment uit Onder verdenking:

Het meisje lag op haar rug, de grijsblauwe ogen halfgeopend, gestold in een moment van acceptatie. De benen gespreid, rechtervoet naar buiten gedraaid. Rechterarm boven het hoofd, hand plat op de grond. De andere arm langs het lichaam, vuist gebald. Ze was geheel ontkleed, had alleen sokken en schoenen nog aan, hardloopschoenen, de beha zat rond haar hals geknoopt.

Eric Oosthoek publiceert de negendelige reeks zelf bij zijn eigen uitgeverij All Fiction. Hij werkte meer dan dertig jaar bij de publieke omroep als dramaregisseur en scenarioschrijver. Daarna is hij zich volledig gaan concentreren op het schrijven van fictie. In dat genre is Onder verdenking zijn debuut.

Schrappen, herschrijven en toevoegen (nieuws, 2019)

Mijlpaal voor Loes den Hollander



Ze heeft meer dan een miljoen boeken verkocht. Haar voornaam is inmiddels een 'merk' geworden. Dus als haar uitgever het over 'De nieuwe Loes!' heeft, dan weet de goede verstaander al voldoende. Er is een nieuwe thriller van Loes den Hollander op stapel. En Toen ik dood was is meteen een mijlpaal: de vijfentwintigste!

Op 1 november ligt-ie volgens haar uitgever De Crime Compagnie officieel in de winkel. Maar ergens half oktober is al een speciale presentatie van Toen ik dood was gepland, laat de schrijfster op Facebook weten.

Ze voegt er meteen aan toe dat er nog wel wat hobbels genomen moeten worden. Dat ligt voornamelijk aan haar eigen gedachtekronkels. Deze week schreef ze nog: 'De eindtekst houdt zich verborgen, ik kan er niet bij. Ik ga dus het verhaal afronden en morgen starten met de redactie. Er moet nog het nodige geschrapt, herschreven en toegevoegd worden, maar dat is te overzien. Eerst nog de voorlopig laatste zin schrijven en het document afsluiten. (...) Nu alles even loslaten, dat einde komt vanzelf.'

Ook haar eigen gedrag speelt haar parten. 'Zoals gewoonlijk bedenk ik weer allerlei bezigheden die niet kunnen worden uitgesteld om het moment van loslaten maar te kunnen omzeilen.'

En dan was er nog een weerspannige tekstverwerker die vorige maand roet in het eten gooide. Het 'horrorscenario voor een schrijver' voltrok zich voor haar ogen. Ze besloot na 500 woorden eerst nog met hond Thora naar de duinen te gaan om dan later verder te schrijven. 'Ik sloot het document af en het volgende moment had ik in plaats van ruim 57.000 woorden nog maar één woord over. De rest was weg, foetsie.' Twee gewoonlijk met computerperikelen behendige vrienden konden de tekst niet meer terugvinden.

Gelukkig had Den Hollander ooit na het lezen van een verhaal van de in 2005 overleden schrijver Karel Glastra van Loon die ook lappen tekst in de krochten van zijn computer zag verdwijnen, de gewoonte ontwikkeld om elke avond een backup van haar document op twee usb-sticks te zetten. 'Daardoor was ik alleen die 500 woorden kwijt. Die woorden zijn weg, dus ik zal ze opnieuw moeten bedenken. Blijft de vraag op welke knop ik in vredesnaam heb gedrukt om dit voor elkaar te krijgen.'

De uitgeverij geeft niet veel prijs over 'De nieuwe Loes'. Dit is de tekst uit de brochure:

In elke relatie is het mogelijk: verlaten of verlaten worden. Het kan gepaard gaan met verbijstering, aarzeling, schrik en pijn. En met woede.

Maar is dat dan een reden om iemand te laten verdwijnen of, erger nog, te vermoorden?

Soms is het antwoord: ja.

Maar hoe zorg je er dan voor dat niemand jou in verband brengt met wat er is gebeurd?

Loes den Hollander, die directeur was van een gezondheidsinstelling in Noord-Holland, debuteerde in 2006 met de thriller Vrijdag. Zeven jaar later schreef ze op verzoek van de Stichting CPNB de cadeaunovelle Nooit alleen. In het voorjaar van 2018 werd ze getroffen door een hersenaneurysma. Daar is ze inmiddels van hersteld. In april van dit jaar sloot ze een column voor De Spaningsblog af met de volgende zinnen:

Ik heb het nog, ik kan het nog.

Ik bedenk weer lugubere details. Binnenkort valt het eerste slachtoffer.

Zelden zó blij geweest.

Waardering (nieuws, 2019)

Nieuwe prijs voor beste thrilleruitgever 



Er zijn prijzen voor schrijvers, voor vertalers, voor illustratoren. Maar naar een speciale prijs voor een uitgever die zijn of haar vak verstaat, is het met een lantaarntje zoeken. Het Britse genootschap van misdaadauteurs roept er nu eentje in het leven.

De Crime Writers' Organisation (CWA) reikt elk jaar ruim tien prijzen uit en die awards, oftewel Daggers, gaan bijna zonder uitzondering naar schrijvers. Dit jaar komt er een nieuwe Dagger bij, die voor de Best Crime and Mystery Publisher of the Year.

Het is de eerste nieuwe Dagger in meer dan tien jaar tijd. Vicevoorzitter Maxim Jakubowski van de CWA verklaart tegenover The Bookseller: 'Met deze Dagger vullen we een lacune in de soorten prijzen die we te vergeven hebben. Uitgeverijen zijn uitermate belangrijk voor het thrillergenre. Ze zijn het vehikel om de misdaadliteratuur in de aandacht van de lezer te brengen en verdienen onze waardering.'

Bij het toekennen van de Dagger kijkt de CWA naar 'uitmuntendheid en diversiteit in het op de markt brengen van thrillers'. Bepalende factoren zijn onder andere een focus op nieuw talent en blijvende ondersteuning van bekende auteurs. De shortlist voor de Best Crime and Mystery Publisher of the Year wordt aan het einde van de zomer bekendgemaakt. De winnaar krijgt de Dagger overhandigd tijdens de jaarlijkse ceremonie die op 24 oktober plaatsvindt.

De Daggers werden in 1955 in het leven geroepen. Winston Graham, schrijver van de historische roman Poldark, was de eerste winnaar van een Dagger.

Bron: The Bookseller

Obsessie (nieuws, 2019)

De oude dominee verzamelt botten 



Het kan verkeren. In de zomer van 2018 verklaarde Robert Harris dat hij zijn volgende thriller zou situeren in een periode van enkele decennia na nu. Maar het verleden blijkt kennelijk toh aantrekkelijker. De tweede slaap, die op 1 oktober bij uitgeverij Cargo verschijnt, neemt de lezer 550 jaar mee terug in de tijd.

Waarom Harris is afgestapt van zijn plan om een 'sf-thriller' te schrijven en zich in plaats daarvan te verdiepen in een spannende roman in de late Middeleeuwen, is onbekend. Misschien heeft zijn jongste thriller, Conclaaf uit 2016, er mee te maken. Die had een behoorlijk kerkelijk tintje - de verkiezing van een nieuwe paus - en kreeg Harris de smaak te pakken van religieuze thrillers. De tweede slaap zit ook vol verwijzingen naar Onze Lieve Heer en diens vreemde kostgangers.

'Een onverwachte ontdekking uit het verleden zal de toekomst voor altijd veranderen', schrijft de uitgeverij in een persbericht over het boek. Harris neemt de lezer mee naar het jaar 1468. Een jonge pater, Christopher Fairfax, reist te paard naar een afgelegen dorpje in Exmoor om de begrafenis van zijn voorganger te begeleiden.

In de heuvels en bossen om het plaatsje liggen oude munten, glasscherven en menselijke botten voor het oprapen, en de oude dominee blijkt in zijn huis een bijzondere verzameling van deze artefacten te verbergen. Het lijkt er zelfs op dat zijn dood te maken heeft met zijn obsessie voor het verleden.

Christopher Fairfax wordt meegezogen in de geheimen van de afgezonderde gemeenschap in Exmoor. Alles wat hij denkt te weten over zichzelf, zijn geloof en de geschiedenis van zijn wereld komt onder druk te staan.

De Brit Robert Harris (1957) heeft ruim een dozijn goedverkopende thrillers op zijn naam staan, waaronder de Cicero-trilogie, Enigma, Vaderland, Geest en De angst-index. Zijn werk is vertaald in veertig talen. In november zal de film J'accuse de bioscopen bereiken. Het is de verfilming van Harris' bestseller De officier door regisseur Roman Polanski.

Perfecte pion (nieuws, 2019)

Het is niet pluis in de Cloud 



Wie 's nachts wakker ligt van de technologische ontwikkelingen en machtige bedrijven als Facebook maar eng vindt, zal niet blij zijn met de thriller Cloud die in september bij Karakter Uitgevers verschijnt. Rob Hart, de Amerikaanse journalist én uitgever van spannende boeken, schetst hierin een 'angstaanjagend verhaal over de nachtmerrie-achtige wereld die we zelf aan het creëren zijn'. 

Cloud speelt zich af in de nabije toekomst, in een soort bedrijfsmatige gevangenis. En er is belangstelling voor de thriller, zo blijkt. Aan meer dan twintig landen zijn de rechten reeds verkocht en regisseur Ron Howard (A Beautiful Mind, Inferno, The Da Vinci Code) heeft de filmrechten in handen gekregen.

Cloud is een gigantisch techbedrijf dat een groot deel van de Amerikaanse economie heeft opgeslokt. Paxton had nooit gedacht dat hij voor Cloud zou werken, laat staan dat hij zou gaan wonen in een van de enorme woon-werkcomplexen van het bedrijf. Maar vergeleken met wat er buiten het bedrijf nog over is, is het eentonige leven in de amusementshallen, open kantoren en enorme pakhuizen eigenlijk zo slecht nog niet. Het is beter dan het alternatief.

Zinnia had nooit gedacht dat ze Cloud zou infiltreren. Maar nu is ze undercover, binnen de muren, en riskeert ze alles om de duistere geheimen van het bedrijf aan het licht te brengen. En Paxton, met zijn alledaagse verwachtingen en angsten? Hij zou de perfecte pion zijn. Als ze bereid is om hem te offeren.

Als de waarheid over Cloud Corporation aan het licht komt, moet Zinnia alles inzetten op een wanhopige gok, die hun beide levens op het spel zet. Het dwingt Paxton om zijn zorgvuldig opgebouwde leven in twijfel te trekken. Samen zullen ze ontdekken hoe ver het bedrijf bereid is te gaan... om de wereld te verbeteren.

Rob Hart is de auteur van de serie thrillers over privédetective Ash McKenna en de korteverhalenbundel Take Out. Samen met James Patterson schreef hij Scott Free. Hij heeft gewerkt als politiek verslaggever, communicatieadviseur, en ambtenaar in New York. Momenteel is hij uitgever bij MysteriousPress.com en geeft hij les bij LitReactor, de community voor schrijvers en boekenlezers. Hij woont op Staten Island met zijn vrouw en dochter.

Drie op een rij (nieuws, 2019)

Gluren bij de buren 



Gouden Strop-winnaar Michael Berg heeft zijn handen vol aan de voorbereidingen van het thrillerfestijn Het lijk was nog warm dat op 16 november in Heerlen plaatsgrijpt. Daarnaast moeten nog de puntjes op de i in zijn nieuwe thriller worden gezet. Maar de publicatiedatum is door uitgeverij The House of Books al bekendgemaakt: op 2 oktober verschijnt Ik zie je. 


Michael Berg houdt het ditmaal dicht bij huis: hij schrijft over een bestsellerauteur die naarstig om inspiratie verlegen zit. Het gaat om de internationaal vermaarde Carol Brodie. Ze heeft al vijf jaar geen boek geschreven.

Ze ontvlucht haar huis in Londen en vliegt naar Zuid-Frankrijk waar ze een gite huurt, ondertussen hopend dat de verhaallijnen er voor het oprapen liggen. Maar het komt niet van schrijven. Carol raakt geïntrigeerd door haar overbuurvrouw die naakt baantjes trekt in haar zwembad.

Met een telescoop begint Carol de vrouw te bespieden (gluren bij de buren, het is al vaker in een thriller voorgekomen...). Op een avond heeft de vrouw bezoek van een man en ziet Carol hoe de twee ruzie krijgen en dat de vrouw de man neerslaat.

Dood?

In plaats van de politie te bellen, besluit Carol zelf uit te zoeken wat er gebeurd is. En de geoefende thrillerlezer weet: de poppen zijn aan het dansen en de rapen zijn gaar...

Michael Berg zette zichzelf bij het grote publiek op de kaart met Nacht in Parijs, waar hij in 2013 de Gouden Strop mee won. Met Het meisje op de weg en Broertje maakte hij opnieuw indruk, beide boeken waren genomineerd voor de Gouden Strop. Met Ik zie je gaat hij, zo laat zijn uitgeverij weten, voor 'drie op een rij'.