Mijlpaal voor Loes den Hollander
Ze heeft meer dan een miljoen boeken verkocht. Haar voornaam is inmiddels een 'merk' geworden. Dus als haar uitgever het over 'De nieuwe Loes!' heeft, dan weet de goede verstaander al voldoende. Er is een nieuwe thriller van Loes den Hollander op stapel. En Toen ik dood was is meteen een mijlpaal: de vijfentwintigste!
Op 1 november ligt-ie volgens haar uitgever De Crime Compagnie officieel in de winkel. Maar ergens half oktober is al een speciale presentatie van Toen ik dood was gepland, laat de schrijfster op Facebook weten.
Ze voegt er meteen aan toe dat er nog wel wat hobbels genomen moeten worden. Dat ligt voornamelijk aan haar eigen gedachtekronkels. Deze week schreef ze nog: 'De eindtekst houdt zich verborgen, ik kan er niet bij. Ik ga dus het verhaal afronden en morgen starten met de redactie. Er moet nog het nodige geschrapt, herschreven en toegevoegd worden, maar dat is te overzien. Eerst nog de voorlopig laatste zin schrijven en het document afsluiten. (...) Nu alles even loslaten, dat einde komt vanzelf.'
Ook haar eigen gedrag speelt haar parten. 'Zoals gewoonlijk bedenk ik weer allerlei bezigheden die niet kunnen worden uitgesteld om het moment van loslaten maar te kunnen omzeilen.'
En dan was er nog een weerspannige tekstverwerker die vorige maand roet in het eten gooide. Het 'horrorscenario voor een schrijver' voltrok zich voor haar ogen. Ze besloot na 500 woorden eerst nog met hond Thora naar de duinen te gaan om dan later verder te schrijven. 'Ik sloot het document af en het volgende moment had ik in plaats van ruim 57.000 woorden nog maar één woord over. De rest was weg, foetsie.' Twee gewoonlijk met computerperikelen behendige vrienden konden de tekst niet meer terugvinden.
Gelukkig had Den Hollander ooit na het lezen van een verhaal van de in 2005 overleden schrijver Karel Glastra van Loon die ook lappen tekst in de krochten van zijn computer zag verdwijnen, de gewoonte ontwikkeld om elke avond een backup van haar document op twee usb-sticks te zetten. 'Daardoor was ik alleen die 500 woorden kwijt. Die woorden zijn weg, dus ik zal ze opnieuw moeten bedenken. Blijft de vraag op welke knop ik in vredesnaam heb gedrukt om dit voor elkaar te krijgen.'
De uitgeverij geeft niet veel prijs over 'De nieuwe Loes'. Dit is de tekst uit de brochure:
In elke relatie is het mogelijk: verlaten of verlaten worden. Het kan gepaard gaan met verbijstering, aarzeling, schrik en pijn. En met woede.
Maar is dat dan een reden om iemand te laten verdwijnen of, erger nog, te vermoorden?Ze heeft meer dan een miljoen boeken verkocht. Haar voornaam is inmiddels een 'merk' geworden. Dus als haar uitgever het over 'De nieuwe Loes!' heeft, dan weet de goede verstaander al voldoende. Er is een nieuwe thriller van Loes den Hollander op stapel. En Toen ik dood was is meteen een mijlpaal: de vijfentwintigste!
Op 1 november ligt-ie volgens haar uitgever De Crime Compagnie officieel in de winkel. Maar ergens half oktober is al een speciale presentatie van Toen ik dood was gepland, laat de schrijfster op Facebook weten. Ze voegt er meteen aan toe dat er nog wel wat hobbels genomen moeten worden. Dat ligt voornamelijk aan haar eigen gedachtekronkels. Deze week schreef ze nog: 'De eindtekst houdt zich verborgen, ik kan er niet bij. Ik ga dus het verhaal afronden en morgen starten met de redactie. Er moet nog het nodige geschrapt, herschreven en toegevoegd worden, maar dat is te overzien. Eerst nog de voorlopig laatste zin schrijven en het document afsluiten. (...) Nu alles even loslaten, dat einde komt vanzelf.'
Ook haar eigen gedrag speelt haar parten. 'Zoals gewoonlijk bedenk ik weer allerlei bezigheden die niet kunnen worden uitgesteld om het moment van loslaten maar te kunnen omzeilen.'
En dan was er nog een weerspannige tekstverwerker die vorige maand roet in het eten gooide. Het 'horrorscenario voor een schrijver' voltrok zich voor haar ogen. Ze besloot na 500 woorden eerst nog met hond Thora naar de duinen te gaan om dan later verder te schrijven. 'Ik sloot het document af en het volgende moment had ik in plaats van ruim 57.000 woorden nog maar één woord over. De rest was weg, foetsie.' Twee gewoonlijk met computerperikelen behendige vrienden konden de tekst niet meer terugvinden.
Gelukkig had Den Hollander ooit na het lezen van een verhaal van de in 2005 overleden schrijver Karel Glastra van Loon die ook lappen tekst in de krochten van zijn computer zag verdwijnen, de gewoonte ontwikkeld om elke avond een backup van haar document op twee usb-sticks te zetten. 'Daardoor was ik alleen die 500 woorden kwijt. Die woorden zijn weg, dus ik zal ze opnieuw moeten bedenken. Blijft de vraag op welke knop ik in vredesnaam heb gedrukt om dit voor elkaar te krijgen.'
De uitgeverij geeft niet veel prijs over 'De nieuwe Loes'. Dit is de tekst uit de brochure:
In elke relatie is het mogelijk: verlaten of verlaten worden. Het kan gepaard gaan met verbijstering, aarzeling, schrik en pijn. En met woede.
Soms is het antwoord: ja.
Maar hoe zorg je er dan voor dat niemand jou in verband brengt met wat er is gebeurd?
Loes den Hollander, die directeur was van een gezondheidsinstelling in Noord-Holland, debuteerde in 2006 met de thriller Vrijdag. Zeven jaar later schreef ze op verzoek van de Stichting CPNB de cadeaunovelle Nooit alleen. In het voorjaar van 2018 werd ze getroffen door een hersenaneurysma. Daar is ze inmiddels van hersteld. In april van dit jaar sloot ze een column voor De Spaningsblog af met de volgende zinnen:
Ik heb het nog, ik kan het nog.
Ik bedenk weer lugubere details. Binnenkort valt het eerste slachtoffer.
Zelden zó blij geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten