John Grisham (nog meer nieuws, 2007)

GRISHAM KRIJGT CLAIM AAN DE JEANS

Tegen bestsellerauteur John Grisham is vrijdag 28 september bij een Amerikaanse rechtbank een klacht ingediend wegens het vorig jaar verschenen non-fictie boek 'The Innocent Man' ('De gevangene') over de moord in 1982 op een serveerster.

In de gerechtelijke stukken wordt een schadevergoeding geëist van een kleine vijftigduizend euro door aanklager Bill Peterson en voormalig FBI-agent Gary Rogers. Zij waren het die twee mannen, de aan lager wal geraakte lokale sportheld Ron Williamson en zijn kennis Dennis Fritz, achter de tralies kregen voor de moord op serveerster Debbie Sue Carter in Ada, Oklahoma. Williamson werd ter dood veroordeeld en Fritz kreeg levenslang. Later bleek uit DNA-tests dat Williamson en Fritz de moord niet gepleegd kunnen hebben. De twee werden vrijgelaten nadat ze twaalf jaar onschuldig in de cel hadden gezeten. Williamson overlijdt in 2004 op 51-jarige leeftijd.

Hun ervaringen vormden de basis voor boeken als 'The Innocent Man' van Grisham en 'Journey Toward Justice' van Dennis Fritz zelf. Ook tegen Fritz is een klacht ingediend door Peterson en Rogers, die vinden dat hun werk in een kwaad daglicht is gesteld en dat zij als gevolg hiervan in 'emotionele nood' zijn komen te verkeren. Grisham, Fritz en ook een andere gedaagde, Robert Mayer, auteur van het boek 'The Dreams of Ada' zouden in toespraken en interviews de openbaar aanklager en de voormalig agent onterecht hebben aangevallen. De drie boeken verschenen bijna gelijktijdig in oktober 2006 op de markt.

,,Het is niet meer dan een machtsspelletje om mensen ervan te overtuigen dat aanklager Peterson niets verkeerds heeft gedaan'', reageerde Fritz op de aanklacht. ,,De claim mist elke grond. Ik heb de waarheid verteld en ik heb het recht om te schrijven wat mijn gedachten hierover zijn.''

,,Ik denk dat John Grisham was vergeten dat hij een non-fictie aan het schrijven was'', zei advocaat Gary Richardson die namens Peterson en Rogers de claim indiende. ,,Hij heeft zelf ooit in een speech gezegd dat hij verwachtte te zullen worden vervolgd voor dit boek.'' John Grisham is bestuurslid van 'The Innocence Project', een organisatie die zich inzet om volgens haar ten onrechte veroordeelde mensen via DNA-technieken van alle blaam te zuiveren.

Zie ook: John Grisham over 'The Innocent Man'

John Grisham (nieuws, 2007)

NA PIZZA EN OPERA VOLGT OPNIEUW DE RECHTSZAAL

Zijn twintigste, 'De verbanning', ligt nog te dampen in de boekhandel en nu al is bekend wanneer er weer een echte 'legal' thriller van John Grisham zal verschijnen. En dat werd tijd ook, want het is al weer drie jaar geleden dat 'Het laatste jurylid' op de markt kwam.

Eind januari 2008 staat de nieuwe 'Grisham' gepland. De titel en nadere bijzonderheden zijn door uitgever Doubleday nog niet vrijgegeven. Maar een raadselachtige zin in de brochure moet alle nieuwsgierigheid wekken: ,,In de meeste staten van Amerika is het recht te koop. En alleen de rijken kunnen het zich veroorloven.''

Voor het zover is, moet de Grisham-fan zich zien te redden met 'De verbanning', geen thriller, maar een roman over een footballspeler Rick Dockery die zijn carrière noodgedwongen moet voortzetten in Italië, maar in ruil daarvoor wel alle geneugten - pizza, opera, Fiat en vrouwen - van het land leert kennen.

Erik Hazelhoff Roelfzema (1917-2007)

Soldaat van Oranje vocht leven lang tegen hokjesgeest

Op Hawaii is de Nederlandse schrijver Erik Hazelhoff Roelfzema overleden. Hazelhoff Roelfzema, bekend van het verfilmde boek Soldaat van Oranje, is volgens zijn familie woensdag 26 september in zijn slaap overleden. Hij is negentig jaar geworden.

Hazelhoff Roelfzema werd geboren op 3 april 1917 in Surabaya. Hij is een van de meest besproken en beschreven oorlogshelden: hij was Engelandvaarder, geheim agent, piloot van een bommenwerper met als doelwit Duitsland, adjudant van koningin Wilhelmina en drager van de Militaire Willemsorde.

Hij studeerde rechten aan de Rijksuniversiteit Leiden toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Hij werd in 1939 oorlogscorrespondent. In april 1941 zat hij een week gevangen in het 'Oranjehotel' te Scheveningen. De student dook onder, deed zijn doctoraalexamen en vertrok als Engelandvaarder naar het Verenigd Koninkrijk. Hazelhoff Roelfzema voerde landingen uit op de Nederlandse kust om zendapparatuur voor het verzet af te leveren en personen op te halen die vanuit bezet Nederland in het Verenigd Koninkrijk gewenst waren.

Hoewel hij met zijn door Paul Verhoeven met veel succes verfilmde boek Soldaat van Oranje aan zijn eigen roem bijdroeg en interviews nooit moe werd, liet hij alle belangstelling tamelijk onaangedaan over zich heenkomen. Ondanks zijn vele optredens in de media heeft hij volgens eigen zeggen nooit op zijn verleden willen teren.

Na de oorlog keert Hazelhoff Roelfzema naar Nederland terug, maar niet om er permanent te blijven. Een verzoek van koningin Wilhelmina om haar adjudant te blijven, legt hij terzijde. 'Ik had geen zin om eeuwig tweede viool te blijven spelen. Ik wilde mijn eigen baas worden', zei hij in een interview in 2000 met de GPD-dagbladen. De Vernieuwing - mensen uit alle sociale klassen vormden een front tegen de nazi's - waarover hij in de oorlog aan Wilhelmina rapporteerde, verwordt na de bevrijding tot een starre Verzuiling. Tot grote teleurstelling van Hazelhoff Roelfzema.

Hij kon niet tegen de hokjesgeest. 'Bij de RAF was ik terechtgekomen tussen allerlei nationaliteiten. We hadden maar één doel: de Duitsers op hun bek slaan. Het was wij tegen de nazi's in plaats van ieder voor zijn eigen land. Ik ben die oorlog uitgekomen als wereldburger.'

Hij vertrekt al gauw naar Amerika en start daar als 'ongeschoold handarbeider' in een herenmodezaak in Hollywood. Later klimt hij op tot directeur van de televisiemaatschappij NBC en leidt hij in de hitte van de Koude Oorlog het met CIA-miljoenen gesubsidieerde Radio Free Europe in München. Tussendoor zet Hazelhoff Roelfzema zich in voor de zaak van de Repoeblik Maluku Selatan, de onafhankelijke Molukse staat. Na een hachelijke vliegreis in 'een waterkistje' vanaf de Filipijnen, weet hij het eiland Ceram te bereiken om er voor de Verenigde Naties bewijzen te verzamelen van de Indonesische agressie tegen de Ambonezen.

Hazelhoff Roelfzema is het geloof in een zelfstandige status voor de Molukken nooit verloren. 'Ze hadden een absoluut rechtvaardige en legale zaak, die desondanks hopeloos was. Een land zo groot als Indonesië, met zo veel verschillende volkeren binnen de grenzen, heeft geen toekomst als onafhankelijke vrije staat. Dat zaakje blijft bij elkaar als je er een dictator boven zet, zoals Soekarno en Soeharto, of zoals Tito Joegoslavië bij elkaar hield. Ik heb het grootste respect voor president Wahid en de zijnen, maar ik geef ze weinig kans. De enige oplossing is dat je de eilanden een zelfstandig status geeft binnen een federatie.'

Hij woonde ruim dertig jaar met zijn tweede vrouw Karin op Hawaii, waar prins Bernhard hem wel eens kwam opzoeken. 'We zijn echt goede vrienden geworden. Hij mag zijn zwakke punten hebben, maar hij was een reuze kerel. Als Bernhard eenmaal je vriend was, dan was niets te veel. Hij belde ons regelmatig op. Het liefst rond de Nederlandse borreltijd, dan wist hij dat wij nog in bed lagen.'

In zijn in 2000 verschenen boek Op jacht naar het leven liet de toen de 83-jarige schrijver een afscheidsgroet aan het leven achter. 'Ik aanvaard de dood zoals ik het leven aanvaard, omdat er geen keuze is.' De duistere prins, zoals hij de dood noemt, heeft hij vaak genoeg in zijn gezichtsveld waargenomen. 'Hij heeft veel van me geslikt. Het leven heeft me enorm goed behandeld. Daar ben ik me volledig van bewust. Ik heb geen reden om niet netjes weg te gaan als de tijd daar is', zei hij destijds in de GPD-dagbladen. 'Het idee dat ik dood zal gaan is niet leuk. Het leven is namelijk nog vrij gezellig, eigenlijk. Ik heb een vrouw waar ik dol op ben en ik weet dat die het heel vervelend zal vinden als ik er tussenuit zou knijpen. Ik ben nu tussen de tachtig en de negentig. Dus zo gek lang zal het niet meer duren.'

Hazelhoff Roelfzema's as zal worden verstrooid in Wassenaar, waar hij ereburger van is.

Deventer thriller (nieuws, 2007)

EERSTE DEVENTER THRILLER VERKRIJGBAAR

Op donderdag 27 september wordt bij boekhandel Praamstra in Deventer de literaire thriller 'Verdwenen chemie' gelanceerd. Auteur Almar Otten geeft de stad Deventer hiermee een eigen thrillerserie, want in totaal zeven Deventer moordzaken worden de komende jaren in evenzoveel delen beschreven.

Bij alle thrillers is de Hanzestad het vertrekpunt. Veel bekende locaties in de stad zijn herkenbaar in de boeken van Otten, in enkele gevallen gaat het om verzonnen plekken. Maar meestal zal de lezer weten waar een en ander zich in Deventer afspeelt.

'Verdwenen chemie' wordt 'een intrigerende, literaire thriller' genoemd over 'verloren idealen en verkeerde keuzes'. Tegen het decor van de Hanzestad ontrafelen de rechercheurs Ellen van Dorth en Jozef Laros verborgen familiegeschiedenissen en graven zij naar onzichtbare scherven uit de glanzende loopbanen van topmanagers in de chemische industrie.

Met de uitgave is ook een nieuw politieduo geboren. De mathematische werkwijze van de jonge en ambitieuze Ellen van Dorth botst nogal eens met de intuïtieve aanpak van de oude rot Jozef Laros en dat leidt volgens de uitgever geregeld tot pijnlijke, maar vaak ook vermakelijke misverstanden.

Auteur Almar Otten, die voormalig staatssecretaris Melanie Schultz van Hagen als idool koestert, woont in Deventer en is werkzaam als milieuambtenaar. Bij het schrijven wordt hij gedreven door nieuwsgierigheid, meldt zijn uitgever. Zoals hij het zelf formuleert: ,,Welke waarheden liggen er verborgen achter het bloemetjesgordijn van alledag?'' 'Verdwenen chemie' verschijnt bij de Deventer uitgeverij ArtNik en kost € 17,50.

Tom Egeland (interview, 2007)

Naar de hemel of naar Frankrijk?

(Door Monique Brandt)

AMSTERDAM _ Naar eigen zeggen heeft hij er nooit een nacht van wakker gelegen. De wetenschap dat de Noorse Tom Egeland, als zijn schrijversloopbaan een tikkeltje anders was gelopen, wellicht miljardair was geweest, laat hem ogenschijnlijk koud. De in Oslo woonachtige Egeland (1959), auteur van het net in Nederland verschenen boek De Bespieder, schreef twee jaar voordat De Da Vinci Code van Dan Brown uitkwam een soortgelijk boek. Sterker nog, de vele overeenkomsten tussen beide boeken, tot in de kleinste details, zijn haast griezelig.

Maar het voor Egeland relevante verschil is dat van Het Einde van de Cirkel in Noorwegen destijds tienduizend exemplaren werden verkocht, terwijl Brown inmiddels wereldwijd aan de vijftig miljoen boeken komt. Niet meer dan een bijzonder en grappig toeval, aldus de auteur. 'Als ik mijn boek later uitgebracht zou hebben, zou ik vast van plagiaat zijn beschuldigd', grijnst hij onderkoeld.

In Het Einde van de Cirkel gaat een archeoloog aan de haal met een geheimzinnig kistje dat bij een opgraving in Noorwegen is gevonden. Hij wil het behoeden voor illegale export naar het buitenland door een van de betrokken, buitenlandse archeologen. Terwijl de hoofdpersoon, een albino, wordt achtervolgd door een geheimzinnig genootschap, raakt hij verstrikt in een enorm historisch complot. De inhoud van het kistje, een manuscript uit de tijd van Jezus van Nazareth, blijkt een heel ander licht te werpen op de dood van Jezus.

Egeland: 'Dan Brown schreef een snel boek met cliffhangers en achtervolgingen. Mijn boek is wat trager. Daarbij schrijf ik voor een veel kleiner taalgebied. Maar ik zit er niet mee. Sinds De Da Vinci Code is mijn boek in zeventien talen uitgebracht nadat het jaren op de plank lag, dus ik heb niets te klagen. Ik heb Dan Brown nooit ontmoet, maar we delen in ieder geval dezelfde interesses: geschiedenis en theologie. Toen ik tien jaar was ben ik de bijbel gaan lezen, niet uit religieus oogpunt, maar omdat ik de verhalen mooi vond. Het spelen met de theorie dat Jezus misschien niet aan het kruis gestorven is, is een leuke bezigheid. Wat is aannemelijker: dat Jezus naar de hemel ging of naar Frankrijk?'

'Ik vind het goed dat deze boeken de lezer aan het denken zetten, dat ze mensen bewust maken van de context waarin historische verhalen, zoals die in de Bijbel, geplaatst moeten worden. Door de eeuwen heen zijn manuscripten aangepast, gekopieerd, veranderd. Onze maatschappij wordt nog steeds beïnvloed door de in de bijbel geventileerde opvattingen, dan is het dus belangrijk om goed naar de oorspronkelijke teksten te kijken. Of mensen nu geloven of niet, ze moeten in ieder geval zelf denken en zich niets door priesters laten voorschrijven, zoals mijn hoofdpersoon ook stelt.'

BN'ers 

In Noorwegen staat de verschijning van zijn zevende boek, het gloednieuwe vervolg op Het Einde van de Cirkel komende week op stapel. In Nederland ligt zijn boek De Bespieder, tien jaar geleden geschreven, net in de winkel. Het boek draait om zijn vaste personages, de oude dagbladreporter Gunnar Borg en tv-journaliste Kristin Bye, die 'snuff-movies' krijgt toegestuurd van een seriemoordenaar die zijn slachtoffers filmt, en eist dat zijn werk op de buis wordt gebracht.

De 'mediathriller', zoals het boek door de uitgever wordt gepromoot, ontstond nadat de voormalig journalist overstapte van het serieuze Noorse dagblad Aftenposten naar het commerciële station TV2. 'In die tijd was commerciële tv betrekkelijk nieuw en hadden we vrijwel dagelijks discussies over wat we wel en niet moesten brengen. We hadden een tabloidachtig nieuwsprogramma met veel misdaad, iets dat in Noorwegen nooit eerder was gedaan. Het thema is in feite nog redelijk hot. Nu heb je namelijk gelijksoortige discussies over het door jullie Nederlanders uitgevonden fenomeen reality-televisie. Wat doe je de mensen aan die je in een Gouden Kooi of een Big Brother Huis zet? In Noorwegen heb je twee mensen die nu BN'ers zijn omdat ze als eersten seks hadden op de televisie. Ze zijn in de twintig, dus dan is dat misschien cool, maar als je verder in de toekomst kijkt, naar de tijd dat ze kinderen krijgen en een goede baan hebben, wordt dat een ander verhaal.'

Met zijn serie rond Kristin Bye en Gunnar Borg heeft Egeland een niche gevonden voor zichzelf, zegt hij gniffelend. 'Iedere thrillerschrijver maakt politiemensen tot helden, ik zorg dat journalisten nu ook eens credits krijgen. Hoe vaak worden zij tot helden uitgeroepen, nooit! Daarbij scheelt het mij weer werk, want ik heb geen idee hoe politieprocedures in elkaar zitten en de media ken ik door en door.'

Sinds nog geen jaar is Egelander fulltime schrijver. Zijn baan bij TV2 werd hem, in combinatie met het schrijven, te veel. Nu schrijft hij, naast zijn boeken, ook filmscripts en kinderboeken. Zo is zijn boek Wolvennacht, ook met Borg en Bye, net verfilmd. 'Mijn boeken verkochten steeds beter en namen steeds meer van mijn tijd in beslag. Toen moest ik kiezen. En ik moet zeggen, het is heerlijk om, bij groot nieuws, achterover te kunnen leunen. Vroeger schoot ik meteen in de stress omdat we dan aan de bak moesten.'

Toch is de workaholic nooit helemaal verdwenen, geeft hij toe. 'In mijn hoofd ben ik voortdurend bezig met een nieuw boek, een nieuw verhaal. Toen ik vanmorgen over de gracht liep, zag ik in gedachten al een lijk in het water drijven. Dus wie weet, komt deze stad nog wel eens terug in een van mijn boeken.'

Tom Egeland - De bespieder, uitgeverij De Geus

Uit respect (nieuws, 2007)

WINST 'GEHAKTDAG' NAAR GOED DOEL

Schrijver Richard Klinkhamer schenkt de eventuele opbrengst van zijn omstreden roman 'Woensdag Gehaktdag' aan een goed doel. De schrijver heeft dat besloten uit respect voor Hannie Godfrinon, de vrouw die hij in 1991 tijdens een ruzie de schedel insloeg.

Welk doel hij op het oog heeft, is onduidelijk. ,,Ik kan er nog niets over zeggen, we zijn het aan het uitzoeken. Het kan best dat ze helemaal geen geld van mij willen aannemen'', vertelt Klinkhamer in het Dagblad van het Noorden.

De schrijver heeft inmiddels contractueel laten vastleggen dat hij van de opbrengst afziet. Dit wordt bevestigd door Hans van Maar van zijn uitgever Just Publishers. ,,We moeten afwachten of het boek wel verkocht wordt'', aldus Van Maar.

'Woensdag Gehaktdag', zijn vijfde boek, ligt 3 oktober in de winkel. In de roman beschrijft Klinkhamer de dagen voor en na de verdwijning van zijn vrouw Hannie. ,,Van alles wat in dit boek staat, is 95 procent waar gebeurd. De overige 5 procent is verzonnen", zegt hij.

Richard Klinkhamer (1937) debuteerde in 1983 met de roman 'Gehoorzaam als een hond' en publiceerde daarna nog drie andere rauw-realistische, maar door critici wisselend ontvangen boeken. Begin jaren negentig raakt hij in opspraak na de verdwijning van zijn vrouw Hannie uit hun woning in Ganzedijk bij Finsterwolde.

In 2000 wordt het lichaam van Hannie ontdekt in de tuin bij de woning. De schrijver is dan al verhuisd naar Amsterdam. Klinkhamer zegt haar met een koevoet de schedel te hebben ingeslagen en wordt tot zes jaar cel veroordeeld. In oktober 2003 komt hij wegens cellentekort vervroegd vrij en wordt vervolgens onder elektronisch toezicht geplaatst.

De schrijver vond het 'machtig interessant' om in de gevangenis te zitten. ,,Als je dertig jaar bent, is het een ramp om te zitten. Niet als je zestig bent. Ik kwam er gezonder uit dan ik er inging. Toen ik naar Amsterdam terugkeerde, heb ik als onderdeel van mijn straf moeten afwassen in een verzorgingshuis, de doperwten zaten achter mijn oren. Daar heb ik mijn voorland gezien. Kwijlende oude mannetjes, de weg kwijt. Dan maak ik er liever een eind aan.''

(Bron: Dagblad van het Noorden)

Diamanten Kogel (nieuws, 2007)

DIAMANTEN KOGEL VOOR PATRICK CONRAD

De misdaadroman 'Starr' van Patrick Conrad (1945) is donderdag 20 september bekroond met De Diamanten Kogel, de prijs voor het beste spannende Nederlandstalige boek van het jaar. De Diamanten Kogel werd in De Dolle Mol in Brussel voor de zesde keer uitgereikt door het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs. Conrad kreeg een zilveren boksbeugel met vier diamanten.

Patrick Conrad is dichter, scenarist, regisseur en schrijver. Hij was een van de stichters van het befaamde Antwerpse dichtersgenootschap The Pink Poets. Conrad heeft drie films gemaakt, waarvan 'Mascara' uit 1987 (met Charlotte Rampling) de bekendste is. België was hem al snel te klein en hij woont een groot deel van zijn leven in de Provence. Als misdaadauteur publiceerde hij onder meer de L-trilogie 'Limousine', 'Louisiana' en 'Luwte', een reeks met de Antwerpse adjunct-commissaris Pol Courtois in de hoofdrol.Conrads stijl wordt gekenmerkt door zwarte humor en soms gruwelijke beschrijvingen.

Het bekroonde boek 'Starr' is Conrads achtste misdaadroman. De roman gaat over een professor filmgeschiedenis die verdacht wordt van een reeks moorden. Vorig jaar ging de Diamanten Kogel naar de roman 'Het diepe water' van Felix Thijssen. In 2005 won Esther Verhoef met 'Onder druk'.

Conrad moest het in de strijd om de Diamanten Kogel opnemen tegen één Vlaamse collega, te weten Bob van Laerhoven met 'De wraak van Baudelaire' en vier Nederlandse schrijvers: Lieneke Dijkzeul ('De stille zonde'), het duo Escober ('Chaos'), Gouden Strop-winnaar Roel Janssen ('De tiende vrouw') en Peter de Zwaan ('Duivelsrug').

Lisa Scottoline - Dubbelleven (2007)

Kwaliteit, maar met zwakke ontknoping

(Door Arno Ruitenbeek)

Dubbelleven, de dertiende thriller van Lisa Scottoline, hoeft 'maar' vijftien euro te kosten en daaraan heeft niemand een miskoop. Zelfs niet met zo'n zwakke ontknoping.

De voormalige advocate uit Philadelphia heeft in eigen land enorm succes en mag zich ook in de rest van de wereld geloofd en geprezen weten. Goede plots, pittige karakters, dialogen die de toets der kritiek kunnen doorstaan en meestal vaart.

Dubbelleven past naadloos in het rijtje van Door angst gedreven, Laatste kans of Met voorbedachten rade. Tot de laatste hoofdstukken dan, want dan krijgen toeval en goedkope emotie greep op het verhaal van rechter Cate Fante.

Cate is een knappe vrouw die niet op haar mondje is gevallen. Ze heeft in haar korte magistratelijke leven al een paar leuke zaken behandeld. Een geschil over intellectueel eigendom van een tv-serie over advocaten lost ze op door de gedaagde de mantel uit te vegen, omdat duidelijk is dat hij het idee heeft gestolen van de eiser. Ze moet die laatste in juridisch opzicht echter wel in het ongelijk stellen.

Daarmee opent ze de doos van Pandora. En niet alleen voor de partijen. Haar gewoonte om regelmatig duistere mannen op te pikken in duistere kroegen wordt breeduit in de pers gebracht. De gedaagde gaat zelfs een tv-serie brengen die op haar dubbelleven is gebaseerd. Het laat zich raden dat haar oudere en serieuzere collega's niet blij zijn met deze ontwikkelingen. Cate maakt zich minder zorgen over haar carrière dan over haar beste vriendin met haar autistische zoontje, die eveneens een rolletje dreigen te krijgen in de rechterssoap.

Lisa Scottoline - Dubbelleven. Vertaling: Iris Bol en Marcel Rouwé. Uitgeverij De Boekerij, 352 pag.

Karin Slaughter (nieuws, 2007)

KARIN SLAUGHTER SCHRIJFT GESCHENKBOEKJE

De Amerikaanse thrillerauteur Karin Slaughter schrijft het geschenkboekje voor Juni – Maand van het Spannende Boek 2008. Het motto van de twintigste editie van deze maand waarin thrillers centraal staan, is 'Knappe Koppen, Harde Bewijzen – Wetenschappers tegen de misdaad'. Dat heeft de stichting CPNB vandaag bekendgemaakt.

Karin Slaughter (1970) bereikte grote internationale successen met haar reeks thrillers over kinderarts en lijkschouwer Sara Linton. Haar boeken worden in 23 landen vertaald. Haar eerste roman ‘Nachtschade’ werd genomineerd voor de Dagger Award voor het beste thrillerdebuut van 2001. Ook in Nederland is Slaughter populair. In totaal werden van haar boeken meer dan één miljoen exemplaren verkocht. Zij schreef tot nu toe acht thrillers waarvan vijf zich afspelen in Grant County, waar hoofdpersoon Sara Linton en haar ex-echtgenoot, hoofdinspecteur Jeffrey Tolliver, de gruwelijkste moordzaken oplossen.

De CPNB koos voor het motto 'Knappe Koppen, Harde Bewijzen', omdat volgens haar de misdaadliteratuur en forensische wetenschap onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. Al in de eerste misdaadverhalen van Edgar Allan Poe (1841) wordt duidelijk dat de auteur zich liet inspireren door de wetenschap. Sinds in 1986 voor het eerst DNA officieel gebruikt werd om een misdaad op te lossen, was dat niet alleen een mijlpaal in het forensisch onderzoek maar ook het begin van een nieuw hoofdpersoon en genre in de misdaadliteratuur: de forensisch expert, meestal een patholoog-anatoom die zelf misdaden oplost. De populariteit van dit genre is ook te vinden bij tv-series 'Silent Witness' en 'Cold Case'. De serie 'CSI' is in Nederland zelfs het best bekeken Amerikaanse televisieprogramma van de afgelopen jaren met gemiddeld 1.300.000 kijkers per week. Naar aanleiding van deze tv-serie is een reeks boeken verschenen.

Het boekje van Karin Slaughter wordt in juni 2008 door de boekwinkel cadeau gedaan bij aankoop van ten minste 12,50 euro aan Nederlandstalige boeken. Geschenkauteurs van de afgelopen jaren waren onder anderen Rinus Ferdinandusse, Nicci French, Tomas Ross en Henning Mankell. Dit jaar schreef Saskia Noort het geschenkboekje dat verscheen in een recordoplage van 637.000 exemplaren.

Arthur Conan Doyle (nieuws, 2007)

SCHEPPER SHERLOCK HOLMES WAS OBSESSIEF SPIRITUEEL

Privédetective Sherlock Holmes mocht dan het rationeel combineren en deduceren tot een kunstvorm hebben verheven, zijn geestelijk vader Arthur Conan Doyle was geobsedeerd door seances, spiritualiteit en het bovennatuurlijke. Dagboeknotities waarin de schrijver bijhield welke contacten hij had met mediums kwamen onlangs voor het eerst naar buiten, 120 jaar nadat ze waren opgeschreven. Uit de aantekeningen blijkt dat Conan Doyles interesse in het paranormale dertig jaar eerder was gewekt dan algemeen wordt aangenomen.

De inhoud van de dagboeken, die dateren van 1885 tot 1889, komt naar voren in een nieuwe biografie van de schrijver: 'Conan Doyle, The Man Who Created Sherlock Holmes'. Schrijver Andrew Lycett laat in The Times weten dat Conan Doyle al van jongs af aan interesse had in het bovennatuurlijke. ,,Maar zijn rondscharrelen bij seances was niet eerder bekend. Pas bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog kwam hij er voor uit een spiritist te zijn. Wat interessant is, is dat hij er al veel eerder doende mee was.''

Tweeduizend woorden per dag (nieuws, 2007)

EEN NIEUWE BOND IN ZES WEKEN

De Britse schrijver Sebastian Faulks, die door de erven van Ian Fleming is aangezocht om de verhalen over geheim agent James Bond voort te zetten, heeft zijn nieuw Bond-avontuur 'Devil May Care' in nauwelijks anderhalve maand bij elkaar geschreven. De 54-jarige Faulks, bekend van boeken als 'Birdsong' en 'Charlotte Gray', vertelde de BBC dat hij voor de gelegenheid de werkethiek van geestelijke vader Ian Fleming overnam en 2000 woorden per dag schreef in een stijl die voor 'tachtig procent op Fleming' is gebaseerd.

De nieuwe thriller over agent 007 komt uit op 28 mei van volgend jaar, ter gelegenheid van de honderdste geboortedag van Fleming. Eerder dit jaar had Faulks gezegd dat hij behoorlijk terughoudend was ten aanzien van het verzoek van de erven. Hij overwon slechts zijn vrees na herlezing van de originele verhalen van Fleming. Faulks: ,,Ik vond het schrijven van dit verhaal opwindender dan ik had verwacht.'' De schrijver sprak bij de BBC ook over het immense contrast tussen het werk aan zijn boek 'Human Traces' - waarvoor hij vijf jaar in psychiatrische ziekenhuizen en medische bibliotheken heeft vertoefd - en 'Devil May Care'. ,,En dat was tegelijkertijd de aantrekkingskracht ervan.''

(Bron: BBC)

Mark Gimenez - De ontvoering (2007)

Zwart scenario met zwarte humor

(Door Arno Ruitenbeek)

Het is al zeventien jaar geleden, dat een van de beste thrillers ooit uitkwam. Een beklemmender verhaal over de kidnapping van een kind dan Billy van Whitley Strieber (man achter het filmsucces The day after tomorrow) verscheen niet weer. Tot nu. Mark Gimenez lijkt dan ook te gaan strijken met de prijs 'thriller van het jaar' voor De ontvoering.

Net als aardig wat (ex-)collega's beproefde de Amerikaanse advocaat Gimenez ook zijn geluk in de schrijverij. Dat pakte voortreffelijk uit, begin vorig jaar met De kleur van de wet, een rechtbankroman met als vraagstelling 'Wil je goed doen of het goed hebben?'. Ik had destijds als kritiek dat de dialogen somtijds houterig waren en de auteur zich bezondigde aan overdadige beschrijving. Gimenez is dit keer niet op één foutje te betrappen. Waarbij de karakters de slagroom op de taart vormen.

In De ontvoering maken we kennis met de leden van het gezin van de verstrooide miljardair John Brice. Terwijl de hyperintelligente computerdeskundige in zijn mobiele telefoon tettert, wordt enkele meters verder zijn tienjarige dochter Gracie ontvoerd. Moeder Elizabeth is een bikkelharde advocate met een duister verleden, die haar echtgenoot in het openbaar de schuld en klappen geeft. Ze looft 25 miljoen dollar uit voor degene die Gracie heelhuids terugbrengt naar huis. Dat geldt ook voor de dader, maar die stelt ze een ultimatum. Als dat verstreken is, staat dat enorme bedrag op zijn hoofd.

Grootvader Ben is een oorlogsheld, die de verschrikkingen van Vietnam jarenlang heeft weggezopen. Als enige blijft hij letterlijk en figuurlijk nuchter bij de jacht op de ontvoerders. John, die zijn vader nooit heeft begrepen, sluit zich bij de kolonel buiten dienst aan. De FBI en de plaatselijke koddebeiers zijn allang blij dat ze een verdachte (zij het de verkeerde) hebben: een zedendelinquent die zijn schuld erkent door in de nor zelfmoord te plegen.

Als Ben en John op pad zijn om Gracie te redden, komt Gimenez ook met haar lotgevallen. De wijze waarop ze praat met haar plaaggeesten, is hilarisch. Want dat heeft Gimenez van meet af aan prima gedaan: zelfs het zwartste scenario kan (zwarte) humor aan.

Mark Gimenez - De ontvoering. Vertaling: Wim Holleman. Uitgeverij De Boekerij, 388 pag.

Zaak gesloten (nieuws, 2007)

ALIBI GAAT TEN ONDER

Tot 1 oktober is er een leegverkoop. Daarna houdt de Amsterdamse thrillerboekwinkel Alibi echt op te bestaan. Daarmee komt er een einde aan 's lands enige speciaalzaak in spannende boeken die eigenaar Inez Abell in 1996 met haar toenmalige partner begon.

Een overname liep op het laatste moment spaak, maar Inez Abell wijst in Boekblad ook 'De Da Vinci Code' aan als nagel aan de doodskist van Alibi. ,,De term 'literaire thriller' kan ik niet meer horen'', zegt ze in het vakblad.

Al sinds haar twaalfde leest Abell thrillers en ze heeft dan ook een imposante collectie opgebouwd. De winkel in de Willemstraat had alles op thrillergebied in voorraad. Winst maken hoefde niet echt, want Abell genoot een uitkering. Wat niet inhield dat er geen geld verdiend moest worden. Er werd nog actie gevoerd voor het behoud van Alibi: zo deed René Appel nog een goed woordje voor de winkel op tv. Maar uiteindelijk werd onder meer de huur een strop voor Alibi.

Dat was niet de enige factor, erkent Abell in Boekblad. ,,We zitten hier ook niet in een winkelstraat, we moeten het hebben van mond-tot-mondreclame en trouwe klanten.'' Hulp kreeg ze van vrijwilligers, maar dat betekende weer een managamenttaak erbij. En nog meer zat tegen. Ze kampt met gezondheidsproblemen. Initiatieven voor nieuwe activiteiten kwamen niet van de grond. Concurrent Island Bookstore, die een paar honderd meter verderop is gevestigd, adverteerde met een uitgebreid aanbod thrillers.

Wat er echt inhakte was de toenemende populariteit van thrillers, waardoor ook de algemene boekhandel die als warme broodjes ging verkopen. ,,Ik gun Scheltema (grote boekhandel aan het Koningsplein, red.) alle goeds'', aldus Abell, ,,maar voor de boeken waarvan ze er nu op een zaterdag duizend verkopen, trokken ze vroeger hun neus op. Dan kan ik wel weigeren 'De Da Vinci Code' te verkopen, maar dan ben je weer elitair. Er valt niet tegenop te verkopen.''

Haar passie voor het spannende boek is ze niet kwijt, laat ze weten. Alleen gaat ze voortaan de boeken die ze wil lezen zelf kopen, om ze na lezing via boekwinkeltjes.nl weer door te verkopen.

(Bron: Boekblad; foto: Alwin van Ee)

Gianrico Carofiglio - De onbewuste getuige (2007)

Sigaretten en opgeklopte filterkoffie

(Door Peter Kuijt)

Wie recent zijn vakantie in een beetje Italiaanse stad heeft doorgebracht, heeft ze vast voorbij zien flitsen: mannen in donker pak, het witte shirt fatsoenshalve niet al te ver open, stoppelbaardje van een paar dagen, op een hippe Vespa met een ultraplat mobieltje geklemd tussen oor en helm. Armani-mannen van de wereld, stoer, woest aantrekkelijk en alleen bang voor hun moeder.

Hoe anders is het beeld van de 'l’uomo Italiano' dat Gianrico Carofiglio schetst in zijn debuutroman De onbewuste getuige. Hoofdpersoon is de in Bari wonende advocaat Guido Guerrieri. Een tobberd van jewelste, die ten prooi valt aan huilbuien, slapeloosheid en een verontrustende fobie voor liften, nadat zijn vrouw Sara hem heeft verlaten. Ze kon niet langer samenleven met een middelmatige man. Dat zulke Italiaanse mannen ook bestaan, moeten we voor waar aannemen, want schrijver Gianrico Carofiglio (1961) is een antimaffiamagistraat in Zuid-Italië en dientengevolge gewend doorgaans de waarheid te spreken.

Zich door de dagen heen worstelend op een dieet van sigaretten en opgeklopte filterkoffie, krijgt Guerrieri ook nog een stevig proces op zijn bordje. De Senegalese strandventer Abdou Thiam wordt verdacht van de moord op een negenjarig jongetje. Thiam ontkent. De enige getuige is een strandtenthouder met onfrisse ideeën. Toch adviseert het Openbaar Ministerie de 'niet-Europese' verkoper van namaakartikelen, in ruil voor een lichtere straf, de moord te bekennen.

Advocaat Guerrieri, liefhebber van Le Petit Prince en Dostojevski, is niet overtuigd van Thiams schuld en bijt zich, ondanks zijn vooral geestelijke ongerief, in de zaak vast. Guerrieri besluit de zaak voor het Hof van Assisen te brengen, hoewel het risico nadrukkelijk aanwezig is dat zijn cliënt dan levenslang zal krijgen. Wat volgt is een ontluisterende blik op het falende Italiaanse rechtssysteem. Een fraai juridisch steekspel speelt zich af tussen advocaat, rechters en officier van justitie. De onbewuste getuige is overigens minder gelikt dan veel Amerikaanse 'legal thrillers', want Carofiglio deinst er niet voor terug om ook uiterst formele formuleringen in zijn roman op te nemen.

Nagelbijtend spannend is de roman ook niet. Wel weet Carofiglio met flinke doses onderkoelde humor gaandeweg een prachtig portret te schetsen van een advocaat die zijn persoonlijk leven op de rails probeert te krijgen en tegelijkertijd zijn 'proces van de eeuw' tot een goed einde moet zien te brengen. Een rechtbankdrama om je vingers bij af te likken.

Gianrico Carofiglio – De onbewuste getuige. Vertaling: Rob Gerritsen. Uitgeverij Prometheus Nero, 296 pag.

Krystian Bala (nieuws, 2007)

KWART EEUW CEL VOOR MOORD VOLGENS HET BOEKJE

De Poolse misdaadschrijver Krystian Bala (34) moet tot zijn negenenvijftigste de cel in voor een moord die hij volgens de openbare aanklagers zelf in een van zijn boeken heeft beschreven. Het slachtoffer, de zakenman Dariusz Janiszewski, werd in 2000 in de rivier de Oder gevonden waar hij levend in was gegooid, met de handen op de rug gebonden en vastgemaakt aan een strop om zijn nek.

Bala werd veroordeeld op grond van indirecte bewijzen. Hijzelf noemt het verband dat is gelegd tussen de moordzaak en zijn boek 'Amok' uit 2003 belachelijk. In het boek laat hij de hoofdpersoon, Chris genaamd, een vrouw vermoorden door haar dood te steken nadat hij haar handen op de rug heeft gebonden en het touw heeft bevestigd aan een strop rond haar nek.

De politie kwam de schrijver op het spoor toen een informant haar wees op de overeenkomsten tussen Bala's fictie en de werkelijke moord. Later bleek dat het slachtoffer ten tijde van de moord een relatie had met de ex-vrouw van de schrijver. In 2005 werd Bala gearresteerd. Hij zegt echter dat hij Janiszewski nooit heeft ontmoet.

Bala ontkent de aantijgingen dat hij kennis had van de moord. Hij beweert dat hij zijn boek heeft geschreven op basis van krantenverslagen en klaarheid wilde brengen in een 'slordig' politieonderzoek. Voor de aanvang van het proces, zei Bala in een lokale krant dat 'Amok' fictie is. Critici zagen het boek als een schets van een groep verveelde intellectuelen, die soelaas zoeken in drugs, alcohol en seks. Het agressieve en harde taalgebruik wordt afgewisseld met bespiegelingen van filosofische aard.

De bewijslast tegen Bala bestaat uit een telefoonkaart waarmee op de dag van Janiszewski's verdwijning telefoontjes zijn gepleegd naar diens kantoor en mobieltje. Op dezelfde dag werd met de kaart opgebeld naar Bala's vriendin en zijn ouders. Volgens een onderzoek vertoont Bala neigingen tot sadistisch gedrag en zijn er psychologisch gezien overeenkomsten tussen zijn karakter en dat van de hoofdpersoon uit het boek. Ook stelt Bala zich op internet of in het buitenland vaak voor als Chris.

De overeenkomsten tussen het boek en de realiteit zijn door de aanklagers in de rechtszaak overigens niet als bewijslast aangedragen. Wel voerden zij aan dat daags nadat een Pools televisieprogramma over onopgeloste misdaden in 2003 aandacht aan de zaak had besteed, de website van het programma werd geraadpleegd vanaf locaties in Azië, precies op de data dat Bala die plekken aandeed. Hoewel al het bewijs indirect is, wordt volgens de aanklagers een 'keten van gebeurtenissen' zichtbaar die aannemelijk maakt dat Bala de moord heeft gepleegd. De rechtbank in Wroclaw kon zich vinden in de visie van de officier van justitie. Advocaten en familie van de schrijver hebben gezegd dat hij tegen de uitspraak in beroep gaat.

Diamanten Kogel (nieuws, 2007)

DE VLAMINGEN TEGEN DE HOLLANDERS

Twee Vlaamse auteurs moeten opboksen tegen vier Nederlandse thrillerschrijvers in de strijd om de Diamanten Kogel 2007. Van de zuiderburen zijn genomineerd voor de literaire onderscheiding: Patrick Conrad met 'Starr' en Bob van Laerhoven met 'De wraak van Baudelaire'. De Nederlandse kanshebbers zijn: Lieneke Dijkzeul met 'De stille zonde', Escober (het duo Esther en Berry Verhoef) met 'Chaos', Gouden Strop-winnaar Roel Janssen ('De tiende vrouw') en Peter de Zwaan met 'Duivelsrug'.

Er zijn in totaal 63 boeken ingezonden. Daarvan bleef een shortlist van negentien boeken over. Uiteindelijk koos de jury - 'na zorgvuldige beraadslaging', zoals dat zo mooi heet - donderdag 6 september de zes nominaties. Het is niet bekend wat de jury precies van het niveau van de inzendingen vond, al liet jurylid Jos van Cann elders doorschemeren dat de kwaliteit van de inzendingen wat hoger lag, maar dat er aan redactionele begeleiding nog het een en ander schortte.

Weinig tromgeroffel bij de bekendmaking van de nominaties, des te meer klaroenstoten op de dag van de uitreiking zelf. In het Vlaams-Nederlands huis deBuren in Brussel zullen op donderdag 20 september tal van critici en misdaadauteurs zich de hele dag buigen over de vraag of spannende boeken tot de literatuur gerekend moeten worden.

Dit 'colloquium' (deftig woord voor samenspraak of een al dan niet wetenschappelijke vergadering) kent als eregast professor J. Madison Davis (Gaylord College of Journalism and Mass Communication, Oklahoma University), voormalig President voor Noord-Amerika van de International Association of Crime Writers. Er zijn voordrachten en uiteenzettingen door Jos van Cann (Misdaadliteratuur in de lage landen voor de Tweede Wereldoorlog), Jooris van Hulle (De Maatschappelijke relevantie van thrillers), Jan Lampo (Thriller, magisch-realisme en mainstream), Mieke de Loof (Het spannende verhaal van de Vlaamse letteren), Felix Thijssen, Henri-Floris Jespers, Bob Mendes, Elvin Post en Esther Verhoef. Dat is nog eens wat anders dan een kwartiertje spreektijd voor de Gouden Strop-jury tijdens de Power of Plots....

's Avonds is dan de uitreiking van de Diamanten Kogel 2007. De winnaar ontvangt een trofee ontworpen door Wim Delvoye: een zilveren boksbeugel van 500 gram met vier diamanten van 0.35ct elk. De prijs voor het beste, spannende, oorspronkelijk Nederlandstalige boek is een initiatief van het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs (GVM).