Opvliegend karakter (nieuws, 2019)

Op een koude novembernacht



'Dit is de Scandinavische thriller op z'n best.' Dat zegt uitgeverij Cargo over Het voorteken van Christoffer Carlsson. En ook nog: 'Slim geschreven, melancholisch, spannend en levensecht.' Het boek, dat op 7 november verschijnt, acht de uitgever uitermate geschikt voor de fans van Søren Sveistrups Oktober. 

Het begint allemaal op een koude novembernacht in 1994. In het dorpje Marbäck wordt het dode lichaam gevonden van een jonge vrouw. Ze blijkt vermoord te zijn. Een dader wordt snel aangewezen: Edvard Christensson had een relatie met de vrouw en was net als zijn vader berucht om zijn opvliegende karakter.

Edvard wordt veroordeeld en de rust keert weer in het dorp. Maar niet voor Edvards neef Isak, die vreest dat hij net als zijn oom en opa 'slecht' is.

Tien jaar later denkt Vidar, die als jonge politieagent meehielp bij het onderzoek en de arrestatie van Edvard, nog vaak terug aan de zaak. En wanneer hij opnieuw met Isak spreekt, die is aangehouden na een diefstal, wordt zijn twijfel over het oude onderzoek steeds groter. Dan verdwijnt Isak plotseling en gaat Vidar alsnog op zoek naar wat er echt gebeurd is op die koude novembernacht.

Christoffer Carlsson (1986) groeide op aan de westkust van Zweden en geldt als een van de grote thrillertalenten van deze tijd. Hij studeerde criminologie in Stockholm en ontving een Europese onderscheiding als meest beloftevolle jonge criminoloog. Carlsson debuteerde in 2013. Zijn thrillers werden diverse malen onderscheiden door de Swedish Crime Writers' Academy. Eerder werden Carlssons thrillers door uitgeverij De Geus op de markt gebracht.

Oogje in het zeil (nieuws, 2019)

De oude man en een envelop met contanten 



De literatuur heeft thrillerauteur Jim Grant, beter bekend als Lee Child, ontdekt. De schrijver is gevraagd zitting te nemen in de jury van de prestigieuze Booker Prize. En de Japanse literaire grootmeester Haruki Murakami bestempelt Child zonder blikken of blozen als 'de beste hedendaagse thrillerauteur'. Child is er verder heel gewoon onder gebleven: hij schrijft onverstoorbaar door.

Op 29 oktober verschijnt bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff het vierentwintigste avontuur van de boomlange held. Of zoals de afdeling promotie het omschrijft: 'Weer een spannende thriller vol bad guys, drugs en heerlijke Jack Reacher situaties.'

Thrillerheld Reacher is een voormalig militair agent en opgeleid om altijd een oogje in het zeil te houden. Hij zit in een Greyhoundbus en kijkt naar een oudere man die slaapt in zijn stoel en die een dikke envelop met contanten uit zijn zak heeft hangen.

Een andere passagier kijkt ook... uiteraard met de gedachte snel rijk te worden. Wanneer de overvaller eindelijk een poging waagt, schiet Reacher te hulp. De oude man is hem dankbaar, maar weigert Reachers aanbod om hem thuis te brengen. Hij is kwetsbaar, bang en zit duidelijk in grote problemen.

Elders in de stad strijden twee meedogenloze, rivaliserende criminele bendes – de ene Albanees, de andere Oekraïens – om de macht. Hebben ze de controle over de oude man en diens leven? Zal Reacher toekijken en slechte dingen laten gebeuren? Of kan hij de situatie zo beïnvloeden dat die in ieders voordeel is?

Van de Jack Reacher-thrillers van Lee Child (1954) zijn er twee met klaterend succes verfilmd. In 2013 kreeg Child voor zijn gehele oeuvre de Diamond Dagger Award en in 2017 ontving hij de International Thriller Award for Lifetime Achievement.

Tess Sharpe - De onversneden waarheid (2019)

Een bikkelharde dochter



(Door Peter Kuijt)

‘Ik begon aan deze roman als gesjeesde student, bleef er tussen mijn twintigste en dertigste aan schaven en geloofde eigenlijk dat ik het boek nooit af zou maken.’ Dat schrijft de Amerikaanse Tess Sharpe in het dankwoord van De onversneden waarheid, haar sterke thrillerdebuut.

Tess Sharpe woonde met haar punkrocker-moeder in een afgelegen berghut in Californië. Voor haar thriller creëerde ze het karakter Harley McKenna, een vrouw met een ‘barbed wire heart’ (de oorspronkelijke titel), een hart omwikkeld met prikkeldraad.

Harley is de dochter van Duke McKenna, wapenhandelaar en keizer van een drugsimperium in North County. Hij ziet in haar de opvolger van zijn ‘business’, leert haar vechten en met vuurwapens omgaan. Ze schiet bij wijze van spreken de noten uit de klauwtjes van een eekhoorn.

Maar naast de meedogenloze hardheid van Duke bezit Harley ook de genen van haar moeder die ze op haar achtste zag sterven. Zij geeft om de mensen in haar omgeving, zoals de vrouwen die ze bescherming biedt nadat ze door hun mannen zijn mishandeld. Maar om te overleven in de vete tussen Duke en een rivaliserende bende, moet ze uiteindelijk de strijd aangaan met haar vader.
 
Een beeldend geschreven thriller, met fraaie karakters, stevige krachtmetingen en een terechte waarschuwing tegen het kwaad van extreemrechts. Maar soms laat Sharpe de teugels wat vieren en krijgt haar heldin trekken van een softe muts die zich te veel zorgen maakt om haar geliefden. Met wat schrappen was De onversneden waarheid waarschijnlijk nog beter geworden.

Tess Sharpe - De onversneden waarheid. Uitgeverij De Fontein, 446 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Achter het altaar (nieuws, 2019)

Messias in aantocht 



De kop van dit bericht zal wellicht velen in een zekere staat van opwinding brengen. Maar lees eerst even verder voordat u vroom aandoende maatregelen treft. De genoemde Messias is niet dé Messias, maar de titel van een nieuwe thriller van de Vlaamse auteur Toni Coppers.

Het is overigens niet zo dat dé Messias onvermeld blijft in het boek. Hij deelt samen met een man een ongemakkelijke positie. Want op een kille ochtend doet een schoonmaakster in een kerk op het Antwerpse Zuid een gruwelijke ontdekking: aan het kruis achter het altaar hangt het lichaam van een echte man over het lichaam van Christus. Hij is opgehangen en gestikt.

Het blijkt het begin te zijn van een reeks mysterieuze moorden.

Coppers' protagonist commissaris Liese Meerhout en haar team hebben geen enkel aanknopingspunt: zoeken ze een psychopaat of is er een religieuze sekte aan het werk?

En is er misschien een verband met een onopgelost misdrijf van een jaar eerder, een al even bizarre zaak: een wandelaar zag toen in een bos een brandende man...

Uitgeverij Van Halewyck die het boek van Toni Coppers op 16 oktober op de markt brengt, noemt hem 'zonder twijfel Vlaanderens favoriete misdaadauteur'. Coppers won elke thrillerprijs die er te winnen valt en verkocht ondertussen al meer dan 100.000 exemplaren van zijn boeken. In 2018 vierde hij tien jaar schrijverschap.

De voormalige reisjournalist Coppers begon in 2005 als thrillerschrijver met Dixit, het als hilarisch bedoelde verhaal over communicatiegoeroe David Cleeffs, een jaar later gevolgd door de sequel op Dixit, Heilige Nachten. Het zijn eerder komische boeken dan thrillers, en ze nemen de wereld van de spindoctors, woordvoerders en 'communicatiedeskundigen' op de korrel.

Met Niets is ooit (2008) maakt Coppers zijn debuut als volbloed thrillerschrijver. Niets is ooit is het eerste deel in een nieuwe thrillerreeks rond Liese Meerhout, inspecteur Kunstcriminaliteit in Brussel. Het werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2008. In mei 2009 verscheen Engel, het tweede deel uit de reeks. Het derde boek rond Liese Meerhout, De geheime tuin,verscheen in 2010, een jaar later gevolgd door Iris was haar naam. Beide boeken werden genomineerd voor de Diamanten Kogel. In Iris verlaat Liese Meerhout de wereld van de kunst: ze wordt commissaris bij de Crim, de moordbrigade van Brussel.

Eind maart 2012 verscheen de vijfde misdaadroman rond Liese Meerhout, Stil bloed. Voor de eerste keer verlaat commissaris Meerhout de hoofdstad: het boek speelt zich bijna volledig af in Oostende. In 2013 verhuisde commissaris Liese Meerhout naar Antwerpen, waar ze bij de Moordbrigade aan de slag ging. In 2014 won Coppers de Hercule Poirotprijs voor zijn boek Dood water. In opdracht van de zender VTM werd de Liese Meerhout-serie in Antwerpen verfilmd tot een tv-serie, getiteld Coppers. De dertiendelige serie werd uitgezonden in 2016.

Desolate natuur (nieuws, 2019)

De Geus brengt 'beste Zweedse thriller van 2018'



Uitgeverij De Geus publiceert op 12 november De Zilverweg van Stina Jackson. Het boek won vorig jaar de titel 'Beste Zweedse thriller' en is verkocht aan meer dan 25 landen. De filmrechten zijn reeds verkocht.

Stina Jackson raakte gefascineerd door de 'Highway of Tears' in Canada, waar onderweg op die snelweg een groot aantal meisjes en vrouwen verdwenen. De enigszins desolate Canadese natuur herinnerde haar aan de omgeving waar ze opgroeide. Dat gegeven en het overweldigende landschap werden de vertrekpunten voor haar boek.

Sinds zijn zeventienjarige dochter Lina drie jaar eerder verdween bij een bushalte aan De zilverweg in het noorden van Zweden speurt haar vader Lelle obsessief naar sporen van haar. De desolate streek is een ideaal oord voor zonderlingen die iets te verbergen hebben en met rust gelaten willen worden.

De politie heeft de zoektocht allang opgegeven, maar dan wordt er opnieuw een meisje vermist. Het verband met Lina is snel gelegd en Lelle gaat tot het uiterste om de dader en de meisjes te vinden.

David Lagercrantz - Zij die moet sterven (2019)

Een zwijgende, woedende blik in de ogen



(Door Peter Kuijt)

Zij die moet sterven is het laatste deel dat de Zweedse schrijver David Lagercrantz aan de Millennium-thrillerreeks toevoegt. Of dit zesde boek ook echt het einde van de cyclus betekent, laat de Nederlandse uitgever open.

Voor Erland en Joakim Larsson is het niet te hopen. De vader en broer van de in 2004 overleden bedenker van de serie, Stieg Larsson, plukken er nog altijd de financiële vruchten van (inmiddels wereldwijd 100 miljoen verkochte exemplaren).

Het is ook niet te hopen voor fans van de twee vaste personages: journalist Mikael Blomkvist van het magazine Millennium en eersteklas computerhacker Lisbeth Salander. De twee krijgen het zwaar te verduren.

De naam van Blomkvist, die met frisse tegenzin werkt aan een verhaal over Russische trollenfabrieken, staat op een briefje dat wordt gevonden bij een dode zwerver met vingerloze handen. De speurtocht naar de identiteit van de dakloze levert een ijzingwekkend avontuur op dat zich afspeelt op de flanken van de Mount Everest.

 Lisbeth gaat de confrontatie aan met haar tweelingzus Camilla, die haar in Wat ons niet zal doden (deel 4) al vreselijk dwarszat. Beiden hebben ‘die zwijgende, woedende blik in hun ogen’. Beiden zijn vastberaden de ander voorgoed het zwijgen op te leggen.

Zij die moet sterven is loeispannend. Enige aandacht van de lezer is vereist, want er komen nogal wat personages en plotwendingen voor. Het verhaal is goed geschreven, zit geraffineerd in elkaar en biedt naast actiescènes en een explosieve finale ook enige luchtige momenten. Wat wil een thrillerlezer nog meer?

David Lagercrantz - Zij die moet sterven. Uitgeverij Signatuur, 304 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Stephen King - Het instituut (2019)

Deze King is wel érg ongeloofwaardig



(Door Hans Knegtmans)

Misschien is het een kwestie van smaak. Ik kan een roman van Stephen King probleemloos doorkomen, zolang ik me maar kan voorstellen dat de personages werkelijk bestaan. Tot nu toe heb ik geluk gehad, maar nu keert het lot zich tegen mij.

In Het instituut beschrijft hij tal van gebeurtenissen die op zijn zachtst gezegd ongeloofwaardig zijn. Kinderen die gedwongen worden te kijken naar intens infantiele films die hun een barstende hoofdpijn bezorgen. Of blootgesteld worden aan onheilspellend gegons, waardoor ze volledig van slag raken. Dit nog afgezien van passages waarin de auteur zijn geheel eigen sciencefiction over de lezer uitkiepert.

De hoofdpersoon van Het instituut is de twaalfjarige Luke. Een doodnormale jongen, aardig en betrouwbaar. Hij zeikt zelfs zijn ouders niet af. Het enige persoonskenmerk waar hij een beetje mee moet uitkijken, is zijn opzichtige genialiteit.

Het leven van dit wonderkind is zoals je elke twaalfjarige jongen zou toewensen. Totdat op een kwade nacht twee penozefiguren zijn ouders doodschieten, en hun zoon meenemen naar een kamer die eruitziet als een wat slordige versie van zijn kamer thuis.

Gelukkig heeft Luke in zijn gevangenis enkele tientallen medebewoners, van wie sommigen hem bijpraten hoe het er daar toegaat. Erg rooskleurig ziet zijn toekomst er gezien hun ervaringen niet uit. Nu zitten ze nog in de vleugel die toepasselijk Voorkant wordt genoemd. Na een kort verblijf aldaar zullen ze worden overgebracht naar Achterkant. De officiële versie is dat ze na korte tijd weer mogen vertrekken, zij het dat eerst hun geheugens worden gewist.

Lukes medegevangenen denken dat 'vertrekken' een eufemisme is voor iets akeligs. Dit vermoeden wordt bevestigd als hij in een krant leest dat zijn ouders zijn vermoord, en wel op de dag dat hij zelf van de aardbodem verdween.

De intrige en de sfeer van het boek spreken meer tot de verbeelding dan de personages. Met uitzondering van de tienjarige, bedeesde Avery. Die neemt tijdens een periode waarin Luke noodgedwongen elders vertoeft de teugels strak in handen. Op zulke momenten besef je dat het boek veel beter had kunnen zijn.

Stephen King - Het Instituut. Uitgeverij Boekerij, 544 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.

Exit (nieuws, 2019)

Sponsor laat Gouden Strop vallen



Na slechts twee jaar financiële ondersteuning trekt BookSpot, het voormalige ECI, zich terug als sponsor van de Gouden Strop en de Schaduwprijs. Dat heeft voorzitter Peter Römer aan de leden van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs gemeld. 

'Tot onze grote spijt heeft BookSpot aan de stichting De Gouden Strop laten weten dat zij stopt met de ondersteuning van de Gouden Strop en de Schaduwprijs', schrijft Peter Römer. 'Dit betekent dat wij op zoek zullen gaan naar een nieuwe partner.'

Boekenwebwinkel BookSpot trad in 2018 aan als nieuwe geldschieter van de thrillerprijzen. De sponsor beloofde toen de prijzen voor een periode van minimaal drie tot vijf jaar te financieren. En de geldschieter toonde zich meteen genereus: het prijzengeld werd verdubbeld. De winnaar van de Gouden Strop kreeg geen 10.000 euro, maar 20.000 euro. En op de cheque voor de winnaar van de debutantenprijs stond 2.000 euro in plaats van duizend.

Belofte maakt schuld, maar kennelijk niet voor BookSpot. Waarom de geldschieter zich terugtrekt, meldt Römer niet aan de leden. Wel stelt hij: 'Wij zijn dankbaar dat BookSpot de prijs de afgelopen jaren mede mogelijk heeft gemaakt en daarmee het genre Nederlandstalige spannende boek heeft gestimuleerd en ondersteund.'

Het GNM-bestuur gaat nu uit alle macht proberen de prijs voor het komende jaar zeker te stellen. 'Daarvoor zijn de eerste stappen gezet. Zodra er meer te melden is, zullen we dat laten weten.'

De enige overlevende (nieuws, 2019)

De psycholoog heeft vrijaf 



In 2004 maakte de thrillerlezer kennis met Joe O'Loughlin, een briljante psycholoog die zich , hoewel geplaagd door de ziekte van Parkinson, op bewonderenswaardige wijze steeds uit benarde posities weet te redden. Het personage komt uit de koker van de Australische schrijver Michael Robotham. Na negen avonturen is de psycholoog op verlof gestuurd. En het is niet zeker of hij terugkomt.

Joe O'Loughlin dook voor het eerst op in De verdenking, het thrillerdebuut van Michael Robotham. De psycholoog was toen een jaar of veertig die met zijn vrouw en dochtertje in Londen woonde en een zwak had voor de moeilijke gevallen: mensen met zelfmoordplannen, fobieën of ernstig gestoord en gewelddadig gedrag. In 2018 verscheen De andere vrouw, vooralsnog het laatste avontuur van O'Loughlin, die dan twee dochters heeft, weduwnaar is en steeds meer complicaties ondervindt van zijn ziekte.

Tijd om een nieuwe held ten tonele te voeren, dacht Michael Robotham. Het gaat om de jonge psycholoog Cyrus Haven, die al eventjes zijn opwachting maakte in Verwachting, Robothams standalone thriller uit 2017. 'Cyrus bleef mijn aandacht vasthouden', meldt de schrijver op zijn website. 'Hij was de enige overlevende van een familiemoord, die plaatsvond toen hij dertien jaar oud was. Het was bijna onvermijdelijk dat hij later een forensisch psycholoog zou worden, omdat hij wilde begrijpen waarom ogenschijnlijk verstandige individuen konden vervallen in extreem gewelddadig gedrag.'

In zijn nieuwe thriller Meisje zonder verleden die op 24 oktober bij uitgeverij Cargo verschijnt, is er naast Cyrus Haven ook plaats voor Evie Cormac. Zij is, in de woorden van Robotham, 'een beschadigd, zelf-destructief tienermeisje zonder verleden'.

Robothams veertiende boek begint wanneer er een meisje wordt gevonden in een huis waar zich een afschuwelijk drama heeft afgespeeld. Ze is uitgehongerd en vies, en wil niemand vertellen wie ze is, hoe oud ze is of waar ze vandaan komt. Misschien is ze twaalf, misschien vijftien.

Niemand heeft haar als vermist opgegeven, en ook een DNA-test geeft geen uitsluitsel over haar identiteit. Iemand geeft haar de naam Evie Cormac, en ze krijgt een plaatsje in een gesloten jeugdinstelling.

Zes jaar later claimt Evie dat ze achttien is en klaar om de wijde wereld in te trekken. Psycholoog Cyrus Haven moet bepalen of Evie zelfstandig genoeg is om de instelling te verlaten. Cyrus had zich op alles voorbereid, maar niet op deze fascinerende en gevaarlijke jonge vrouw, die de gave heeft te kunnen zien wie er liegt. En blijkbaar vertelt niemand in haar omgeving de waarheid.

Robotham laat in het midden of Joe O'Loughlin zal terugkeren in een thriller, zo laat hij de website Goodreads weten. 'Toen ik dit personage vijftien jaar geleden schiep, zadelde ik hem op met de eerste symptomen van de ziekte van Parkinson. Ik vond de tragische ironie van iemand met een briljante geest maar met een aftakelend lichaam een fascinerend gegeven. Sindsdien is O'Loughlin ouder geworden en heeft de ziekte zich verergerd. Er is een grens aan hoe iemand met een dergelijke kwaal kan doorgaan. Ik hoop in zijn geval, maar nog meer voor mensen die echt aan Parkinson lijden dat de ziekte genezen kan worden.'

De thrillers van Michael Robotham (1960) worden in meer dan 50 landen uitgegeven, en meermalen bekroond, onder andere met de Golden Dagger en de Ned Kelly Award.

Gesignaleerd 472 (nieuws, 2019)

Damen & Vandermeeren - Bodemloos



Bij uitgeverij Van Halewyck verschijnt 17 september de thriller Bodemloos. Het is het tweede deel van de trilogie van het schrijfkoppel Damen en Vandermeeren. 

Een seriemoordenaar. Een advocate.
Wie is de volgende?

Lissabon wordt opgeschrikt door een aantal gruwelijke moorden. De angstpsychose onder de bevolking neemt toe en de opluchting is groot wanneer er een verdachte wordt aangehouden.

Tegen elk advies in besluit de jonge advocate Kirsten Hartogs om zijn verdediging te voeren. Die beslissing heeft verstrekkende gevolgen. Bovendien daagt er een nieuw gevaar op: een schaduw uit haar verleden.

Intussen is een tienermeisje al maandenlang vermist. De verdachte ontkent dat zij een van zijn slachtoffers is. Maar wat als hij hoog spel speelt, met een mensenleven als inzet?

Misdaadauteur Hilde Vandermeeren en strafpleiter Walter Damen gingen dit jaar een opmerkelijke samenwerking aan. Uit de combinatie van 'de scherpe pen' van Vandermeeren en Damens specialisatie in strafrecht werd Rusteloos geboren, het eerste deel van het drieluik over de advocate Kirsten Hartogs.

Walter Damen studeerde rechten aan de Universiteit Antwerpen en aan de KU Leuven. In het kader van zijn studies haalde hij ook bijkomende certificaten, waaronder gerechtelijke geneeskunde. Hij trad op als advocaat in verschillende spraakmakende dossiers en is medeauteur van verschillende boeken, waaronder meerdere bestsellers. Hij was ook een van de gezichten in de serie Strafpleiters op de Vlaamse tv-zender Canvas.

Hilde Vandermeeren studeerde psychologie en is een van de meest bekroonde Vlaamse thrillerschrijfsters. Ze won de Hercule Poirot publieksprijs 2013 en stond op de shortlist Gouden Strop 2016. Haar boek Schemerzone werd bekroond met de Hercule Poirotprijs 2017 en haalde de longlist Bookspot Gouden Strop 2018.

Nieuw oeuvre (nieuws, 2019)

De Gouden Vleermuis wordt volwassen



Op de laatste zondag van oktober wordt voor de zevende keer de Gouden Vleermuis uitgereikt. En het heeft er alle schijn van dat deze oeuvre-award van het Nederlands Thrillerfestival nu pas ballen krijgt: de jury bestaat in ieder geval voor de helft uit leden met kennis van zaken en er hangt - voor het eerst - best een aardig geldbedrag aan. Uitgeverijen weten nu ook de weg naar 'Zoetermeer' te vinden.

Op 31 augustus, de sluitingsdatum, waren 25 auteurs door hun uitgeverij of henzelf aangemeld voor de Gouden Vleermuis 2019. Tegenwoordig heet de prijs MAX Gouden Vleermuis, naar de hoofdsponsor, de omroep van Zoetermeerder Jan Slagter. De omroepbaas zit ook in het comité van aanbeveling van het Nederlands Thrillerfestival.

De Gouden Vleermuis is een oeuvreprijs en van een oeuvre is volgens de jury pas sprake als de auteur ten minste vijf thrillers heeft gepubliceerd. De organisatie heeft veellezers en recensenten als Coenraad de Kat (Hebban) en Cees van Rhienen (ex-Crimezone, ex-Hebban en thans Thrillzone) gestrikt als juryleden. De laatste zit de club voor. Ook bibliotheekmedewerker Heleen Janse en Bé Emmens (secretariële ondersteuning) maken deel uit van de jury.

Van de 25 aangemelde auteurs beschikten er acht volgens de jury niet over 'een nieuw oeuvre', wat dat ook moge betekenen. Een van hen was overigens al eerder winnaar van de Gouden Vleermuis.

Uiteindelijk belandden de volgende zeventien schrijvers op de longlist: Jo Claes (België), Christian De Coninck (België), Robert Fabbri (Zwitserland). Corine Hartman (Nederland),  Paul Jacobs (België), Deon Meyer (Zuid-Afrika), Peter Römer (Nederland), Melissa Skaye (Nederland), Jesper Stein (Denemarken), Brad Thor (Verenigde Staten), Hilde Vandermeeren (België), Esther Verhoef (Nederland), Jacob Vis (Nederland), Simone van der Vlugt (Nederland), Jet van Vuuren (Nederland), Felix Weber (Nederland) en Jeroen Windmeijer (Nederland). Van Jesper Stein zijn overigens slechts vier thrillers in Nederlandse vertaling bekend. En Felix Weber had beter onder zijn echte naam Gauke Andriesse kunnen meedoen: Weber schreef tot dusver twee thrillers, Andriesse publiceerde er vijf. Maar een kniesoor die hier op let.

Eind september stelt de jury een shortlist van maximaal zes auteurs vast. De winnaar van de MAX Gouden Vleermuis wordt tijdens het gratis toegankelijke Thrillerfestival op zondag 27 oktober bekendgemaakt. Voor het eerst krijgt de winnaar ook een cheque overhandigd met een bedrag van 5.000 euro.

In voorgaande edities werd bij de keuze voor een winnaar ook meegewogen of de auteur in kwestie bereid was om in Zoetermeer zijn prijs te komen ophalen. Secretaris Bé Emmens liet vorig jaar nog weten: 'Een aantal genomineerde schrijvers verblijven in het buitenland en hebben niet de behoefte om voor de Gouden Vleermuis naar Zoetermeer te komen.' Dat zal dit jaar niet anders zijn, verwacht De Spanningsblog. Als ze niet toevallig in Nederland zijn voor promotie, zullen de buitenlanders Fabbri, Meyer, Stein en Thor afvallen. Voor de Vlamingen ligt het wat anders: zo ver reizen is het ook niet naar Zoetermeer, de parel langs de A12.

De redactie van De Spanningsblog zou de prijs graag zien gaan naar Jacob Vis. Niet alleen heeft deze auteur, winnaar van de Diamanten Kogel, een rijk oeuvre, hij heeft zich ook altijd een vurig pleitbezorger betoond van de Nederlandse misdaadroman. 

2.779.862 woorden (nieuws, 2019)

Elk woord levert Lee Child 100 dollar op 



Met ieder woord dat de Britse bestsellerauteur Lee Child publiceert, wordt er honderd dollar op zijn rekening bijgeschreven. En Jack Reacher, de letterlijk grote held uit zijn thrillers, is nu ergens in de vijftig. Het zijn opmerkelijke feiten die in een recent interview met Express Magazine naar voren komen.

Amazone Prime TV begint later dit jaar aan de opnamen van een serie rond Jack Reacher. De rol wordt ditmaal niet vertolkt door het 'onderdeurtje' Tom Cruise (1,72 meter groot). 'Nee, deze keer gaan we voor de grootste kerel die je ooit hebt gezien', aldus Lee Child. Er is een zoektocht gestart naar een acteur die intelligent én groot genoeg is: hij moet zeker 1,95 meter lang zijn en minstens 113 kilo wegen.

In oktober verschijnt Blue Moon, de 24ste thriller rond Jack Reacher. Eerder dit jaar werd hij geëerd voor 'zijn verdiensten voor de literaruur'. De 64-jarige Child mag zich sindsdien commandeur in de orde van het Britse rijk noemen en mag achter Jim Grant, want dat is zijn echte naam, de letters CBE plaatsen.

Net als zijn held Jack Reacher slaat Lee Child dagelijks tussen de twintig en dertig mokken zwarte koffie achterover. Tussendoor paft hij een pakje Camel-sigaretten weg.

Om en nabij de tweehonderd miljoen boeken heeft Child inmiddels wereldwijd verkocht. In totaal heeft hij 2.779.862 woorden gepubliceerd. Rekenmeesters hebben vastgesteld dat hij per woord honderd dollar betaald krijgt. Elke negen seconden wordt ergens ter wereld een Jack Reacher-thriller verkocht. Child blijft er relaxed onder dat hij een 'populaire bestsellerauteur' wordt genoemd. 'Wie op aarde zou er een impopulaire 'worst-seller' willen zijn?'

Bestsellers schrijven doet hij 'uit instinct'. 'Charles Dickens schreef niet wat het publiek wilde. Hij wilde wat zij ook wilden. Dat is de sleutel naar het succes: je beschikt over de juiste vaardigheden om te schrijven, maar je bent een doodgewoon persoon, net als de meeste van je lezers. Wat bij jou door het hoofd speelt, speelt ook bij hen. Zo eenvoudig is het.'

Lee Child kan zich veroorloven eerste klas te reizen (of een vliegtuig te kopen). Maar in New York neemt hij altijd de metro.

Toen Child in 1997 voor het eerst Jack Reacher ten tonele voerde, was de held 36 jaar. 'Hij is nu ergens in de vijftig', zegt de schrijver. 'Ik probeer eerlijk te zijn over ouder worden, maar tegelijkertijd wil ik een held hebben die nog krachtig en attractief genoeg is. Ik ga hem niet voorzien van een rollator en incontinentiemateriaal.'

De schrijver zelf denkt af en toe wel eens aan zijn pensioen. Wanneer hangt hij zijn tekstverwerker aan de wilgen? 'Ik ging uit van 21 thrillers. Maar daarna bood de uitgever mij een contract voor nog eens drie thrillers en had daar een belachelijk hoog bedrag voor over. Dus ik denk dat ik nog wel even door ga. Ik heb altijd gedacht dat Reacher op een heroïsche wijze ten onder moest gaan. Maar ik vrees dat bij zijn overlijden lezers bloed willen zien. Dat van mij.'

Bron: Express

Mag ik van jou... (nieuws, 2019)

Nog lang niet moe van Baantjer 



Begin 2017 lag het tachtigste deel van de Baantjer-serie in de winkel. Schrijver Peter Römer had met uitgeverij De Fontein afgesproken door te gaan tot en met nummer 85 en daarna 'verder wel zou zien'. Op 10 september verschijnt dat deel en de vraag is: Peter Römer wat nu? Het antwoord: 'Voorlopig ben ik nog wel even bezig.'

De Cock en de levende dode heet het vijfentachtigste avontuur van rechercheur De Cock (met cee-ooo..., ja, dat weten we nu wel...). Uitgeverij De Fontein kopt boven het persbericht waarin van de verschijning melding wordt gemaakt: 'Baantjer meer dan ooit in de belangstelling!', zonder dat met argumenten of cijfers te onderbouwen. Een blik in de archieven van de Bestseller60 leert overigens wel dat elk deel in de hitlijst van de Stichting CPNB belandt. Zo bereikte deel nummer 80, De Cock en de moord op maat, in 2017 zelfs plaats nummer 4 in de lijst. Dit jaar was plek 10 de hoogste positie voor De Cock en de zwarte weduwe.

Als komende week De Cock en de levende dode op de tafels in de boekhandel wordt uitgestald, is Peter Römer al weer druk bezig aan deel 86, zo laat de acteur/regisseur/schrijver aan De Spanningsblog weten. 'Dus ja, de serie gaat nog even door. Er komt, contractueel overeengekomen, ook nog een deel 87. Voor- en najaar 2020.'

En wat daarna volgt? 'Daarna ga ik ongetwijfeld weer lunchen met de uitgever om de voortgang te bespreken. Ik heb mij voorgenomen om door te gaan zolang ik er een uitdaging in zie, er plezier in heb en het idee heb dat ik mijzelf niet loop te herhalen. En de uitgever er brood in ziet, natuurlijk.'

Aan de aloude formule wil de schrijver niet sleutelen, zo liet hij twee jaar geleden al in een interview met het AD weten. 'Je kent de omtrekken van het verhaal, je moet alleen de invulling ervan verzorgen. Niet makkelijk, maar makkelijker dan een standalone thriller.' Het is cosy crime, zoals de Engelsen dat zouden noemen. 'Er zitten geen krankzinnige moordenaars in die mensen opensnijden. En hersenvocht en sperma druipen niet van de muren.'

Römer heeft nooit last van gebrek aan inspiratie, vertelde hij aan Shownieuws. 'Die haal ik van de straat, de krant, de televisie. Er gaan de hele dag door mensen dood. Het leuke van Baantjer is dat het je de mogelijkheid geeft om overal in Amsterdam een lijk neer te leggen.'

In deel 85 wordt in de buurt van de Stopera hét lijk uit de Amstel gevist. De betreurde is de Russische balletmeester Miki Novikov. Het wordt De Cock al snel duidelijk dat hij is vermoord. De Rus, die in Amsterdam was om als balletmeester een beroemd gezelschap uit Sint-Petersburg te begeleiden, blijkt geen onbekende in de stad.

De destijds flamboyante maar getroebleerde Miki had in zijn gloriejaren bij het Nationale Ballet gedanst, maar was tien jaar geleden met stille trom vertrokken. Naar nu blijkt met achterlating van zijn vriendin, ballerina Iris Blom, en hun ongeboren kind. De Cock en Vledder besluiten zijn moordenaar vooralsnog in balletkringen te zoeken, maar stuiten gaandeweg op meer demonen uit Miki’s duistere verleden.

Voor diehard Baantjer-fans die alvast in de startblokken gaan staan om naar de winkel te hollen, heeft de uitgeverij goed nieuws in petto: De eerste oplage van nieuwe De Cock bevat een cadeau: het enige echte Baantjer-kwartet! Vol met herkenbare locaties en beroemde personages.

Goed moment (nieuws, 2019)

Vrouwen aan de haal met Ned Kelly awards 



De uitreiking van de Ned Kelly awards, de belangrijkste thrillerprijzen van Australië, is een volledige vrouwelijke aangelegenheid geworden. Voor de eerste keer in de geschiedenis zijn vandaag alle drie prijzen in ontvangst genomen door schrijfsters. 

De bekendmaking van de winnaars was onderdeeel van BAD: Sydney Crime Writers Festival. Jane Harper, wier debuut De droogte een internationale bestseller werd, won de prijs voor de beste thriller met haar derde boek The Lost Man (Verlaten).

Dervla McTiernan werd voor haar boek The Ruin bekroond met de prijs voor het beste thrillerdebuut. Bri Lee sleepte de true crime-'Ned' in de wacht met haar boek Eggshel Skull.

Jane Harper, woonachtig in Melbourne, kon niet bij de prijsuitreiking in Sydney aanwezig zijn omdat zij op het punt van bevallen staat. Ze liet wel weten dat ze verheugd was dat de drie 'Neds' waren gewonnen door vrouwen. 'Ik heb het gevoel dat dit een goed moment is voor vrouwelijke auteurs. We hebben geluk dat er zo veel goede schrijvers zijn die zo veel lezers aanspreken.'

Harper wordt gezien als een voorhoedespeelster in het subgenre van de 'outback noir', zei dat toen ze begon ze zich niet speciaal richtte op een bepaald gernre. 'Maar het blijkt dat het platteland van Australië een sterk decor is en geweldige mogelijkheden schept voor een goede verhaallijn en dito karakters.' Sinds de Ned Kelly award voor de beste thriller voor het eerst sinds 1996 wordt toegekend, is de prijs slechts vier keer door een vrouw gewonnen. 

Het boek Eggshell Skull van Bri Lee gaat over slachtoffers van seksueel misbruik en hun moeizame tocht door het Australische rechtssysteem. Ook beschreef ze haar eigen ervaringen met misbruik in het boek. Zij zei dat tien jaar geleden haar boek niet serieus genomen zou worden, laat staan gepubliceerd.

Bron: The Sydney Morning Herald

Snobisme (nieuws, 2019)

Vrouwen voelen zich bekritiseerd om hun boekkeuze



Onder uitgevers heerst een zekere vorm van snobisme bij het kiezen en promoten van auteurs en hun boeken. En een aanzienlijk deel van de vrouwelijke lezers ondervindt kritiek op de boeken die zij kopen. Die zouden te commercieel zijn en/of 'waardeloos'. Dit blijkt uit een onderzoek uitgevoerd in opdracht van het nieuwe Britse thrillerfestival Capital Crime.   

De peiling werd gehouden onder ruim duizend mensen. Negen op de tien ondervraagden vinden dat literaire festivals meer auteurs van commerciële fictie in hun programmering moeten opnemen en dat uitgevers zich minder elitair moeten gedragen als het gaat om het inlijven van schrijvers. Bijna twee op de vijf vrouwen zeggen dat ze belachelijk worden gemaakt om wat ze lezen. Hun boeken zouden maar commerciële prullen zijn. Iets minder mannen (32%) erkennen dat ze daar last van hebben.

Bijna de helft (47%) van de ondervraagden voelt zich aangesproken om een boek te kopen dat een grote literaire prijs heeft gewonnen of daarvoor genomineerd is geweest. Daarentegen zegt 34% wel regelmatig genegen te zijn een genomineerd of een bekroond boek aan te schaffen. Verder blijkt dat één op de vijf nooit een bibliotheek bezoekt en dat 2 op de 5 lezers boeken online bestelt. 

Schrijver Adam Hamdy en een van de organisatoren van het Capital Crime Festival zegt geschrokken te zijn van deze cijfers. 'Lezen is een van de meest geliefde hobby's onder Britten, maar de uitgeefconcerns laten de mensen zich schamen voor hun boekkeuze. Dat hoort niet. Wij van Capital Crime willen juist het plezier vieren dat lezen teweegbrengt. Welk boek je ook leest. Er zou geen oordeel over of hiërarchie moeten zijn in het genre of de auteur die jou bevalt.'

Capital Crime vindt plaats van 26 tot en met 28 september in de Connaught Rooms in Londen. Deelnemende schrijvers zijn onder anderen Kate Atkinson, Robert Harris, David Baldacci, Ian Rankin en Ann Cleeves.

Bron: The Bookseller