Isabel Ashdown - Kleine zus (2018)

Bijna alle personages liegen alsof het gedrukt staat


(Door Hans Knegtmans)


Wel zestien jaar hebben ze elkaar niet gezien, de zusjes Jess en Emily. Destijds, na een traumatiserende abortus, had Jess haar leven op het Engelse eiland Wight gelaten voor wat het was. Later bleek ze koers te hebben gezet naar Canada. Nu is ze terug, bereid om de relatie met haar oudere zus - ze schelen slechts één jaar, maar toch - een nieuwe kans te geven. Ze is zelfs ingetrokken bij Emily's gezin, bestaande uit echtgenoot James, hun baby Daisy en tiener Chloe, James' dochter uit een eerder huwelijk. Haar moeder is overleden.

Dat gaat verrassend goed. Tot op oudejaarsavond een insluiper de kleine Daisy ontvoert. Vader en moeder waren op een feestje, Chloe logeerde bij een vriendin. Oppas Jess was flauwgevallen op de keukenvloer.

De politie van Newport heeft niet het flauwste idee waar ze het zoeken moet. De dader geeft geen teken van leven; een brief of telefoontje over losgeld blijft uit. Acties van de familieleden - een oproep van James op de tv, de Twittercampagne #zoekDaisy van Chloe - leveren niets op. Het verhaal zou een dooie boel zijn, ware het niet dat het conflict tussen de zusters in deze omstandigheden alle kans krijgt op te laaien. En niet alleen tussen de zusjes. Ook James en Chloe moeten geloven aan de nukken van de labiele Emily.

Jess maakt overuren om het krakende gezinsleven overeind te houden. Ze bespreekt met James - niet helemaal belangeloos, lijkt het - de jaloezie en achterdocht waarmee Emily hem bejegent. Ze geeft Chloe de genegenheid die haar moeder niet kan opbrengen. En als we daar al niet spontaan voor zouden applaudisseren, breekt ons hart wel bij het aanhoren van alle rotstreken die haar onbetrouwbare zuster de arme Jess ooit heeft geleverd. Het met inkt besmeuren van haar cavia Doctor Who behoorde nog tot de lichtere vergrijpen.

Pas op de laatste paar pagina's - met het happy end onmiskenbaar in zicht - betrapt de lezer de heldin op een paar onhebbelijkheden die onmiddellijke heiligverklaring in de weg staan.

Overigens liegen bijna alle personages alsof het gedrukt staat, ook als dit niet per se nodig is. In de vakpers wordt dit genre dan ook wel aangeduid als 'de onbetrouwbare verteller'. Ashdowns Nederlandse uitgever prijst het boek aan met de aansporing 'voor de lezers van Gillian Flynn'. Dat lijkt me lichtelijk overdreven.

Isabel Ashdown - Kleine zus. Uitgeverij Boekerij, 368 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, is eerder verschenen in Het Parool