Wordt verwacht 431 (nieuws, 2018)

De gekwelde detective

Als je net naast de Man Booker Prize grijpt, maar jouw boek wordt wel gebombardeerd tot Vrij Nederland Thriller van het Jaar, dan ga je natuurlijk met dat laatste feit de boer op. En dat is wat uitgeverij Hollands Diep ook doet met De verdwijning van Adèle Bedeau, de nieuwste thriller van Graeme Macrae Burnet. 'Meesterlijke nieuwe thriller van de winnaar van de VN Thriller van het Jaar prijs', roeptoetert de uitgeverij in een persbericht.

In het boek dat eind maart verschijnt, staat Manfred Baumann centraal. Hij is een eenling: sociaal onhandig en altijd slecht op zijn gemak.

Hij brengt zijn avonden in stilte drinkend door in een rustige bistro in de kleine Franse stad Saint-Louis. Nauwgezet houdt hij Adèle Bedeau in de gaten, tot zij op een dag van de aardbodem verdwijnt.

Georgi Gorski - een detective die gekweld wordt door zijn onvermogen om zijn eerste misdaad op te lossen - krijgt de zaak toegewezen. Het onderzoek doet Manfreds wereld op zijn grondvesten schudden en dwingt hem om geheimen uit zijn verleden onder ogen te zien. De verdwijning van Adèle Bedeau is volgens de uitgever 'een literaire misdaadroman met als kern het psychologische portret van een buitenstaander die door zijn eigen verbeelding tot het uiterste wordt gedreven'.

Graeme Macrae Burnet is opgegroeid in Kilmarnock, Schotland. Na enkele jaren te hebben gewerkt als docent Engels in Praag, Bordeaux, Porto en Londen, keerde hij terug naar Glasgow, waar hij acht jaar voor diverse televisiemaatschappijen heeft gewerkt. De verdwijning van Adèle Bedeau werd bekroond met een New Writer's Award van Scottish Book Trust. Zijn bloedige plan werd geshortlist voor de Man Booker Prize en won, zoals gemeld, de VN Thrillerprijs.

Sinister plot (nieuws, 2018)

Nieuwe 'Lisa Scottoline' nu ook in Nederlandse vertaling


Goed nieuws voor fans van soepel geschreven Amerikaanse thrillers met een humoristische toets: de thriller One perfect lie (2017) van Lisa Scottoline is vanaf deze week ook in vertaling beschikbaar. Al is de leugen nog zo snel verschijnt bij Luitingh-Sijthoff, na Meulenhoff en De Fontein Scottolines derde Nederlandse uitgever.

De nu 62-jarige Lisa Scottoline draait al meer dan een kwart eeuw mee in het thrillercircuit. Haar eerste thriller Everywhere that Mary went verscheen in 1993. Met haar tweede, Final Appeal, won de juridisch geschoolde schrijfster twee jaar later een Edgar Award. Ze heeft inmiddels ruim dertig fictieboeken op haar naam staan en de teller staat op zo'n dertig miljoen verkochte exemplaren wereldwijd.

Tot 2008 werden haar thrillers in Nederlandse vertaling uitgegeven. Uitgeverij Luitingh-Sijthoff heeft een klein decennium later weer de draad opgepakt en komt nu met Al is de leugen nog zo snel. Het verhaal speelt zich af in Central Valley, een klein stadje in Pennsylvania, waar zich zojuist een aantrekkelijke vreemdeling heeft gevestigd. Zijn naam is Chris Brennan. Hij solliciteert naar de functie van onderwijzer en honkbaltrainer op de lokale high school.

Brennan lijkt de perfecte kandidaat voor de functie. Op papier dan. Want zijn naam is niet zijn echte naam. Zijn curriculum vitae is bij elkaar verzonnen en eigenlijk is alles wat hij over zichzelf beweert een leugen. Hij koestert een geheim plan. En om die te laten slagen heeft hij een pion nodig in het honkbalteam.

Drie moeders, van wie hun zonen gezamenlijk in het team op school zitten, raken verwikkeld in het sinistere plot van Brennan. Wat zijn zijn werkelijke plannen? Hoe ver wil hij gaan om die te laten slagen? Geïnteresseerden kunnen hier alvast een voorproefje lezen. En hier een interview met Lisa Scottoline uit het archief van De Spanningsblog. 

Doodsontspanning (nieuws, 2018)

Bavo Dhooge verkast naar De Geus


De Vlaamse thrillerauteur Bavo Dhooge slaat een nieuwe weg in. De schrijver heeft zichzelf opnieuw uitgevonden, zo laat hij weten. Bavo Dhooge 2.0 is geboren. Om die nieuwe koers kracht bij te zetten, stapt hij ook over naar een andere uitgeverij, te weten De Geus. Komend najaar verschijnt daar zijn eerste roman.

Na zestien jaar schrijverschap, honderd boeken en diverse prijzen dacht Bavo Dhooge (1973) aan boek honderd-en-een te kunnen beginnen. Hij had nog zoveel om over te schrijven, meldt hij in een persbericht van zijn nieuwe uitgeverij. ‘Zoals ik ook zo vaak had gezegd in de meer dan duizend lezingen die ik de afgelopen vijftien jaar had gegeven: een loodgieter staat ook niet stil bij het honderdste toilet dat hij installeert. Waarom ging ik dan niet zitten voor nummer 101?’

Dáárom: hij kwam tot de conclusie dat de eerste helft van zijn leven was mislukt omdat het geslaagd was. Enigszins cryptisch zegt hij: ‘Ik wilde weer verliezen. Mezelf verliezen. Als ik kon, ik zou even luid en met geweld de kast met mijn honderd boeken tegen de vlakte hebben gekwakt. Een levenswerk zouden velen zeggen, terwijl het eigenlijk het tegenovergestelde was geweest: een ware doodsontspanning. Ik moest mezelf gaan zoeken in de uiterlijke wereld, voor ik mezelf kon vinden in de innerlijke wereld.’

En Bavo Dhooge, die op zijn achtste al schrijver wilde worden, begon aan een hoogst persoonlijk, literair werk dat een nieuwe start markeert. Een roman waarmee hij in de voetsporen van Karl Ove Knausgård zegt te treden: nietsontziend, openhartig, de waarheid tartend.

De Geus zegt blij te zijn met de komst van Bavo Dhooge naar de uitgeverij. `Iemand die zo’n breuk durft te maken in zijn carrière omdat hij voelt dat hij nu pas het boek kan schrijven dat echt van belang is, past bij De Geus’, zegt uitgeefster Nele Hendrickx. 'We waren overweldigd door de intensiteit, de kwaliteit en de kracht van de tekst. En we zijn nogal wat gewend.'

Stille boosheid (column, 2018)

Masterclassen extra


(Door Peter de Zwaan)


Wat is er tegen als we in de zomer een paar masterclassen geven, vroegen collega’s naar aanleiding van de serie columns met de titel Masterclassen van afgelopen zomer. Ze konden voor niks en niemendal naar het buitenland en verdienden ook nog een paar centen. Of ik niet wist dat schrijven vrijwel niets oplevert en dat ze het moeten hebben van lezingen en vakantieflauwekul.

Het duurde even voor ze me deze mededelingen toevertrouwden, want ze moesten door een periode van stille boosheid. Daarna kwam het er uit: ‘Als door dat geschrijf van jou straks niemand een masterclass wil organiseren dan heb je toch maar mooi een paar vakantieweken naar de knoppen geholpen. Waar is dat goed voor?’

Nergens voor, natuurlijk, of misschien omdat ik vind dat het geven van een masterclass door een schrijver wel een heel domme bezigheid is.

Daar begrepen ze niets van en daarom leg ik het graag nog een keer uit.

Neem een masterclass viool. Dan heb je een topviolist die praat tegen violisten die de top nog niet hebben bereikt, maar hard op weg zijn. Geen enkele violist die er wat van kan, verspilt tijd met het kletsen tegen kneuzen die als de passages moeilijk worden boven de snaren strijken omdat het anders zo piept en knerpt.

Dat is masterclassen: grootmeesters praten over de kneepjes van het vak tegen meesters.

Terug naar de schrijverij en dan speciaal de wereld van de misdaadroman.

Hebben we in dit land grootmeesters?

Het hangt er vanaf wie je het vraagt, maar na het antwoord ‘Vast wel' volgen bitter weinig namen.

Hebben we meesters? Het moet wel. Als we grootmeesters hebben, zijn er ook meesters.

Nu mijn opdracht: stel een rijtje meesters samen.

Is het gelukt? Nou, als je die in een ruimte zet met een echte grootmeester dan heb je een masterclass.

Nu een gewetensvraag: denk je echt dat er in dit land meesters zijn die zich de les laten lezen door een misdaadschrijvende collega die tot grootmeester is gebombardeerd?

Nooit niet.

Wat je dus hooguit krijgt, zijn behoorlijke schrijvers die praten voor een husje beginners die ook niet weten hoe het moet.

Dat is geen masterclass, dat is tijdverdrijf.

Leuk tijdverdrijf en als het zonnig is, wijnig en kazig ook een plezierig tijdverdrijf. Maar wel nutteloos. Een schrijver die een poosje meeloopt, kan wat tips geven: hoe spring je om met uitgevers, hoe ontloop je recensenten, waarom kun je beter iets leuks gaan doen als je al vijf keer na het tweede hoofdstuk bent gestrand. Dat kan allemaal in een kwartier, als je langzaam praat in een half uur. Lekker in de zon, met wijn en kaas. Noem het Luluurtje. Maar noem het niet Masterclass.


Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl

Wordt verwacht 430 (nieuws, 2018)

De trollen slaan toe

'Zowel opwindend als angstaanjagend.' En: 'Bizar spannend.' Ziehier enkele quotes uit Zweedse media over Patriotten, het thrillerdebuut van de journalist Pascal Engman. In 2015 nam de toen 29-jarige journalist een sabbatical als reactie op het toenemend aantal bedreigingen en geweld tegen vakgenoten.



Engman, verslaggever bij de krant Expressen, nam de wijk naar Chili waar hij onder meer tijd doorbracht in het kleine vissersdorpje Chañaral de Aceituno. Daar dronk hij wijn en voetbalde met een stel wegwerkers. Maar daar schreef hij ook zijn boek, waarin hij de hedendaagse politieke en sociale ontwikkelingen in Zweden en Europa schetst. Volgens zijn uitgever is Patriotten, dat op 17 april bij uitgeverij Q verschijnt, een duistere thriller over wat er kan gebeuren als mensen niet meer louter schelden en dreigen, maar ook hun woorden in daden omzetten.

Extremistische trollen op sociale media brengen offline hun woorden in de praktijk. In de Zweedse hoofdstad Stockholm worden, na talloze via internet geuite bedreigingen, drie prominente journalisten vermoord. De drie hadden zich uitgesproken vóór een multiculturele samenleving en tegen extreemrechts. De vermoedelijke dader is een nationalistisch ex-militair die vervolgens een moslim dwingt om een bomaanslag te plegen.

Als hij vindt dat het land door leugens van de corrupte media nog steeds niet doorheeft hoe groot de dreiging van de islam is, gaat hij over tot een grotere actie. Hij beraamt een aanslag op een conferentie waar alle Zweedse topjournalisten bij elkaar komen. De vraag is: staan zij allemaal aan dezelfde kant?

De vertaalrechten van Patriotten zijn inmiddels verkocht aan acht landen. In Hollywood wordt gewerkt aan een tv-serie gebaseerd op het boek. Pascal Engman werkt momenteel aan een nieuwe thrillerserie met als hoofdpersoon een vrouwelijke rechercheur in Stockholm.

Een paar muisklikken later (nieuws, 2018)

Oud-CIA-medewerkster scoort met thriller over Russische 'slapers'

Karen Cleveland werkte in een vorig leven acht jaar lang als contraterrorisme-analiste voor de Amerikaanse geheime dienst CIA. Regelmatig bracht ze de Amerikaanse president en belangrijke beleidsmakers op de hoogte van haar onderzoeken. Ze weet dus waarover ze schrijft in haar spionagethriller Wat je niet weet. Sinds begin dit jaar staat het boek in de top 10 van de New York Times-bestsellerlijst.


Inmiddels zijn de vertaalrechten van Wat je niet weet verkocht aan dertig landen en werken Universal Studios en actrice Charlize Theron aan een film rond het boek. Uitgeverij A.W. Bruna brengt de Nederlandse vertaling van de thriller op 10 april op de markt.

De CIA-analiste Vivian Miller is de hoofdpersoon in de thriller. Het is haar taak de identiteit te onthullen van zogeheten Russische 'slapers': spionnen op Amerikaanse bodem die een ogenschijnlijk doodnormaal leven leiden als Amerikaans staatsburger.

Miller pluist digitale files uit in de hoop een 'slapende' Russische terrorist in de VS te ontmaskeren. Nadat ze weet in te breken in de computer van een hooggeplaatste Russische spion, stuit Miller op een vertrouwelijk dossier dat de namen bevat van verschillende Russische spionnen. Een paar muisklikken later is alles wat belangrijk voor haar is – haar baan, haar echtgenoot en zelfs haar vier kinderen – in ernstig gevaar.

Bestsellerauteur John Grisham is volgens A.W. Bruna vol lof over het boek. 'Wat je niet weet van Karen Cleveland is een geweldige thriller van een indrukwekkend nieuw talent. Ik kan je verzekeren dat je het na het eerste hoofdstuk niet zult kunnen wegleggen. Mijn hemel, wat kan ze schrijven.'

Gesignaleerd 429 (nieuws, 2018)

Daniel Cole - Marionet 

Een jaar na zijn overrompelende thrillerdebuut Ragdoll komt Daniel Cole met zijn tweede boek: Marionet.

In Marionet wordt rechercheur Emily Baxter betrokken bij een zaak die haar akelig bekend voorkomt: een lichaam dat in dezelfde onmogelijke houding is opgehangen als bij de Ragdoll-moord. Dit keer bevindt het lichaam zich echter in New York, en staat het woord LOKAAS in de borst gekerfd.

Terwijl de media-aandacht steeds groter wordt, wordt Baxter ingeschakeld bij een andere zaak. Daar treft ze eenzelfde soort moord aan: nu met het woord POP in het lijk gekrast. Voor wie is het lokaas bedoeld, en wie zijn de poppen? Maar nog belangrijker, wie heeft de touwtjes in handen?

Nieuwsgierig geworden? Lees dan hier de voorpublicatie.

Daniel Cole is een voormalig paramedicus. Waar manuscripten van andere schrijvers in spe nog niet eens uit de slush pile worden getrokken, schoot Cole direct raak. Twee dagen nadat hij zijn manuscript naar de Britse uitgeverij Trapeze had gestuurd, bood deze een fors bedrag van zes cijfers voor de komma voor de eerste drie thrillers van Cole.

De Britse schrijver brengt zaterdag 17 februari een bezoek aan boekhandel Broese in Utrecht (Stadhuisbrug 5, 13.30-14.30 uur). Naast handtekeningen zetten laat Cole zich ook interviewen en beantwoordt hij vragen van aanwezige lezers.

Gerard Spong & Peter R. de Vries - PS: Dit is vertrouwelijk... (2018)

Even bijpraten


(Door Peter Kuijt)


Wat begon als een mail van misdaadverslaggever Peter R. de Vries aan strafpleiter Gerard Spong over verwensingen op social media, mondde uit in een uitgebreide correspondentie die nu gebundeld is.

Peter R. de Vries is een landverrader, een gore nazi en een nikkervriendje. Althans, dat is globaal gezien de inhoud van de verwensingen aan zijn adres die de misdaadjournalist bijna dagelijks op social media voorbij ziet komen. Aan de lopende band zijn er ook bedreigingen. Zo wordt in vele varianten geuit dat De Vries een kogel verdient dan wel moet krijgen.

Het gescheld komt van mensen die De Vries niet kent, maar ‘niettemin overkoken van de haat’. Toen de crimereporter begin vorig jaar advocaat Gerard Spong op de Keizersgracht in Amsterdam zag wandelen, overwoog hij even om hem te vragen wat te doen tegen deze onfrisse uitingen. Maar hij zag dat Spongs yorkshireterriër Rex hoge nood had en besloot de vraag vervolgens per e-mail aan de strafpleiter te stellen.

Die mail was de start van een maandenlange briefwisseling, die is vervat in het boek met de opmerkelijke titel PS: Dit is vertrouwelijk…  Opmerkelijk, omdat de twee behoorlijk wat privézaken en andere gevoelige informatie uitwisselen en het ze kennelijk weinig uitmaakt dat een lezerspubliek er nu ook kennis van kan nemen.

Voor wie nieuwsgierig is naar Spongs antwoord op de hatemail-vraag van De Vries: ook hij wordt voor alles en nog wat uitgemaakt. Soms kan hij ‘de kanker krijgen’ en er wordt gewenst dat Spong als homo maar van een flat gegooid moet worden. Hij heeft enkele malen aangifte gedaan, die alle in een veroordeling zijn geëindigd. Het ‘rilling-criterium’ bepaalt of Spong aangifte doet. ‘Zodra de rillingen over mijn rug lopen en ik bevattelijk word voor huiver, doe ik aangifte.’

Chris Houtman - Akte van berouw (2017)

Een eigengereide kerkvorst


(Door Peter Kuijt)
Na een rijke carrière in het theater en als tv-maker (onder andere van het programma Taxi) houdt scenarist Chris Houtman zich sinds 2016 fulltime bezig met het schrijverschap. En met succes.

Zijn thrillerdebuut Akte van berouw is een voltreffer. In zijn boek schrijft Chris Houtman over dubieuze organisaties als Opus Dei die het op de eigengereide en progressieve paus Franciscus hebben voorzien. De commandant van de Zwitserse garde Martin Hochstettler moet alle zeilen bijzetten om de veiligheid van de doortastende kerkvorst te waarborgen.

Houtman, die een studie theologie afbrak, schrijft beeldend en roert actuele kwesties als het misbruikschandaal in de kerk aan. Hij combineert bloedstollende actie (bij Guantánamo Bay bijvoorbeeld) met tal van interessante wetenswaardigheden. Grote klasse!

Chris Houtman - Akte van berouw, uitgeverij Karakter, 365 pag.

Deze recensie is eerder verschenen in het AD

Moeder en dochter (nieuws, 2018)

Jessica Barry getipt als nieuw thrillertalent


De Britse uitgeverij Harvill Secker heeft een bedrag met zes cijfers voor de komma betaald voor een thriller van een nieuw talent, die luistert naar de naam Jessica Barry. Omdat deze auteur in de uitgeefindustrie werkt, is gekozen om een pseudoniem te gebruiken. 

De uitgeverij wilde verder niet meer details verstrekken over de schrijver, behalve dat het gaat om een Amerikaan die in Londen woont en werkzaam is in de boekenbranche. De thriller van Jessica Barry zal ook in de Verenigde Staten verschijnen. Daar zijn de rechten al verkocht voor een bedrag dat in de miljoenen loopt. Ook onderhandelingen over de filmrechten verlopen voorspoedig en uitgevers in Duitsland, Frankrijk, Portugal, Italië en Hongarije zijn eveneens geïnteresseerd in het boek.

De thriller, getiteld Freefall, begint wanneer een klein passagiersvliegtuig neerstort in de Rocky Mountains in de Amerikaanse staat Colorado. Er is één overlevende van de crash en die luistert naar de naam Allison. Zij weet wat haar te doen staat: vluchten. Haar vijanden zitten haar op de hielen.

Het boek gaat ook over een moeder-dochterrelatie, aldus de uitgever. Allisons moeder woont aan de andere kant van het land. Wanneer ze hoort dat haar dochter, van wie ze vervreemd was geraakt, wordt vermist, zet ze alles op alles om haar te vinden.

Jade Chandler, hoofdredacteur van de afdeling thrillers bij Harvill Secker, is buitengewoon enthousiast over Freefall. 'Ik zat vanaf het begin op het puntje van mijn stoel toen ik begon te lezen. Dit is een voortrazende, intelligente en pakkende thriller. Jessica Barry is een groot talent en we zijn verheugd dat ze door ons haar boek wil laten uitgeven.'

Bron: The Bookseller

Waardig persoon (nieuws, 2018)

Faalangst deed Marion Pauw besluiten te stoppen met schrijven


Gouden Strop-winnaar Marion Pauw verraste in 2015 vriend en vijand met de aankondiging dat ze geen boeken meer zou schrijven. In plaats daarvan wilde ze 'de handel in' met een product voor vrouwen. Maar het was faalangst die haar parten speelde.

Marion Pauw bracht in 2005 haar eerste boek, Villa Serena uit. Met haar derde, en later verfilmde thriller Daglicht won ze de Gouden Strop. Maar na de thriller We moeten je iets vertellen maakte Pauw bekend haar typemachine aan de wilgen te hangen. 'Daglicht was echt mijn doorbraak', vertelt ze in een interview met het magazine For You. 'Sindsdien kan ik bestaan van het schrijven en dat heeft mijn leven enorm veranderd.'

Na haar achtste boek begon 'dat hele thrillerding' Pauw echter steeds meer in de weg te zitten. 'Het moeten toevoegen van thrillerelementen begon onecht te voelen. Waarom moet er altijd zo nodig iemand dood?' Ook kon ze het zich enorm aantrekken als er niet al te positieve recensies op haar boeken kwamen. 'Met je werk geef je liefde aan de wereld en je hoopt dat die liefde wordt beantwoord. Als dat niet gebeurt, doet dat pijn. (...) Het is geen handige eigenschap dat je kritiek een gat in je ziel laat branden en je complimenten bijna achteloos naast je neerlegt.' De angst en onzekerheid leidden ertoe dat Pauw besloot te stoppen met schrijven.

Een opmerking van een filmproducent bij wie ze een scenario had aangeleverd, bracht de ommekeer. Hij vond Pauws script maar niks en begon haar als persoon aan te vallen. Pauw: 'Als iemand recht in je gezicht zegt dat je niets van bakt, dan moet je er iets mee. Het bracht me tot het inzicht dat deze man geen gelijk heeft: ik weet wat ik kan en wat ik niet kan. En zelfs al zou hij gelijk hebben, dan ben ik nog steeds een waardig persoon.'

Samen met collega-auteur Susan Smit bracht ze vorig jaar het boek Hotel Hartzeer uit, een bundel vol persoonlijke ervaringen om liefdesverdriet te verwerken. Inmiddels is ze aan haar volgende boek bezig, dat naar verwachting begin 2019 in de winkel zal liggen. Dat boek wordt overigens een roman.

Bron: For You

Te veel spanning (column, 2018)

We mogen niet klagen


(Door Peter de Zwaan)


Bijna Thriller Tiendaagse. Mooi moment om te schrijven over iets anders: de Maand van het Spannende Boek, drie hoofdletters. Hij was bedacht door schrijvers van misdaadromans die vonden dat er een beetje geschopt diende te worden tegen de Boekenweek. Zij, die van dat literaire, een week, wij, jongens van de gestampte pot, een maand, lekker puh.

De onruststokers kozen voor juni, want die maand lag lekker tegen de vakantietijd aan en als eind mei het vakantiegeld kwam dan kon iedere werknemer ermee terecht in de boekwinkel voor het betere leeswerk.

De hoofdletters gingen gaandeweg van de maand af, maar het bleven vier weken en omdat de prijs Gouden Strop toen nog telde, werden er behoorlijk wat boeken verkocht. Helaas voornamelijk van Amerikanen en later van door relatieproblemen in drank gedrenkte Scandinaviërs, maar er ging ook wel wat Nederlands spul weg dus wij, misdaadauteurs, mochten niet klagen.

Dat is me vooral bijgebleven: dat wij niet mochten klagen.

Van wie niet eigenlijk? Als wij willen klagen dan klagen we toch een eind weg? We moeten toch iets als we de verkoopcijfers van het afgelopen jaar hebben gehoord?

De Maand werd maand en toen gebeurde er iets waarvan de achtergrond menigeen is ontgaan: de maand moest twee weken en een paar dagen worden. De Weken van het Spannende Boek; de hoofdletters zijn van mij, om er nog iets van te maken.

Ik vroeg wel eens aan mensen van wie ik dacht dat ze het konden weten: ‘Wie kwam toch op het idee om van die maand twee weken te maken?’

Het kwam er altijd op neer dat het ‘de boekhandel’ was. Die kon vier weken spanning niet aan. De inkopers van de grotere ketens bezweken al als ze alleen maar dachten aan langdurige spanning. Zij hadden te maken met uitgevers die wilden en boekhandelaren die niet wilden.

Dat werd me verteld en, makkelijk te beïnvloeden mannetje dat ik ben, ik geloofde het.

Tot ik, niet lang geleden, een boekhandelaar hoorde uitbarsten.

‘Wij dat bedacht? Helemaal niet, hoe kom je op het idee. Ik niet in elk geval. Een maand die twee weken moest worden, kom nou.’

Vlammetjes in haar ogen. Ze meende het en ze kende collega’s die er net zo over dachten.

De weken van het spannende boek zijn in de praktijk teruggebracht tot een dikke week. Ergens in juni valt in sommige etalages iets spannends te zien. Buitenlanders bij voorkeur. Bij sterke voorkeur. Bekende namen die je ook in de etalages ziet als het juli is, of november. Wat dat betreft, kunnen we meteen overgaan tot de Dag van het Spannende Boek, neem een zondag dan kan iemand die zes dagen zijn winkel open heeft gehad met een gerust hart zeggen dat hij dat wel genoeg vindt.

Blijft het feit dat iemand heeft doorgedrukt dat de Maand ingekort moest worden. Wij, schrijvers, zijn het niet, voor zover ik weet. De uitgevers niet. De boekhandel blijkbaar ook niet, in elk geval niet unaniem. Maar wie dan wel?

Mail het als je het weet. Niet bellen, niet Facebooken, mailen. Nu wil ik het weten ook. Omdat ik bij vlagen een nieuwsgierig mens ben.

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl

Wat voorafging... (nieuws, 2018)

Nieuwe James Bond-thriller heet Forever and a Day


De Britse uitgeverij Jonathan Cape en Ian Fleming Publications hebben de titel, datum van publicatie en enkele details van de nieuwe James Bond-thriller van Anthony Horowitz vrijgegeven. De aanstaande 007-roman heet Forever and a Day. 


Het boek wordt uitgebracht op 31 mei van dit jaar, zo is vandaag bekendgemaakt. Forever and a Day vertelt wat voorafging aan Casino Royale, de eerste James Bond-thriller van Ian Fleming. In dit boek wordt ook meer verteld over waar de roots van 's werelds meest beroemde geheim agent lagen.

Enkele citaten  uit Forever and a Day:

***
‘M laid down his pipe and stared at it tetchily. “We have no choice. We’re just going to bring forward this other chap you’ve been preparing. But you didn’t tell me his name.”

“It’s Bond, sir,” the Chief of Staff replied.

“James Bond.”’
The sea keeps its secrets. But not this time.
One body. Three bullets. 007 floats in the waters of Marseille, killed by an unknown hand.
It’s time for a new agent to step up. Time for a new weapon in the war against organised crime.


It’s time for James Bond to earn his licence to kill.
This is the story of the birth of a legend, in the brutal underworld of the French Riviera.
***

'Ik kon mijn geluk niet op toen de Ian Fleming estate mij uitnodigde om een tweede thriller over James Bond te schrijven', laat Anthony Horowitz weten. 'Ik heb veel plezier beleefd aan het schrijven van Forever and a Day, waarin ik heb onderzocht wat Bonds eerste missie was en kon fantaseren over de krachten die Bond hebben gevormd tot de iconische figuur die de hele wereld kent. Ik zou graag willen weten wat Fleming van mijn boek vindt. Ik hoop dat ik zijn goedkeuring zou krijgen.'

Selectie (nieuws, 2018)

Uitgeverij lanceert Thrillerabonnement



Uitgeverij A.W. Bruna komt dit voorjaar met iets nieuws: een Thrillerabonnement. Wie zich abonneert krijgt vier keer per jaar een thriller van een debutant in de brievenbus. En dat twee weken voor verschijning van het boek. 

A.W. Bruna laat zich er op voorstaan dat de uitgeverij al een lange geschiedenis heeft met het op de markt brengen van spannende boeken. 'Al meer dan 150 jaar brengt A.W. Bruna Uitgevers de beste thrillerauteurs van bekende internationale schrijvers. Memorabele personages als James Bond (Ian Fleming) en Martin Beck (Sjöwall en Wahlöö) zijn tot leven gekomen in de boeken van A.W. Bruna Uitgevers en door miljoenen Nederlanders gelezen. Nu zijn het populaire auteurs als Stieg Larsson, John Grisham, David Baldacci en Suzanne Vermeer, die door velen worden verslonden.'

De uitgeverij hanteert voor het abonnement de volgende spelregels: voor 60 euro krijg je vier boeken gratis thuisbezorgd verspreid over het jaar. Die thrillers mag je niet zelf uitkiezen, de selectie wordt door de redactie van A.W. Bruna gedaan en bestaat altijd uit de nieuwste thrillerdebuten van de uitgeverij. Tussentijds opzeggen is altijd mogelijk, abonnees betalen per boek.

Boek voor Wiebes (nieuws, 2018)

Jacob Vis laat het schudden in Groningen


Je hebt grote en minder grote uitgevers. De grote hebben een fors promotiebudget en bestoken je met mails, posters op stations en commercials op radio op tv over de volgende geheide bestseller van één van hun schrijvers. Jacob Vis zit bij een minder grote uitgever, die zijn euro's liever niet over de promotiebalk smijt. En dan kan het wel eens gebeuren dat je opeens verrast wordt door een nieuwe thriller van Vis: Don Quichot.
Begin 2006 geleden klaagde schrijver, dichter, essayist en columnist Joost Zwagerman dat zo weinig literaire schrijvers de moeite namen om de actualiteit, de harde werkelijkheid van alledag, in hun romans te verwerken. Prompt werd hij van forse repliek gediend door Jacob Vis, misdaadschrijver met een keurmerk en krap een decennium later de winnaar van De Diamanten Kogel. Vis, voormalig bosbouwer, betoogde dat er zijns inziens tientallen thrillerauteurs zijn die hun boeken volstoppen met wat hij noemde ‘straatrumoer’.

Tegenwoordig valt het met dat straatrumoer in het thrillergenre ook wel mee. Of tegen, het is maar hoe je er tegenaan kijkt. Er verschijnen meer thrillers waarin een op de klippen gelopen relatie het centrale thema is dan spannende boeken over bijvoorbeeld de vluchtelingenproblematiek, bitcoins, Noord-Korea of de katholieke kerk.


Jacob Vis en Tomas Ross zijn veteranen in de kleine groep auteurs die met graagte de actualiteit in hun boeken betrekken. De thrillers van Vis behoren tot het genre ‘faction’: de naam die Ross heeft gemunt voor boeken waarin een mengeling van feiten en fictie de verhaallijn bepaalt.

Vis' jongste thriller Don Quichot is er een uitgesproken voorbeeld van. Maar Vis gaat volgens zijn uitgeverij nog een stapje verder, want nu blijkt dat zijn fictie op de feiten vooruitloopt. Heeft hij voorspellende gaven? Welnee, hij doet gewoon verdomd goed onderzoek, zegt zijn uitgever. Uit alle hoeken en gaten verzamelt hij informatie. Hij legt verbanden die anderen niet zien, of niet op tijd zien en laat zijn personages gebeurtenissen uit de werkelijkheid met een griezelige juistheid voorspellen. Een van die personages, adjunct van de AIVD, noemt in het boek de naam van de man die verantwoordelijk is voor het neerhalen van vlucht MH17 en nu, een halfjaar later blijkt dat inderdaad de juiste naam te zijn, al zullen de Russen dit in alle toonaarden ontkennen.

Schrijvende strijder (nieuws, 2018)

Gladiators-acteur zoekt het thrillergenre op


De Britse acteur Mark Griffin die in de jaren 90 Trojan speelde in de tv-serie Gladiators, komt met een serie thrillers die gesitueerd zijn in Londen. 

Zijn debuut When Darkness Calls is het begin van een nieuwe reeks rond forensisch psycholoog Holly Wakefield. Volgens Emma Beswetherick van uitgeverij Little, Brown zou Wakefield 'de sterkste, maar ook meest complexe heldin van deze tijd' kunnen zijn. 'De markt zit op een serie als deze te wachten.' Griffin heeft een contract voor het schrijven van twee thrillers getekend.

De nu 49-jarige Mark Griffin werkte vele jaren voor de filmmaatschappij Warner Brothers in Los Angeles, voordat hij zich op het schrijven van scenario's ging toeleggen. Als acteur speelde hij een aantal rollen, zoals in Dr Who. Griffin repeteert nu voor zijn roll in Soldier On, een toneelstuk waarin Afghanistan-veteranen worstelen met het weer thuis zijn.

Bron: The Bookseller

Oeps! (nieuws, 2018)

Stephen King zegt sorry na forse uitglijder

Bestsellerauteur Stephen King heeft afgelopen weekend zijn excuses aangeboden voor een uitlating die hij op Twitter deed. In de bewuste tweet noemde de schrijver een fataal ongeluk tussen een vrachtwagen en een trein die voornamelijk Republikeinse afgevaardigden vervoerde, een geval van 'karma'. 

De schrijver gaf later toe dat hij 'gedachteloos' was toen hij een opmerking plaatste over het fatale ongeval, waarbij een persoon om het leven kwam en enkele anderen ernstig gewond raakten. Het ongeluk vond plaats in de staat Virginia. Zijn tweet veroorzaakt commotie op social media, waar zijn commentaar werd omschreven als 'verachtelijk' en 'lomp'.

Tientallen Republikeinse congresleden waren met de trein onderweg van Washington naar een retraitecentrum in West Virginia toen deze vorige week woensdag met een snelheid van zo'n 95 kilometer per uur inreed op een vuilniswagen, die de spoorwegovergang passeerde. Eén reiziger overleed, de vrachtwagenchauffeur liep ernstige verwondingen op. Onder de zwaargewonden waren geen Republikeinen.

Een dag na het ongeluk plaatste Stephen King, een uitgesproken criticus van de Republikeinse president Donald Trump, de tweet 'Een trein vol Republikeinen op weg naar een prijzig resort botst op een vuilniswagen. Mijn vriend Russ noemt dat karma'. Daarop volgde nog een tweet waarin King opmerkte dat hij het spijtig vond dat de vrachtwagenchauffeur was omgekomen. Wat dus niet waar was.

King kwam vervolgens met een nog langere verontschuldiging, waarin hij zijn tweet 'gedachteloos' noemde. Hij benadrukte dat er in de trein ook Republikeinen zaten, die, 'ook al  kunnen zij harteloos zijn wanneer ze stemmen, onmiddellijk de slachtoffers te hulp schoten'.

Bron: Independent

Witte Huis (nieuws, 2018)

Met details die alleen een president kan weten


Het is nog een maand of vier wachten, maar dan ligt-ie toch in de winkel: de coproductie van Bill Clinton en James Patterson. President vermist luidt de titel en volgens uitgeverij Nieuw Amsterdam bevat het boek details die alleen een president kan weten. Vandaag toonde de uitgever de cover van de Nederlandse vertaling.

Over James Patterson wordt beweerd dat hij de verhalen voor zijn thrillers bedenkt en zijn co-auteurs het zware werk laat opknappen: het schrijven. Of dat met zijn volgende schrijfpartner, oud-president Bill Clinton, ook het geval zal zijn, is nog maar de vraag. Mocht President vermist ineens een hoogstaand literair juweeltje blijken te zijn, dan vermoeden we dat de schrijfhand van Clinton het meeste werk heeft verricht.

In mei 2017 lieten de uitgeefconcerns Knopf Doubleday Publishing Group en de Hachette Book Group weten dat Clinton en Patterson samen werkten aan een roman getiteld The President Is Missing. Knopf is sinds vele jaren de uitgever van Bill Clinton. Bij dit uitgeefhuis verschenen drie van zijn boeken, waaronder My Life uit 2004. Thrillerfabrikant Patterson leidt een 16-koppig team bij Little, Brown, onderdeel van Hachette Book Group, dat vorm geeft aan zowel zijn boeken voor volwassenen als jeugdromans.

Het was op een golfbaan waar Clinton en Patterson elkaar tien jaar geleden voor het eerst ontmoetten. Sindsdien zijn het goede vrienden.

Clinton: 'Het schrijven van een boek over een zittende president - waarbij ik kan putten uit wat ik weet over de functie, het leven in het Witte Huis en de wijze waarop 'Washington' werkt - is enorm plezierig om te doen.' Of in het boek Clintons ervaringen in de omgang met stagiaires een rol spelen, is onbekend. Patterson noemde de samenwerking 'het hoogtepunt van mijn carrière'.