Ton de Zeeuw - Aangebrand (2010)

Ober, er drijven vingers in de lamssaus


(Door Peter Kuijt)

Op de eerste pagina's van Aangebrand, de eerste culi-thriller van journalist Ton de Zeeuw, belandt de lezer meteen in een erotisch hoofdgerecht. De held, nou ja held, van dit verhaal, culinair journalist Nicolaas Hak, doet dan 'de oudste beweging ter wereld' met de Vlaamse Nele, het dienstertje van restaurant Manuelo in Antwerpen. Een paar bladzijden verder wordt Hak geconfronteerd met de enorme borsten van Cora Traarbach, de slechtste kok van Nederland, die even later 'inzakken als soufflés'. Hak noemt zichzelf ook wel Nic de Naaier. Van dat niveau dus.

Of De Zeeuw veel van zichzelf heeft geportretteerd in de figuur van Nicolaas Hak is niet bekend. Wat beiden in ieder geval gemeen hebben is hun beroep. Ton de Zeeuw was culinair journalist van de Telegraaf en verzorgde er de rubriek Tafelen met Ton. Hak werkt voor dagblad De Courant en vult daar de column Natafelen met Nic.

Voor die rubriek is hij het restaurant van Traarbach binnengewandeld en ging bijna over zijn nek van wat hij voorgeschoteld kreeg. Traarbach die koste wat kost wil voorkomen dat zijn vernietigende recensie in de krant verschijnt, probeert Nic de Naaier eerst te verleiden. Als dat niet lukt, zweert ze wraak als zijn bespreking ooit te lezen zal zijn.

De volgende restaurantbezoeken verlopen voor Hak niet altijd even soepeltjes. Bij de ene uitspanning krijgt hij een menukaart waarin fotootjes met Hak in compromitterende situaties zijn geplakt. Bij het volgende restaurant drijven er vingers in de lamssaus die het potloodje vasthouden, waarmee Hak altijd zijn notities maakt. Ondertussen vallen er enkele doden, bekenden van Traarbach. Een slachtoffer wordt gefileerd gevonden in de vriezer tussen de rode poon en de hazenrug. Hak besluit de waarheid te gaan achterhalen. Hij wordt daarin geholpen door de eigenzinnige Tara, een sigarenrokende, Sanskriet studerende veganiste.

Als een gepeperde thriller is Aangebrand met een overgewicht aan karikaturen nauwelijks serieus te nemen. En dat De Zeeuw de sterrenhoreca op de hak neemt, zoals de uitgever aankondigt, is behoorlijk overdreven. Vreugd & Rust, De Librije en Oud-Sluis komen er genadig van af. Wellicht moeten we wel wat medelijden hebben met Haks collega Petrus van 't Hek, de recensent die altijd zijn eigen bestek meeneemt, in wie we Johannes van Dam van het Parool herkennen en die door De Zeeuw behoorlijk wordt afgeserveerd. De Zeeuw weet wel soepel lopende volzinnen te produceren, die hier en daar tot grijnzen leiden. Dat dan weer wel.

Ton de Zeeuw – Aangebrand. Uitgeverij Karakter, 190 pag.