Joe Hill - Hoorns (2010)

Ontwaakt met hoorntjes op zijn hoofd


(Door Hans Knegtmans)

Het leven van Iggy Perrish is een hel geweest, het afgelopen jaar. Aan de vooravond van zijn voorgenomen vertrek naar Engeland - een baan bij Amnesty International - kreeg hij in het café knallende ruzie met zijn grote liefde, Merrin Williams. Diezelfde nacht werd zij verkracht en vermoord. Hoewel Ig bij gebrek aan bewijs werd vrijgesproken, twijfelt niemand in het dorp aan zijn schuld.

Na een nacht van liederlijke dronkenschap ontwaakt hij met hoorntjes op zijn hoofd. Zijn tegenwoordige vriendin Glenna merkt ze niet op. Ook de patiënten in de wachtkamer van de dokter besteden er geen aandacht aan. De arts ziet ze wel maar, legt hij uit, als hij even de andere kant opkijkt, is hij ze alweer vergeten.

Iedereen met wie Ig in gesprek komt, heeft plotseling de behoefte zijn hart te luchten. Zijn ouders bijvoorbeeld zouden het liefste zien dat hij van de aardbodem verdween en de pastoor adviseert hem zich te verhangen. Alleen zijn broer Terence, met wie hij het altijd goed heeft kunnen vinden, slaat een mildere toon aan. Hij onthult zelfs ongevraagd de identiteit van Merrins moordenaar.

De lezer heeft dan nog zo'n driehonderd bladzijden te gaan. Het is echter geen probleem dat we weten dat Igs vroegere jeugdvriend Lee volgens Terence de moord gepleegd heeft. Hoorns is een psychologische thriller, geen whodunit. In lange flashbacks volgen we het ontstaan van de jongensvriendschap, en later de zeldzaam knap beschreven romance van Ig en Merrin.

Je kunt je afvragen wat de hoorns en Igs plotselinge duivelse gaven toevoegen aan het verhaal. De intrige is ijzersterk, en heeft geen bovennatuurlijke extraatjes nodig. Misschien wilde de auteur de heftige thematiek wat verluchtigen. Met de Duivel kan nu eenmaal meer gelachen kan worden dan met dat andere Opperwezen. Joe Hill maakt daar kundig gebruik van.

Joe Hill - Hoorns. Vertaling: Marcella Houweling. Uitgeverij Luitingh, 430 pag.

(Bron: Het Parool)