Beetje lachen graag (column, 2009)

WOORD EN FOTO

(Door Peter de Zwaan)

Iedere schrijver krijgt er mee te maken: het Interview, gevolgd door: de Foto.
Met dat interview komt het bij vrijwel iedereen wel goed. Wij, schrijvers, leven van taal en blijkbaar is het zo dat wie veel woorden schrijft ze ook nogal makkelijk uit de mond laat vallen. Ik ken in elk geval heel weinig collega's die in zak en as zitten als ze een journalist tegenover zich hebben, meestal is de woordenstrooom niet gering; bij mij helaas vaak iets te overvloedig, maar daar heb ik het een andere keer wel over.
Risicovoller dan het Woord is de Foto.
Met de Foto gaat nog wel eens iets mis, vooral bij collega's die niet vaak zijn benaderd door een fotograaf die houdt van korte opdrachten: kin iets naar links, hoofd ietsje omhoog, mondhoeken niet laten zakken, beetje lachen graag, bril een beetje hoger, bril een beetje lager, bril een beetje naar rechts, bril een beetje schuin; wanneer u de laatste verzoeken hoort hebt u overigens te maken met iemand die zijn vak niet verstaat en geen idee heeft hoe hij de flits uit de brillenglazen krijgt.
Soms, en nu wordt het serieus, komt er een fotograaf die 'het anders wil'.
Mijn advies: stuur hem weg. Hij heeft ideeën waar u niets mee te maken wilt hebben en als u zo onverstandig bent om te doen wat hij zegt dan zal u een gevoel van diepe gêne overvallen als u het resultaat ziet.
Om u een idee te geven van wat ik bedoel verwijs ik u naar de zaterdagbijlage van De Volkskrant. Daarin staan stukjes van een mevrouw die zich sinds zeer kort collega mag noemen en die erg door een fotograaf te pakken is genomen.
Ze heet Hanna Bervoets en in de bijlage van 28 november kijkt ze zo verschrikkelijk guitig dat ik niet in staat ben een woord van haar verhaal tot me te nemen.
De Foto beneemt me het Woord, zal ik maar zeggen.
Als u het nog erger wilt zien schaf dan een Dagblad Tubantia aan die op donderdag verschijnt en waarin een bijlage zit die 'Uit' heet. Op pagina 3 staat tekst van een cabaretière die, naar ik hoop, ergens heel beroemd is. Misschien kent u zelfs haar naam: Nathalie Baartman.
Bijna elke week zie ik een andere foto en elke week denk ik: zou die fotograaf niet gestraft moeten worden voor wat hij een medemens heeft aangedaan?
Ook hier lukt het me niet mijn ogen van de Fotohumor naar de, vermoed ik gezien de immer blije blik, Woordhumor te krijgen.
Een slechte foto slaat het verhaal dood, dat wil ik er maar mee zeggen. Hou er rekening mee als er een opgewekt persoon langs komt die zegt dat hij haast heeft, maar dat alles goed komt als u precies doet wat hij zegt.

(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl)

Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. Dit najaar verscheen zijn nieuwe Jeff Meeks-thriller 'Een zaak van vrouwen'. En in 2010 staat een volgende thriller op stapel die de titel 'De mooiste meid van Oregon' heeft meegekregen. Kijk op de site van Peter de Zwaan voor meer informatie. (Foto Peter de Zwaan: Bob Bronshoff)