Robert Gregory Browne - Vals ritme (2009); Meg Gardiner - De Dirty Secrets Club (2009)

Bidden om inventiviteit

(Door Arno Ruitenbeek)

Twee psychiaters in de hoofdrol in twee debuten. Twee onvoldoendes

De poging van Robert Gregory Browne om met bovenaardse krachten, lees: voodoo, tot een volwassen thriller te komen, moet als mislukt worden beschouwd. De ontknoping van Vals ritme is veelzeggend: een randfiguur die niets wezenlijks heeft bijgedragen aan de plot, heeft het gedaan. Natuurlijk niet de hoofdpersoon, Michael Tolan, al wil de auteur ons maar al te graag laten geloven dat hij iets te maken heeft met de voortgezette moordenserie.

Ik heb het op deze plaats vaker betoogd: de seriemoordenaar als thema is dermate platgetreden, dat je van goeden huize moet komen om daar een lezenswaardig boek van te maken. Browne slaat de plank dus mis, met dank aan 'het Ritme'.

Veel koffie

Gedragsdeskundige Jo Beckett moet in De Dirty Secrets Club van Meg Gardiner de recherche helpen uit te vinden wat er achter een reeks vreemde ongevallen zit. Dat het om om moord dan wel gestuurde zelfmoord gaat, is zo overduidelijk dat je hoopt dat de schrijfster je verrast.

Vergeet het.

Wat is aangekondigd als 'rauw, stoer en onversneden' is een van meet af aan slaapverwekkend dossier met nietszeggende types die zich te buiten gaan aan veel koffie en geouwehoer. Wetende dat er meer Becketts zullen volgen, is het bidden geslagen voor inventiviteit en creativiteit.

Robert Gregory Browne - Vals ritme. Uitgeverij Mynx, 320 pag.
Meg Gardiner - De Dirty Secrets Club. Vertaling: Bert Stroo. Uitgeverij Luitingh, 368 pag.