Judith Visser gaat hoge ogen gooien
(Door Arno Ruitenbeek)
Het is mooi meegenomen dat het clubje vaderlandse schrijvers van spannend proza, over het algemeen heren op leeftijd, vers vrouwenbloed krijgt toegediend. Vissers drama dat zich in Rotterdam voltrekt, is uiterst herkenbaar en raakt de lezer recht in de ziel.
In Stuk vallen geen doden, maar spat het (innerlijke) geweld desondanks van bijna elke pagina. De frustraties, leidend tot de complete ontsporing van het dikke pubermeisje Elizabeth, vormen stof tot nadenken over hoogst actuele zaken als anorexia websites, het huidige onderwijsbestel, de gevolgen van een scheiding van druk bezette ouders en pesten (als in: 'het bloed onder de nagels').
Elizabeth vergt enorm veel van ons empathisch vermogen, maar laat ons tot de gevreesde ontknoping toch geen moment los. Een debutant die de lezer zo weet te boeien, gaat hoge ogen gooien in de strijd om de Gouden Strop en de sterren in VN's Detective- en Thrillergids.
Vissers heldere en bondige schrijfstijl zullen de uitgever wellicht hebben verleid op deze prachtige thriller het valse etiket 'literair' te plakken. Ik weet na al die jaren nog steeds niet waarom dit wordt gedaan, al hoop ik dat het vooral een - overbodige - verkooptruc is. Stuk verkoopt zichzelf en als dat niet gebeurt, zegt dat alles over het gebrek aan smaak bij de Nederlandse lezer.
Judith Visser - Stuk. Uitgeverij De Boekerij, 302 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten