Philip Kerr stelt niet teleur
(Door Arno Ruitenbeek)
Misdaadauteur Philip Kerr verwierf grote bekendheid met De Berlijnse trilogie en De een van de ander. Een nieuwe thriller rond de 'goede SS'er' Bernie Gunther kon niet uitblijven. Een stille vlam stelt niet teleur, maar daar blijft het bij.Jaren vijftig. Gunther is, net als veel andere oorlogsmisdadigers, uitgeweken en onder valse naam ondergedoken in het Argentinië van Juan en Evita Peron. Kolonel Montalban, chef van de sectie stiekem van de 'gastvrije' Zuid-Amerikaanse dictatuur, huurt Gunther in. De privé-detective moet de dader van de moord op een jong meisje opsporen en de spoorloze verdwijning van een ander kind onderzoeken. Montalban suggereert dat de moordenaar onder de ex-nazi's te vinden is.
Bernie Gunther ziet een treffende gelijkenis tussen de moord en een geval dat hij begin jaren dertig behandelde als rechercheur bij de Berlijnse politie. De auteur laat de lezer pendelen tussen de hoofdstad van de Weimar-republiek, waar Hitler en consorten steeds meer terrein winnen, en Argentinië dat onder aanvoering van de pedoseksuele Peron en zijn blonde hulpje afglijdt naar de status van bananenrepubliek. Pure jodenhaat lijkt na twintig jaar en over enkele duizenden kilometers sluimerend antisemitisme geworden, hoewel de neiging om Hitlers werk alsnog af te maken bij menig nieuwe Argentijn evident is.
De sfeer is telkens goed getroffen. De karakters, onder wie Mengele en Eichmann, zijn in overeenstemming met de historische feiten. Van de plot moet Een stille vlam het echter niet hebben. Met veel plakband en naald en draad houdt Kerr de toevalligheden bijeen. Gunthers liefde voor een joodse cliënte, die in het land van Peron naar vermiste familieleden zoekt, is bijna te veel van het goede.
Philip Kerr - Een stille vlam. Vertaling: Herman van der Ploeg. Uitgeverij De Boekerij, 384 pag.
Even een (deels) andere mening:
BeantwoordenVerwijderenPhilip Kerr is erin geslaagd om met dit vervolg op "de een van de ander" een waardige (vermoedelijke) finale te maken van zijn 5-delige Bernie Gunther serie.
Het Argentinië van Perón in 1950 en het Berlijnse milieu rond 1932 worden met grote historische nauwkeurigheid beschreven. Achterin het boek vinden we weer de nuttige “opmerkingen van de auteur”, voor diegenen, die verder willen snuffelen in de historie.
In het Zuid-Amerikaanse toevluchtsoord voor (ex-) Nazi’s en Joodse vluchtelingen zet hij - gechanteerd door de invloedrijke en wrede geheime politie -zijn speurwerk voort naar onopgeloste moorden uit het Berlijn rond 1932.
Bernie stuit daarbij op een zeer onfrisse situatie in het binnenland van Argentinië.
Het bestaan van Richtlijn Elf (zie Google) is pas sinds 2005 officieel door de regering erkend. Ook de verdwenen (?) Nazi-miljoenen uit de Zwitserse banken lopen als een rode draad door dit weer pakkende en leerzame boek van Kerr.
De hoofdstukken voeren de lezer afwisselend naar (voornamelijk) Buenos Aires en Berlijn. De overgangsfase van de Weimarer Republiek naar de Hitler-dictatuur via de ogen van Kommissar (en later privé-detective) Gunther wordt trefzeker geobserveerd.
Op een Chandlerachtige manier probeert de hoofdpersoon zich in allerlei Nazi-kringen in beide landen staande te houden, dus de nodige cynische humor ontbreekt ook nu niet.
De Argentijnse hoofdstukken geven ons behalve een hernieuwde kennismaking met enkele Nazi-kopstukken uit zijn vorige thriller ook een boeiend beeld van de joodse gemeenschap, de hofcultuur bij Evita Perón, en enkele uitwassen tijdens deze neo-fascistische periode.
Jammer, dat Bernie ons hiermee waarschijnlijk ontvalt, maar Philip Kerr zal ongetwijfeld weer eens een andere spannende thriller produceren.