Simone van der Vlugt - Blauw water (2008)

Tranen in de jus

(Door Peter Kuijt)

Vlak voor het verschijnen van Blauw water, de vierde thriller van Simone van der Vlugt, onthulde de schrijfster dat er een foutje in haar boek zat. In de thriller over een moeder en dochter die gegijzeld worden door een ontsnapte tbs’er, is het meisje vijf jaar oud. En dat terwijl de achterflap meldt dat Anouk, de dochter in kwestie, zes lentes telt!

Een foutje dat volgens Van der Vlugt te laat werd ontdekt om te herstellen, want de eerste oplage van honderdduizend stuks was al gedrukt. Maar ook hier had het nadeel het spreekwoordelijke voordeel, want met haar onthulling genereerde de schrijfster weer wat extra publiciteit voor Blauw water.

Niet zeuren dus over een foutje in de leeftijd. Maar er vallen nog wel andere kanttekeningen te plaatsen bij het verhaal over moeder Lisa die, terwijl ze de was in haar tuin ophangt, ineens oog in oog komt te staan met een – naar later blijkt – tbs’er die niet van proefverlof is teruggekeerd. De man dringt haar huis binnen en houdt Lisa en dochtertje Anouk een week in gijzeling.

Een andere verhaallijn in Blauw water concentreert zich op journaliste Senta. Op weg naar een interview raakt ze verdwaald in de mist. Ze besluit om aan te bellen bij een dijkhuisje in Appeltern, toevallig de woning van Lisa. Er wordt niet opengedaan en Senta loopt om het huis heen. Daar ziet ze dat de gewonde Lisa met een mes wordt bedreigd. De journaliste vlucht weg en gaat op zoek naar hulp. Maar dan overkomt haar groot onheil… Of hulp voor Lisa en Anouk op tijd komt, blijft de vraag.

Blauw water is ontegenzeggelijk Van der Vlugts spannendste thriller. Goed voor een paar uurtjes nagelbijten. De dreiging die van de extreem gewelddadige tbs’er uitgaat, is bijna tastbaar. Lisa weet zich tot op zekere hoogte knap staande te houden, maar kan niet voorkomen dat er wel eens tranen van wanhoop in de jus druppelen. Blauw water is ook rauwer en gedurfder. Van het enigszins tuttige gehalte dat Van der Vlugts eerdere thrillers kenmerkte, is nagenoeg niets meer over.

Of Blauw water weet te beklijven, valt echter te betwijfelen. Je hoeft niet al te veel thrillers te hebben gelezen om de ontknoping te zien aankomen. De verrassing is er niet. En dan zijn er nog wat andere puntjes van kritiek: het staat uiterst merkwaardig om het met je kersverse gijzelnemer te hebben over Al Gore en CO2-uitstoot. Een opsporingsbericht op televisie over de ontsnapte gevangene is in de praktijk heel wat droger van taal dan in Blauw water. Tot slot: Van der Vlugt zoomt in haar verhaal ook in op een comapatiënt. Dat die zich tamelijk bewust is van de wereld om zich heen, vraagt heel wat van het acceptatievermogen van de lezer.

Simone van der Vlugt – Blauw water. Uitgeverij Anthos, 220 pag.