Sean McGrady - Dode brieven (2001)

Hartverscheurend mooi

(Door Arno Ruitenbeek)

Het predikaat 'Beste thriller van het jaar 2001' gaat naar Dode brieven  van Sean McGrady. Een onbekende Amerikaanse auteur die, zoals de Mystery Guide zei, een roman neerzet die spannend is tot na de laatste bladzijde.

Ik voeg daaraan toe dat Dode brieven hartverscheurend mooi is. Prachtig taalgebruik, karakters van gewapend beton die ontroeren, plus een intrige en een ontknoping die Quentin Tarantino (Reservoir Dogs) niet onberoerd zullen laten. Dat het uitgemolken thema van de seriemoordenaar toch nog zo'n originele benadering heeft gekregen, is natuurlijk ijzersterk van McGrady.

Alleen die sfeer al. De lezer komt terecht in een in Baltimore gevestigd, immens pakhuis met onbestelbare (en dus ook verdachte en vreemde) post uit alle hoeken van de VS. Dit is het werkterrein van de postale recherche. Twee rechercheurs, Bunko en Wearie, stuiten op een foto van een gemaskerde naakte man, naast het lijk van een geblondeerd jongetje. Op de foto zijn ook potten met penissen op sterk water te zien, nog meer redenen om aan een (uitdijende) reeks slachtoffers te denken.

De FBI heeft de zaak eerst afgeschoven, maar als de eerste bevindingen van Bunko en Wearie uitkomen, eist Het Bureau het onderzoek weer op. De postale recherchechef, Marcus Brown, een incompetente jodokus die door zijn personeel Commissaris Knijpkont wordt genoemd, neemt de vreemdste beslissingen die Wearie persoonlijk en in zijn werk behoorlijk treffen.

De alcoholistische rechercheur kan Knijpkont er niet van overtuigen dat een stapeltje liefdesbrieven, afkomstig uit de regio waar de moordenaar ook moet wonen, mogelijk iets kan opleveren. Dat ook de Wearies op deze aardbol, die voor het ongeluk lijken te zijn geboren, af en toe een gelukje hebben, is om stil van te worden.

Sean McGrady - Dode brieven; uitgever Meulenhoff-M, 287 pag.

Deze bespreking werd eerder gepubliceerd in september 2001