John Brosens - Dubbel gepakt (2007)

'De Vijf' en de stoute stalker

(Door Peter Kuijt)

Spanning in de boekenbranche. Saskia Noort schreef vorig jaar een behoorlijk spannende novelle over een succesvol schrijfster in nood. Collega-auteur Martine Kamphuis heeft een thriller op stapel staan waarin een recensent wordt belaagd. En uit de nieuwe thriller van John Brosens blijkt dat ook het werk van een redacteur bij een uitgeverij duistere kantjes kan hebben.

Dubbel gepakt heet de inmiddels vierde psychologische thriller van deze uiterst aimabele, voormalig docent Engels uit Barendrecht. Brosens (61) schrijft sinds 2002 fulltime; naast thrillers zijn dat jeugdboeken en poëzie.

De gekwelde redacteur in kwestie heet Tamar Anneur. Ze nadert de vijftig en werkt bij uitgeverij De Nieuwe Wereld met opgewekt gemoed naar haar vrijheid toe. Binnenkort verkast ze namelijk voorgoed naar haar huis in Piemonte, Italië.

Maar dan dient zich een onverlaat aan in de vorm van een tamelijk volhardende stalker. Hij stopt in het handschoenenkastje van haar auto een foto van haar overleden ouders, vist uit haar gangkast een vaas op en zet daar een boeket rozen in en filmt haar en haar ondergoed ongegeneerd terwijl ze mooie dromen ligt te dromen.

Uit briefjes en e-mails blijkt dat de stalker weet heeft van een geheim dat Tamar met zich meetorst. Die griezel moet natuurlijk gestopt worden en de senior redacteur zet alles op alles om de stalker uit te schakelen. Daarbij krijgt ze hulp van collega's, een nerd van een achterbuurman en wat vakantievrienden. Een en ander mondt uit in een – dat moet gezegd - verrassende finale in het immer idyllische Pietraporzio.

Brosens schotelt de lezer met Dubbel gepakt een keurig verhaal voor. Maar daar is ook alles mee gezegd. Dubbel gepakt pakt niet. Het avontuur weet niet te beklijven, nagelbijtend enerverend wordt het nergens. Volgens de achterflap wordt de lezer 'een draaikolk van gewelddadigheden' voorgeschoteld, maar die belofte wordt niet waargemaakt. De stijl is verzorgd, dat wel, hoewel Brosens met de dialogen wel eens wil uitschieten. Soms ratelen de personages pagina's lang door.

'Ik heb, denk ik, iets vrouwelijks in me', zei Brosens onlangs in een interview. Misschien zit het 'm daarin. De wederwaardigheden van Tamar en haar vrienden lijken gaandeweg Dubbel gepakt steeds meer op een avontuur van De Vijf van de Britse kinderboekenschrijfster Enid Blyton. Het blijft allemaal zo keurig netjes. Er is voor een mannelijke auteur niets op tegen om iets vrouwelijks 'in zich te hebben'. Maar de lezer die voor bloedstollende spanning gaat, zou het toejuichen als Brosens zich iets meer van de rafelrandjesstijl van een Mo Hayder of een Karin Slaughter zou toe-eigenen.

John Brosens – Dubbel gepakt. Uitgeverij Ellesy Crime, 201 pag.