Sara Sheridan - Moordmeiden (1998)

'Moordmeiden' ouwehoeren vooral

(Door Peter Kuijt)

Scaring the Protestants luidde de oorspronkelijke titel van het thrillerdebuut van de Schotse Sara Sheridan. Maar haar uitgeverij, wellicht bevreesd voor represailles van het Ulster Volunteer Force of handelend in een overdreven bui van politieke correctheid, veranderde het in Truth or Dare.

Die wijziging had de uitgeverij zich kunnen besparen. Ze had zich beter onledig kunnen houden met flinke aanpassingen van de inhoud. Dan was Moordmeiden, zoals het boek in het Nederlands heet, wellicht wel het schitterende verhaal, schokkend, opwindend en vol met scherpe observaties geworden, waarvan de kaft luid toeterend melding maakt.

Sara Sheridan (1969) werd geboren in Edinburgh. Ze ging naar de universiteit in Dublin, waar ze ook nog enige tijd een restaurant in een oude worstfabriek draaiende hield. Volgens Sheridan leverden vijf 'Ierse' jaren haar genoeg stof op om in haar roman een meisje uit Belfast ten tonele te voeren. Haar informatie over de Noord-Ierse hoofdstad haalde ze uit rapporten van Amnesty International. 'En ik ben Schots. Ik weet wat het is om te leven op een plek tussen twee botsende culturen, de Schotse en de Britse', vertelde de schrijfster tegen The Irish Times.

Sheridans heldin, de jonge architecte Liberty (Libby) Lucas uit Belfast, ontvlucht haar geboorteplaats nadat haar ouders zijn omgekomen (lees: vermoord) bij een brand. Ze komt terecht in Londen, waar ze een nieuwe start hoopt te maken. Libby raakt er bevriend met de Schotse Becka MacIntosh, een eetgraag geval van kleptomanische perfectie.

De twee komen min of meer door toeval op het spoor van een ontvoering van een bankmedewerkster door IRA-terroristen. Ze besluiten dat het recht moet zegevieren en gaan op jacht naar de daders en reizen naar Glasgow, Belfast en Dublin. Het wordt een volgens de uitgever 'waanzinnige achtervolging, een spannende roadmovie die het best te vergelijken is met de speelfilm Thelma and Louise'.

Dit soort 'blurbs' zou verboden moeten worden. Moordmeiden maakt de affichering totaal niet waar. De 'moordmeiden' ouwehoeren vooral. Ze kletsen wat af, met elkaar in de eerste plaats, maar ook met de lezer in een ergerniswekkende weet je-stijl. En als ze niet kletsen, dan zuipen, vreten of slikken ze. Scones en paddo's vliegen je om de oren. Van enige toegezegde 'hoogspanning' is ook geheel geen sprake. De lezer die een bloeddrukverhogende ontmoeting verwacht tussen twee vrijgevochten dames en een geroutineerde IRA-cel, komt bedrogen uit. Het enige wat er over de magere ontknoping te melden is, is dat er geen confrontatie is.

Sheridan schijnt onlangs een tweede roman te hebben afgerond, The Pleasure Express. Dit verhaal gaat over een callgirl in Hongkong.

Sheridan: 'Moordmeiden kun je vergelijken met een bord patat en een goede hamburger, The Pleasure Express is een heerlijk driegangendiner van een kok die weet hoe hij sauzen moet maken'. Wellicht is het wat Sheridans werk betreft toch verstandiger om de volgende spreuk in ere te houden: Een matige mond maakt het lijf gezond.

Sara Sheridan - Moordmeiden. Vertaling: Joris Vermeulen, uitgeverij Arena, 259 pag.

Deze recensie werd eerder gepubliceerd in juli 1998