Aad van den Heuvel - Een verre moordenaar (1998)

Goudschat tussen lijmsnuivende kindsoldaten

(Door Peter Kuijt)

Schuimbekkend van enthousiasme roemde beroepsboekenwurm Martin Ros in zijn wekelijkse radiorubriekje de roman Een verre moordenaar van Aad van den Heuvel. Een verrassende thriller, juichte hij hyperventilerend. Verrassend, hoezo? De ervaren lezer wist al lang dat je de KRO-programmamaker en journalist om het schrijven van een spannende boodschap kon sturen.

De auteur doet er alleen zo lang over. Zijn indrukwekkende debuut was in 1987 met De verdwijning. Het duurde vier jaar voor zijn tweede, de in Nieuw-Guinea gesitueerde thriller Stenen tijdperk, verscheen. En nu, zeven jaar later, is daar Van den Heuvels derde, die evenals zijn debuut grotendeels in Afrika speelt.

Het verhaal begint in Marseille als daar de Nederlandse student Pieter van Grunsven een driehonderd jaar oud manuscript vindt van ene David van Nijendaal. Die hield voor de West-Indische Compagnie een dagboek bij van zijn bezoek aan het Ashenevolk (lees: de Ashanti) in West-Afrika. Het document heeft niet alleen cultuur-historische waarde, maar bevat ook informatie over een goudschat. Dat blijft niet lang onopgemerkt en de student moet zijn vondst dan ook bekopen met de dood.

Ex-diplomaat Maarten Kramer trekt zich de moord op Van Grunsven bijzonder aan, want de jongen was een zoon van een vriend van hem. Kramer reist af naar Afrika, want daar zou de sleutel tot de oplossing van deze zaak liggen. Hij krijgt gezelschap van journalist John Winter, die een goed verhaal ruikt. Het duo komt in Gavia (lees: Liberia) terecht, waar een gruwelijke burgeroorlog woedt en verliest elkaar uit het oog. De situatie loopt volledig uit de hand en zal uiteindelijk - ook letterlijk - exploderen.

Het mocht dan eventjes duren, maar Aad van den Heuvel heeft met De verre moordenaar opnieuw een boeiende thriller afgeleverd met een gedegen plot. De journalist is bepaald geen mooischrijver, maar weet in rechttoe rechtaan proza de lezer met een bevredigende regelmaat toch de stuipen op het lijf te jagen.

Wat vooral beklijft zijn z'n cynische sfeerbeelden van een Afrikaans land in oorlog: lijmsnuivende kindsoldaten die nerveus lachend blanke missionarissen in koelen bloede afslachten, meisjes die als levend doelwit het veld worden ingestuurd om mijnen te traceren, machetes die alleen worden gebruikt om te onthoofden. Het is een ultieme hallucinatie, Een verre moordenaar zegt in dit verband meer dan duizend foto's. Het is jammer dat we pas in het nieuwe millennium een volgend boek van Aad van den Heuvel kunnen verwachten.

Aad van den Heuvel - Een verre moordenaar. Uitgeverij De Arbeiderspers, 229 pag.