700 Recensenten
(Door Peter de Zwaan)
NBD Biblion, zeg maar: de bibliotheek, heeft alle 700 recensenten er uitgegooid. Groot gelijk. Had die bibliotheekclub veel eerder moeten doen.
Ik heb zo in de loop van bijna een halve eeuw schrijverij een ruime ervaring opgedaan met Biblion en als ik het in één woord samenvat dan is het: hopeloos.
‘Jaja, omdat de recensies beroerd waren, De Zwaan, en nou sla je terug, kun je wel?’
De recensies waren allerminst beroerd, ze waren zelfs overwegend positief tot zeer positief. Ze hadden alleen allemaal een klein bezwaar: het waren geen recensies. Het waren uittreksels van de tekst van het achterplat voorzien van een paar zinnen die iets afrondends hadden: ‘aanbevolen’, ‘de moeite waard’, als je een keer pech had: ‘het vorige boek was net iets beter’.
Die laatste opmerking betekende in elk geval dat de recensent meer boeken van je had gelezen. Zoiets kwam vroeger veel voor bij dagbladen, later nog wel eens bij websites. Tegenwoordig is het zeldzaam. Het aantal mensen dat best een stukje over een boek wil schrijven is nogal groot en het kan de boekenuitdeler van dienst blijkbaar niet veel schelen wie wat in handen krijgt. ‘Heb jij vorig jaar een boek van die schrijver gekregen? Nou, probeer dit keer deze eens.’
Bij Biblion was het een zooitje. Ik geef nu tien jaar een jeugdboekenserie uit en heb de eerste vijf jaar keurig elk jaar twee exemplaren van nieuwe delen naar Biblion gestuurd. Er kwamen ook keurig keurige stukjes terug. Maar nooit had ik het gevoel dat de recensent de voorgaande delen had gelezen en menigmaal dacht ik: achterop staat nummer 59, zou de man niet doorhebben dat er in voorgaande jaren dus 58 delen zijn verschenen?
Volgens mij dacht de recensent: niet over praten, anders merkt iedereen dat ik geen idee heb wat in die 58 delen staat.
Elke keer ging het om stukjes geleend van de tekst op de achterkant met een paar zinnetjes uit de voorraadkast vol oninteressante samenvattingen.
Ik denk dat Biblion dat is gaan inzien. Waarom zouden ze mensen betalen voor tekstjes die een behoorlijk geprogrammeerde computer in een paar seconden van de harde schijf schudt?
Zoiets moet algemeen directeur Nina Nannini (naamgrappen zijn flauw, maar met zo’n naam vraag je er wel om) hebben gedacht. Dat gezeur van die 700 recensenten aan mijn kop, een computer zeurt niet.
‘Een nieuwe titel wordt letterlijk digitaal gelezen', schrijft ze in de ontslagbrief aan de recensenten, ‘en onze software kent alle metadata toe en maakt automatisch een recensie.’
Ik heb het opgezocht, want ik had geen idee, maar volgens Wikipedia zijn metadata ‘gegevens die de karakteristieken van bepaalde gegevens beschrijven. Het zijn dus eigenlijk data over data.’
Het zegt me nog steeds geen fluit, maar het maakt wel nieuwsgierig en ik denk dat ik deel 69 van de Bob Evers-serie maar eens opstuur. Slechter dan het gestuntel dat ik jarenlang met afschuw heb gelezen zal het niet worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten